Ξανά βόλτα στον Εθνικό Κήπο

- Βρωμομπανιστιρτζήδες!

.
Δεν άντεξα να μην πάω στον Εθνικό Κήπο και εχθές που, παρά τα σύννεφα, ο καιρός ήταν λιγότερο βροχερός. Αυτό μου επέτρεψε να είμαι και πιο ανοικτός σε όσα συνέβαιναν γύρω μου και να παρατηρώ περισσότερο προσεκτικά. Συχνά έμενα ακίνητος σε διάφορα σημεία, προσπαθώντας να αφομοιώσω κάθε μικρή λεπτομέρεια, να γίνω ένα με το περιβάλλον μου, και με αυτό τον τρόπο αντιλήφθηκα περισσότερα πράγματα από ό,τι ένας απρόσεκτος ή απορροφημένος στις σκέψεις του παρατηρητής. Στον κήπο, εκτός από τις δεκαοχτούρες, τα σπουργίτια και τις καρακάξες, αφθονούν τα κοτσύφια (σίγουρα υπάρχουν και άλλα είδη). Κάποια στιγμή άκουσα ένα θόρυβο στα ξερόχορτα, πλησίασα προσεκτικά και είδα ένα μαύρο κοτσύφι με κίτρινο ράμφος (δηλ. ενήλικο αρσενικό - να είναι καλά ο οδηγός της ορνιθολογικής εταιρείας) που πηδούσε εδώ και εκεί, ψάχνοντας ίσως για τροφή. Αυτό ήταν το πρώτο, ακολούθησαν πολλά άλλα. Ήταν ευχάριστο ότι δεν ήταν ιδιαίτερα ντροπαλά. Πολλά δεν απομακρύνονταν από εμένα, και εγώ βέβαια φρόντιζα να μην κινούμαι πολύ ώστε να μην τρομάζουν. Φωτογράφισα μερικά με το κινητό, αλλά οι φωτογραφίες δεν είναι αρκετά καλές, καθώς δεν ήθελα να πλησιάσω υπερβολικά και να τα ενοχλήσω. Εξάλλου, κάποια πράγματα αξίζουν όταν τα ζεις και τα βλέπεις με τα μάτια σου.
.
.
Το βραβείο της ωραιότερης στιγμή πρέπει να το δώσω νομίζω σε εκείνη τη στιγμή που πέτυχα ένα κοτσύφι να παίρνει το μπάνιο του σε ένα από τα αυλάκια για το πότισμα του πάρκου. Πήγα να αναφωνήσω «Ω μακάρια πετεινά!», όπως έγραψε και ο Αριστοφάνης. Τι ωραία εικόνα, τι κίνηση, τι πλατσούρισμα, πώς βουτούσε την ουρά του και το κεφάλι του, θα το τραβούσα σε βίντεο με το κινητό, αλλά δεν ήθελα να το ενοχλήσω. Έμεινα ακίνητος και γευόμουν τη χαρά και τη συγκίνηση εκείνης της στιγμής. Έκανε ο κότσυφας το λουτρό του, έκανε το λουτρό της και η ψυχή μου και ημέρευε. Τι θεάματα προσφέρει δωρεάν η φύση. Τι είδους συγκινήσεις, που να μπορούν να συγκριθούν στο ελάχιστο με αυτές τις στιγμές, αναζητούν οι άνθρωποι και πηγαίνουν στους «ναούς» της νύχτας και του τζόγου; Τι χυδαιότητα τους έχει καταλάβει; Ποιον θεό πηγαίνουν να λατρέψουν οι άνθρωποι σε εκκλησίες με κλιματισμό, σταυρούς νέον και ηλεκτρικές καμπάνες όταν υπάρχει ο ναός της φύσης; Τι χυδαιότητα τους έχει καταλάβει και πάλι; Πού είναι το ιερό και το όσιο, αν όχι σε ένα κοτσύφι που κάνει το μπάνιο του;

Τι να πω για τους διάφορους ήχους που ακούγονταν από παντού; Άκουγα ένα κελάιδισμα από ένα δέντρο και μένοντας ακίνητος και αγκαλιάζοντας με το βλέμμα όλη την εικόνα, εντόπιζα στο τέλος με ικανοποίηση τη σιλουέτα ενός τενόρου ή μιας υψίφωνου πάνω σε ένα κλαδί, ανάμεσα στα φυλλώματα. Κάποια στιγμή, βλέποντας ένα κοτσύφι στο πλάι του μονοπατιού, στάθηκα για να μην το τρομάξω. Αυτό όμως πετάχτηκε μπροστά μου, σταμάτησε λίγο πιο κει, με κοίταξε, μου γύρισε την πλάτη και σήκωσε επιδεικτικά την ουρά του. Τι απίθανος φιλαράκος! Θα ήταν αδικία βέβαια αν δεν ανέφερα τη συνεχή και ευχάριστη παρέα των σπουργιτιών και των δεκαοχτούρων.

Φυσικά, δεν ήταν μόνο τα κοτσύφια και τα άλλα πουλιά, θυμάμαι εκείνη τη γάτα που έριχνε κάτι ξεγυρισμένους ύπνους μέσα στον περιφραγμένο χώρο για τις πάπιες. Άλλη κορυφαία στιγμή, εκείνος ο τροφαντός ποντικός που συνέχεια έβγαινε από μια τρύπα κοντά στη μεγάλη λιμνούλα του κήπου, έκανε μικρές βόλτες με γρήγορες κινήσεις και ξαναχωνόταν μέσα. Έμεινα να τον κοιτάζω αρκετή ώρα, υπήρχε αρκετός κόσμος στο σημείο, αλλά δεν ξέρω αν τον πρόσεξε άλλος. Έχετε ανοιχτά τα μάτια σας και θα διαπιστώσετε ότι ο κόσμος είναι κάτι διαφορετικό και πιο πλούσιο από αυτό που μας έχουν μάθει να πιστεύουμε! Στο βωμό του σημαντικού και της αφαίρεσης θυσιάσαμε τον πλούτο της ζωής και λατρέψαμε τη μιζέρια υφιστάμενοι πολλά άλλα δεινά, συμπεριλαμβανομένης της κατάθλιψης, αποτέλεσμα και αυτή του προγραμματισμού μας και της οικοδόμησης ενός ψεύτικου εγώ που δεν είναι δικό μας, που καλύπτει την αληθινή φύση μας. Γίναμε άνθρωποι-εργαλεία, αντί άνθρωποι-σκοπός και μάθαμε να τα βλέπουμε και να τα ζυγίζουμε όλα σαν μέσα και εργαλεία, ενώ όλα είναι τέλος. Το σημαντικό είναι συνήθως αυτό στο οποίο δεν δίνουμε σημασία.
.
Κλείνω κάνοντας μνεία και στα πολυάριθμα έντομα, ιδιαίτερα στις μικρές μύγες της άνοιξης που σχημάτιζαν εδώ και εκεί ζωντανά συννεφάκια. Μερικές φορές κοντοστεκόμουν και παρατηρούσα το χορό τους. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ένα έντομο, μάλλον κάποιο είδος μύγας, που κινούνταν με διαδοχικές αιωρήσεις και μικρά τινάγματα μπροστά μου στο μονοπάτι. Για λίγο προσπάθησα να φανταστώ τον κόσμο από τη δική του σκοπιά και περπάτησα αργά ακολουθώντας το. Ήταν και αυτό μια ξεχωριστή εμπειρία. Ποιος χρειάζεται ποτό για να μεθύσει ή ναρκωτικά για να γίνει «χάι» ή να έχει μια εμπειρία αλλαγής της συνείδησης; Πήγαινε μέσα στη φύση και αφέσου στο μεθύσι και τον διαρκή οργασμό της ύπαρξης. Το μόνο που δεν είδα ήταν ο ξέφρενος χορός μιας παρέας ξωτικών, χρειάζομαι μάλλον περισσότερη εξάσκηση. Αλλά θα ξαναπάω και πού θα μου πάει...

.