Σάββατο, Οκτωβρίου 27, 2007

Επετειακόν

Τον λέγαμε θείο, σύζυγος της αδελφής του παππού μου από την πλευρά της μητέρας μου. Τη δεκαετία του 70, όταν πηγαίναμε σχεδόν κάθε χρόνο στην Κρήτη οικογενειακώς, μας φιλοξενούσε όταν φεύγαμε από το χωριό του πατέρα μου για να μείνουμε στους συγγενείς της μητέρας μου. Ο θείος ήταν ένας καλοσυνάτος, μεγαλόσωμος άνδρας με μουστάκι που λάτρευε εμένα και την αδελφή μου και όλο παρότρυνε τη θεία μου να μας περιποιείται και να μας ταΐζει με ό,τι καλύτερο είχαν από τα ζωντανά τους, αυγά από τις κότες και γάλα από τις κατσικούλες.

Ο θείος είχε και ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, φορούσε πάντα κάτι άρβυλα, από το πρωί που σηκωνόταν μέχρι το βράδυ που έπεφτε για ύπνο, σαν να ήταν μέρος του σώματός του. Ο θείος περπατούσε βαριά με αυτά τα άρβυλα και η γη έτριζε κάτω από το βήμα του. Δεν φορούσε τίποτε άλλο, ούτε παπούτσια, ούτε παντόφλες, ούτε σαγιονάρες. Αν καμιά φορά εμείς τα παιδιά σηκωνόμασταν νωρίς ή τύχαινε να τον δούμε να κάθεται στο κρεβάτι του πριν να πέσει για ύπνο, τις στιγμές δηλαδή που φορούσε ή έβγαζε τα άρβυλά του, νοιώθαμε κάτι μεταξύ δέους και φόβου. Ο θείος δεν είχε πόδια σαν όλους τους άλλους ανθρώπους. Από το ένα πέλμα του έλλειπαν τα δάκτυλα και το μισό τμήμα μέχρι τον αστράγαλο, από το άλλο πόδι έλειπε όλο το πέλμα. Αν και ο θείος δεν μιλούσε για αυτό, ξέραμε ότι για τα πόδια του έφταιγε κάτι που λεγόταν κρυοπαγήματα.

Ο θείος είχε αφήσει αυτά τα κομμάτια από το σώμα του σε κάτι παγωμένες βουνοκορφές και μετά τον πόλεμο είχε λάβει μια άδεια περιπτέρου. Δεν ξέρω τι ένοιωθε και τι σκεπτόταν για όλα αυτά που είχε περάσει. Όσο ζούσε ήμουν πολύ μικρός για να τον ρωτήσω. Τον θυμάμαι κάποιες στιγμές αυτές τις ημέρες. "Ο θείος ο ανάπηρος", τον λέγαμε εγώ και η αδελφή μου, για να τον ξεχωρίζουμε από τους άλλους συγγενείς, χωρίς ίχνος πολιτικής ορθότητας, αλλά με κάποια τρυφερότητα. Ελπίζω να περπατάει τώρα κάπου ξυπόλητος, σε μια ζεστή ακρογιαλιά, και τα πόδια του, που υπέφεραν από τον πάγο, να δέχονται το χάδι της άμμου και του αφρού μιας καλοκαιρινής θάλασσας.

9 σχόλια:

cyrus είπε...

Σε ευχαριστώ, Περαστικέ, που το μοιράστηκες. Τέτοιες ιστορίες θα έπρεπε να λέγονται στην επέτειο, κι όχι πανηγυρικοί της δεκάρας.

gaidara είπε...

τρυφερό το κείμενό σου...

... δυστυχώς ότι κι αν λέμε... εμείς η γενιά της ευκολίας... δεν μπορούμε να καταλάβουμε την ψυχολογία του να παλεύεις πρώτα ενάντια στον εαυτό σου και μετά ενάντια στον όποιον εχθρό... δεν θα καταλάβουμε ποτέ πως είναι να νικάς τον πόλεμο ενάντια στον εαυτό σου με απώλειες τα πόδια σου, τα χέρια σου, τη ζωή σου και με αυτόν τον τρόπο να κερδίζεις πιθανότητες να νικήσεις τον εχθρό... γιατί αν και μεν στην περίπτωσή μας ήρθε το ποθητό... υπάρχουν πόλεμοι που ακόμα γίνονται και ζωές που ακόμα δίνονται μα χωρίς να έρχεται πάντα το ποθητό φως της νίκης στο τέλος... υπάρχουν πόλεμοι που δίνονται ακόμα στο σκοτάδι...
... εμείς η γενιά του ιντερνετ... ελπίζω να μην χρειαστεί... αλλά θα έχουμε να δώσουμε έναν πολύ πολύ δύσκολο πόλεμο ενάντια στους εαυτούς μας... και ίσως αν τους νικήσουμε, πολεμήσουμε για ιδανικά...

Περαστικός είπε...

Καλημέρα Cyrus, αισθάνθηκα ότι έπρεπε να το καταγράψω κάπου αυτό.

Καλημέρα Gaidara, συνήθως τα γεγονότα πέφτουν πάνω μας και τότε δοκιμαζόμαστε, ή κολυμπάμε ή πνιγόμαστε. Καλύτερα πάντως ο άνθρωπος να επιλέξει κάποτε να δοκιμάζεται σε άλλα πεδία από αυτά των μαχών.

aerostatik είπε...

Βιωματική συγκίνηση !
Το καλλίτερο σου !

mickey είπε...

Ο θείος είχε αφήσει αυτά τα κομμάτια από το σώμα του σε κάτι παγωμένες βουνοκορφές και μετά τον πόλεμο είχε λάβει μια άδεια περιπτέρου.

. . .

"Ο θείος ο ανάπηρος", τον λέγαμε εγώ και η αδελφή μου, για να τον ξεχωρίζουμε από τους άλλους συγγενείς, χωρίς ίχνος πολιτικής ορθότητας, αλλά με κάποια τρυφερότητα.



Αυτές οι δυο φράσεις της όμορφης ιστορίας σου μου άρεσαν ιδιαίτερα.

Ευχαριστώ, Περαστικέ.

Yellow Kid είπε...

Ωράια το αναπτύσεις, Περαστικε!

Υ.Γ.
Λίγα πόστ για την επέτειο, φέτος. Ο κόσμος αρχίζει να τις βαριέται;

doctor είπε...

1940.

Τους ιταλούς τους πολέμησαν όλοι.

Τους γερμανούς όχι όλοι όμως.

Κάποιοι ελληναράδες έγιναν συνεργάτες τους.

2007

κάποιοι ιδεολογικοί απόγονοι των ελληναράδων της προηγούμενης πρότασης πριν ένα μήνα μπήκαν στην βουλή.

Ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς έχει περάσει στο γήπεδο του εθνικισμού.

Η τέλεια συντηρητική στροφή της κοινωνίας έχει συντελεσθεί.

Μιας κοινωνίας που προτιμά να αποσύρει και να καίει βιβλία από το να τα διαβάζει.

Στον θείο σου σήμερα Περαστικέ θα έριχναν κάρβουνα αν ήταν ξυπόλητος, διότι δεν ανταποκρίνεται στην Άρια μορφή του έλληνα που διαπλάθεται κάθε νύχτα από τους τηλεπωλητές των σαβουροβιβλίων...

doctor

seaina είπε...

Ένα επετειακό κείμενο, γεμάτο συναίσθημα ..

Περαστικός είπε...

Καλημέρα σε όλους, ευχαριστώ για τα σχόλιά σας. Doctor, θίγεις κάποια κρίσιμα θέματα, παρακλολουθώ με ενδιαφέρον τα κείμενα και τις συζητήσεις στο ιστολόγιό σου. Πάντως, για να μην είμαστε άδικοι, τους αναπήρους πολέμου σίγουρα τους τιμούν (ή καπηλεύονται) και οι δεξιών αντιλήψεων.