Αδιάβατη πόλη, άνομη πόλη

Δεν μπορείς πια ούτε να περπατήσεις σε αυτή την πόλη. Πρέπει να κάνεις κουτσό ανάμεσα στην απλωμένη στα πεζοδρόμια πραμάτεια μεταναστών - παράνομων «καταστηματαρχών». Τα παράνομα, υπαίθρια καταστήματα όλο και πληθαίνουν, αντίθετα με όσα λειτουργούν νομίμως. Η κατάσταση μοιάζει να έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Εχθές, έχοντας επισκεφθεί κάποιο πελάτη, διαπίστωσα ότι η απλωμένη πραμάτεια στην είσοδο του μετρό στην Πανεπιστημίου εμπόδιζε την κίνηση των επιβατών και, φυσικά, όλων των περαστικών. Δύο τετράγωνα πιο πάνω, μια διμοιρία των ΜΑΤ να διαφυλάττει την έννομο τάξη (την ποια;). Έχουμε φαίνεται αστυνομία ειδικών αποστολών. Αν κάποια όργανα έχουν ταχθεί να φυλάνε τις βιτρίνες, θα ασχολούνται μόνο με αυτό και δεν πρόκειται να ασχοληθούν με ο,τιδήποτε άλλο, ακόμη και αν διαπράττεται φόνος μπροστά στα μάτια τους.

Δεν ξέρω ποιοι προκαλούν μεγαλύτερη ζημιά στους καταστηματάρχες, αυτοί που σπάνε τις βιτρίνες ή αυτό το παράνομο εμπόριο που είναι προφανές ότι είναι μεγάλη μπίζνες από την οποία κάποιοι, σε κάποιο στάδιο της αλυσίδας, πλουτίζουν, εκμεταλλευόμενοι και την κακώς νοούμενη ανοχή απέναντι στους «κακόμοιρους τους μετανάστες που δεν έχουν άλλη διέξοδο». Δεν ξέρω με τι μούτρα αυτό το κράτος θα ζητάει μετά ΦΠΑ και φόρους από τους νόμιμους εμπόρους, όταν ανέχεται μια παράλληλη αγορά που τους ανταγωνίζεται χωρίς καμία φορολογική επιβάρυνση, χωρίς κανέναν κανόνα και έλεγχο. Καταλαβαίνω τα προβλήματα με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, αλλά αν είναι το κράτος να κατεβάσει ρολά, ας το κάνει για όλους. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να είναι τα κορόιδα.

Αυτό βέβαια που με ενόχλησε πιο έντονα εχθές, όπως και κάθε φορά που βγαίνω από το σπίτι μου, είναι αυτή η αυθαίρετη κατάληψη δημόσιου χώρου, ζωτικού χώρου θα έλεγα, λαμβάνοντας υπόψη το πόσο πολύτιμο αγαθό είναι ο χώρος σε αυτή την πόλη. Η Πατησίων είναι σε ακόμη χειρότερη μοίρα από πλευράς παράνομου εμπορίου, αλλά δεν είναι μόνο αυτό, δεν είναι ακόμη μόνο και τα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και τα τραπεζοκαθίσματα. Είναι και το ότι ακόμη και αν κάπως καταφέρεις να ελιχθείς ανάμεσα σε όλους αυτούς τους παράνομους ή νομότυπους καταληψίες, έχεις να αντιμετωπίσεις παρακάτω τους επαίτες και τα φορτικά πρεζόνια και άλλους ωραίους τύπους, απεργούς σε αντίσκηνα, κοινωνικούς αγωνιστές, αντιεξουσιαστές έξω από καταλήψεις και δεν συμμαζεύεται. Μοιάζω εγωιστής; Σκεφθείτε τον ηλικιωμένο, τον ανάπηρο, τον τυφλό. Τα ειδικά ανάγλυφα στα πεζοδρόμια μας μαράνανε. Αυτή η πόλη σε κάνει να νοιώθεις λίγο σαν μυθολογικός ήρωας, σαν τον Θησέα! Από τον Περιφήτη με το σιδερένιο ρόπαλο, στον Σίνη τον Πιτυοκάμπτη, για να σε παραλάβει πιο κάτω ο Σκίρωνας! Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ομόνοια... η Οδύσσεια της Αθήνας και ένα κράτος για τις κλωτσιές που κύριο μέλημά του είναι πώς να ορίσει την κουκούλα, που αντί να επιβάλλει τον οποιοδήποτε νόμο, νομοθετεί συνέχεια, ώστε να περιορίσει τις ήδη περιορισμένες ελευθερίες μας, φυσικά, όσων ενδιαφέρονται έτσι και αλλιώς για το νόμο. Ένα κράτος που απονομιμοποιείται συνεχώς και που είναι καταδικασμένο να ακολουθεί αυτή την πορεία της παρακμής, αφού ο κύριος χαρακτήρας του είναι πελατειακός. Ενδιαφέρεται για την καταστολή, για τη μη αμφισβήτηση των συμφερόντων που εκπροσωπεί. Ο πολίτης ανάμεσα στις συμπληγάδες της ανομίας και του αυταρχισμού, που ποντάροντας στη βλακεία του χρησιμοποιούν ως άλλοθι το ένα το άλλο.

Αυτή η πόλη, όπως κτίστηκε, έχει ζυμωμένη τη βία μέσα της. Όταν πας να περιορίσεις τη μία μορφή της, θα εμφανίζεται η άλλη, είναι ένα γνήσιο «Gotham City», μια Λερναία Ύδρα. Το μόνο που συγκρατούσε τα πράγματα μέχρι τώρα ήταν η κοινωνική συνοχή, η οποία αποδυναμώνεται συνέχεια.

Αν είχα το οποιοδήποτε ενδιαφέρον ή συμπάθεια για τον διπλανό μου και αισθανόμουν μέρος αυτής της κοινωνίας, θα έλεγα ότι ήλθε η ώρα να μαζευτούμε μερικοί και να κινηθούμε επιθετικά, ίσως δημιουργώντας ανεξάρτητες, παράλληλες κοινότητες και συστήματα, τουλάχιστον αν μετά τις επόμενες εκλογές δεν συμβούν ριζικές αλλαγές στην πολιτική σκηνή. Δεν βαριέσαι, ας ανησυχούν όσοι έχουν παιδιά και δεν σχεδιάζουν να μεταναστεύσουν, αφήνοντας αυτή τη χώρα να βουλιάζει κάτω από τη σαπίλα και την ανεξέλεγκτη και μαζική μετανάστευση. Με κάποιους φίλους λέγαμε ότι ίσως να είμαστε η τελευταία γενιά που προσδοκούσε να ζήσει και ζει καλύτερα από τη γενιά των γονιών της (αν και δεν πρέπει να μακαρίζουμε κανέναν πριν από το τέλος, ιδίως καθώς τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης είναι στον αέρα). Η επόμενη γενιά βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα σκοτεινό μέλλον. Ελπίζω αυτές οι δυσοίωνες προβλέψεις να μην επαληθευθούν.

Υπαίθριο πολυκατάστημα, Πατησίων, σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας.