Κυριακή, Μαρτίου 22, 2009

Ρίξε κόκκινο

Είναι κάποιες στιγμές που δεν τις ξεχνάς, όχι τόσο γιατί συμπίπτουν με σημαντικά γεγονότα, αλλά διότι χαρακτηρίζουν περιόδους της ζωής σου. Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, λίγο μετά από τις εκλογές που επανέφεραν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία μετά από την πρωθυπουργία του Μητσοτάκη. Ήταν λίγος καιρός που είχα καταταγεί και ήμουν στη σχολή εφέδρων, στη Λαμία. Κάτι με τις επιφυλακές, κάτι με τις εκλογές, κάτι με την αρχική περίοδο εγκλεισμού στη σχολή, άδεια είχαμε να πάρουμε από τότε που παρουσιαστήκαμε. Κάτι έξοδοι μόνο αραιά και πού. Φτάνει λοιπόν εκείνο το βράδυ της Παρασκευής που θα έπαιρνα την πρώτη μου άδεια για το ΣΚ. Μετά την επιθεώρηση της Παρασκευής και το άγχος να μην πάει κάτι στραβά, η μεγάλη στιγμή έφτασε. Συνεννοήθηκα με άλλους δύο και κλείσαμε ένα ταξί για να μας μεταφέρει στην Αθήνα και να μοιραστούμε το αντίτιμο στα τρία. Το ταξί μάς παρέλαβε έξω από το στρατόπεδο. Μου έχει μείνει μια εικόνα από το εσωτερικό του αυτοκινήτου, ο ταξιτζής πρέπει να ήταν «μερακλής», καθώς το όχημα ήταν γεμάτο με γκατζετάκια της εποχής και φωτάκια που αναβόσβηναν, κάτι σαν το στάρτρεκ με ρόδες.

Όσο απομακρυνόμαστε από τη Λαμία, τόσο ένοιωθα να μεγαλώνει μέσα μου ένα αίσθημα ελευθερίας. Περνώντας από τα παραλιακά μέρη, κάπου στον Άγιο Κωνσταντίνο ή στα Καμένα Βούρλα, ο ταξιτζής έβαλε στο κασετόφωνο το «Ρίξε κόκκινο στη νύχτα» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Πατήστε εδώ. Ελάχιστη ελληνική* μουσική ακούω και τα γούστα μου είναι «κλασικά». Ωστόσο, λόγω της διάθεσής μου, τη στιγμή εκείνη, καθώς το αμάξι κατάπινε τα χιλιόμετρα και με ζάλιζε ο θαλασσινός αέρας, αντί της πνιγηρής ατμόσφαιρας του θαλάμου, με τον καθαρό ουρανό από πάνω, πραγματικά ένοιωσα να απογειώνομαι, όπως νομίζω και οι συνάδελφοί μου, με μια απερίγραπτη αίσθηση ευδαιμονίας. Όλα έμοιαζαν μαγικά, τα φώτα καθώς άρχιζε να πέφτει το σούρουπο, κάθε λεπτομέρεια, κάθε χρώμα. Όλα έμοιαζαν πιο ζωντανά, σαν να είχα συνδέσει ένα ενισχυτή στο μυαλό μου. Η στιγμή αυτή χαράχτηκε βαθιά μέσα μου και σίγουρα θα μείνει στον σκληρό δίσκο του νου μου ακόμη και όταν τα γηρατειά θα μου έχουν στερήσει άλλες μνήμες.

«Ρίξε κόκκινο στη νύχτα, ρίξε λάδι στη φωτιά» λέει το τραγούδι και μπορεί όταν φτάσαμε στην Αθήνα να μην το έριξα στα ξενύχτια, ούτε να έκανα κάτι τρομερό, αλλά φόρεσα ξανά μετά από πολύ καιρό τις πιτζάμες μου, έφαγα σπιτικό φαγητό, χαλάρωσα, κοιμήθηκα στο κρεβάτι μου και ένοιωσα ξανά άνθρωπος. Τα σκεφτόμουν αυτά καθώς αυτό το σαββατοκύριακο τα κατάφερα να κλειστώ μέσα πήζοντας στη δουλειά... περιμένοντας την επόμενη άδεια/ΣΚ. Τουλάχιστον δεν φοράω στολή.

Μα υπάρχω ακόμα, είμαι ακόμη εδώ...
.
*Και για να αποδίδουμε τα του John Farnham τω John Farnham, εδώ.

10 σχόλια:

Dormammu είπε...

Απο την αρχή της εβδομάδας είχαμε κανονίσει οικογενειακή απόδραση εκτός των τειχών για ΠΣΚ, με καλή παρέα που μας περίμενε στην Λίμνη Πλαστήρα. Θα αναχωρούσαμε Παρασκευή μεσημέρι. Έκανα όλες τις προετοιμασίες, πήρα μάλιστα για τον φίλο μου που θα μας φιλοξενούσε ένα εξαιρετικό malt για να το πιούμε δίπλα στο τζάκι, μάζεψα παρκοκρέβατα, χάρτες, δωράκια για τα παιδιά και ό,τι άλλο υπέθετα ότι θα χρειαζόνταν και πήγα στην δουλειά περιμένοντας την ώρα αναχώρησης (θα φέυγαμε περίπου στις 15:30). Γύρω στις 12, με πήραν στο τηλέφωνο απο τον παιδικό σταθμό ότι ο μικρός κάνει εμετό και δεν είναι καλά. Μέχρι σήμερα, την έχουμε βγάλει στο σπίτι με ξενύχτια και ψάξιμο για εφημερεύοντα φαρμακεία.
Αν σε παρηγορεί λοιπόν Περστικέ, υπάρχουν κι άλλοι που πέρασαν το Σαββατοκύριακο χωρίς να βγούν έξω.....
Τουλάχιστον ο μικρός, καίτοι εξαντλημένος, είναι καλύτερα.

Περαστικός είπε...

Dormammu, λυπάμαι για αυτό που σας έτυχε, εύχομαι γρήγορη ανάρρωση για τον μικρό και πολλές άλλες ευκαιρίες για τέτοιες ωραίες αποδράσεις.

panagiota είπε...

Κι αν σε παρηγορεί και αυτό: "κι εγώ μέσα το Σ/Κ"
Και χωρίς να έχω πάει φαντάρος έζησα δυο φορές στην ζωή μου πολλά από τα "αλμυρά φυστίκια" του στρατού είτε είσαι έφεδρος είτε μόνιμος!
Και η πρώτη ήταν όταν ανακάλυψα(παιδάκι τότε)πως ο επισκέπτης στο σπίτι μας ήταν... ο πατέρας μου!!!
Η δεύτερη ήταν ακόμα χειρότερη...

Την θερμή μου καλησπέρα

Περαστικός είπε...

Καλησπέρα, Panagiota, αλλά δεν με παρηγορούν τα βάσανα των άλλων, δεν είμαι τόσο κακός :)

katerina είπε...

Ρε τι τραβάτε κι εσείς τ΄αγόρια..ελπίζω σύντομα να καταργηθεί ο στρατός, δε θέλω ο γιος μου να περάσει τέτοια.
Και το σκίτσο όπως πάντα τέλειο, το ταξί της ελευθερίας!

Ανώνυμος είπε...

Συνεννοηση! Επισης δουλευα ολο το Σ/Κ...

Μονο ξυλο δεν εφαγα...τεσπα..

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Περαστικός είπε...

Γεια σου, Κατερίνα, προσωπικά δεν πέρασα τόσο άσχημα για να είμαι ειλικρινής, μετά βέβαια από τα καψώνια της σχολής (αλλά αυτά τα ήθελα και τα έπαθα), αλλά είδα πολλά στραβά και ο στρατός δεν είναι ποτέ κάτι ευχάριστο, τουλάχιστον για κάποιον που δεν έχει την ανάλογη κλίση. Τώρα για το αν είναι δυνατόν να καταργηθεί ο στρατός, ίσως να μπορεί να γίνει επαγγελματικός. Για την ολοκληρωτική κατάργησή του θα πρέπει να αλλάξουν πολλά στην ανθρωπότητα. Όπως και να έχει, εύχομαι ο γιος σου να έχει μια καλή ζωή, είτε υπηρετήσει είτε όχι :)

Exofthalmi, ε όχι και ξύλο! Άτιμη κοινωνία! Καλή εβδομάδα!

Ανώνυμος είπε...

Γειά σου Περαστικέ,
έχω πολύ κοντινές, με αυτήν που περιγράφεις, εμπειρίες απο τις εξόδους στο στρατό.

Κατ' αρχήν, η πρώτη έξοδος, που έγινε μαζικά με λεοφωρείο απο Ναύπλιο - Αθήνα είναι η τελευταία φορά που θυμάμαι να βιώνω χαρά χωρίς όρια: Τραγουδάγαμε - ουρλιάζαμε σε όλη τη διαδρομή.
Έκτοτε, στη χαρά, είμαι πάντα συγκρατημένος

Η μουσική τώρα:
Ένας συνάδελφος είχε στούντιο ηχογράφησης (και αυτοκίνητο), και συχνά μας έπαιρνε μαζί του. Έβαζε μια κασέττα, γραμμένη κατ'ευθείαν απο τη "μήτρα" όπως έλεγε, με τα τραγούδια του 1ου δίσκου των αδελφών Κατσιμίχα. "Ίσως δεν ήμουνα κι εγώ ότι ονειρεύτηκες..."

Τέλος, οι επιστροφές νύχτα απο την Αθήνα στο στρατόπεδο με ταξί στα 3 ή στα 4.
Λούφαζα στο κάθισμα, με σφιγμένο το στομάχι και προσπαθούσα να φανταστώ ότι ταξίδευα σε βόρειες μακρυνές χώρες. Απο τότε μου έχει μείνει να θέλω κάποτε να αποκτήσω Mercedes Diesel. Μέχρι τώρα δεν είχα ποτέ ούτε αυτοκίνητο...

ασημωνης είπε...

Τι με θυμισες τωρα!!!!
Ιουνης του 94, γυρω στις 12 το βραδυ, και γω πανω στο τρενο για τον Εβρο. Ψιλοτρομαγμενος καθως την Κορνοφωλια δεν την ειχα ξανακουσει. Στριμωγμενοι στα παραθυρα κοιταμε τα φωτα της Σαλονικης να σβηνουν πισω μας καθως το τρενο ξεκιναει.
-Που παμε ρε ;;;; ακουγεται απο καποιον που ειναι ετοιμος να βαλει τα κλαματα.. Και στο γουοκμαν (ναι, εκεινα τα τεραστια με την κασετα) η φωνη του Παπακωνσταντινου να λεει : Κατω απο φωτα κοκκινα, κοιμαται η Σαλονικη....
Δεν υπηρξε απο τοτε στιγμη που να ακουσω αυτο το τραγουδι και να μη ξαναζηζω αυτην την στιγμη. Και τωρα που τα γραφω ανατριχιασα...

Περαστικός είπε...

Καλημέρα, ΝΠ, Ασημωνης. Τέτοιες εμπειρίες είναι κοινές σε όσους έχουν υπηρετήσει και δεν ξεχνιούνται εύκολα, είναι ενδιαφέρουσα η διαπίστωση ότι οι αναμνήσεις αυτές έχουν τόσο συχνά και μουσική επένδυση.