Αφρικανική σκόνη - Ανταπόκριση περιπάτου ν+1 / Διορθωμένο

Ο αντίχειρας σε λάθος μεριά, κακοτεχνίες, οι βλαβερές συνέπειες του να πίνεις και να σκιτσάρεις.

DON'T DRINK AND DRAW

Η πόλη είναι παράξενη κάτω από αυτό το σύννεφο της αφρικανικής σκόνης. Μοιάζει λίγο με σκηνικό ταινίας, κάποιας σκοτεινής και σουρεαλιστικής ταινίας, ίσως κάποιας σαν το Μπραζίλ. Σωματίδια, άμμος της ερήμου, κύτταρα από φυτά, ζώα, καμήλες και βεδουίνους, σκόνη από μούμιες και Φαραώ, μικροσκοπικά τεμάχια από προαιώνιους βράχους και αρχαία μνημεία, αιωρούνται πάνω από την πόλη, μαζί με την υγρασία και αρκετή ζέστη. Περνώ από την Αγίου Μελετίου και προσπερνώ τη διασταύρωση με την οδό Λήθης, που με βάζει σε πειρασμό να στρίψω, αλλά οδηγεί σε αδιέξοδο, και βυθίζομαι στις αναμνήσεις και στην ενδοσκόπηση.

Εδώ και εκεί πιωμένοι παραπατούν αστειευόμενοι μεγαλόφωνα σε γλώσσες που δεν καταλαβαίνω ρίχνοντας χυδαίες ματιές στις γυναίκες και άγριες στους άνδρες. Μερικά καλοντυμένα γεροντάκια απολαμβάνουν όσο μπορούν αυτό που πρόκειται να τους αφαιρεθεί στο όχι πολύ μακρινό μέλλον. Η στοά σε αρκετά σημεία είναι σαν να έχει παγώσει στο χρόνο. Το βιβλιοπωλείο που θυμάμαι από παιδί είναι ακόμη εκεί, ακόμη και τα βιβλία είναι των δεκαετιών του 60 και του 70! Αλλά βεβαίως υπάρχουν και αρκετές αλλαγές. Μια από αυτές είναι η καφετέρια που άνοιξε πάνω στη γωνία της στοάς, αλλά τη συγκεκριμένη μέρα δεν λειτουργεί και όλα είναι σκοτεινά στο συγκεκριμένο σημείο και πέρα από τη γωνία. Στο βάθος, το φως της εξόδου, γύρω το σκοτάδι, σαν επιθανάτια εμπειρία. Στην έξοδο συνεργεία σκάβουν και τραβούν καλώδια, κακό σημάδι.

Καθώς πλησιάζω στο Πεδίο του Άρεως, ακούω μια βοή, άνθρωποι με πράσινα κασκόλ και χρώματα κάνουν την εμφάνισή τους με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα. Ξέρω περί τίνος πρόκειται. Κάποιοι διαμαρτύρονται για την κατάσταση σε κάποια ομάδα. Φαίνεται ότι τις μεγαλύτερες μπάκες και τις πιο απίθανες φάτσες τις συναντάς σε συγκεντρώσεις φιλάθλων. Ο χουλιγκάνος και ο γιατρός, που αρέσκεται τις Κυριακές να φοράει τη λαϊκή μουτσούνα και να κάνει το παιδί του λαού και της πιάτσας, πάντα όμως με έναν αέρα υπεροχής και συγκατάβασης απέναντι στους άλλους. Κακοφωνίες από τα μεγάφωνα. Μπαίνω σε μια άλλη στοά και κατεβαίνω σε παράλληλο δρόμο για να τους αποφύγω. «Τίποτα, τίποτα, δεν με σταματά, στο Σύνταγμα θα φτάσω με τον τσαμπουκά!»

Λειτουργούν οι συνειρμοί. Πόσο παράλογη συμπεριφορά ο οπαδισμός. Βασίζεται βέβαια σε ένα υπόστρωμα που είναι η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει σε μια ομάδα για να επιβιώσει. Το παράλογο όμως είναι αυτή η αυθαίρετη επιλογή μιας ομάδας που δεν υπηρετεί κάποια πρακτική κοινωνική σκοπιμότητα παρά μόνο μια ακαθόριστη ψυχολογική ανάγκη. Ο προγραμματισμός της επιβίωσης, το ένστικτο, ανόθευτα από την κρίση. Εξηγούνται έτσι πολλά δεινά της ανθρωπότητας. Το πρόβλημα με τον άνθρωπο ή με τους περισσότερους ανθρώπους είναι ότι δεν είναι ούτε αρκετά άνθρωποι, ούτε αρκετά ζώα. Σκέφτομαι λίγο πάνω στον άνθρωπο. Σκέφτομαι τις αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων και των χριστιανών. Οι χριστιανοί μίλησαν για ενοχή απέναντι σε έναν πατέρα θεό, κάτι πολύ απλοϊκό και παράλογο. Οι αρχαίοι ήταν πολύ πιο προηγμένοι, μίλησαν για τραγικότητα, μια έννοια που ακόμη και οι περισσότεροι σημερινοί άνθρωποι δεν κατανοούν. Η μωρία της ανθρωπότητας, το καράβι των τρελών.

Πάλι δεν είδα ανθρώπους να μου αρέσουν, κορμιά όμως είδα. Τα κορμιά των γυναικών, τα λεπτά και τα πληθωρικά, τα στήθη και οι γλουτοί, πώς σείονται, πώς μοιάζουν τόσο αληθινά... πιο αληθινά από κάθε τι άλλο στον κόσμο. Οι ωραίοι γλουτοί μιας γυναίκας μπορούν να σε κάνουν να ξεχάσεις τη χειρότερή σου μέρα, ακόμη και την ασχήμια της ζωής. Αλλά προσοχή, τα σαρκικά πάθη σε αποσπούν και σε καθυστερούν από το ταξίδι για τον ουράνιο προορισμό σου. Ήθελα κάποτε να γίνω μοναχός.

Δεν θα συνεχίσω για πολύ ακόμη, επιστρέφω στο σπίτι και οι φόβοι που προανέφερα επιβεβαιώνονται. Ένας ηλικιωμένος περιμένει στην είσοδο της πολυκατοικίας. «θα ανοίξετε εσείς;» Τα αντανακλαστικά μου ενεργοποιούνται, αν και δεν διακρίνω απειλή στον ασπρομάλλη. «Γιατί δεν κτυπάτε εκεί που θέλετε να πάτε; Πού πηγαίνετε;» «Στην τάδε, μου είπε ότι δεν έχει ρεύμα.» Ανοίγω, πράγματι, το φως των κοινοχρήστων δεν ανάβει. Περιμένω στο διαμέρισμά μου διαβάζοντας, ο θόρυβος του ψυγείου κάποια στιγμή με κάνει να καταλάβω ότι «το ρεύμα ήρθε».
.
Τα γράφω αυτά πίνοντας το αγαπημένο μου malt. Αν θέλετε να δοκιμάσετε ένα malt, δοκιμάστε το Glenrothes. Θα ήθελα να ήμουν Σκοτσέζος.