ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΠΟΙΟΥ ΠΟΥ ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ.
Πέμπτη, Μαρτίου 12, 2009
Ανυπαρξιακή αγωνία
Άραγε θα ήταν ποτέ δυνατόν να μην υπήρχα;
20 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
Ναι, δυστυχως. Θεωρω τους εαυτους μας σαν μια τυχαια συναθροιση στοιχειων. Μια ελαχιστη μεταβολη στις αρχικες συνθηκες και δεν θα υπηρχαμε.
Η υπαρξη μας ειναι μαθηματικα το πιο απιθανο πραγμα που μπορει να συμβει. Σ' αυτην την α-πιθανοτητα στηριζονται οι θρησκευομενοι για να δικαιολογησουν την υπαρξη του Θεου (τους).
Στην ερώτηση του πικρόχολου σχολιαστή εάν θα ήσουν σε αυτό το ιστολόγιο κ.τ.λ., σου απαντώ ναι, ο σκεπτόμενος πάντα θα βρει τον τρόπο να ασκήσει την κριτική του και να βγάλει τα εσώψυχά του, το μπλόγκ απλά δίνει την δυνατότητα της ευρύτατης δημοσιοποίησης, για να έχω και εγώ την χαρά να σε διαβάζω περαστικέ μου.
Τώρα όσον αφορά την ύπαρξή μας ....νομίζω είναι ένα ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί ακόμα, άσε να λένε οι επιστήμονες τα δικά τους.Θεωρώ πως η ψυχή μας είναι αιώνια και μοναδική, απλά ενσαρκώνεται στην γη σε σώματα που πιθανόν επιλέγει...
Καλησπέρα σας! Βρίσκω όλες τις απόψεις σας ενδιαφέρουσες. Ο σκοπός ήταν να δώσω το έναυσμα για τέτοιες σκέψεις. Δεν ξέρω καν αν η ερώτηση έχει κάποιο νόημα, αμφιβάλλω για αυτό.
Yetanother_s, δεν ξέρω όμως ακριβώς τι σημαίνει τυχαίο όταν μιλάμε σε αυτό το επίπεδο. Το σύμπαν ακολουθεί μια πορεία από τη μεγάλη έκρηξη μέχρι τη μεγάλη σύνθλιψη ή όπως αλλιώς λέγεται. Θα μπορούσε αυτή η πορεία να είναι άλλη έστω και ως προς τη θέση του τελευταίου κόκκου σκόνης; Θα μπορούσε να υπάρξει αυτή η μεταβολή στις αρχικές συνθήκες; Αρκεί το χάος και η απροσδιοριστία για να πούμε ότι τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο; Όμως, το βέλος του χρόνου περάνει πάντα και μας αποκαλύπτει ένα μόνο αποτέλεσμα.
Exofthalmi, τουλάχιστον υπάρχουμε τώρα :)
Katerina, ευχαριστώ, όσο για τη μεταφυσική άποψη που αναφέρεις, είναι σίγουρα η πιο ελκυστική. Η ζωή σαν ένα σχολείο με τάξεις, επίπεδα και επαναλήψεις όπου φοιτούν και εξελίσσονται οι ψυχές, ούτε αιώνιες τιμωρίες, ούτε αιώνιες ανταμοιβές, στο τέλος κανένας δεν χάνεται.
Σκέφτομαι ότι τέτοια ερωτήματα προκύπτουν επειδή ίσως είμαστε όντα που υπόκεινται στο χρόνο. Πώς μπορούμε να εξετάσουμε το χρόνο; Μπροστά υπάρχει ένα σκοτάδι που φωτίζεται όταν πια είναι πολύ αργά. Κάθε αβεβαιότητα γίνεται βεβαιότητα μόλις περάσει το βέλος του χρόνου, από όλες τις δυνατότητες μόνο μία μπορεί να γεννηθεί. Τι νόημα έχει το ερώτημα περί ντετερμινισμού ή ελεύθερης βούλησης; Πώς μπορεί να απαντηθεί ποτέ; Ένα ον που θα ήταν υπεράνω του χρόνου θα έβλεπε όλη την πορεία μας και την πορεία του σύμπαντος όπως βλέπουμε από το ελικόπτερο ένα δρόμο από ψηλά, όλα μέσα σε μια στιγμή αιωνιότητας... In my beginning is my end (η αρχή μου περιέχει το τέλος μου) που έγραψε ο ποιητής.
Περαστικε, αν μιλησω τωρα περι μεγαλων πνευματων που συναντιωνται θα θεωρηθω κοινοτυπος; ;-) Παρομοια ερωτηματα με απασχολουν τις τελευταιες βδομαδες, ισως φτιαξω ενα κειμενακι με τις σκεψεις μου.
Η Ψυχη και η Αθανασια της Ψυχης ειναι κατι εξω απο ολες τις επιστημες (με εξαιρεση την Ψυχολογια). Η Ψυχη - αν υποθεσουμε οτι υπαρχει τετοιο πραγμα - δεν αποτελειται ουτε απο υλη ουτε απο ενεργεια, αρα δεν υποκειται σε κανεναν φυσικο νομο. Η Ψυχη δεν ανηκει καν στο Συμπαν μας. Η Ψυχη (αν υπαρχει) ειναι μετα-φυσικο φαινομενο.
Διαφωνω με την Κατερινα, οχι επειδη το υπαγορευουν καποιοι φυσικοι κανονες, καποια επιστημη. Ειπαμε για την ψυχη δεν υπαρχουν φυσικοι νομοι. Διαφωνω γιατι μια ψυχη οπως την περιγραφει η Κατερινα ειναι βλαβερη για μενα. Δεν την θελω.
Αν ισχυει αυτο που λεει η Κατερινα, τοτε η ψυχη μου ειναι ενας εχθρικος εισβολεας στο σωμα μου. Δεν με ρωτησε πριν κανει καταληψη στο κορμι μου και το κορμι μου της ειναι αχρηστο, ευτελες και αναλωσιμο (αφου μολις φθαρει, εκεινη θα διαλεξει αλλο κορμι).
Αν η Κατερινα εχει δικιο και η ψυχη μου υπαρχει, ειναι αιωνια και μοναδικη, τοτε πολυ θα ηθελα να την σκοτωσω.
*** Πισω στις επιστημες: Το Συμπαν μας διεπεται απο φυσικους νομους, που καθοριζουν την θεση καθε σωματιδιου την καθε στιγμη. Οι φυσικοι νομοι με την σειρα τους καθοριζονται απο μερικες κοσμολογικες σταθερες.
Η Αρχη της Απροσδιοριστιας, περιοριζει τις δικες μας παρατηρησεις, αλλα οχι τους φυσικους νομους. Η Α.Α. μας λεει οτι δεν μπορουμε να παρατηρησουμε την θεση και την ταχυτητα ενος αντικειμενου την ιδια στιγμη. Αλλα το αντικειμενο εχει την θεση και την ταχυτητα που οριζουν οι φυσικοι νομοι, ασχετα απο το αν εμεις μπορουμε να τα προσδιορισουμε.
Ηδη υπαρχουν επιστημονες που αναρωτιουνται, γιατι οι φυσικες σταθερες ειναι αυτες που ειναι. Γιατι η ταχυτητα του φωτος ειναι 300.000 χλμ/" ; Γιατι η βαρυτητα εχει αυτην την ισχυ; Η απαντηση ειναι μαλλον απλη. Θα μπορουσαν να εχουν και αλλες τιμες. Θα υπηρχε τοτε ενα αλλο, τελειως διαφορετικο Συμπαν, το οποιο δεν θα ειχε θεση για μας ;-) Στην πραγματικοτητα υπαρχουν ολα τα αλλα Συμπαντα - εννοειται οτι δεν μπορουμε να τα δουμε. Ο δικος μας Κοσμος ειναι ενας μονο αναμεσα σε εναν ασυλληπτα μεγαλο αριθμο Κοσμων. Ειναι εκεινος που εχει τις καταλληλες (γνωστες) τιμες στις κοσμολογικες σταθερες, ωστε να μπορουμε να υπαρξουμε μεσα του.
Το βελος του Χρονου δεν εχει μονο μια κατευθυνση. Μπορουμε να ταξιδεψουμε και προς τα πισω στον Χρονο. Ειναι μαλιστα ευκολο, δεν χρειαζεται καν να χρησιμοποιησουμε προηγμενη τεχνολογια ουτε καποια ειδικα μηχανηματα.
Το μονο "προβλημα" ειναι οτι οι ισχυουσες κοσμολογικες σταθερες κανουν το ταξιδι στο παρελθον εξαιρετικα α-πιθανο. Νομιζουμε οτι ο Χρονος κυλαει μονο προς μια κατευθυνση, επειδη αυτη η κατευθυνση ειναι απλα η πιο πιθανη. Αλλα δεν ειναι η μονη.
Yetanother_s, μάλλον χρειάζεσαι ένα μπλογκ :-) Λοιπόν, όλο και περισσότερο σκέπτομαι ότι όλα αυτά δεν είναι μόνο θέμα επιστήμης ή έστω μεταφυσικής, αλλά αντίληψης. Το νόημα έχει μια μεταφυσική που τελικά χρησιμοποιεί το ίδιο πλαίσιο με αυτό της επιστήμης. Μιλάμε για ζωή και θάνατο και ύπαρξη παίρνοντας τόσα πράγματα ως δεδομένα, σαν να μιλάμε για μπουζί και καρμπιρατέρ.
Θέτω το ερώτημα, ζει ο άνθρωπος που ήμουν πριν από ένα λεπτό; Ζει ο άνθρωπος που ήμουν πριν από δέκα χρόνια; Τι με συνδέει μαζί τους; Αναμνήσεις, σκέψεις, ελπίδες, φόβοι; Είναι δικά μου αυτά τα πράγματα που έτσι και αλλιώς αλλάζουν διαρκώς; Οι σκέψεις πηγαινοέρχονται στο μυαλό μου σαν παλίρροια. Αν έχανα τη μνήμη μου δεν θα ήταν το ίδιο για τον εαυτό μου σαν να είχα πεθάνει και να είχα ξαναγεννηθεί; Πώς ορίζουμε την ύπαρξή μας, αυτή που φοβόμαστε να χάσουμε; Αν διύλιζα αυτό το ψήγμα συνείδησης που έχω μέσα μου στην πιο καθαρή του μορφή, τι θα απέμενε; Αν ορίσω την ύπαρξή μου σωματικά, είναι λιγότερο μέρος της ύπαρξής μου ο αέρας που έχω αυτή τη στιγμή στα πνευμόνια μου, το νερό και η τροφή που έλαβα σήμερα, από ότι κάποιο όργανο που κτίζω με αυτά; Μήπως ο ήλιος δεν είναι αναγκαίο «όργανο» του οργανισμού μου; Ποια είναι τα όριά μου; Μήπως και τα κύτταρά μου έχουν την αίσθηση ότι είναι αυτόνομες υπάρξεις και ότι εγώ είμαι απλώς ο κόσμος τους; Είμαστε ζυμωμένοι με το χρόνο, είμαστε πλάσματα του γίγνεσθαι, όχι του είναι, είναι ένα ζήτημα ακόμη και το αν είμαστε. Πεθαίνουμε και γεννιόμαστε κάθε στιγμή, πριν από την κατάρρευση του σωματικού μας συστήματος που ονομάζουμε θάνατο.
Κάθε διανοητική προσπάθεια κατανόησης του κόσμου διανοητικά βασίζεται σε συμβολισμούς, σε γλώσσες που ορίζονται κατά συνθήκη, σε αφαιρέσεις, υπάρχει λοιπόν ποτέ ελπίδα να διεισδύσουμε στην ουσία του κόσμου και της ύπαρξής μας με αυτά τα μέσα; Η επιστήμη μπορεί να εξηγήσει φαινόμενα, μηχανισμούς και να μας επιτρέψει να φτιάξουμε θαυμαστά εργαλεία, αλλά μήπως από τη φύση της δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος για να φτάσουμε στην ουσία των πραγμάτων; Και η θρησκεία με τα δόγματά της τα ίδια μέσα χρησιμοποιεί σε πρωτόγονη, αυθαίρετη και αδέξια μορφή, με πλήθος σφαλμάτων. Μήπως αυτό είναι ένα ταξίδι βιωμάτων που είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε μόνοι μας με σκάφος την ίδια τη συνείδηση και όχι τη νόηση που είναι ίσως μόνο ο προθάλαμος;
Μιλάμε για ψυχή, αλλά αυτό είναι απλώς μια λέξη, αν πω αυτοκίνητο, όλοι καταλαβαίνουμε επαρκώς σε τι αναφέρομαι, αν πω ψυχή, είναι τόσο ασαφές το περιεχόμενο... Όσο προσπαθείς να φτάσεις στο κέντρο χρησιμοποιώντας σύμβολα (λέξεις), τόσο αυτά γίνονται πιο αχνά και οι κατασκευές επισφαλείς. Του συμβόλου πρέπει να προηγείται γνώση του περιεχομένου, της ουσίας, για να μπορεί να χρησιμεύσει αυτό. Πώς να επεξεργαστείς όμως με σύμβολα κάτι που δεν έχεις καν γνωρίσει; Μπορείς να χρησιμοποιείς το σύμβολο, αλλά ό,τι και να λες, ό,τι και να κτίζεις, θα είναι στον αέρα. Ακόμη και τα μαθηματικά με όλη την αυστηρότητά τους δεν μπορούν να βοηθήσουν. Θυμάμαι την «απάντηση για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα» που αναφέρεται στο Hitchhiker's Guide to the Galaxy, ένα από τα αγαπημένα βιβλία, 42.
Ευχαριστώ, Greek Rider :)
Aerostatik, ο σκύλος είναι υπαρξιστής, μεγάλος φιλόσοφος του ιστολογίου, ίσως και κυνικός.
yetanother_s μ΄αρέσει που κάθε στιγμή του χρόνου εξελισόμαστε και προβληματιζόμαστε περί της ύπαρξής μας.Αρχικά λες ότι είμαστε το αποτέλεσμα μιας τυχαίας συνάθροισης στοιχείων...κατόπιν και χαίρομαι γιαυτό λες ότι τις τελευταίες μέρες προβληματίζεσαι περί ψυχής και μεταφυσικών. Συμφωνώ ότι η ψυχή δεν ανοίκει σε φυσικούς νόμους, γιατί όμως θεωρείς ότι σου καταλαμβάνει το σώμα με τη δικιά μου θεωρία; τί ΄ναι ένα σώμα χωρίς την ψυχή του; Πιστεύω ότι έχει ξεκινήσει στην εποχή μας έντονος προβληματισμός για το ποιοι είμαστε πραγματικά και τι κάνουμε εδώ..Την απάντηση θα τη βρούμε εαν ανατρέξουμε σε αρχαία κείμενα των μεγάλων ελλήνων φιλοσόφων μας, οι οποίοι γνώριζαν πολλά..Άς αφήσουμε τα μυαλά μας ανοιχτά ακόμη και οι μεγαλύτεροι επιστήμονες έχουν μεγάλα ερωτήματα και πολλά γιατί. yetanother_s πράγματι γιατί οχι μπλογκ yetanother;
Κατερινα, ρωτας τι ειναι ενα σωμα χωρις την ψυχη του. Εγω ρωταω, τι αξιζει μια ψυχη χωρις το σωμα της; ;-) Η ψυχη - αν υπαρχει - ειναι αδιαιρετη με το σωμα μας. Αυτο απλα το πιστευω, δεν υπαρχουν αποδειξεις.
Απο την στιγμη που η ψυχη γινεται αυθυπαρκτη, ανεξαρτητη απο το σωμα μου, απο την στιγμη που η ψυχη αρχιζει να πηγαινοερχεται αναμεσα σε αυτον τον κοσμο και σε αλλα (αστρικα) επιπεδα ειτε σε παραδεισους και κολασεις, τοτε η ψυχη μου ειναι κατι αρνητικο. Ξενη και εχθρικη για μενα.
Η ψυχη μου - αν υπαρχει - εχει μονο τοτε νοημα, αν ειναι δεμενη με το σωμα μου. Και αν ειναι δεμενη με το σωμα μου, θα πεθανει μαζι του.
Δεν διαιρω την ψυχη απο το σωμα. Δεν μεταθετω ουτε τις ευθυνες μου, ουτε τις ανταμοιβες μου σε καποιον μελλοντικο παραδεισο. Ουτε σε καποιο αστρικο επιπεδο. Εδω τα θελω ολα, και τις ποινες και τις αμοιβες μου. Αλλωστε, ολα εδω πληρωνονται ;-)
Η προοπτικη της ανυπαρξιας δεν με ενδιαφερει. Ο θανατος δεν με τρομαζει. Αρκει να μην ειμαι εκει οταν ερθει ;-) (αθανατε Γουντυ Αλλεν).
Περαστικε οι συλλογισμοι σου με βρισκουν συμφωνο. Πραγματι, δεν μπορουμε να ορισουμε την ψυχη, αρα δεν ξερουμε για τι πραγμα μιλαμε.
Μπορουμε ομως να διακρινουμε τι κανει, η τι δεν κανει η ψυχη μας. Αν δηλαδη υπαρχει και εξω απο εμας, εξω απο τον Χρονο (αιωνια). Ειτε αν απλα υπαρχει αποκλειστικα μαζι μας.
Ξαναγυριζω στις επιστημες. Επειδη ειναι η μονη γλωσσα στην οποια ξερουμε για τι πραγμα μιλαμε. Η παραδοσιακη Φυσικη υποστηριζει οτι το Συμπαν αποτελειται απο Υλη και Ενεργεια. Συνδεονται μαλιστα μεταξυ τους με τον τυπο που εδωσε ο κυριος Αινσταιν. Η μοντερνα Φυσικη υποστηριζει οτι το Συμπαν αποτελειται και απο Πληροφορια (εκτος της Υλης και Ενεργειας). Αυτη ειναι - μια - συμβολη του κυριου Χωκιγκ στην επιστημη. Ο Χωκιγκ ειναι η μεγαλυτερη εν ζωη διανοια σημερα.
Ισως λοιπον αυτο που εμεις οι απλοι ανθρωποι ονομαζουμε "ψυχη" να μην ειναι παρα η "πληροφορια" οπως την οριζει ο Χωκιγκ. Αποτελουμαστε απο υλη, ενεργεια και πληροφορια. Η πληροφορια γυρω απο εμας συνεχιζει να υπαρχει κατα καποιον τροπο και μετα τον θανατο μας. Αρα δικαιολογουνται (λιγο) εκεινοι που υποστηριζουν τα περι αθανασιας της ψυχης.
Η Πληροφορια ομως δεν μπορει να παει στην κολαση και να τιμωρηθει. Ουτε να παει στον παραδεισο. Ουτε να ανεβει / κατεβει τα αστρικα επιπεδα. Και το κυριοτερο: δεν υπαρχει απολυτως καμμια δυνατοτητα αυτη η Πληροφορια να μετενσαρκωθει σε καποιο αλλο σωμα στο μελλον.
Οποιος περιμενει την επομενη ζωη, την πατησε. Εχουμε μονο αυτην την μια, μοναδικη και μικρη ζωη για να χαρουμε οσο μπορουμε και να γινουμε ευτυχισμενοι. Μετα τον θανατο μας, θα διασκορπιστουμε σε μορια και σε κβαντα ενεργειας. Αντε και σε μερικα kilobyte πληροφοριας, αν ο Χωκιγκ εχει δικιο.
Περαστικέ καλημέρα. Διακρίνω στα σχόλια μια διάθεση φιλοσοφείν περί ψυχής και ύπαρξης. Με άλλους θα συμφωνήσω με άλλους θα διαφωνήσω. Δεν θα σας παραπέμψω σε βιβλιογραφία(κάνοντας την δασκάλα)Οχι! Θα σας πω μόνο τι διάβασα στους θρύλους των Ινδιάνων και αργότερα στην Κελτικη μυθολογία σε άλλη βερσιον αλλά με ιδιο τέλος. "Οταν λοιπόν το Μεγάλο Μανιτού δημιούργησε τα όντα στον πλανήτη,τα έκανε άυλα(κατ εικόνα και ομοίωση)αμφίφυλα και τα έβαλε να βοηθήσουν στην εξέλιξη παντός είδους.Εκείνα όμως παρασύρθηκαν απο εγωισμό νομίζοντας πως είναι Θεοί και αναστάτωσαν το ζωικό και φυτικό Βασίλειο. Ετσι το Μανιτού χώρισε τα αμφίφυλα ,τους έδωσε σάρκα(υλη)που τόσο αποζητούσαν,αλλά...μπέρδεψε τις ψυχές,το πνευματικό τους "πάντρεμα" είχε τελειώσει.Κι έτσι κάθε ψυχή που έφυγε χωρίς σώμα έψαχνε και ψάχνει να αναγεννηθεί μεσα σε ένα νεογέννητο ον ψάχνοντας πάντα το άλλο της μισό! (Η "υλη" χους ην και εις χουν απελευσαι) Το σώμα μας είναι μόνο ο ξενιστής μιας ακαταλαβίστικης για εμάς συμπαντικής ενέργειας που έρχεται και ξαναέρχεται,μέσα από πολλά σώματα προσπαθώντας να ξαναβρεί τις χαμένες της μνήμες.Κανένα δέσιμο δεν έχει με την ψυχή που κουβαλάει.Μόνο όταν μάθει αυτό το"σώμα"τον πραγματικό σκοπό για τον οποίον γεννήθηκε στη Γη(που είναι ο πλανήτης της μάθησης στο πρώτο στερέωμα)τότε έχει τις πιθανότητες να βρεί το "αλλο του μισό"!!!την αδελφή χαμένη ψυχή...
Ισως λοιπόν υπάρχει ο λόγος που βρίσκεσαι εδώ και γράφεις... Αγνωσται αι βουλαι του Μεγάλου Μανιτου... (Καπως έτσι τα λένε και οι Αννου των Κελτών)
Yetanother_s, Panagiota, όλες οι απόψεις ευπρόσδεκτες. Λοιπόν, Panagiota, αυτό με τα ολόκληρα όντα που χωρίστηκαν και ψάχνουν το μισό τους θυμίζει το πρώτο γένος των ανθρώπων της ελληνικής μυθολογίας, το χρυσό. Ο Πλάτωνας έλεγε μάλιστα ότι είχαν δύο κεφάλια, τέσσερα χέρια και τέσσερα πόδια και ότι όταν ο Δίας τα χώρισε στα δύο αναζητούσαν το μισό τους.
Κατερινα, τωρα εμπλεξες ;-) Δεν επρεπε να μου αναφερεις τους Κελτες - τυχαινει να γνωριζω ενα-δυο πραγματακια γι' αυτους. ;-)
Οι Κελτες εμφανιστηκαν το 800 π.Χ, οταν ο Ομηρος σ´ εμας πρωτοτραγουδησε την Ιλιαδα. Εξαφανιστηκαν τον 5ο μ.Χ. αιωνα, αφηνοντας πισω τους μια ιστορια 13 αιωνων. Μεγαλυτερη απο το Βυζαντιο, μεγαλυτερη απο την Ρωμαη, μεγαλυτερη απο την αρχαια Ελλαδα. Σ' αυτους τους 13 αιωνες εξαπλωθηκαν απο την Πορτογαλια μεχρι την σημερινη Μοσχα και απο την Σκανδιναυια μεχρι τα Βαλκανια (σημερινη Βουλγαρια). Με αξαιρεση την Σουηδια/Νορβηγια, την Ιταλια και την Ελλαδα, ολη η Ευρωπη υπηρξε σε καποιο σημειο της Ιστοριας κελτικη χωρα.
Οι "Αννου των Κελτων" οπως αναφερεις, δεν υπαρχουν και δεν υπηρξαν. Υπηρξε μονο η Ανου. Ειναι μια θεα με αναλογο ρολο οπως η δικη μας Δημητρα. Θεα της γης και της γονιμοτητας. Οι χριστιανοι την υιοθετησαν και την εκαναν Αγια Αννα.
Αν και ξερω *καμποσους* κελτικους μυθους, αυτο που αναφερεις δεν το εχω διαβασει πουθενα. Δεν ξερω τιποτα για "τους Αννου των κελτων". Απο που το βρηκες; Ευκαιρια να μαθω κατι καινουργιο.
**** Ασχετα απο το τι αναφερουν οι μυθοι των Ινδιανων και των Κελτων, ειναι στο χερι μας να τους πιστεψουμε η οχι.
Στο κατω-κατω και ο γνωστος τηλεβιβλιοπωλης Λιακοπουλος, μυθους πουλαει. Σε αναλογια με τους ινδιανικους (για τους κελτικους αμφιβαλλω) οι μυθοι του Λιακο ειναι κι αυτοι ευπεπτοι, βολικοι και λογικοφανεις. Χρειαζεται απλα να πιστεψεις και ολα φαινονται ευκολα. Ειναι θεμα Πιστης τελικα.
Η Πιστη δεν με ενοχλει, ουτε την κρινω. Οποιος θελει να πιστευει, ας πιστευει οτι θελει. Εκεινο που με ενδιαφερει ειναι το πως χρησιμοποιει κανεις την Πιστη για να ερμηνευσει την ζωη του.
Αν λοιπον πιστευεις οτι εισαι "μιση" και οτι η ψυχη σου στο μελλον θα συναντησει καποτε το αλλο της μισο (ειτε οτι θα διαφυγει σε καποιο αστρικο επιπεδο), ειναι αναφαιρετο δικαιωμα σου. Το ερωτημα ειναι αν ζεις την ζωη σου στο "Εδω" και στο "Τωρα" η αν ζεις την ζωη σου περιμενοντας καποια μεταθανατια ανταμοιβη (που μπορει και να περιλαμβανει την ενωση με το αλλο σου μισο).
Y.Γ. Για ενα πραγμα ειμαι σιγουρος. Για το οτι δεν ψαχνω για το αλλο μου μισο. Αισθανομαι πληρης και ολοκληρος. Μια αλλη πληρης και ολοκληρη υπαρξη που θελει να μου κανει παρεα σ' αυτην την παλιοζωη, ειναι παραπανω απο ευπροσδεκτη ;-)
πολλες φορες σκεπτομαι οτι δεν εχει σημασια τι πιστευω οτι υπαρχει ή δεν υπαρχει (π.χ. ψυχη, μετα θανατον ζωη, παραδεισος, μετεσαρκωση κτλ). Σημασια εχει, τι προκειται να συμβει. Το ξερετε σεις με βεβαιοτητα? Εχετε παει και εχετε ερθει? Ενας Αθεος αν ανακαλυψει οτι υπαρχει Θεος, θα παθει κατι? Ενας που πιστευει στο Θεο και ανακαλυψει οτι δεν υπαρχει τιποτα, θα παθει κατι? Τι αλλαζει λοιπον? το απολυτο τιποτα.
Κατ'αρχας ειμαι η Παναγιώτα και οχι η Κατερίνα.Και δεν χρειαζόταν να μου γράψεις την ιστορία των Κελτων. Κατι τις γνωρίζω κι εγώ.... Εχεις δίκιο.Ηθελα να γραψω Άινουρ και βγήκε η θεα Ανου ή ισως ο Ανου της χρυσής εποχής(κατά την Βαβυλώνια μυθολογία). Το τι λέει ο Μιστερ Λιακόπουλος δεν με αφορά κι επειδή σταμάτησα να αποβλακώνομαι στην στην Τ-Β εδώ και πολλά χρόνια, από άλλους έμαθα τι υποστηρίζει. Το τι πιστεύει ο καθένας είναι καθαρά προσωπικό θέμα και την ζωή μου την ζω ΕΔΩ και στο ΤΩΡΑ ίσως καλύτερα και πιο ανθρώπινα απο όσο αναρωτιέσαι,κι ούτε περιμένω την ανταμοιβή στην μεταθανάτια ζωή, ούτε να βρώ το "άλλο μου μισό" σε άλλα αστρικά επίπεδα.Εδώ η κόλαση εδώ και ο Παραδεισος. Άν είναι να βρώ "κάτι" ξανά σε αυτήν την Γη θα το βρώ. Συζήτηση κάνουμε εδώ με ανταλλαγή απόψεων αγαπητέ/η, δεν ξιφομαχούμε!
Και γράφεις:"Εκεινο που με ενδιαφερει ειναι το πως χρησιμοποιει κανεις την Πιστη για να ερμηνευσει την ζωη του."
Αφου λοιπόν σ'ενδιαφέρει τόσο πολύ αυτό(αν και τόνισα εξ αρχής πως θέλω να αποφεύγω την βιβλιογραφία)προτείνω τον Ησίοδο(για τα χρυσά,αργυρα,χάλκινα και σιδερένια γένη των ανρώπων. Τον Πυθαγόρα για τον τρόπο που ενώνει την επιστήμη με τις μεταφυσικές αναζητήσεις,τον Σωκράτη και τον Πλατωνα. Αααα αι τον Γιάκομπ Λόρμπερ για τις ερμηνείες της πίστης και της ζωής. Κι αν γνωρίζεις Γερμανικά διαβασε τον στην αυθεντική γλώσσα.Χάνονται νοήματα στα Ελληνικά! Και δυστυχώς εγώ τα έχασα...
Περαστικέ συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου σου Τα σέβη μου
Παναγιωτα, συγνωμη που μπερδεψα το ονομα σου. Οφειλεται σε κεκτημενη ταχυτητα, οχι σε κακη προθεση.
Ευχαριστω και για την διορθωση με τα κελτικα ονοματα. Παντως ουτε τους "Αινουρ των Κελτων" ξερω, ποσο μαλλον τους μυθους που αναφερεις. Επειδη με ενδιαφερουν οι μυθοι, δωσε μου σε παρακαλω τις πηγες.
Παω τωρα να διαβασω αυτα που συστηνεις.
Υ.Γ. Συγνωμη αν το υφος μου θεωρηθηκε "ξιφομαχικο". Σε υπαρξιακα ερωτηματα δεν γινεται να ξιφομαχει κανεις. Υπαρξιακες ανησυχιες ανταλλασσουμε, οπως σωστα λες.
Exofthalmi, εξαρτάται το αν θα πάθεις κάτι, αν πιστέψει κάποιος τους χριστιανούς, αν είσαι άθεη θα σε ψήνουν στη σχάρα σαν μπριζόλα :)
Καλησπέρα, Ασημωνης. Είχα διαβάσει ένα ωραίο κόμικ του Αρκά, ο Καρτέσιος πάει στον ουρανό, «σκέπτομαι, άρα υπάρχω» λέει, «δεν υπάρχεις, αλλά μην το σκέπτεσαι» του απαντά ένας άγγελος :)
Panagiota, Yetanother_s, δεν με πειράζει η κουβέντα σας, απλώς να θυμάστε, σε τέτοια θέματα δεν έχει κανένας να χωρίσει τίποτα με τον άλλο :)
Περαστικέ,όπως το έγραψες ακριβώς έτσι είναι! "Κανένας δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τον άλλον!" Για αυτό αποφεύγω να κάνω την "δασκάλα".Απλά αφήνω ένα σχόλιο από κάτι που διάβασα και με έβαλε σε συνειρμική σκέψη όταν γίνεται μια συζήτηση σε κάποιο θέμα που μ'ενδιαφέρει (όπως ήταν το δικό σου) Ημουν πάντα της άποψης πως δεν έχω να χωρίσω με κανέναν τίποτα! Στο "μοίρασμα" όμως των σκέψεων και των συναισθημάτων ακομα και εξακολουθώ να είμαι θετική. Οπότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τον/την αγαπητό/η yetanother.
@- yetanother: Μεσα από τον Tolkin θα βρεις πολλά "παραμύθια" για την Κελτικη μυθολογία οπότε θα ήταν ανόητο να γράφω κατεβατά ονομάτων σύγχρονων φιλολόγων ερευνητών που ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο θέμα... Υ.Γ. και δεν υπάρχει λόγος να μου ζητάς συγγνώμη που με αποκάλεσες... Κατερίνα! Για να γελάσουμε και λίγο βρε παιδιά.....
20 σχόλια:
Ναι, δυστυχως.
Θεωρω τους εαυτους μας σαν μια τυχαια συναθροιση στοιχειων. Μια ελαχιστη μεταβολη στις αρχικες συνθηκες και δεν θα υπηρχαμε.
Η υπαρξη μας ειναι μαθηματικα το πιο απιθανο πραγμα που μπορει να συμβει. Σ' αυτην την α-πιθανοτητα στηριζονται οι θρησκευομενοι για να δικαιολογησουν την υπαρξη του Θεου (τους).
αντιθετως με τον αποπανω, πιστευω πως ναι, θα υπηρχαμε ουτως ή αλλως. (γιατι μαθηματικα δε ξερω, αλλα γνωμη εχω!)
Στην ερώτηση του πικρόχολου σχολιαστή εάν θα ήσουν σε αυτό το ιστολόγιο κ.τ.λ., σου απαντώ ναι, ο σκεπτόμενος πάντα θα βρει τον τρόπο να ασκήσει την κριτική του και να βγάλει τα εσώψυχά του, το μπλόγκ απλά δίνει την δυνατότητα της ευρύτατης δημοσιοποίησης, για να έχω και εγώ την χαρά να σε διαβάζω περαστικέ μου.
Τώρα όσον αφορά την ύπαρξή μας ....νομίζω είναι ένα ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί ακόμα, άσε να λένε οι επιστήμονες τα δικά τους.Θεωρώ πως η ψυχή μας είναι αιώνια και μοναδική, απλά ενσαρκώνεται στην γη σε σώματα που πιθανόν επιλέγει...
Καλησπέρα σας! Βρίσκω όλες τις απόψεις σας ενδιαφέρουσες. Ο σκοπός ήταν να δώσω το έναυσμα για τέτοιες σκέψεις. Δεν ξέρω καν αν η ερώτηση έχει κάποιο νόημα, αμφιβάλλω για αυτό.
Yetanother_s, δεν ξέρω όμως ακριβώς τι σημαίνει τυχαίο όταν μιλάμε σε αυτό το επίπεδο. Το σύμπαν ακολουθεί μια πορεία από τη μεγάλη έκρηξη μέχρι τη μεγάλη σύνθλιψη ή όπως αλλιώς λέγεται. Θα μπορούσε αυτή η πορεία να είναι άλλη έστω και ως προς τη θέση του τελευταίου κόκκου σκόνης; Θα μπορούσε να υπάρξει αυτή η μεταβολή στις αρχικές συνθήκες; Αρκεί το χάος και η απροσδιοριστία για να πούμε ότι τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο; Όμως, το βέλος του χρόνου περάνει πάντα και μας αποκαλύπτει ένα μόνο αποτέλεσμα.
Exofthalmi, τουλάχιστον υπάρχουμε τώρα :)
Katerina, ευχαριστώ, όσο για τη μεταφυσική άποψη που αναφέρεις, είναι σίγουρα η πιο ελκυστική. Η ζωή σαν ένα σχολείο με τάξεις, επίπεδα και επαναλήψεις όπου φοιτούν και εξελίσσονται οι ψυχές, ούτε αιώνιες τιμωρίες, ούτε αιώνιες ανταμοιβές, στο τέλος κανένας δεν χάνεται.
Σκέφτομαι ότι τέτοια ερωτήματα προκύπτουν επειδή ίσως είμαστε όντα που υπόκεινται στο χρόνο. Πώς μπορούμε να εξετάσουμε το χρόνο; Μπροστά υπάρχει ένα σκοτάδι που φωτίζεται όταν πια είναι πολύ αργά. Κάθε αβεβαιότητα γίνεται βεβαιότητα μόλις περάσει το βέλος του χρόνου, από όλες τις δυνατότητες μόνο μία μπορεί να γεννηθεί. Τι νόημα έχει το ερώτημα περί ντετερμινισμού ή ελεύθερης βούλησης; Πώς μπορεί να απαντηθεί ποτέ; Ένα ον που θα ήταν υπεράνω του χρόνου θα έβλεπε όλη την πορεία μας και την πορεία του σύμπαντος όπως βλέπουμε από το ελικόπτερο ένα δρόμο από ψηλά, όλα μέσα σε μια στιγμή αιωνιότητας... In my beginning is my end (η αρχή μου περιέχει το τέλος μου) που έγραψε ο ποιητής.
Περαστικε, αν μιλησω τωρα περι μεγαλων πνευματων που συναντιωνται θα θεωρηθω κοινοτυπος; ;-)
Παρομοια ερωτηματα με απασχολουν τις τελευταιες βδομαδες, ισως φτιαξω ενα κειμενακι με τις σκεψεις μου.
Η Ψυχη και η Αθανασια της Ψυχης ειναι κατι εξω απο ολες τις επιστημες (με εξαιρεση την Ψυχολογια). Η Ψυχη - αν υποθεσουμε οτι υπαρχει τετοιο πραγμα - δεν αποτελειται ουτε απο υλη ουτε απο ενεργεια, αρα δεν υποκειται σε κανεναν φυσικο νομο. Η Ψυχη δεν ανηκει καν στο Συμπαν μας. Η Ψυχη (αν υπαρχει) ειναι μετα-φυσικο φαινομενο.
Διαφωνω με την Κατερινα, οχι επειδη το υπαγορευουν καποιοι φυσικοι κανονες, καποια επιστημη. Ειπαμε για την ψυχη δεν υπαρχουν φυσικοι νομοι.
Διαφωνω γιατι μια ψυχη οπως την περιγραφει η Κατερινα ειναι βλαβερη για μενα. Δεν την θελω.
Αν ισχυει αυτο που λεει η Κατερινα, τοτε η ψυχη μου ειναι ενας εχθρικος εισβολεας στο σωμα μου. Δεν με ρωτησε πριν κανει καταληψη στο κορμι μου και το κορμι μου της ειναι αχρηστο, ευτελες και αναλωσιμο (αφου μολις φθαρει, εκεινη θα διαλεξει αλλο κορμι).
Αν η Κατερινα εχει δικιο και η ψυχη μου υπαρχει, ειναι αιωνια και μοναδικη, τοτε πολυ θα ηθελα να την σκοτωσω.
***
Πισω στις επιστημες: Το Συμπαν μας διεπεται απο φυσικους νομους, που καθοριζουν την θεση καθε σωματιδιου την καθε στιγμη. Οι φυσικοι νομοι με την σειρα τους καθοριζονται απο μερικες κοσμολογικες σταθερες.
Η Αρχη της Απροσδιοριστιας, περιοριζει τις δικες μας παρατηρησεις, αλλα οχι τους φυσικους νομους. Η Α.Α. μας λεει οτι δεν μπορουμε να παρατηρησουμε την θεση και την ταχυτητα ενος αντικειμενου την ιδια στιγμη. Αλλα το αντικειμενο εχει την θεση και την ταχυτητα που οριζουν οι φυσικοι νομοι, ασχετα απο το αν εμεις μπορουμε να τα προσδιορισουμε.
Ηδη υπαρχουν επιστημονες που αναρωτιουνται, γιατι οι φυσικες σταθερες ειναι αυτες που ειναι. Γιατι η ταχυτητα του φωτος ειναι 300.000 χλμ/" ; Γιατι η βαρυτητα εχει αυτην την ισχυ;
Η απαντηση ειναι μαλλον απλη. Θα μπορουσαν να εχουν και αλλες τιμες. Θα υπηρχε τοτε ενα αλλο, τελειως διαφορετικο Συμπαν, το οποιο δεν θα ειχε θεση για μας ;-)
Στην πραγματικοτητα υπαρχουν ολα τα αλλα Συμπαντα - εννοειται οτι δεν μπορουμε να τα δουμε. Ο δικος μας Κοσμος ειναι ενας μονο αναμεσα σε εναν ασυλληπτα μεγαλο αριθμο Κοσμων. Ειναι εκεινος που εχει τις καταλληλες (γνωστες) τιμες στις κοσμολογικες σταθερες, ωστε να μπορουμε να υπαρξουμε μεσα του.
Το βελος του Χρονου δεν εχει μονο μια κατευθυνση. Μπορουμε να ταξιδεψουμε και προς τα πισω στον Χρονο. Ειναι μαλιστα ευκολο, δεν χρειαζεται καν να χρησιμοποιησουμε προηγμενη τεχνολογια ουτε καποια ειδικα μηχανηματα.
Το μονο "προβλημα" ειναι οτι οι ισχυουσες κοσμολογικες σταθερες κανουν το ταξιδι στο παρελθον εξαιρετικα α-πιθανο. Νομιζουμε οτι ο Χρονος κυλαει μονο προς μια κατευθυνση, επειδη αυτη η κατευθυνση ειναι απλα η πιο πιθανη. Αλλα δεν ειναι η μονη.
Ένα από τα πιο μεταφυσικά πράγματα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου είναι τα αλληλεπιδραστικά σου σκίτσα (είτε νοητικά είτε χωροταξικά)!
" από περιέργεια υπάρχω " σκέφτηκε ο σκύλος πριν τον κατουρήσει...
Yetanother_s, μάλλον χρειάζεσαι ένα μπλογκ :-)
Λοιπόν, όλο και περισσότερο σκέπτομαι ότι όλα αυτά δεν είναι μόνο θέμα επιστήμης ή έστω μεταφυσικής, αλλά αντίληψης. Το νόημα έχει μια μεταφυσική που τελικά χρησιμοποιεί το ίδιο πλαίσιο με αυτό της επιστήμης. Μιλάμε για ζωή και θάνατο και ύπαρξη παίρνοντας τόσα πράγματα ως δεδομένα, σαν να μιλάμε για μπουζί και καρμπιρατέρ.
Θέτω το ερώτημα, ζει ο άνθρωπος που ήμουν πριν από ένα λεπτό; Ζει ο άνθρωπος που ήμουν πριν από δέκα χρόνια; Τι με συνδέει μαζί τους; Αναμνήσεις, σκέψεις, ελπίδες, φόβοι; Είναι δικά μου αυτά τα πράγματα που έτσι και αλλιώς αλλάζουν διαρκώς; Οι σκέψεις πηγαινοέρχονται στο μυαλό μου σαν παλίρροια. Αν έχανα τη μνήμη μου δεν θα ήταν το ίδιο για τον εαυτό μου σαν να είχα πεθάνει και να είχα ξαναγεννηθεί; Πώς ορίζουμε την ύπαρξή μας, αυτή που φοβόμαστε να χάσουμε; Αν διύλιζα αυτό το ψήγμα συνείδησης που έχω μέσα μου στην πιο καθαρή του μορφή, τι θα απέμενε; Αν ορίσω την ύπαρξή μου σωματικά, είναι λιγότερο μέρος της ύπαρξής μου ο αέρας που έχω αυτή τη στιγμή στα πνευμόνια μου, το νερό και η τροφή που έλαβα σήμερα, από ότι κάποιο όργανο που κτίζω με αυτά; Μήπως ο ήλιος δεν είναι αναγκαίο «όργανο» του οργανισμού μου; Ποια είναι τα όριά μου; Μήπως και τα κύτταρά μου έχουν την αίσθηση ότι είναι αυτόνομες υπάρξεις και ότι εγώ είμαι απλώς ο κόσμος τους; Είμαστε ζυμωμένοι με το χρόνο, είμαστε πλάσματα του γίγνεσθαι, όχι του είναι, είναι ένα ζήτημα ακόμη και το αν είμαστε. Πεθαίνουμε και γεννιόμαστε κάθε στιγμή, πριν από την κατάρρευση του σωματικού μας συστήματος που ονομάζουμε θάνατο.
Κάθε διανοητική προσπάθεια κατανόησης του κόσμου διανοητικά βασίζεται σε συμβολισμούς, σε γλώσσες που ορίζονται κατά συνθήκη, σε αφαιρέσεις, υπάρχει λοιπόν ποτέ ελπίδα να διεισδύσουμε στην ουσία του κόσμου και της ύπαρξής μας με αυτά τα μέσα; Η επιστήμη μπορεί να εξηγήσει φαινόμενα, μηχανισμούς και να μας επιτρέψει να φτιάξουμε θαυμαστά εργαλεία, αλλά μήπως από τη φύση της δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος για να φτάσουμε στην ουσία των πραγμάτων; Και η θρησκεία με τα δόγματά της τα ίδια μέσα χρησιμοποιεί σε πρωτόγονη, αυθαίρετη και αδέξια μορφή, με πλήθος σφαλμάτων. Μήπως αυτό είναι ένα ταξίδι βιωμάτων που είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε μόνοι μας με σκάφος την ίδια τη συνείδηση και όχι τη νόηση που είναι ίσως μόνο ο προθάλαμος;
Μιλάμε για ψυχή, αλλά αυτό είναι απλώς μια λέξη, αν πω αυτοκίνητο, όλοι καταλαβαίνουμε επαρκώς σε τι αναφέρομαι, αν πω ψυχή, είναι τόσο ασαφές το περιεχόμενο... Όσο προσπαθείς να φτάσεις στο κέντρο χρησιμοποιώντας σύμβολα (λέξεις), τόσο αυτά γίνονται πιο αχνά και οι κατασκευές επισφαλείς. Του συμβόλου πρέπει να προηγείται γνώση του περιεχομένου, της ουσίας, για να μπορεί να χρησιμεύσει αυτό. Πώς να επεξεργαστείς όμως με σύμβολα κάτι που δεν έχεις καν γνωρίσει; Μπορείς να χρησιμοποιείς το σύμβολο, αλλά ό,τι και να λες, ό,τι και να κτίζεις, θα είναι στον αέρα. Ακόμη και τα μαθηματικά με όλη την αυστηρότητά τους δεν μπορούν να βοηθήσουν. Θυμάμαι την «απάντηση για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα» που αναφέρεται στο Hitchhiker's Guide to the Galaxy, ένα από τα αγαπημένα βιβλία, 42.
Ευχαριστώ, Greek Rider :)
Aerostatik, ο σκύλος είναι υπαρξιστής, μεγάλος φιλόσοφος του ιστολογίου, ίσως και κυνικός.
yetanother_s μ΄αρέσει που κάθε στιγμή του χρόνου εξελισόμαστε και προβληματιζόμαστε περί της
ύπαρξής μας.Αρχικά λες ότι είμαστε το αποτέλεσμα μιας τυχαίας συνάθροισης στοιχείων...κατόπιν και χαίρομαι γιαυτό λες ότι τις τελευταίες μέρες προβληματίζεσαι περί ψυχής και μεταφυσικών.
Συμφωνώ ότι η ψυχή δεν ανοίκει σε φυσικούς νόμους, γιατί όμως θεωρείς ότι σου καταλαμβάνει το σώμα με τη δικιά μου θεωρία; τί ΄ναι ένα σώμα χωρίς την ψυχή του;
Πιστεύω ότι έχει ξεκινήσει στην εποχή μας έντονος προβληματισμός για το ποιοι είμαστε πραγματικά και τι κάνουμε εδώ..Την απάντηση θα τη βρούμε εαν ανατρέξουμε σε αρχαία κείμενα των μεγάλων ελλήνων φιλοσόφων μας, οι οποίοι γνώριζαν πολλά..Άς αφήσουμε τα μυαλά μας ανοιχτά ακόμη και οι μεγαλύτεροι επιστήμονες έχουν μεγάλα ερωτήματα και πολλά γιατί.
yetanother_s πράγματι γιατί οχι μπλογκ yetanother;
Κατερινα, ρωτας τι ειναι ενα σωμα χωρις την ψυχη του. Εγω ρωταω, τι αξιζει μια ψυχη χωρις το σωμα της; ;-)
Η ψυχη - αν υπαρχει - ειναι αδιαιρετη με το σωμα μας. Αυτο απλα το πιστευω, δεν υπαρχουν αποδειξεις.
Απο την στιγμη που η ψυχη γινεται αυθυπαρκτη, ανεξαρτητη απο το σωμα μου, απο την στιγμη που η ψυχη αρχιζει να πηγαινοερχεται αναμεσα σε αυτον τον κοσμο και σε αλλα (αστρικα) επιπεδα ειτε σε παραδεισους και κολασεις, τοτε η ψυχη μου ειναι κατι αρνητικο. Ξενη και εχθρικη για μενα.
Η ψυχη μου - αν υπαρχει - εχει μονο τοτε νοημα, αν ειναι δεμενη με το σωμα μου. Και αν ειναι δεμενη με το σωμα μου, θα πεθανει μαζι του.
Δεν διαιρω την ψυχη απο το σωμα. Δεν μεταθετω ουτε τις ευθυνες μου, ουτε τις ανταμοιβες μου σε καποιον μελλοντικο παραδεισο. Ουτε σε καποιο αστρικο επιπεδο.
Εδω τα θελω ολα, και τις ποινες και τις αμοιβες μου. Αλλωστε, ολα εδω πληρωνονται ;-)
Η προοπτικη της ανυπαρξιας δεν με ενδιαφερει. Ο θανατος δεν με τρομαζει. Αρκει να μην ειμαι εκει οταν ερθει ;-) (αθανατε Γουντυ Αλλεν).
Περαστικε οι συλλογισμοι σου με βρισκουν συμφωνο. Πραγματι, δεν μπορουμε να ορισουμε την ψυχη, αρα δεν ξερουμε για τι πραγμα μιλαμε.
Μπορουμε ομως να διακρινουμε τι κανει, η τι δεν κανει η ψυχη μας. Αν δηλαδη υπαρχει και εξω απο εμας, εξω απο τον Χρονο (αιωνια). Ειτε αν απλα υπαρχει αποκλειστικα μαζι μας.
Ξαναγυριζω στις επιστημες. Επειδη ειναι η μονη γλωσσα στην οποια ξερουμε για τι πραγμα μιλαμε.
Η παραδοσιακη Φυσικη υποστηριζει οτι το Συμπαν αποτελειται απο Υλη και Ενεργεια. Συνδεονται μαλιστα μεταξυ τους με τον τυπο που εδωσε ο κυριος Αινσταιν.
Η μοντερνα Φυσικη υποστηριζει οτι το Συμπαν αποτελειται και απο Πληροφορια (εκτος της Υλης και Ενεργειας).
Αυτη ειναι - μια - συμβολη του κυριου Χωκιγκ στην επιστημη. Ο Χωκιγκ ειναι η μεγαλυτερη εν ζωη διανοια σημερα.
Ισως λοιπον αυτο που εμεις οι απλοι ανθρωποι ονομαζουμε "ψυχη" να μην ειναι παρα η "πληροφορια" οπως την οριζει ο Χωκιγκ. Αποτελουμαστε απο υλη, ενεργεια και πληροφορια.
Η πληροφορια γυρω απο εμας συνεχιζει να υπαρχει κατα καποιον τροπο και μετα τον θανατο μας. Αρα δικαιολογουνται (λιγο) εκεινοι που υποστηριζουν τα περι αθανασιας της ψυχης.
Η Πληροφορια ομως δεν μπορει να παει στην κολαση και να τιμωρηθει. Ουτε να παει στον παραδεισο. Ουτε να ανεβει / κατεβει τα αστρικα επιπεδα.
Και το κυριοτερο: δεν υπαρχει απολυτως καμμια δυνατοτητα αυτη η Πληροφορια να μετενσαρκωθει σε καποιο αλλο σωμα στο μελλον.
Οποιος περιμενει την επομενη ζωη, την πατησε. Εχουμε μονο αυτην την μια, μοναδικη και μικρη ζωη για να χαρουμε οσο μπορουμε και να γινουμε ευτυχισμενοι. Μετα τον θανατο μας, θα διασκορπιστουμε σε μορια και σε κβαντα ενεργειας.
Αντε και σε μερικα kilobyte πληροφοριας, αν ο Χωκιγκ εχει δικιο.
Περαστικέ καλημέρα.
Διακρίνω στα σχόλια μια διάθεση φιλοσοφείν περί ψυχής και ύπαρξης.
Με άλλους θα συμφωνήσω με άλλους θα διαφωνήσω.
Δεν θα σας παραπέμψω σε βιβλιογραφία(κάνοντας την δασκάλα)Οχι!
Θα σας πω μόνο τι διάβασα στους θρύλους των Ινδιάνων και αργότερα στην Κελτικη μυθολογία σε άλλη βερσιον αλλά με ιδιο τέλος.
"Οταν λοιπόν το Μεγάλο Μανιτού δημιούργησε τα όντα στον πλανήτη,τα έκανε άυλα(κατ εικόνα και ομοίωση)αμφίφυλα και τα έβαλε να βοηθήσουν στην εξέλιξη παντός είδους.Εκείνα όμως παρασύρθηκαν απο εγωισμό νομίζοντας πως είναι Θεοί και αναστάτωσαν το ζωικό και φυτικό Βασίλειο. Ετσι το Μανιτού χώρισε τα αμφίφυλα ,τους έδωσε σάρκα(υλη)που τόσο αποζητούσαν,αλλά...μπέρδεψε τις ψυχές,το πνευματικό τους "πάντρεμα" είχε τελειώσει.Κι έτσι κάθε ψυχή που έφυγε χωρίς σώμα έψαχνε και ψάχνει να αναγεννηθεί μεσα σε ένα νεογέννητο ον ψάχνοντας πάντα το άλλο της μισό!
(Η "υλη" χους ην και εις χουν απελευσαι)
Το σώμα μας είναι μόνο ο ξενιστής μιας ακαταλαβίστικης για εμάς συμπαντικής ενέργειας που έρχεται και ξαναέρχεται,μέσα από πολλά σώματα προσπαθώντας να ξαναβρεί τις χαμένες της μνήμες.Κανένα δέσιμο δεν έχει με την ψυχή που κουβαλάει.Μόνο όταν μάθει αυτό το"σώμα"τον πραγματικό σκοπό για τον οποίον γεννήθηκε στη Γη(που είναι ο πλανήτης της μάθησης στο πρώτο στερέωμα)τότε έχει τις πιθανότητες να βρεί το "αλλο του μισό"!!!την αδελφή χαμένη ψυχή...
Ισως λοιπόν υπάρχει ο λόγος που βρίσκεσαι εδώ και γράφεις...
Αγνωσται αι βουλαι του Μεγάλου Μανιτου...
(Καπως έτσι τα λένε και οι Αννου των Κελτών)
Καλό απόγευμα σε όλους...
Yetanother_s, Panagiota, όλες οι απόψεις ευπρόσδεκτες. Λοιπόν, Panagiota, αυτό με τα ολόκληρα όντα που χωρίστηκαν και ψάχνουν το μισό τους θυμίζει το πρώτο γένος των ανθρώπων της ελληνικής μυθολογίας, το χρυσό. Ο Πλάτωνας έλεγε μάλιστα ότι είχαν δύο κεφάλια, τέσσερα χέρια και τέσσερα πόδια και ότι όταν ο Δίας τα χώρισε στα δύο αναζητούσαν το μισό τους.
Κατερινα, τωρα εμπλεξες ;-)
Δεν επρεπε να μου αναφερεις τους Κελτες - τυχαινει να γνωριζω ενα-δυο πραγματακια γι' αυτους. ;-)
Οι Κελτες εμφανιστηκαν το 800 π.Χ, οταν ο Ομηρος σ´ εμας πρωτοτραγουδησε την Ιλιαδα. Εξαφανιστηκαν τον 5ο μ.Χ. αιωνα, αφηνοντας πισω τους μια ιστορια 13 αιωνων. Μεγαλυτερη απο το Βυζαντιο, μεγαλυτερη απο την Ρωμαη, μεγαλυτερη απο την αρχαια Ελλαδα.
Σ' αυτους τους 13 αιωνες εξαπλωθηκαν απο την Πορτογαλια μεχρι την σημερινη Μοσχα και απο την Σκανδιναυια μεχρι τα Βαλκανια (σημερινη Βουλγαρια). Με αξαιρεση την Σουηδια/Νορβηγια, την Ιταλια και την Ελλαδα, ολη η Ευρωπη υπηρξε σε καποιο σημειο της Ιστοριας κελτικη χωρα.
Οι "Αννου των Κελτων" οπως αναφερεις, δεν υπαρχουν και δεν υπηρξαν. Υπηρξε μονο η Ανου. Ειναι μια θεα με αναλογο ρολο οπως η δικη μας Δημητρα. Θεα της γης και της γονιμοτητας. Οι χριστιανοι την υιοθετησαν και την εκαναν Αγια Αννα.
Αν και ξερω *καμποσους* κελτικους μυθους, αυτο που αναφερεις δεν το εχω διαβασει πουθενα. Δεν ξερω τιποτα για "τους Αννου των κελτων". Απο που το βρηκες; Ευκαιρια να μαθω κατι καινουργιο.
****
Ασχετα απο το τι αναφερουν οι μυθοι των Ινδιανων και των Κελτων, ειναι στο χερι μας να τους πιστεψουμε η οχι.
Στο κατω-κατω και ο γνωστος τηλεβιβλιοπωλης Λιακοπουλος, μυθους πουλαει.
Σε αναλογια με τους ινδιανικους (για τους κελτικους αμφιβαλλω) οι μυθοι του Λιακο ειναι κι αυτοι ευπεπτοι, βολικοι και λογικοφανεις.
Χρειαζεται απλα να πιστεψεις και ολα φαινονται ευκολα. Ειναι θεμα Πιστης τελικα.
Η Πιστη δεν με ενοχλει, ουτε την κρινω. Οποιος θελει να πιστευει, ας πιστευει οτι θελει. Εκεινο που με ενδιαφερει ειναι το πως χρησιμοποιει κανεις την Πιστη για να ερμηνευσει την ζωη του.
Αν λοιπον πιστευεις οτι εισαι "μιση" και οτι η ψυχη σου στο μελλον θα συναντησει καποτε το αλλο της μισο (ειτε οτι θα διαφυγει σε καποιο αστρικο επιπεδο), ειναι αναφαιρετο δικαιωμα σου.
Το ερωτημα ειναι αν ζεις την ζωη σου στο "Εδω" και στο "Τωρα" η αν ζεις την ζωη σου περιμενοντας καποια μεταθανατια ανταμοιβη (που μπορει και να περιλαμβανει την ενωση με το αλλο σου μισο).
Y.Γ. Για ενα πραγμα ειμαι σιγουρος. Για το οτι δεν ψαχνω για το αλλο μου μισο. Αισθανομαι πληρης και ολοκληρος.
Μια αλλη πληρης και ολοκληρη υπαρξη που θελει να μου κανει παρεα σ' αυτην την παλιοζωη, ειναι παραπανω απο ευπροσδεκτη ;-)
πολλες φορες σκεπτομαι οτι δεν εχει σημασια τι πιστευω οτι υπαρχει ή δεν υπαρχει (π.χ. ψυχη, μετα θανατον ζωη, παραδεισος, μετεσαρκωση κτλ).
Σημασια εχει, τι προκειται να συμβει. Το ξερετε σεις με βεβαιοτητα? Εχετε παει και εχετε ερθει?
Ενας Αθεος αν ανακαλυψει οτι υπαρχει Θεος, θα παθει κατι? Ενας που πιστευει στο Θεο και ανακαλυψει οτι δεν υπαρχει τιποτα, θα παθει κατι? Τι αλλαζει λοιπον? το απολυτο τιποτα.
Δεν υπαρχω κι ειμαι δω, που χει τραγουδησει και ενας "σοφος"
@ yetanother_s
Κατ'αρχας ειμαι η Παναγιώτα και οχι η Κατερίνα.Και δεν χρειαζόταν να μου γράψεις την ιστορία των Κελτων. Κατι τις γνωρίζω κι εγώ....
Εχεις δίκιο.Ηθελα να γραψω Άινουρ και βγήκε η θεα Ανου ή ισως ο Ανου της χρυσής εποχής(κατά την Βαβυλώνια μυθολογία).
Το τι λέει ο Μιστερ Λιακόπουλος δεν με αφορά κι επειδή σταμάτησα να αποβλακώνομαι στην στην Τ-Β εδώ και πολλά χρόνια, από άλλους έμαθα τι υποστηρίζει.
Το τι πιστεύει ο καθένας είναι καθαρά προσωπικό θέμα και την ζωή μου την ζω ΕΔΩ και στο ΤΩΡΑ ίσως καλύτερα και πιο ανθρώπινα απο όσο αναρωτιέσαι,κι ούτε περιμένω την ανταμοιβή στην μεταθανάτια ζωή, ούτε να βρώ το "άλλο μου μισό" σε άλλα αστρικά επίπεδα.Εδώ η κόλαση εδώ και ο Παραδεισος.
Άν είναι να βρώ "κάτι" ξανά σε αυτήν την Γη θα το βρώ.
Συζήτηση κάνουμε εδώ με ανταλλαγή απόψεων αγαπητέ/η, δεν ξιφομαχούμε!
Και γράφεις:"Εκεινο που με ενδιαφερει ειναι το πως χρησιμοποιει κανεις την Πιστη για να ερμηνευσει την ζωη του."
Αφου λοιπόν σ'ενδιαφέρει τόσο πολύ αυτό(αν και τόνισα εξ αρχής πως θέλω να αποφεύγω την βιβλιογραφία)προτείνω τον Ησίοδο(για τα χρυσά,αργυρα,χάλκινα και σιδερένια γένη των ανρώπων.
Τον Πυθαγόρα για τον τρόπο που ενώνει την επιστήμη με τις μεταφυσικές αναζητήσεις,τον Σωκράτη και τον Πλατωνα.
Αααα αι τον Γιάκομπ Λόρμπερ για τις ερμηνείες της πίστης και της ζωής.
Κι αν γνωρίζεις Γερμανικά διαβασε τον στην αυθεντική γλώσσα.Χάνονται νοήματα στα Ελληνικά!
Και δυστυχώς εγώ τα έχασα...
Περαστικέ συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου σου
Τα σέβη μου
Παναγιωτα, συγνωμη που μπερδεψα το ονομα σου. Οφειλεται σε κεκτημενη ταχυτητα, οχι σε κακη προθεση.
Ευχαριστω και για την διορθωση με τα κελτικα ονοματα. Παντως ουτε τους "Αινουρ των Κελτων" ξερω, ποσο μαλλον τους μυθους που αναφερεις. Επειδη με ενδιαφερουν οι μυθοι, δωσε μου σε παρακαλω τις πηγες.
Παω τωρα να διαβασω αυτα που συστηνεις.
Υ.Γ. Συγνωμη αν το υφος μου θεωρηθηκε "ξιφομαχικο". Σε υπαρξιακα ερωτηματα δεν γινεται να ξιφομαχει κανεις. Υπαρξιακες ανησυχιες ανταλλασσουμε, οπως σωστα λες.
Exofthalmi, εξαρτάται το αν θα πάθεις κάτι, αν πιστέψει κάποιος τους χριστιανούς, αν είσαι άθεη θα σε ψήνουν στη σχάρα σαν μπριζόλα :)
Καλησπέρα, Ασημωνης. Είχα διαβάσει ένα ωραίο κόμικ του Αρκά, ο Καρτέσιος πάει στον ουρανό, «σκέπτομαι, άρα υπάρχω» λέει, «δεν υπάρχεις, αλλά μην το σκέπτεσαι» του απαντά ένας άγγελος :)
Panagiota, Yetanother_s, δεν με πειράζει η κουβέντα σας, απλώς να θυμάστε, σε τέτοια θέματα δεν έχει κανένας να χωρίσει τίποτα με τον άλλο :)
Περαστικέ,όπως το έγραψες ακριβώς έτσι είναι!
"Κανένας δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τον άλλον!"
Για αυτό αποφεύγω να κάνω την "δασκάλα".Απλά αφήνω ένα σχόλιο από κάτι που διάβασα και με έβαλε σε συνειρμική σκέψη όταν γίνεται μια συζήτηση σε κάποιο θέμα που μ'ενδιαφέρει (όπως ήταν το δικό σου)
Ημουν πάντα της άποψης πως δεν έχω να χωρίσω με κανέναν τίποτα!
Στο "μοίρασμα" όμως των σκέψεων και των συναισθημάτων ακομα και εξακολουθώ να είμαι θετική.
Οπότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τον/την αγαπητό/η yetanother.
@- yetanother:
Μεσα από τον Tolkin θα βρεις πολλά "παραμύθια" για την Κελτικη μυθολογία οπότε θα ήταν ανόητο να γράφω κατεβατά ονομάτων σύγχρονων φιλολόγων ερευνητών που ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο θέμα...
Υ.Γ. και δεν υπάρχει λόγος να μου ζητάς συγγνώμη που με αποκάλεσες... Κατερίνα!
Για να γελάσουμε και λίγο βρε παιδιά.....
Δημοσίευση σχολίου