Επετειακόν

Τον λέγαμε θείο, σύζυγος της αδελφής του παππού μου από την πλευρά της μητέρας μου. Τη δεκαετία του 70, όταν πηγαίναμε σχεδόν κάθε χρόνο στην Κρήτη οικογενειακώς, μας φιλοξενούσε όταν φεύγαμε από το χωριό του πατέρα μου για να μείνουμε στους συγγενείς της μητέρας μου. Ο θείος ήταν ένας καλοσυνάτος, μεγαλόσωμος άνδρας με μουστάκι που λάτρευε εμένα και την αδελφή μου και όλο παρότρυνε τη θεία μου να μας περιποιείται και να μας ταΐζει με ό,τι καλύτερο είχαν από τα ζωντανά τους, αυγά από τις κότες και γάλα από τις κατσικούλες.

Ο θείος είχε και ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, φορούσε πάντα κάτι άρβυλα, από το πρωί που σηκωνόταν μέχρι το βράδυ που έπεφτε για ύπνο, σαν να ήταν μέρος του σώματός του. Ο θείος περπατούσε βαριά με αυτά τα άρβυλα και η γη έτριζε κάτω από το βήμα του. Δεν φορούσε τίποτε άλλο, ούτε παπούτσια, ούτε παντόφλες, ούτε σαγιονάρες. Αν καμιά φορά εμείς τα παιδιά σηκωνόμασταν νωρίς ή τύχαινε να τον δούμε να κάθεται στο κρεβάτι του πριν να πέσει για ύπνο, τις στιγμές δηλαδή που φορούσε ή έβγαζε τα άρβυλά του, νοιώθαμε κάτι μεταξύ δέους και φόβου. Ο θείος δεν είχε πόδια σαν όλους τους άλλους ανθρώπους. Από το ένα πέλμα του έλλειπαν τα δάκτυλα και το μισό τμήμα μέχρι τον αστράγαλο, από το άλλο πόδι έλειπε όλο το πέλμα. Αν και ο θείος δεν μιλούσε για αυτό, ξέραμε ότι για τα πόδια του έφταιγε κάτι που λεγόταν κρυοπαγήματα.

Ο θείος είχε αφήσει αυτά τα κομμάτια από το σώμα του σε κάτι παγωμένες βουνοκορφές και μετά τον πόλεμο είχε λάβει μια άδεια περιπτέρου. Δεν ξέρω τι ένοιωθε και τι σκεπτόταν για όλα αυτά που είχε περάσει. Όσο ζούσε ήμουν πολύ μικρός για να τον ρωτήσω. Τον θυμάμαι κάποιες στιγμές αυτές τις ημέρες. "Ο θείος ο ανάπηρος", τον λέγαμε εγώ και η αδελφή μου, για να τον ξεχωρίζουμε από τους άλλους συγγενείς, χωρίς ίχνος πολιτικής ορθότητας, αλλά με κάποια τρυφερότητα. Ελπίζω να περπατάει τώρα κάπου ξυπόλητος, σε μια ζεστή ακρογιαλιά, και τα πόδια του, που υπέφεραν από τον πάγο, να δέχονται το χάδι της άμμου και του αφρού μιας καλοκαιρινής θάλασσας.