Ο απόηχος ενός Πάσχα

Δευτέρα του Πάσχα, απόγευμα. Τα διπλά τζάμια δεν εμποδίζουν το θόρυβο. Σίγουρα οι ένοικοι κάποιας γκαρσονιέρας γιορτάζουν τη δεύτερη μέρα του Πάσχα στον ακάλυπτο. Σε λίγο ο θόρυβος μεγαλώνει, αυτές δεν είναι χαρούμενες φωνές, ακολουθούν σπασίματα και βρισιές «Κ**λόπ**στρα, φεύγα από δω!». Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω στο μπαλκόνι. Ένας άντρας έχει πέσει κάτω και βρίζει, κάποιοι άλλοι απομακρύνονται, οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι προσπαθούν να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Το οικογενειακό τραπέζι πεσμένο στο πλάι, στο τσιμέντο του ακάλυπτου σκόρπια κόκκινα αυγά, γλυκά, φαγητά που ετοιμάστηκαν με φροντίδα, πιατικά, ένα θλιβερό θέαμα, από το εσωτερικό της γκαρσονιέρας ακούγονται ελαφρολαϊκά. Κάποιοι άλλοι έχουν βγει επίσης στα μπαλκόνια. Επιστρέφω στο δωμάτιο και κλείνω την πόρτα. Τουλάχιστον, τώρα έχει ησυχία, όσο για τους ανθρώπους αυτούς, σαν να μην έφτανε που τους βγήκε η γιορτή ξινή, βρέθηκα και εγώ να τους κάνω ποστ.