Δεν χαίρομαι που γράφω αυτή την ανάρτηση, αλλά νομίζω ότι σας το οφείλω, καθώς είναι η συνέχεια της προηγούμενης. Δεν είχα εμπλακεί ποτέ σε καυγά, ούτε ως παιδί, μέχρι εχθές, Παρασκευή. Γύριζα αργά το βράδυ από οινοποσία με φίλο. Στην είσοδο της πολυκατοικίας κάθονταν τέσσερις από αυτούς. Παραμέρισαν για να περάσω. Μπήκα μέσα και γύρισα για να κλειδώσω την είσοδο, καθώς ήταν αργά. Η κίνησή μου ίσως να τους φάνηκε περίεργη και το ίδιο άτομο που με είχε απειλήσει την προηγούμενη φορά έσκυψε, σαν για να δει τι κάνω. Αυτό με ερέθισε, έσκυψα και εγώ και έκανα πως τον κοροϊδεύω κουνώντας τα δάκτυλα στη μύτη. Αυτός έκανε μια χειρονομία κουνώντας παλινδρομικά το χέρι του. Ξεκλείδωσα ξανά και βγήκα έξω. Ξεκίνησε μια έντονη λογομαχία με εκατέρωθεν αντεγκλήσεις. Κάποιος μου έδειξε τα οπίσθιά του, κάποιος τράβηξε το μπουφάν μου, εγώ τον έσπρωξα, παρά λίγο να τον ρίξω κάτω, μετά, άρχισε το κλωτσοσπρωξίδι. Ήταν αρκετά έντονο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι υπήρχε πρόθεση από κάποια πλευρά για σοβαρή ζημιά. Έριξα μερικές, κάποια στιγμή έφαγα δύο κλωτσιές μαζί και έπεσα πίσω για να ξανασηκωθώ αμέσως. Συνεχίσαμε με αντεγκλήσεις, άρχισαν να τραγουδάνε ελληνικό ραπ, με ρώτησαν κάτι ειρωνικά, τους ρώτησα κάτι άλλο, η εφηβική τους επιθετικότητα σαν να έσπασε, σαν να άνοιξε το απόστημα, βρήκα τη δίοδο που έψαχνα. «Μιλάτε πολύ,» τους είπα, «αλλά δεν λέτε τίποτε.» Οι ρόλοι, οι μουτσούνες της μαγκιάς εγκαταλείφθηκαν. Σε λίγο κάθονταν στις σκάλες και οι τέσσερις στη σειρά και άκουγαν που τους μιλούσα σαν καλοί μαθητές. Κάθισα ανάμεσά τους για να μην νοιώθω σαν δάσκαλος. Οι τρεις ήταν μαθητές, ο ένας τα είχε παρατήσει στην τρίτη γυμνασίου και δούλευε σε χρωματοπωλείο. Ήταν ένας Σύριος, ένας Αλβανός, ένας μισός Βιετναμέζος - μισός Φιλιππινέζος και ένας Έλληνας. Τους μιλούσα και τους μιλούσα. Εντυπωσιάστηκα από το πώς άκουγαν. Κάποια στιγμή, τους ρώτησα αν βαρέθηκαν, μου είπαν όχι. Τους εξήγησα τα προβλήματα, την γενικότερη ανθρώπινη κατάσταση και άλλα. Έδειξαν να καταλαβαίνουν, ο χρόνος θα δείξει.
.
Το αποκορύφωμα, ο πιο ευγενικός γυρνάει και μου λέει με ενδιαφέρον, «μήπως σας τραυματίσαμε κύριε;»
.
Δεν είμαι υπερήφανος για ό,τι συνέβη.
.
Υ.Γ. Μου είπαν ότι έχουν λογαριασμό στο facebook, τους είπα ότι έχω μπλογκ, όχι ποιο.
.
Υ.Γ.2 Πολύ άσχημα τα πράγματα!
.
Υ.Γ.3 Μια εμπειρία που μου έλειπε, πάει και αυτό.
23 σχόλια:
Μερικοι αφορισμοι:
-- Οι περισσοτεροι εφηβοι ειναι τζαμπα μαγκες. Μολις τους κανεις μπου τα κανουν πανω τους
-- Στην Ελλαδα, *ολοι* ειναι τζαμπα μαγκες, εφηβοι και μη. Το μονο που ξερουν ειναι να παριστανουν τον παλληκαρα απο σιγουρη αποσταση (κρατατε με μη τον σκοτωσω).
-- Μισω το ραπ, ιδιαιτερα το ελληνικο. Οχι για την βια που προπαγανδιζει (αυτη δεν με ενοχλει) αλλα για την κουραδομαγκια που ενισχυει. Οποιον τραγουδαει ραπ θα επρεπε να τον αναγκαζουν να κανει πραξη αυτα που τραγουδαει. Ετσι για να καταλαβαινει τιαηδιες λεει.
-- Τα πραγματα ειναι πραγματικα σοβαρα. Δεν εχουν ολοι οι νεολαιοι εναν Περαστικο να τους λεει 5 σωστες κουβεντες. Και χωρις αυτο το σωστο παραδειγμα, συντομα θα ξεπερασουν το point of no return και θα γινουν *παγματικα* βιαοι και επικινδυνοι. Στην Ουζα που ειναι πιο προχωρημενοι απο μας σε σφαζουν μονο αν τολμησεις να τους κυταξεις.
-- Απροπο Ουζα: η ελληνικη κοινωνια μοιαζει ολο και περισσοτερο στην αμερικανικη. Και ολο και λιγοτερο σε οποιαδηποτε ευρωπαικη. Δεν ξερω τι σημαινει αυτο, ουτε το γιατι. Αλλα γεγονος ειναι οτι αποευρωπαιζομαστε εξαμερικανιζομενοι. Και οχι μονο στον τομεα της εγκληματικοτητας.
-- Πανω στο ΥΓ3 του κειμενου: οπως λεει και ο αξεπεραστος Κλιντ στο Grand Torino εκεινα που σε κυνηγανε ειναι αυτα που *δεν* αναγκαστηκες να κανεις. Αυτα που εκανες απο δικη σου επιλογη. Εσυ - ευτυχως - δεν εχεις φτασει σ' αυτο το σημειο.
Μα... μα... κάτσε έχω απορίες. Πως ξεκίνησε τόσο γρήγορα ο καβγάς και καλά ότι ξεκίνησε, πως τελείωσε τόσο ξαφνικά και πιάσατε την πάρλα;
Είσαι καλά μετά από αυτό; (εννοώ σωματικά)
Δεν θα μπορούσε να αρχίσει η κουβέντα χωρίς να μεσολαβήσει ο καβγάς;
Οι έφηβοι δεν είναι κακοί είναι απλά αντιδραστικοί. Και επειδή όλοι υπήρξαμε σε αυτήν την ηλικία ξέρουμε καλά πως δεν πρέπει να τους πηγαίνουμε κόντρα, υπάρχουν άλλοι τρόποι για να τους προσεγγίσουμε-συμβουλέψουμε-νουθετήσουμε και εσύ περαστικέ το ξέρεις.
Καλησπέρα σας,
Jolly Roger, νομίζω επίσης ότι έχουν μηδενική καθοδήγηση και ενδιαφέρον από το σπίτι. Τα παιδιά αφήνονται στη φροντίδα του δρόμου και της παρέας/συμμορίας.
Librarian, ναι, ήταν κάπως σουρεαλιστικό, σαν ταινία. Φυσικά, είχαν προηγηθεί εντάσεις παλαιότερα όπως έγραψα και στην προηγούμενη ανάρτηση. Από τη συζήτηση προέκυψε ότι πίστευαν ότι τα κίνητρά μου, και των άλλων ενοίκων, ήταν και ρατσιστικά. Η κουβέντα πριν από τον καβγά ήταν αδύνατη ή πάντως πολύ δύσκολη, ήταν κλειστοί και επιθετικοί και υπήρχε μάλλον μια έλλειψη κατανόησης των κωδίκων επικοινωνίας μεταξύ των δύο πλευρών. Δεν λέω ότι τα έκανα όλα σωστά, ήμουν και εγώ αρκετά εκνευρισμένος και επιθετικός. Σωματικά, ναι, μου έκανε εντύπωση ότι δεν είχα ούτε μία μελανιά, ούτε καν κάποιο πόνο. Μη δίνεις σημασία στο σκίτσο, μόνο αυτές τις δύο κλωτσιές έφαγα, δεν θυμάμαι να δέχτηκα άλλο πλήγμα. Εγώ αντιστοίχως έριξα δύο κλωτσιές και μία μπουνιά, αλλά πρόσεξα να είναι χαμηλά. Υπήρξαν επίσης κάποια σπρωξίματα. Πραγματικά, όμως, εκτιμώ ότι δεν υπήρχε πρόθεση να προκαλέσει κάποιος αληθινή βλάβη. Θυμάμαι καθαρά ότι πρόσεχα και υπήρχαν όρια και από τις δύο πλευρές. Δεν ήταν το είδος του ανεξέλεγκτου καβγά που επιστρατεύεις όλη τη δύναμή σου ή που ρίχνεις μια γροθιά στο πρόσωπο του άλλου, δεν υπήρχε τόση ένταση, ήταν κάτι πιο τελετουργικό και όχι συνεχές. Ήταν περισσότερο για να δείξει η μία πλευρά στην άλλη ότι δεν "κωλώνει". Ανώριμο και παιδιάστικο, αλλά είχε τελικά κάποιο αποτέλεσμα. Ενδιάμεσα, βρήκα και τις κατάλληλες λέξεις.
Ας μην υπερβάλλουμε κιόλας, δεν νομίζω ότι τους μεταμόρφωσα, αλλά υπήρξε κάποια επικοινωνία. Κέρδισα κάποια προσοχή.
Και όχι, δεν επρόκειτο για «κακά» παιδιά, αλλά για εγωιστικά, ενοχλητικά και χωρίς καθοδήγηση παιδιά που ενοχλούνται από ό,τι τα περιορίζει, από όποιον τους λέει όχι. Πώς θα εξελιχθούν, δεν ξέρω.
Ουφ.. από το σκίτσο τρόμαξα!
Μα όχι, επιμένω πως οι περισσότεροι έφηβοι είναι ανυπάκουοι πόσο μάλλον όταν έχουν να αντιμετωπίσουν και το πρόβλημα του ρατσισμού. Κι όταν δεν έχουν ασχολίες, στην πόλη δεν μπορούν να τρέξουν και να ασχοληθούν με τον αθλητισμό έτσι ώστε να τους φύγει η ένταση. Δεν τα υπερασπίζομαι αλλά δεν πιστεύω ότι είναι και αφύσικο. Η εξέλιξη είναι για όλους δύσκολη.
Τελικά δεν ήταν και τόσο κωλόπαιδα δλδ. Πάντως οι αναγνώστες ας μην κάνουν εύκολες γενικεύσεις. Κυκλοφορούν άτομα (και νεαρής ηλικίας δυστυχώς) που θα μαχαίρωναν τον Περαστικό για την πλάκα.
Librarian, δεν έχουν όλοι οι έφηβοι την ίδια συμπεριφορά και νομίζω ότι η τηλεόραση και ο κινηματογράφος και άλλα ΜΜΕ έχουν δημιουργήσει κάποια στερεότυπα που ωθούν και σε μίμηση, σε συνδυασμό με τις συνθήκες στην απαράδεκτη κοινωνία και πόλη μας. Παλαιότερα και σε άλλες κοινωνίες η συμπεριφορά των εφήβων ήταν/είναι καλύτερη.
Ανώνυμε, ναι, υπάρχουν και χειρότεροι.
Όσο για την αστυνομία και το ρόλο της... Κάποιες ώρες πριν να συμβεί το περιστατικό είχα σταματήσει μια πεζή περίπολο. Τους είχα εξηγήσει τι γίνεται και τους είχα ζητήσει να περνούν και από το δρόμο. «Πάρτε τηλέφωνο στο 100 και κάντε συγκεκριμένες καταγγελίες και θα έλθουμε». Οι άνθρωποι είναι δημόσιοι υπάλληλοι και παίρνουν τον αέρα τους. Δεκάρα δεν δίνουν για τον πολίτη. Έχουν μια υπηρεσιακή/πολιτική ατζέντα και βάσει αυτής δρουν. Δεν υπάρχει κανένα θέμα τήρησης του νόμου και της τάξης. Θα έπρεπε, όπως λες, να με μαχαιρώσουν για να γίνει κάτι, για επικοινωνιακούς πάλι σκοπούς.
Περαστικε περα απο την ευτυχη καταληξη...μηπως χρειαζεσαι λιγες μερες αδεια φιλε μου?
Σε άλλο πλανήτη ίσως...
Μέσα σ'όλα νομίζω πως έκανες το καλύτερο που μπορούσες. Δεν σου κρύβω πως σε κάποιες περιπτώσεις θα φοβόμουν ακόμα και να μιλήσω, όχι να συμπλακώ!!!
Καλησπέρα, LikeToBite. Δεν ξέρω αν έκανα το καλύτερο.
Θα έπρεπε, όπως λες, να με μαχαιρώσουν για να γίνει κάτι, για επικοινωνιακούς πάλι σκοπούς.Τίποτα δε θα γινόταν. Ουκ ολίγους έχουν μαχαιρώσει στη γειτονιά μου αλλά αστυνομικό δεν έχω δει ποτέ να πατάει το πόδι του τόσα χρόνια που ζω εδώ. Ή μάλλον έχω δει μία φορά: Όταν μου έφεραν το χαρτί να "υπηρετήσω" την πατρίδα.
Δεν έχεις και άδικο.
Περαστικέ τα πράγματα έχουν λίγο αγριέψει, πιθανό από τους αλλοδαπούς που είναι στη χώρα μας ,αλλά ακόμη πιο πιθανό επειδή η αστυνομία είναι ανύπαρκτη σε όλα τα επίπεδα.Ακόμα και φόνος να γίνει αν δεν το κυνηγήσει κάποιος από τους συγγενείς κλπ δεν θα υπάρξει ενδιαφέρων.Επειδή σχεδόν 2δεκαετίες έχω ασχοληθεί με το face control σε νυχτερινά μαγαζιά, ξέρω καλά ότι ο καθένας πρέπει να προστατέψει τον εαυτό του μόνος του.
Resident, και εγώ σε αυτά τα συμπεράσματα οδηγούμαι, αυτό όμως θα έχει ένα μεγάλο κόστος για την κοινωνία. Τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά όταν επικρατεί αυτή η κατάσταση, ενώ θα αυξάνονται οι διαλυτικές τάσεις.
Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνεις γιατί χάρηκα!
Το “ξύλο” δεν ήταν απαραίτητο,(αν δεν υπήρχαν προηγούμενα...) αρκούσε ένα “πως πάει ρε μάγκες;” για να σπάσει ο πάγος, τα παιδιά “πεθαίνουν” , καμιά φορά και κυριολεκτικά, να μιλήσουν με κάποιον και περισσότερο να ακούσουν για όλα αυτά που τα τρομάζουν δηλ.για την ζωή.
Συχνά οι γονείς είναι εντελώς ακατάλληλοι, και τα παιδιά ζητούν απελπισμένα βοήθεια.....(αυτό καταδυκνείει, συχνά, η αντικοινωνική τους συμπεριφορά)
Όχι η ίδια εμπειρία αλλά έχει σχέση εδώ
"Δεν είμαι υπερήφανος για ό,τι συνέβη."Διαβάζοντας το κείμενο, αγαπητέ Περαστικέ, και βλέποντας την εξέλιξη και την κατάληξη του περιστατικού, έχω δυο σχόλια πάνω στην παραπάνω σου πρόταση.
1) Θα έπρεπε να νιώθεις υπερήφανος.
2) Εγώ πάντως νιώθω πολύ υπερήφανος που τόσο καιρό διαβάζω και εκτιμώ τον άνθρωπο που πρωταγωνίστησε στο παραπάνω περιστατικό.
Ειλικρινά, σου βγάζω το καπέλο. Αν υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι σαν εσένα, θα υπήρχαν και λιγότερα προβλήματα που προέρχονται από την έλλειψη μυαλού, τσίπας και ανθρωπιάς.
Glam, πράγματι, έχουν ανάγκη να μιλήσουν. Πολύ ενδιαφέρουσα η περιγραφή στο blog σου.
FrapDigo, δεν ήταν απαραίτητο να φτάσουμε στο σημείο που φτάσαμε. Τα πράγματα δεν θα ήταν καλά, για παράδειγμα, αν εγώ είχα κτυπήσει πραγματικά κάποιον ή κάποιος είχε πέσει άσχημα. Όπως και να έχει, βλέπω αυτές τις μέρες ότι δεν άλλαξε τίποτε. Όλα είναι όπως πριν, σαν να μην έγινε τίποτε.
Νομίζω πώς έκανες πολύ καλά και κράτησες κάποια ψυχραιμία απέναντι στην εφηβική τους έπαρση.Οι ενήλικοι κρατικοί λειτουργοί είναι αυτοί που δεν παίρνουν από λόγια...
Η αλήθεια είναι ότι δεν συμπάθησα ποτέ τους εφήβους, ούτε ως έφηβος.
Βέβαια, ούτε τους ανθρώπους συμπαθώ γενικά.
@Περαστικός: Μα γι'αυτό ακριβώς πιστεύω πως θα έπρεπε να νιώθεις υπερήφανος, επειδή κανείς δεν τραυματίστηκε.
Σίγουρα, απαραίτητο δεν ήταν να φτάσει η κατάσταση σε αυτό το σπρωξοκλωτσίδι, η βία, όσο ελαφριά και να είναι δεν παύει να είναι βία. Αλλά όπως είπες, γυρνούσες από κρασάκι, τα εφηβοπιτσιρίκια ήταν στη γνωστή φάση "είμαστε παρέα, στα μάτια μας εκπροσωπείς την εξουσία, τον Μεγάλο" και το ένα έφερε το άλλο.
Μην είσαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό σου. Πιστεύω ότι κάτι άλλαξε, ίσως απλά να μην φαίνεται εύκολα. Αν αυτή ήταν μια ασυνήθιστη κατάσταση για εσένα (τόσο επειδή δεν είσαι άνθρωπος που πλακώνεται απο 'δω κι από 'κει, όσο και επειδή τελικά είδες μια άλλη πλευρά των παιδιών), φαντάσου πόσο ασυνήθιστη ήταν για αυτούς.
"Βέβαια, ούτε τους ανθρώπους συμπαθώ γενικά."ΧΑαχαΧα! Κι ο Bukowski έτσι έλεγε, αλλά από όσους τον διαβάσαμε προσεκτικά, δεν μπορεί να κρυφτεί...ο παλιοαγαπησιάρης! :)
Την καλησπέρα μου :)
Καλησπέρα, FrapDigo.
Δημοσίευση σχολίου