Πασχαλινό

Δεν με ενδιαφέρουν οι γιορτές τους, του κρέατος και της ξινίλας. Δεν με ενδιαφέρει η θρησκεία τους, και ξέρω ότι αυτή η αδιαφορία είναι που τους τρομάζει περισσότερο. Να τους βρίσεις; Ζουν για αυτό. Να τους γυρίσεις όμως την πλάτη; Τους σκοτώνει. Αυτό τρέμει κάθε θρησκεία, τους άδειους ναούς, τα απαθή βλέμματα, όχι τη βλασφημία, όχι το μίσος. Τρέφεται από αυτά.

Βλέπεις να γεμίζει η Ελλάδα από τους σουβλιστάδες. Πόσο επιδέξια καρφώνουν, δένουν, ψήνουν, με πόση μανία βυθίζουν τα δόντια τους στη σάρκα, τι ωραία που σπάνε τα κόκαλα. Τι καλοί σταυρωτήδες που θα ήταν. Αλλά, πάλι, μη δίνετε σημασία σε αυτά που λέω, εγώ δεν είμαι των ανθρώπων, για κάποιο μεγάλο έγκλημα τιμωρήθηκα να ζω στις σιχαμερές αποικίες αυτών των τεράτων, πλάι τους, με τη μορφή τους. Καταδικασμένος να νοιώθω απέναντί τους την απέχθεια που νοιώθουν οι περισσότεροι από αυτούς απέναντι στις κατσαρίδες.

Να χαρώ για την υποτιθέμενη ανάσταση; Ανάσταση; Αθανασία; Θεός φυλάξοι!!! Γιατί; Καλύτερο φίλο μου έχω το θάνατο, που θα σημάνει τη λήξη της απάνθρωπης αυτής ποινής. Τον Χαρούλη συμπαθώ, μαζί και τα άλλα πλάσματα που είναι καταδικασμένα, όπως και εγώ, να ανέχονται αυτή τη μόλυνση, αυτόν τον καρκίνο, τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που έμεινε μετέωρος σε ένα λίμπο, μεταξύ αυτού που θα έπρεπε να είναι και του κτήνους που δεν έπαψε ποτέ να είναι εντελώς. Επέλεξε ο άνθρωπος τη γνώση, αλλά μόλις μισάνοιξε η πόρτα, τρόμαξε, πισωπάτησε, δεν ολοκλήρωσε ποτέ. Έχασε και την αθωότητα και τη σοφία, έμεινε στο ανάμεσο, που είναι χειρότερο και από τα δύο. Περιμένω να εμφανιστεί ο νέος άνθρωπος, ο Homo Nobilis, που θα σαρώσει από προσώπου Γης αυτή την ντροπή.

Ποιον συμπαθώ εγώ; Aυτή την εποχή, τις μικρές μύγες της άνοιξης, αυτές τις ιπτάμενες τελίτσες, μαύρες ή σε ζωηρό πράσινο, αυτές τις μικρές ζωές. Αυτές που δεν τολμάς να αγγίξεις γιατί στο παραμικρό άγγιγμα χάνουν ένα φτερό ή ένα πόδι. Αυτά τα μικρά πλάσματα που χορεύουν μιλούνια, σε ζωντανά σύννεφα κάτω από τα δέντρα. Δεν με ενδιαφέρουν οι ψαλμωδίες, οι ναοί, η κατάνυξη, η ευλάβεια, τα τσιμπούσια, τα παιδιά, οι έρωτές, η λαγνεία, τα πάθη, η ακόρεστη πείνα και η λύσσα των ανθρώπων. Για τις μικρές μύγες νοιάζομαι, σαν και αυτήν που έσωσα όταν πήγε να πνιγεί σε μια σταγόνα νερό και τρόμαξα όταν παραλίγο να χάσει το φτερό της παρά το ότι την είχα πιάσει ακουμπώντας την με την άκρη ενός χαρτομάντιλου - ευτυχώς, όταν στέγνωσε πέταξε μακριά.

Little Fly,
Thy summer's play
My thoughtless hand
Has brush'd away.

Am not I
A fly like thee?
Or art not thou
A man like me?

For I dance
And drink & sing,
Till some blind hand
Shall brush my wing.

If thought is life
And strength & breath;
And the want
Of thought is death;

Then am I
A happy fly,
If I live,
Or if I die.
..............................................................(William Blake, The Fly)

Μικρή μύγα,
Το καλοκαιρινό σου παιχνίδι
Σάρωσε με μιας
Το απερίσκεπτό μου χέρι.

Μήπως δεν είμαι και εγώ
Μια μύγα σαν εσένα;
Ή μήπως δεν είσαι εσύ,
Άνθρωπος όπως και εγώ;

Διότι χορεύω
Και πίνω και Τραγουδώ
Μέχρι κάποιο χέρι τυφλό
Να σαρώσει και το δικό μου το φτερό.

Αν η σκέψη είναι η ζωή
Μαζί με δύναμη και ανάσα
Και η απουσία
σκέψης είναι θάνατος·

Τότε,
μια χαρούμενη μύγα είμαι και εγώ,
Και αν ζήσω,
Και αν πεθάνω.

Και για να μην παρεξηγηθώ, ούτε καλός ούτε ψυχοπονιάρης είμαι. Ελπίζω, όταν θα ανατέλλει ο ήλιος πάνω από το πεδίο του Αρμαγεδώνα, την καθορισμένη μέρα, να είμαι εκεί, ιερός παλαδίνος, κάτω από τα λάβαρα, με τον βαρύ κεφαλοθραύστη στο χέρι, πλάι στον φέροντα το φως, δίπλα στο άστρο της αυγής!