Βακχεύοντας

μάκαρ, όστις ευδαίμων
τελετάς θεών ειδώς
βιοτάν αγιστεύει και
θιασεύεται ψυχάν
εν όρεσι βακχεύων...*

.................................................................(Βάκχαι, Ευριπίδης)

Οικογενειακό τραπέζι, ψάρια και εξαιρετικό σαντορινιό λευκό κρασί, ωριμασμένο σε δρύινα βαρέλια. Για επιδόρπιο, λαχταριστοί λουκουμάδες. Οι δύο τελευταίοι με κοιτούν από το πιάτο, περιμένοντας στωικά τη μοίρα τους. Τι παράξενο σχήμα που έχει αυτός ο λουκουμάς.

Στην είσοδο κρατώ με μια σχεδόν θεατρική κίνηση τη βαριά πόρτα για να περάσει μια ωραία νεαρά που μόλις βγήκε από ένα ταξί. Βγάζει ένα επιφώνημα έκπληξης και με ευχαριστεί. Ο ουρανός είναι καθαρός και φυσάει ένα αεράκι που, τι έκπληξη, μεταφέρει ανοιξιάτικα αρώματα. Περπατώ με βήμα ελαφρύ και η ασχήμια της πόλης χάνεται σε κάποια γωνία της συνείδησης. Στο νου μου ακούω μελωδίες από μυστικούς θιάσους και μεταφέρομαι σε μια άλλη διάσταση, όλα είναι ίδια μα τίποτε δεν είναι πως πριν.

Μια γλυκιά ανοιξιάτικη ζάλη με κυριεύει. Τίποτα δεν έχει πια σημασία, όλα ωχριούν μπροστά στην ηδονή της συνείδησης, ανόθευτης από οποιαδήποτε πρόσμιξη, οποιαδήποτε επιθυμία ή φόβο. Όλα είναι περαστικά, εγώ που υποτάσσω το χώρο με τα δυο μου πόδια είμαι περαστικός, οι οδύνες του ανθρώπου είναι περαστικές, ο άνθρωπος είναι περαστικός, ο πλανήτης είναι περαστικός, τα αστέρια είναι περαστικά, το σύμπαν είναι περαστικό και εγώ περπατώ πάνω σε μια μπάλα που στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό της και τρέχει στο χώρο χορεύοντας σαν δερβίσης τον κοσμικό χορό της. Έχει κορυφή αυτή η μπάλα, είναι εκεί που πατούν τα πόδια μου.

Τίποτε πια δεν έχει σημασία, όλα απλώς υπάρχουν, δεν σημαίνουν, είναι.

Νοιώθω αυτό το είναι σαν μια δόνηση που υψώνεται μέσα από τη σπονδυλική μου στήλη και πάλλεται με τη δύναμη ενός πύθωνα. Η ανθρωπότητα αντιστρέφει τα πάντα. Δίνουμε προσοχή στα «σημαντικά», δηλαδή σε αυτά που σημαίνουν, δηλαδή σε αυτά που παραπέμπουν αλλού, δηλαδή σε αυτά που παραπέμπουν στις πλάνες και στη θολούρα μας και αγνοούμε τα ασήμαντα, δηλαδή αυτά που δεν σημαίνουν, αλλά είναι, αυτά που είναι το υλικό που γεμίζει τη ζωή μας, αυτά που έχουν πραγματική υπόσταση. Θυσιάζουμε αυτά τα «ασήμαντα», για τα «σημαντικά», τα οποία είναι άδεια κουτιά. Κυνηγάμε το ψέμα, φάσματα και σκιές, ανίκανοι να νοιώσουμε τον οργασμό της ύπαρξης εντός μας. Μα να που αυτή την Κυριακή κατάφερα, έστω ίσα- ίσα, έστω για λίγες ανεκτίμητες στιγμές, να ψυχανεμιστώ τις μυστικές μελωδίες του Βακχικού Θιάσου.

Ευοί Ευάν!**

Ο Μέγας Παν δεν πέθανε!

* Μακάριος ο ευδαίμων που γνωρίζει τις τελετές των θεών ζώντας αγνός και την ψυχή του προσφέρει στο θίασο βακχεύοντας στα βουνά

** Βακχική ευχή, κατά μία εκδοχή από αυτήν προήλθε το "εβίβα" (ο Μπαμπινώτης, στο λεξικό του, υποστηρίζει ότι προέρχεται από το λατινικό viva).

Σημείωση: Το σκίτσο βασίζεται σε γνωστό ψηφιδωτό δάπεδο της Δήλου.