Η γενιά των δούλων - κάποιες σκέψεις

- Ε όχι και σε έχω σαν δούλο, όποτε θες μπορείς να παραιτηθείς! Τελείωνε τώρα γιατί μετά έχεις να πας και στο σουπερμάρκετ για τα ψώνια της γυναίκας μου.

.

Αυτή η ανάρτηση είναι μια παραπομπή, μια παραπομπή σε ένα συγκλονιστικό κείμενο του Ναυτίλου του Διαδικτύου, εδώ. Διαβάστε το και θα καταλάβετε γιατί ακόμη και το να ανήκεις στην περίφημη "γενιά των 700 ευρώ" σήμερα είναι "τύχη". Διαβάστε το για να καταλάβετε τον ξεπεσμό, τη βαρβαρότητα και την υποκρισία της κοινωνίας μας και των πολιτικάντηδών της. Διαβάστε το γιατί νομίζω ότι όλοι εμείς που κάπως έχουμε ψευτοβολευτεί κάπου ξεχνάμε αυτούς που ζουν μεροδούλι-μεροφάι, αυτούς που είναι στο ξεκίνημά τους, τους νέους των οποίων οι ψυχές βιάζονται, που μαθαίνουν να σκύβουν το κεφάλι, να ανέχονται τον εξευτελισμό του κάθε τυραννίσκου της διπλανής πόρτας, του δικηγόρου/γιατρού που απασχολεί ένα μαθητευόμενο ή υπάλληλο με μια αμοιβή της πείνας που δεν βγαίνει καν από την τσέπη του, αλλά πάραυτα τον θεωρεί προσωπικό του σκλάβο και ορντινάντσα για όλες τις δουλειές - ενώ ενδεχομένως τις ώρες μετά το γραφείο πουλά τζάμπα προοδευτικότητα και αριστεροσύνη στους φίλους του, στο μπαράκι. Διαβάστε το για να καταλάβετε ότι η απορία δεν είναι γιατί έχουμε τόσο πολλούς κουκουλοφόρους, αλλά τόσο λίγους.

Θα προσθέσω πάντως ότι, αντίθετα με τους αριστερών αντιλήψεων φίλους μου που βλέπουν τον κρατισμό και τη μετατροπή όλως μας σε δημοσίους υπαλλήλους ως λύση για τα σημερινά προβλήματα, εγώ βλέπω το παχύσαρκο κράτος μας ως ένα από τα βασικά προβλήματα που στραγγαλίζει την οικονομία και γεννά τέτοια φαινόμενα, σαν ένα κακοήθη όγκο που δεν επιτρέπει τη δημιουργία πλούτου και απομυζά τους αναγκαίους πόρους για την παραγωγή αληθινού πλούτου, που θρέφει τη διαφθορά, που παρέχει αυξημένα δικαιώματα και αμοιβές σε κατηγορίες εργαζομένων και κοροϊδεύει με αποφάγια και ψαροκόκαλα κάθε έναν που δεν ανήκει στο κλειστό του σύστημα. Φίλοι μου, όσες χιλιάδες άτομα και να βάλετε να βαράνε σφραγίδες ή να ζεσταίνουν καρέκλες, πλούτο δεν δημιουργείτε, φαΐ δεν παράγετε. Το να διατηρείς σε ζωή φορολογώντας τους πολίτες προβληματικές εταιρείες/οργανισμούς που καταναλώνουν περισσότερα από όσα παράγουν, δεν κάνει πλουσιότερη την κοινωνία, αλλά φτωχότερη. Απορώ πώς η όρασή σας είναι τόσο οξεία όταν διαπιστώνετε τα παράλογα και τις ανισορροπίες του τρέχοντος συστήματος και τόσο θολή άλλες φορές, όταν δεν βλέπετε το παράλογο των παραδοσιακών αριστερών θέσεων για την οικονομία. Η απάντηση σε μια συνταγή που αποτυγχάνει σήμερα δεν είναι μια συνταγή που απέτυχε εχθές.

Σημαίνει αυτό ότι είμαι ευχαριστημένος από το υπάρχον σύστημα; Κάθε άλλο. Πιστεύω όμως ότι η λύση στον ένα δογματισμό δεν είναι ο άλλος δογματισμός. Η εποχή απαιτεί επιστροφή στα βασικά, απαιτεί σκέψη ξανά πάνω στα βασικότερα θέματα της οικονομίας, με ριζοσπαστικότητα, αλλά και με πραγματισμό, με όσο το δυνατόν λιγότερες αναφορές στις παγιωμένες αντιλήψεις και σχολές του παρελθόντος, εστιάζοντας στον άνθρωπο, στη δημιουργικότητά του και στις ανάγκες του. Πρέπει να αναθεωρήσουμε αντιλήψεις σε τομείς όπως είναι ο μηχανισμός της δημιουργίας και διαχείρισης του χρήματος, το τραπεζικό σύστημα και το ρόλο του, το κράτος, την κοινωνική ασφάλιση, πώς πρέπει να δημιουργείται πλούτος και πώς πρέπει αυτός να αναδιανέμεται. Πρέπει να εστιάσουμε στην πραγματική οικονομία και στην ελαχιστοποίηση των παραθύρων για κέρδος άνευ πραγματικής παραγωγής/δημιουργίας. Η οικονομική ελευθερία όμως είναι αναγκαία για την ελευθερία και την έκφραση της δημιουργικότητας του ανθρώπου, όπως παράλληλα αναγκαίο είναι να υπάρχει για όλους ένα ελάχιστο ευκαιριών και κοινωνικής προστασίας για να πραγματώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, ωφελώντας και τους γύρω μας. Πρέπει να εγκαταλείψουμε εμμονές όπως η "ανάπτυξη" (είτε φιλελεύθερη είτε κρατική) και να εστιάσουμε στην ποιότητα ζωής, στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αυτάρκεια, στη διαχείριση του οίκου μας με χρηστό τρόπο που εξασφαλίζει τη διάρκεια. Να βάλουμε δίπλα στο κέρδος την ευθύνη, την ευθύνη απέναντι στην κοινωνία, αλλά και σε όλο τον πλανήτη και τα πλάσματά του, δηλαδή να βάλουμε στο θρόνο την οικολογία.
.

Υπάρχουν εποχές όπου προέχει η συντήρηση, η παράδοση, αλλά υπάρχουν άλλες εποχές που καθιστούν αναγκαία τη γένεση νέων ιδεών, τις ριζικές αλλαγές, τις ραγδαίες εξελίξεις. Όσο πιο πολύ αντιστεκόμαστε σε αυτές τις αλλαγές, όσο αναζητούμε τις λύσεις στις αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος, τόσο πιο πολύ θα υποφέρουμε και ο οδοστρωτήρας θα κυλάει πάνω μας. Ή θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να ανέβουμε πάνω στο κύμα ή αυτό θα μας πάρει από κάτω και θα μας πνίξει, φιλελεύθερους και κρατιστές, αριστερούς και δεξιούς, απολιθώματα σε ένα όλο πιο άγριο κόσμο που θα αδυνατούμε να καταλάβουμε μέσα από τα απαρχαιωμένα ιδεολογικά γυαλιά μας.

Τρομερό να σε ληστεύει...

...το ίδιο σου το σκίτσο!

Ο "καλός" επιτρέπεται να βασανίζει

- Για το καλό σας το κάνω, για να σας προστατεύσω, με χρειάζεστε, σας είμαι απαραίτητος.

.

Πριν από λίγες μέρες, ανοίγοντας αργά το βράδυ την τηλεόραση, είδα αυτό που ήταν η αφορμή για να ξεχειλίσει το ποτήρι. Σε ακόμη μία αμερικανική αστυνομική/περιπετειώδη/κατασκοπική σειρά, ο καλός βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση ώστε να είναι «αναγκασμένος» να καταφύγει στα βασανιστήρια για να σώσει αθώους/τη χώρα του/τον κόσμο. Είναι πλέον προφανές ότι στην εποχή του Γκουαντάναμο, της προσπάθειας περιστολής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών μας από τις πανάγαθες κυβερνήσεις μας, που επιθυμούν να προστατεύσουν τους αμνούς, τους πολίτες τους, από διάφορες υπαρκτές ή κατασκευασμένες απειλές, κάποιοι χρησιμοποιούν αυτό το εργαλείο κατασκευής συναίνεσης για να μας πείσουν ότι τα βασανιστήρια και οι παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι «ΟΚ» και να λύσουν τα χέρια των «τσοπανόσκυλων». Πρέπει να πειστούμε ότι τα βασανιστήρια είναι αποδεκτά και να συνηθίσουμε στην ιδέα τους. Για αυτό τον σκοπό, μας παρουσιάζονται διάφορα απίθανα σενάρια, όπου ο καλός πρωταγωνιστής, με βαριά καρδιά, αναλαμβάνει - ή επιτρέπει σε κάποιον άλλο να αναλάβει - το βαρύ έργο των βασανιστηρίων.

Όταν ο χαμηλών αντιστάσεων νους βομβαρδίζεται από τέτοια μηνύματα από την τηλεόραση, αλλάζει τρόπους αντίδρασης και επεξεργασίας των ειδήσεων. Όταν συστηματικά η τηλεόραση προβάλλει ήρωες σε σειρές (γυρισμένες από εταιρείες που χρηματοδοτούνται και ελέγχονται από κέντρα που δεν είναι ξένα προς την εξουσία και τους σκοπούς της) οι οποίοι υιοθετούν τέτοιες συμπεριφορές ή παραβιάζουν προσωπικά δεδομένα για να προστατεύσουν εμάς, τους αδύναμους, τρυφηλούς και ευαισθητούληδες, που δεν ξέρουν τι τους γίνεται, από κακούς που θέλουν να ανατινάξουν με πυρηνικά την πόλη μας ή από απαγωγείς που θάβουν τα θύματά τους μέσα σε ειδικά δοχεία στην έρημο με μόνο λεπτά ζωής να τους απομένουν, είναι φυσικό ότι θα προσλαμβάνουμε και με διαφορετικό τρόπο τις ειδήσεις για βασανιστήρια και ενδεχομένως να σκεφτόμαστε και ότι το Γκουαντάναμο ή μέθοδοι όπως οι απαγωγές της CIA ανά τον κόσμο ίσως να μην πρέπει να απορρίπτονται αβασάνιστα, ακόμη και αν υπάρχουν πιθανότητες το θύμα να είναι κάποιος αθώος (συμβαίνουν και αυτά βρε παιδιά, τι να κάνουμε; Σίγουρα αν καθόταν στα αβγά του ή αν δεν ήταν από λάθος περιοχή του κόσμου δεν θα το πάθαινε.).

Σε προηγούμενες δεκαετίες τέτοια σενάρια σε τηλεοπτικές σειρές ήταν αδιανόητα. Θυμάμαι αστυνομικές σειρές της δεκαετίας του 70 και του 80 που είχαν ακόμη και ανθρωπιστικά μηνύματα, αλλά ίσως τότε η ανθρωπότητα να είχε ακόμη ισχυρότερη μνήμη των αποτελεσμάτων της ολίσθησης στη βαρβαρότητα, καθώς δεν απείχε χρονικά τόσο από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ παράλληλα μαινόταν και ένας ιδεολογικός πόλεμος στο πλαίσιο του οποίου η Δύση προσπαθούσε να προβάλλει μια εικόνα ηθικής ανωτερότητας και σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των ελευθεριών. Σήμερα, κυριαρχούν συνθήματα, λογικές και προπαγάνδα που θα ζήλευε και το τρίτο ράιχ, οι γκεσταπίτες θα λείπανε;
.
Υ.Γ. Ολοκληρώνοντας αυτή την ανάρτηση, αναρωτήθηκα πόσοι είχαν ασχοληθεί με το θέμα, μια απλή αναζήτηση έφερε αμέσως αποτελέσματα, παραθέτω τρία που φαίνονται ενδιαφέρονται, εδώ , εδώ , εδώ (έπρεπε να το είχα φανταστεί ότι το περίφημο «24» είναι πνευματικό παιδί του Fox, υπερσυντηρητικού, λαϊκίστικου καναλιού, οργάνου των ρεπουμπλικάνων). Δεν το έψαξα πολύ και είμαι σίγουρος ότι μπορείτε να βρείτε και άλλα.

Walking in the rain

Κυριακή απόγευμα, βόλτα με ψιλόβροχο στην Αθήνα, παρέα με την ομπρέλα μου, σπάνια πια απόλαυση. Απαλά και υγρά χρώματα, αποχρώσεις, τόνοι, σκιές - ο κόσμος μια ακουαρέλα. Είναι κάποιες πολύτιμες στιγμές που δεν υπάρχει ασχήμια, όπου και αν βρίσκεσαι. Υπάρχουν βρεγμένα πεζοδρόμια και δρόμοι και ένας ουρανός σαν μάλλινο πουλόβερ, και υπάρχουν παντού στολίδια. Στολίδια, όπως γόπες τσιγάρων σε μικρές λιμνούλες ή γυαλιστερά από το νερό χρυσά και κεχριμπαρένια φύλλα στα πεζοδρόμια ή όπως τα φανάρια και τα φώτα των δρόμων που αστράφτουν σαν φωτάκια χριστουγεννιάτικου δέντρου.
.
Υπάρχουν όμως και αισθήσεις και μικρές τέρψεις, όπως αυτό το τσάι Ουλόνγκ με άρωμα πορτοκαλιού που απολαμβάνω καθισμένος στα μισά της βόλτας μου σε ένα τεϊοποτείο, γράφοντας αυτή την ανταπόκριση περιπάτου - καθισμένος μα και ταξιδεύοντας παράλληλα με ασύλληπτες ταχύτητες πάνω σε έναν κατάφορτο με ψυχές σβώλο χώματος που στροβιλίζεται σαν δερβίσης στον κοσμικό χορό του. Λίγο αργότερα παίρνω το δρόμο για το σπίτι και χαμογελώ με αναίτια ευτυχία, με μια ευτυχία που είναι όλη δική μου και αψηφά τον κόσμο. Επιτέλους, φθινόπωρο, μόλις μία εβδομάδα πριν από τον χειμώνα.
.

Δύο «γκάτζετ» μου, μηχανικό μολύβι και σημειωματάριο.

.

Singing in the rain, εδώ.

The revolution will not be televised...

...but someone will blog about it!

Παρά τη σιωπή των τηλεοπτικών καναλιών, που παραμένουν πιστά στο ρόλο τους, να αποσιωπούν, να παραπλανούν, να χαυνώνουν, να εκμαυλίζουν, να παίζουν στο ίδιο παιχνίδι με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, να προβάλλουν το μη γίγνεσθαι σαν γίγνεσθαι, οι κινητοποιήσεις των κρατουμένων συνεχίζονται*. Επισκεφθείτε το ιστολόγιο «ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ», διαβάστε το κείμενο, που αναδημοσιεύω και παρακάτω, και υπογράψτε το ψήφισμα, εδώ.

Προηγούμενο σχετικό κείμενό μου, εδώ.

Κείμενο ψηφίσματος:
.
Όχι στο Όνομά μας
.
“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”. – Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08
.
“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω” - Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08
.
Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.
.
Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ' επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.
.
Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.
.
Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.
.
Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

*Λίγο μετά την ανάρτηση αυτού του κειμένου δημοσιεύθηκε η είδηση διακοπής των απεργιών πείνας, μετά τις ρυθμίσεις που ανακοίνωσε ο υπουργός Δικαιοσύνης.

Χριστουγεννιάτικο μπαζάρ για τα αδέσποτα

Με χαρά, αναδημοσιεύω την παραπάνω ανακοίνωση του stray.gr για το ετήσιο χριστιυγεννιάτικο μπαζάρ που διοργανώνει για την ενίσχυση των προσπαθειών του παροχής βοήθειας στα αδέσποτα ζώα. Για να μεγεθύνετε την εικόνα, κάντε κλικ πάνω της. Η ανακοίνωση και εδώ.

.

Επαναλαμβάνω και εδώ τα στοιχεία:

Κυριακή, 14 Δεκεμβρίου, ώρες 10:00 - 20:00

Thission Lofts, Πειραιώς 123, Αθήνα.

Μετρό: Κεραμεικός

.

Βοηθήστε αυτούς που βοηθούν τα αδέσποτα (και άρρωστα ή κακοποιημένα) ζώα.
.
- Να μην κάνουμε και εμείς γιορτές;

Μνήμες του '73

Έπεσε ξύλο μετά...

..

Βγήκα και σήμερα να κάνω την Κυριακάτικη βόλτα μου και καθώς περνούσα έξω από το Πολυτεχνείο, με την κακοφωνία των μεγαφώνων, με τις αναρίθμητες αφίσες, τα πανό, τις σημαίες, με νεαρές και νεαρούς ανά τρία μέτρα να μου προτείνουν αριστερίστικα έντυπα ή κουπόνια για την ενίσχυση του Κόμματος (ένα είναι το κόμμα που ξέχασε ο χρόνος), αναδύθηκαν κάποιες μνήμες της εποχής, συγκεχυμένα πράγματα, καθώς ήμουν στα έξι τότε. Θυμάμαι περισσότερο μια γενική ατμόσφαιρα που διαμορφωνόταν από τους μεγάλους του σπιτιού, θυμάμαι την ανησυχία για τον θείο μου, απόφοιτο της νομικής που τότε υπηρετούσε στον στρατό, θυμάμαι μια φράση «ο διοικητής τούς είπε να προσέχουν». Θυμάμαι διάχυτο φόβο, αλλά και έξαψη, ελπίδα, προσμονή. Θυμάμαι όμως πιο έντονα μια σκηνή, να έχουμε μαζευτεί όλοι ένα βράδυ μπροστά στην ασπρόμαυρη τηλεόραση και να παρακολουθούμε κάτι φοβισμένα παιδιά και έναν περίεργο τύπο με μαύρα γυαλιά να τους κάνει ερωτήσεις, λέγοντάς τους «να μη φοβούνται». Θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει κάτι σαν «τα έκαψε τα παιδιά». Αυτά θυμάμαι περίπου από εκείνο τον Νοέμβριο.

Μερικά χρόνια αργότερα, στον ενθουσιασμό της μεταπολίτευσης, θυμάμαι να επισκέπτομαι το πολυτεχνείο και να βλέπω διάφορα εκθέματα που, αργότερα, έχοντας αποκτήσει γνώσεις, κατάλαβα ότι κάποια ήταν σχετικά και κάποια άσχετα. Τελευταία φορά που επισκέφτηκα το Πολυτεχνείο πρέπει να ήταν ή στο τέλος της δεκαετίας του 70 ή στις αρχές της επόμενης δεκαετίας. Από τότε που απέκτησα δική μου πολιτική συνείδηση, ένοιωσα εντελώς ξένος με αυτό τον εορτασμό, ξένος προς την ιδεολογία που αντιπροσώπευε, ξένος προς αυτή την ανούσια πορεία της κακομοιριάς που για κάποιο λόγο μου θυμίζει περιοδική τελετουργική παρέλαση δήλωσης υποταγής ενός λαού μπροστά από τον έπαρχο του «προστάτη» του - το ακριβώς αντίθετο από ό,τι υποτίθεται ότι είναι - και ξένος προς την εν γένει αισθητική του πράγματος. Κράτησα όμως δικό μου τον θαυμασμό για το θάρρος κάποιων ανθρώπων να σταθούν σε ένα μέρος και να πουν όχι στην πάνοπλη τυραννία, κράτησα εκείνη την ελπίδα μέσα στο σκοτάδι ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο, κράτησα και την απέχθεια για τη φράση που ακούω να λένε μερικοί πότε - πότε, ότι «μια χούντα μας χρειάζεται». Δεν μπορώ βλέπετε να ξεχάσω εκείνο τον φόβο, εκείνη τη σκοτεινιά της ψυχής που περνούσε ακόμη και στα παιδιά, περισσότερο από τα πρόσωπα και τις ανάσες των μεγάλων και λιγότερο από τα λόγια που δεν καταλάβαιναν.

Νομίζω, τελικά, ότι μόνο μία φορά γιορτάστηκε σωστά το Πολυτεχνείο, εκείνον τον Νοέμβριο του '73.

Διαβάστε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο του Βασίλη Ραφαηλίδη, που θα σας προβληματίσει, στο καλό μπλογκ του Δόκτορα.

.

Υ.Γ. Δεν αρκεί να μην τρως ξύλο για να λες ότι ζεις σε δημοκρατία. Εξάλλου, και τότε, κανένας δεν έδερνε τους φιλήσυχους.

Επικοινωνιακή αντεπίθεση

.
Επικοινωνιακή αντεπίθεση,
μα κάτω από την επικοινωνία υπάρχει μια κοινωνία, υπάρχει μια οικονομία, υπάρχει ένα κράτος που σαπίζουν και ο βασιλιάς είναι γυμνός.

Περιμένουν μερικοί αφελείς να κατανοήσουν μια σκηνοθετημένη σαπουνόπερα, ένα σκηνοθετημένο θέαμα, με βυζαντινισμούς και μεθοδεύσεις, με συνεχείς ανατροπές, με βίντεο και αποκαλύψεις, λες και οι σαπουνόπερες έχουν ποτέ νόημα ή περιεχόμενο, λες και έχουν άλλο σκοπό από τη χαύνωση. Περιμένουν μερικοί αφελείς αυτοί που φτιάχνουν τους κανόνες να καταδικαστούν από τους κανόνες, αλλά απλώς το παιχνίδι συνεχίζει να παίζεται όπως παιζόταν πάντα και εμείς παρακολουθούμε παθητικά, οι δούλοι και τα σφάγια, πότε στον ένα, πότε στον άλλο, το εκκρεμές της βλακείας. Μα δεν χρειάζονται ετυμηγορίες από μια δικαιοσύνη που είναι μέρος του προβλήματος, χρειάζεται μια κοινωνία που ωριμάζει και θα εκδώσει τη δική της πολιτική ετυμηγορία στις κάλπες. Αν ο κόσμος όντως δεν αλλάζει με τις κάλπες, τουλάχιστον, ας αποτολμήσουμε να το διαπιστώσουμε.

ΟΧΙ ΝΔ, όχι ΠΑΣΟΚ, όχι σκουπίδια σε θάλασσες και ακτές.

.

Η δική μου επιλογή είναι Οικολόγοι Πράσινοι, ελπίζω σε μια εξακομματική βουλή, επιθυμώ μια πορεία προς κάτι πιο υγιές, ως αποτέλεσμα του ότι εμείς θα έχουμε γίνει πιο υγιείς.

Μηλαράκι;

- Εχθρός σου δεν είναι όποιος σου προσφέρει τη γνώση, αλλά όποιος σου την απαγορεύει.

(Άστρο της Αυγής)

Τοξικά μυαλά

Μαθαίνεις ότι πρέπει να απαρνηθείς τις ευαισθησίες σου για να επιβιώσεις, για να μην είσαι αδύναμος, μετά, γεμίζεις με ενοχές, φόβο, σκληρότητα και υποταγή, για να αρέσεις, για να τα καταφέρεις, για να κατακτήσεις. Μαθαίνεις ότι δύναμη είναι το να κλείνεις τα μάτια, το να οχυρώνεσαι στον εγωισμό, να μην αγαπάς (άντε, εκτός από δύο ή τρία άτομα κοντά σου και αυτά υπό αίρεση), να μη συμπονάς, να μην καταλαβαίνεις, να είσαι σκληρός. Μαθαίνεις να είσαι εχθρός με τον κόσμο. Μαθαίνεις να μην ενδιαφέρεσαι για την αλήθεια, αλλά για τα «σημαντικά». Μαθαίνεις ότι πρέπει να είσαι αρεστός αντί για αληθινός. Ζεις ψεύτικος σε ένα ψεύτικο κόσμο και ίσως κάποια στιγμή, αν έχεις τύχη ή προδιάθεση, πιθανώς με κάποια ασήμαντη αφορμή, να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις απαρνηθεί ό,τι είναι πολύτιμο για μια χούφτα στάχτες και αποκαΐδια, ότι αυτό που νόμιζες ότι σε κάνει «μεγάλο και τρανό» σε κάνει ένα θλιβερό ανθρωπάκι.

Συνειδητοποιείς ότι δύναμη δεν είναι να έχεις κλειστά τα μάτια, αλλά να τα έχεις ορθάνοιχτα, να έχεις επίγνωση και ευαισθησία κάθε στιγμή, να συμπονάς. Δύναμη είναι να συμπονάς τα πάντα, ακόμη και το πλάσμα που δεν έχεις επιλογή παρά να σκοτώσεις για να επιβιώσεις, ακόμη και τη σαλάτα σου. Δύναμη είναι να νοιώθεις τα πάντα, να έχεις το θάρρος να αδειάζεις το ποτήρι μέχρι τον πάτο. Συνειδητοποιείς ότι η σκληρότητα σε κάνει ένα σκληρό κέλυφος δίχως ζωή. Συνειδητοποιείς ότι, αν υπάρχει κάτι που έχει αξία σε αυτό τον κόσμο, αυτό είναι η αλήθεια. Συνειδητοποιείς ότι πρέπει να είσαι αληθινός και να μην κρύβεις την αλήθεια σου, διότι, αν φοράς πολύ ώρα τη μάσκα, πας να τη βγάλεις κάποια στιγμή, που θα κρίνεις ότι έφτασε η κατάλληλη ώρα, και αντιλαμβάνεσαι έντρομος ότι έχει γίνει ένα με το πρόσωπό σου. Συνειδητοποιείς ότι πρέπει να δίνεις προτεραιότητα στην αξία και όχι στο χρήμα. Αντιλαμβάνεσαι την ανθρώπινη κοινωνία σαν ένα απέραντο φρενοκομείο, κάνεις φίλους σου τα πουλιά, τα δέντρα, τον ουρανό και το χώμα. Ξυπνάς το πρωί και τρέχεις να καλημερίσεις τον πατέρα σου, τον ήλιο και να δεχτείς το ζεστό χάδι του. Περιμένεις χωρίς φόβο τον θάνατο και τη στοργική μητρική αγκαλιά της γης, για να δώσεις πίσω αυτό που δανείστηκες, για να ξαναγίνεις νερό, χώμα, σκουλήκι, έντομο, πουλί, λουλούδι, δέντρο, γέννημα, καρπός, ζώο, άνθρωπος, σύννεφο που παρασέρνει νωχελικά το αεράκι πάνω από μια πολυπληθή παραλία όπου κάποτε κολύμπησες και εσύ (το αστείο είναι ότι ήδη κομμάτια σου που ήταν «εσύ» σε διάφορα στάδια της ζωής σου είναι ήδη κάτι άλλο, ζωή και θάνατος είναι πιο αξεχώριστα από όσο νομίζουμε, είναι ένα και το αυτό).

Ξυπνάς από το λήθαργο και ζεις σε ένα πανηγύρι ζωής και θανάτου, γελάς με το κοσμικό αστείο και ενώ συνεχίζεις να ζεις μέσα στον κόσμο και να παλεύεις για το ωραίο και το καλό, παράλληλα, αυτό που είναι αρχαίο και αιώνιο μέσα σου, η σκόνη των άστρων, κρυφοκοιτάζει από τις γωνίες και σου ψιθυρίζει πάντα, «μη χολοσκάς, όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή...» και αυτό σου φαίνεται το πιο αισιόδοξο πράγμα του κόσμου και εκεί που κλαις και υποφέρεις καθώς σου μασουλά τα κόκαλα το σκυλί της πραγματικότητας θες να γελάσεις με την καρδιά σου και συμπονάς όλη την πλάση και βλέπεις ότι τίποτα δεν είναι άψυχο και ότι όλες οι ψυχές εκπορεύονται από την ίδια ψυχή και ότι είσαι μέσα σε όλα, ότι είσαι όλα και όλα είναι εσύ. Να, ένα κομμάτι μου είναι μέσα σε αυτό τον πέτρινο σκαραβαίο που με κοιτάζει από το ράφι της βιβλιοθήκης καθώς δακτυλογραφώ. Σταματώ την πολυλογία, διότι κοιτάζω αριστερά μου και βλέπω το ξωτικό Λώρα να ετοιμάζεται να σκορπίσει κάτι χαρτιά μου στο πάτωμα. Θα πω μόνο ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ανθρωπότητας δεν είναι η μόλυνση του περιβάλλοντος, αλλά η μόλυνση του μυαλού με τη σκληρότητα, η μόλυνση του περιβάλλοντος είναι ένα από τα επακόλουθά της. Αν θέλεις καθαρότερο περιβάλλον, άρχισε καθαρίζοντας το μυαλό σου.

Υ.Γ.
Ενημέρωση για τις κινητοποιήσεις των κρατουμένων, εδώ.

Διάλογος ενός με την ψυχή του

- Τεμπέλα ψυχή μου, σήκω και περπάτα.
- Ώχου, γιατί μωρέ; Καλά είμαστε εδώ.
- Τεμπέλα ψυχή μου, θέλω γνώση.
- Γιατί; Τι τρέλα είναι πάλι αυτή; Καλά δεν περνάμε χαμένοι στη λήθη;
- Τεμπέλα ψυχή μου, βλέπω γύρω μου αναλαμπές, φώτα που με το που πάω να εστιάσω πάνω τους χάνονται στο σκοτάδι, ακούω μελωδίες που πάω να αφουγκραστώ και χάνονται στη σιωπή, νοιώθω σιωπές που χάνονται στο θόρυβο, πρέπει να μάθω, πρέπει να γνωρίσω ποιος είμαι.
- Με τα παρακάλια δε σηκώνομαι από εδώ που έχω βολευτεί, μόνο η ανάγκη και ο πόνος με κεντρίζουν.
- Τεμπέλα ψυχή μου, ο έρωτας; Δεν σου λέει τίποτα ο έρωτας;
- Μόνο αφού ματώσω πρώτα αρκετά, μόνο άμα πονέσω και αρχίσω να νοιώθω τον εαυτό μου, τότε μόνο με αγγίζει ο έρωτας και με τραβολογά εδώ και εκεί και υπομένω τα μύρια όσα για χάρη του, μα τώρα, κοίτα τι καλά που χουζουρεύω, ποιος νοιάζεται για αυτά; Ποιος θέλει να πονά; Τι τη θες τη γνώση; Τι τον θες τον έρωτα;
- Τεμπέλα ψυχή μου, σήκω σε παρακαλώ, δεν βλέπεις, παρακάθισες ακίνητη και βάρυνες, σε λίγο πέφτουμε.
- Λίγο ακόμη, λίγο ακόμη και θα σηκωθώ, μην είσαι τύραννος.
- Τεμπέλα ψυχή μου, τραγούδα λίγο να σε ακούσω.
- Σου είπα, μόνο ο πόνος και η ανάγκη και ίσως πιο μετά ο έρωτας μπορούν να με κάνουν να κινηθώ πέρα δώθε και να ηχήσω σαν καμπάνα, μόνο τότε αρχίζω τα τραγούδια μου.
- Ψυχή μου, ο καρχαρίας που δεν κολυμπά βουλιάζει, σε λίγο πέφτουμε, δεν θα ήταν καλύτερα να είχες σηκωθεί μονάχη σου; Έπρεπε να περιμένουμε τη βαρύτητα να μας τραβήξει στα βασίλεια του πόνου και της ανάγκης;
- Αχ καημενούλη μου, γιατί χτυπιέσαι και βασανίζεσαι; Γιατί πολεμάς και αντιστέκεσαι, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει με τη σωστή σειρά. Ναι, θα πέσω και θα ματώσω και θα πονέσω και θα σηκωθώ και θα πω τα τραγούδια μου να σε γλυκάνω και θα μάθω τον έρωτα και θα πετάξουμε μαζί ψηλά.

Πριν από χρόνια είχα επισκεφθεί μια έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη με έργα της Αναγέννησης. Σε ένα βάθρο υπήρχε μια προτομή με μια επιγραφή που έλεγε μόνο «πλατωνικός νέος». Ήταν το κεφάλι ενός νέου άνδρα που είχε κρεμασμένο στο λαιμό του μια αλυσίδα με ένα άρμα που το έσερναν δύο άλογα, θυμάμαι νομίζω έναν επισκέπτη να απορεί.

«Εοικέτω δη ξυμφύτω δυνάμει υποπτέρου ζεύγους τε και ηνιόχου. Θεών μεν ουν ίπποι τε και ηνίοχοι πάντες αυτοί τε αγαθοί και εξ αγαθών, το δε των άλλων μέμικται... »

Αποσπάσματα από τον «Φαίδρο» του Πλάτωνα. Εκεί, οι ψυχές παρομοιάζονται με φτερωτά άρματα που έχουν δύο άλογα και ηνίοχο. Οι ψυχές των θεών έχουν δύο καλά άλογα που κρατούν το άρμα στις υψηλότερες σφαίρες. Των θνητών όμως οι ψυχές έχουν ένα καλό και ένα κακό και δύστροπο άλογο που δεν τιθασεύεται εύκολα, αυτό τραβά προς τα κάτω το άρμα και όταν ο έλεγχος χαθεί και σπάσουν τα φτερά, μπαίνει η ψυχή σε σώμα θνητό και ανάλογα με τον τρόπο που θα ζήσει θα καθοριστεί και η συνέχειά της, η επόμενη ζωή της... Αξίζει να διαβάσει κάποιος Πλάτωνα και μόνο για την ποιητικότητα του λόγου του.

Ενημέρωση

Οι κινητοποιήσεις των κρατουμένων συνεχίζονται, όπως και η αβάσταχτη σιωπή των ΜΜΕ που ιεραρχούν και υπαγορεύουν αυτά που πρέπει να σκεπτόμαστε και να μας απασχολούν ως καλούς και υπάκουους υπηκόους. Εξάλλου, αυτός που πάντα υπακούει, αυτός που πάντα πληρώνει, αυτός που πάντα σκύβει το κεφάλι και στέκεται προσοχή, μπροστά στον αστυνόμο, στο αφεντικό, στον παπά, στην τηλεόραση, αυτός που «υπηρετεί» τα δάνειά του δουλεύοντας (δούλος όντας), αυτός που πάντα πατιέται πρόθυμα ή πατάει τους άλλους πίσω από τον οδοστρωτήρα «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», δεν πάει φυλακή, έτσι δεν είναι;

Σε αναζήτηση κοινωνικών αιτημάτων

- Είμαι ο Ομπάμα της Ελλάδος, ψηφίστε με, μη με μαυρίσετε!

Κάτι που συγκρατώ από τις αμερικανικές εκλογές είναι η διατύπωση από την αμερικανική κοινωνία, που πολλοί θεωρούν πιο απαθή και αδιάφορη για την πολιτική από τη δική μας, ενός κοινωνικού αιτήματος για αλλαγή, "Change we can believe in". Κάτι μας θυμίζει αυτό. Σε αντιδιαστολή, μου κάνει εντύπωση ότι η Ελληνική κοινωνία, με τις τόσες παθογένειες, τα τόσα συσσωρευμένα προβλήματα, αποτυγχάνει στο να διαμορφώσει ένα αίτημα ή σειρά αιτημάτων για την πολιτική και την ίδια και αναλώνεται σε μια ανούσια και περιστασιακή σκανδαλολογία, αγνοώντας τα σοβαρά νοσήματα που βρίσκονται κάτω από την επιφάνειά της. Καλά είναι να τιμωρείται ο Χ ή ο Ψ που πιάστηκε στα πράσα, αλλά από εκεί και πέρα; Δεν πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά με το πελατειακό πολιτικό σύστημα που δημιουργεί τέτοιες καταστάσεις; Δεν πρέπει να δούμε, πέρα από το αν το τάδε ή το δείνα μοναστήρι οικειοποιήθηκε περιουσία του δημοσίου, συνολικά το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας και το θέμα της σχέσης του κράτους με την εκκλησία; Δεν πρέπει να εξετάσουμε συνολικά το πού βαδίζει αυτή η κοινωνία;

Κάποτε, και η δική μας κοινωνία συσπειρωνόταν πίσω από κάποια αιτήματα, έστω και αν αυτά τα εκμεταλλεύονταν δημαγωγοί, έστω και αν οι προσδοκίες διαψεύδονταν. Μετά τη μεταπολίτευση, ήταν η εδραίωση της δημοκρατίας, λίγο αργότερα, η εθνική συμφιλίωση, η αλλαγή, το τέλος των διακρίσεων με βάση τις πολιτικές πεποιθήσεις. Σήμερα, η πολιτική έχει ξεπέσει σε επίπεδο ριάλιτι, διεξάγεται με κασέτες, με βίντεο, με κουτσομπολιά, με εισαγγελείς που παραιτούνται και ξεπαραιτούνται. Μέχρις εκεί, με την ουσία των προβλημάτων ελάχιστοι ασχολούνται και σίγουρα όχι οι πολιτικοί. Αυτό είναι που με απογοητεύει, ότι μοιάζει πια να ζούμε σε μια εγκεφαλικά νεκρή κοινωνία, καπελωμένη από ένα παγιωμένο δικομματικό, οικογενειοκρατικό σύστημα που δεν αφήνει καμία υγιή δύναμη να βγει στην επιφάνεια, που ενδεχομένως σκόπιμα μετατρέπει κάθε πολιτικό ζήτημα, σε συνεργασία με τα ΜΜΕ, σε φτηνό σήριαλ. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για τη διόρθωση των κακώς κειμένων, ενδιαφέρεται για να "βρει άκρη", για να "χωθεί στα κόλπα", για "να βρει βύσμα".

Υποτιθέμενους σωτήρες και δημαγωγούς, γιαλαντζί Ομπάμα αλά ελληνικά δεν χρειαζόμαστε. Χρειαζόμαστε όμως πολίτες με διάθεση να καταστήσουν σαφές ότι η πολιτική τους εκπροσώπηση έχει μείνει πολύ πίσω, ότι δεν μαντρώνονται σε ένα ψεύτικο γίγνεσθαι, που παρέχουν τα ΜΜΕ και ωρυόμενοι δημοσιογράφοι, και έτοιμους να σηματοδοτήσουν ότι η ανάδυση νέων και υγιέστερων πολιτικών δυνάμεων είναι όχι μόνο εφικτή, αλλά και αναγκαία. Η τιμωρία και καταψήφιση και των δύο μεγάλων κομμάτων είναι αναγκαία και η τελευταία ελπίδα για όσο το δυνατόν πιο ομαλές ανακατατάξεις, έστω και μέσα από προσωρινή αστάθεια. Η "σταθερότητα" δεν μπορεί να αποτελεί επιχείρημα όταν τρέχουμε με διακόσια χιλιόμετρα την ώρα και μπροστά μας βρίσκεται ένας τοίχος, η καλύτερη ελπίδα μας είναι ένας ελιγμός. Όσο πιο σύντομα γίνει, τόσο λιγότερο απότομος και επικίνδυνος θα είναι. Αν οι πολιτικοί μας αρνούνται πεισματικά να ακούσουν και να εκφράσουν τα αιτήματά μας, υπεκφεύγοντας και υποτιμώντας μας, αν αρνούνται να εκσυγχρονίσουν τα κόμματά τους, να τα ανοίξουν και να τα κάνουν ελκυστικά και σε άλλους εκτός από γόνους πολιτικών τζακιών, μισθοφόρους δημοσιογράφους, άρπαγες, γλάστρες και χειραγωγίσιμα ανθρωπάκια, θα πρέπει να τους δείξουμε ότι διαπράττουν ένα πολύ μεγάλο σφάλμα.

.
ΟΧΙ ΝΔ, ΟΧΙ ΠΑΣΟΚ, ΟΧΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΚΑΙ ΑΚΤΕΣ.

.
Υ.Γ. Περπατούσα το μεσημέρι της Παρασκευής στο κέντρο, στην Πανεπιστημίου, επιστρέφοντας από μια δουλειά, όταν αντιλήφθηκα κάτι να γίνεται στο απέναντι πεζοδρόμιο. Η συνηθισμένη ροή και ατμόσφαιρα του δρόμου διαταράχθηκαν. Μια παγωμάρα, μερικές τρομαγμένες γυναικείες φωνές, ένας ή δύο να διαμαρτύρονται για την απουσία της αστυνομίας και ένας ήχος σαν να σπάνε πολλά αυγά, το ένα μετά το άλλο. Μια ομάδα ατόμων, με κουκούλες, μπουγέλωναν με μπογιές το κτίριο του Συμβουλίου της Επικρατείας. Έπιασα ένα μέρος του εαυτού μου να χαίρεται. Κάποιος αντιδρούσε, μπορεί να ήταν οι λάθος άνθρωποι, με λάθος τρόπο, για λάθος λόγους, αλλά κάποιος έκανε κάτι, έστω αυτό. Μόνο για το ωραίο κτίριο που βάφτηκε λυπήθηκα, τον θεσμό (της δικαιοσύνης) τον έχουν ήδη βανδαλίσει αυτοί που υποτίθεται ότι τον υπηρετούν και οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους.

Ανούσιο

Φτάνει πια το μπλόγκινκγ, έχουμε και να κυνηγήσουμε!

.

Αναρωτιέμαι μερικές φορές γιατί γράφω και σκιτσάρω στο ιστολόγιο. Είναι η ελπίδα της διασημότητας, της καταξίωσης, της δύναμης, των χρημάτων και της χλιδής που συνοδεύουν έναν επιτυχημένο μπλόγκερ; Δεν ξέρω, κάποιες φορές πάντως αναρωτιέμαι μήπως είμαι σαν εκείνο τον προϊστορικό άνθρωπο που, ανάμεσα στο κυνήγι και τον αγώνα της καθημερινής επιβίωσης, ξέκλεβε μερικές στιγμές για να αφήσει το αποτύπωμα του χεριού του ή να ζωγραφίσει στον βράχο της σπηλιάς του με πρωτόγονα χρώματα - που όμως άντεξαν για δεκάδες χιλιάδες χρόνια - στιγμές από τα κυνήγια του και τη φύση που τον περιέβαλε, τους φόβους κα τις ελπίδες του. Ίσως κάτι τέτοιο να προσπαθώ κάνω και εγώ στους τοίχους του ψηφιακού σπηλαίου μου, να αφήσω ένα αποτύπωμα, να ξορκίσω και να γητέψω.

Συμπαράσταση στους κρατουμένους

Θέλω να προβάλλω και να δηλώσω τη συμπαράστασή μου στον αγώνα των κρατουμένων σε 21 φυλακές/κολαστήρια της χώρας (και όχι βεβαίως σωφρονιστικά ιδρύματα/καταστήματα, όπως κατ' ευφημισμό λέγονται), η είδηση εδώ. Μια κοινωνία και ο πολιτισμός της αξιολογούνται περίπου με τον τρόπο που αξιολογείται και μια νοικοκυρά, από τις σκοτεινές και αθέατες γωνίες του σπιτιού και σηκώνοντας το χαλί για δεις τι κρύβεται από κάτω. Ό,τι έγκλημα και να έχει διαπράξει ένας άνθρωπος, η κοινωνία οφείλει να τον αντιμετωπίζει σεβόμενη βασικά δικαιώματά του, όπως η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, και την αξιοπρέπειά του, αυτό όχι μόνο από ανθρωπισμό, όχι μόνο διότι αυτό είναι προϋπόθεση για σωφρονισμό, αλλά πρωτίστως για την προστασία της ίδιας της κοινωνίας από την ολίσθηση στη βαρβαρότητα.

Στηρίζω τους κρατουμένους με όποιο τρόπο και αν συνεχίσουν να αγωνίζονται. Ένας άνθρωπος του οποίου η ζωή έχει μεταβληθεί σε εξπρές του μεσονυκτίου, ένας άνθρωπος από τον οποίο αφαιρείται κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και ο οποίος κρατείται σε συνθήκες που απειλούν την υγεία και την ίδια του τη ζωή έχει το ηθικό δικαίωμα να αντιδράσει παντί μέσω και τρόπω. Είναι υποκρισία να έχει καταργήσει μια κοινωνία επισήμως τη θανατική ποινή, διατηρώντας τη ανεπισήμως λόγω κακών συνθηκών κράτησης και στέρησης ιατροφαρμακευτικών υπηρεσιών ή να καταδικάζει ανθρώπους σε μοίρα που μερικές φορές είναι σκληρότερη από το θάνατο.

Δηλώνω επίσης την αγανάκτησή μου για την υποβάθμιση της είδησης από τα ΜΜΕ και προτρέπω όσους ιστολόγους ασχολούνται με την πολιτική και την κοινωνία να αντισταθμίσουν αυτή την, κατά τη εκτίμησή μου σκόπιμη, υποβάθμιση.

Υπενθυμίζω, η φυλακή είναι ένα μέρος όπου ενδεχομένως όλοι μπορεί να βρεθούμε λόγω κάποιων περιστάσεων στη ζωή μας - ή μήπως όχι;

Παλαιότερη σχετική ανάρτηση, εδώ.

Ο γητευτής της άμμου

Ο άνεμος με τα τραγούδια του μετακινεί διαρκώς την άμμο, παρασύροντας τις αμμοθίνες και αλλάζοντας διαρκώς το χάρτη της ερήμου και εγώ είμαι ο Σαχίν Αλ Κατίμπ, το γεράκι των αμμόλοφων, και έχω περάσει όλη μου τη ζωή στην έρημο, κάτω από τον απέραντο ουρανό, τον καυτό ήλιο και την παγωμένη νύχτα, και άλλη ζωή δεν ξέρω. Την βρήκα ένα απόγευμα, κομμένη από σπαθιά, να την αποτελειώνει ο ήλιος και εγώ έσκυψα και την είδα και έβγαλα τη φλογέρα μου και φύσηξα μια μελωδία για την ομορφιά των άγριων ρόδων και ο άνεμος σήκωσε την άμμο που έκλεισε τις βαθιές πληγές της και την ονομάτισα Αμπάλ, άγριο ρόδο, και την πήρα στη σκηνή μου να μοιράζομαι μαζί της τις δουλειές μου, τα λιγοστά υπάρχοντά μου, τον ήχο της φλογέρας μου και τα αναρίθμητα άστρα που κεντούν τον νυκτερινό ουρανό της ερήμου. Ήταν πάντα μελαγχολική η Αμπάλ, της εξήγησα ότι η ζωή που της είχε δώσει η άμμος ήταν δώρο της ερήμου και, αν προσπαθούσε να φύγει από την έρημο, η άμμος που κάλυπτε τις πληγές της θα έμενε πίσω και θα έχανε τη ζωή της και εκείνη μου είπε ότι οι ληστές που λεηλάτησαν το καραβάνι της εξόντωσαν την οικογένειά της και κατέκοψαν το κορμί της. Ο άνεμος μου έφερνε ιστορίες και ειδήσεις από μέρη μακρινά και εγώ τις αφηγούμουν στην Αμπάλ και της έδινα τα πολύτιμα δώρα που κρύβει η έρημος στα βάθη της για να απαλύνω τη μελαγχολία της, που όμως δεν την άφηνε ποτέ, και έτσι περνούσαν οι μέρες.

Μια μέρα, την πήρα μαζί μου πάνω σε ένα αμμόλοφο και της έδειξα κάτι καμηλιέρηδες και, τότε, για πρώτη φορά, την εγκατέλειψε η μελαγχολία της και την αντικατέστησε η οργή. "Αυτοί μου πήραν την οικογένεια και σημάδεψαν το κορμί μου. Με τη δύναμη που έδωσες ζωή σε εμένα, δεν μπορείς να πάρεις τη ζωή από αυτούς; Μόνο αυτό το δώρο θέλω από εσένα." Έβγαλα τη φλογέρα μου και έπαιξα ένα γρήγορο, ξέφρενο σκοπό και η άμμος σηκώθηκε από τις αμμοθίνες και έγινε αμμοθύελλα που όμοιά της δεν είχε ξαναδεί η έρημος και οι άνθρωποι με τις καμήλες τυλίχτηκαν σφιχτά στα ρούχα τους, μα η άμμος τα κουρέλιασε και μετά άρχισε να κουρελιάζει τη σάρκα τους, και έσκαψε τα πρόσωπα και τα κορμιά τους και γύμνωσε τα κόκαλά τους και εγώ σταμάτησα τη μελωδία μου και η Αμπάλ δίπλα μου έκλαιγε και πότιζε με τα δάκρυά της τη διψασμένη έρημο που τα κατάπινε με λαχτάρα. "Αμπάλ, έκανα αυτό που ήθελες, αλλά η μελαγχολία σου έγινε θρήνος. Δεν υπάρχει τίποτα που θα σου δώσει ικανοποίηση;" "Άσε με να πάω στην οικογένειά μου" μου είπε και εγώ την κοίταξα λυπημένα και φύσηξα απαλά και η άμμος έφυγε από το κορμί της και η Αμπάλ σωριάστηκε στην άμμο.
.
Είμαι ο Σαχίν Αλ Κατίμπ, το γεράκι των αμμόλοφων, ο γητευτής της άμμου, και έχω περάσει όλη μου τη ζωή στην έρημο, κάτω από τον απέραντο ουρανό, τον καυτό ήλιο και την παγωμένη νύχτα, και άλλη ζωή δεν ξέρω. Τα γυμνά μου πόδια πατάνε στην καυτή άμμο, που ούτε η σαύρα της ερήμου δεν αντέχει για πολύ, και το δέρμα μου είναι στεγνό και ωχρό σαν αρχαίος πάπυρος και διασκεδάζω τη μοναξιά μου παίζοντας μελωδίες με τη φλογέρα μου που ο άνεμος μεταφέρει πάνω από τις αμμοθίνες, γεννήθηκα με την έρημο και θα πεθάνω μαζί της.