Πρωτόπλαστοι 3 - Τέλος (ή μάλλον αρχή)

Τους είδα εχθές, καθώς έκανα ένα βραδινό, κυριακάτικο περίπατο. Λίγο τους λυπήθηκα, λίγο τους καμάρωσα. Τους πλησίασα, ενώ κοιτούσαν γύρω τους σαν τρομαγμένα ελάφια, δεν ξέρω αν με κατάλαβαν. «Η ανυπακοή είναι προνόμιό σας, χάρηκα που το ασκήσατε. Επιλέξατε τη γνώση από τη μακαριότητα της άγνοιας. Η γνώση όμως έχει το τίμημά της, ό,τι και αν σας έλεγα δεν θα το καταλαβαίνατε στην προηγούμενή σας κατάσταση. Οι προειδοποιήσεις θα ήταν μάταιες. Γευθήκατε την ηδονή, αλλά ακολουθεί ο αχώριστος αδελφός της, ο πόνος, γνωρίσατε τη γέννηση, θα γευθείτε και τον θάνατο. Δεν είναι κάτι που εξαρτάται από εμένα. Δεν είναι στις δυνάμεις μου να χωρίζω αυτά που είναι ένα. Ελπίζω να αποκτήσετε αρκετή σοφία για να πονάτε κάπως λιγότερο» Δεν ξέρω αν με άκουσαν, τους κοίταξα μελαγχολικά και συνέχισα να περπατώ, εκεί, κάπου στην Πανεπιστημίου. Αν τους δείτε, χαρίστε τους ένα χαμόγελο, ένα ευγενικό λόγο. Δεν είναι κακοί. Κανένας δεν είναι κακός, πονεμένοι είμαστε όλοι και κτυπιόμαστε δεξιά, αριστερά, καθώς νοιώθουμε τις σάρκες μας να καίγονται. Οι αγνές ψυχές το βλέπουν καθαρά, για αυτό δεν έχουν έχθρα για κανέναν. Για να τα διαβάζω εγώ κυρίως τα γράφω.