Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την υφήλιο

- Έλα μωρέ, τι ακούς τους καταστροφολόγους;

.

Τα σύννεφα, αντί να αραιώνουν πυκνώνουν και πάνω από όλη την υφήλειο πλανάται το φάντασμα του Μάλθους. Τα αγαθά σπανίζουν, οι τιμές ανεβαίνουν, το περιβάλλον φτάνει στα όριά του, αν δεν τα έχει φτάσει ήδη. Ενδεικτική της κατάστασης η κρίση στην αγορά τροφίμων, που σε μεγάλο βαθμό, κατά το ένα τρίτο άκουσα να λένε, οφείλεται στα βιοκαύσιμα. Να υποθέσω ότι το υπόλοιπο ποσοστό οφείλεται στην αυξημένη ζήτηση από πληθυσμούς που θέλουν επιτέλους να προσεγγίσουν τα επίπεδα διαβίωσης των ανεπτυγμένων χωρών; Ο κόσμος έχει γίνει πολύ μικρός. Τραβάς την κουβέρτα περιχαρής που βρήκες τρόπο να καλύψεις την ανάγκη σου να γεμίζεις με βενζίνη το 4x4 για να πηγαίνεις βόλτα τη γκόμενα ή την οικογένεια και αφήνεις ξεσκέπαστη την πείνα των ανθρώπων των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών. Η τεχνολογία προοδεύει, η παραγωγικότητα αυξάνεται, αλλά δεν προλαβαίνουν. Η ειρωνεία είναι ότι ακριβώς αυτή η βελτίωση της παραγωγικότητας επιδεινώνει την κατάσταση και επιταχύνει την πορεία προς το αδιέξοδο ή, αν προτιμάτε, την κρίση. Όχι μόνο διότι αυτή ενισχύει ακόμη περισσότερο την αύξηση του πληθυσμού και εκτοξεύει τη ζήτηση, αλλά και αυξάνει την κατανάλωση των φυσικών πόρων. Δυστυχώς, στην κλασική οικονομική αντίληψη, δεν λαμβάνεται υπόψη κάποιο όριο των φυσικών πόρων, έστω εντός ενός χρονικού ορίζοντα. Δεν λαμβάνονται υπόψη οι επιπτώσεις στο περιβάλλον. Ο Κινέζος θα ζητάει όλο και περισσότερα, τώρα που παράγει και περισσότερα από αυτά που χρειάζεσαι εσύ φίλε μου, και μιλάμε για το ένα έκτο ή περισσότερο της ανθρωπότητας.

Σε τι ελπίζουμε; Στο να μας επιτρέψει η τεχνολογία να μετατρέψουμε το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη σε αγροκτήματα και κτηνοτροφικές μονάδες και το υπόλοιπο σε ελεεινές πόλεις όπου θα συνωστίζονται μισοτρελαμένες και εξαγριωμένες, από τον συνωστισμό, μάζες που θα αλληλοσφάζονται πάνω στη μανία και στην απελπισία τους; Οι περισσότεροι άνθρωποι, έχουν την τάση να τα προσπερνούν αυτά επαναπαυόμενοι στη για πολύ καιρό γενικά καλή πορεία των πραγμάτων, σε χώρες όπως και η δική μας, κάτι που θεωρούν, χωρίς αυτό να αποτελεί λογικό επιχείρημα, ως τεκμήριο και μιας μελλοντικής αντίστοιχης πορείας. Ένα πλοίο των τρελών που πλέει ακάθεκτο προς το χείλος του καταρράκτη, «τι λες βρε αδελφέ, καλά δεν πλεύσαμε στο ποτάμι μέχρι σήμερα;», «Φάε σήμερα, βίασε τη Γη σήμερα, έχει για αύριο ο Θεός».

Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε... και επί Γης κόλαση.

Ελπίζω να είμαι απαισιόδοξος και να κάνω ένα μεγάλο λάθος.
.

Υ.Γ. Ομολογώ ότι η προοπτική της καταστροφής ενός κόσμου όπου ο άνθρωπος πωλεί τον άνθρωπο κομμάτι, κομμάτι, δεν μου είναι δυσάρεστη. Βέβαια, δεν είμαι τόσο αισιόδοξος ώστε να ελπίζω ότι η όποια κρίση θα σημάνει την απαρχή μιας νέας κοινωνίας ή, ακόμη καλύτερα, το τέλος της ανθρωπότητας.