Ρίξε κόκκινο

Είναι κάποιες στιγμές που δεν τις ξεχνάς, όχι τόσο γιατί συμπίπτουν με σημαντικά γεγονότα, αλλά διότι χαρακτηρίζουν περιόδους της ζωής σου. Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, λίγο μετά από τις εκλογές που επανέφεραν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία μετά από την πρωθυπουργία του Μητσοτάκη. Ήταν λίγος καιρός που είχα καταταγεί και ήμουν στη σχολή εφέδρων, στη Λαμία. Κάτι με τις επιφυλακές, κάτι με τις εκλογές, κάτι με την αρχική περίοδο εγκλεισμού στη σχολή, άδεια είχαμε να πάρουμε από τότε που παρουσιαστήκαμε. Κάτι έξοδοι μόνο αραιά και πού. Φτάνει λοιπόν εκείνο το βράδυ της Παρασκευής που θα έπαιρνα την πρώτη μου άδεια για το ΣΚ. Μετά την επιθεώρηση της Παρασκευής και το άγχος να μην πάει κάτι στραβά, η μεγάλη στιγμή έφτασε. Συνεννοήθηκα με άλλους δύο και κλείσαμε ένα ταξί για να μας μεταφέρει στην Αθήνα και να μοιραστούμε το αντίτιμο στα τρία. Το ταξί μάς παρέλαβε έξω από το στρατόπεδο. Μου έχει μείνει μια εικόνα από το εσωτερικό του αυτοκινήτου, ο ταξιτζής πρέπει να ήταν «μερακλής», καθώς το όχημα ήταν γεμάτο με γκατζετάκια της εποχής και φωτάκια που αναβόσβηναν, κάτι σαν το στάρτρεκ με ρόδες.

Όσο απομακρυνόμαστε από τη Λαμία, τόσο ένοιωθα να μεγαλώνει μέσα μου ένα αίσθημα ελευθερίας. Περνώντας από τα παραλιακά μέρη, κάπου στον Άγιο Κωνσταντίνο ή στα Καμένα Βούρλα, ο ταξιτζής έβαλε στο κασετόφωνο το «Ρίξε κόκκινο στη νύχτα» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Πατήστε εδώ. Ελάχιστη ελληνική* μουσική ακούω και τα γούστα μου είναι «κλασικά». Ωστόσο, λόγω της διάθεσής μου, τη στιγμή εκείνη, καθώς το αμάξι κατάπινε τα χιλιόμετρα και με ζάλιζε ο θαλασσινός αέρας, αντί της πνιγηρής ατμόσφαιρας του θαλάμου, με τον καθαρό ουρανό από πάνω, πραγματικά ένοιωσα να απογειώνομαι, όπως νομίζω και οι συνάδελφοί μου, με μια απερίγραπτη αίσθηση ευδαιμονίας. Όλα έμοιαζαν μαγικά, τα φώτα καθώς άρχιζε να πέφτει το σούρουπο, κάθε λεπτομέρεια, κάθε χρώμα. Όλα έμοιαζαν πιο ζωντανά, σαν να είχα συνδέσει ένα ενισχυτή στο μυαλό μου. Η στιγμή αυτή χαράχτηκε βαθιά μέσα μου και σίγουρα θα μείνει στον σκληρό δίσκο του νου μου ακόμη και όταν τα γηρατειά θα μου έχουν στερήσει άλλες μνήμες.

«Ρίξε κόκκινο στη νύχτα, ρίξε λάδι στη φωτιά» λέει το τραγούδι και μπορεί όταν φτάσαμε στην Αθήνα να μην το έριξα στα ξενύχτια, ούτε να έκανα κάτι τρομερό, αλλά φόρεσα ξανά μετά από πολύ καιρό τις πιτζάμες μου, έφαγα σπιτικό φαγητό, χαλάρωσα, κοιμήθηκα στο κρεβάτι μου και ένοιωσα ξανά άνθρωπος. Τα σκεφτόμουν αυτά καθώς αυτό το σαββατοκύριακο τα κατάφερα να κλειστώ μέσα πήζοντας στη δουλειά... περιμένοντας την επόμενη άδεια/ΣΚ. Τουλάχιστον δεν φοράω στολή.

Μα υπάρχω ακόμα, είμαι ακόμη εδώ...
.
*Και για να αποδίδουμε τα του John Farnham τω John Farnham, εδώ.