Τίποτε δεν με εξοργίζει περισσότερο, τίποτε δεν με κάνει να βλέπω κόκκινο, να μυρίζω αίμα και να φαντάζομαι ηδονικά τι θα συνέβαινε αν είχα στα χέρια μου το G3 από τον στρατό (θα έπρεπε να σου δίνουν την επιλογή να το κρατήσεις ως αναμνηστικό έναντι κάποιου αντιτίμου), όσο ο θόρυβος. Ο ήχος μιας τηλεόρασης, δυνατές φωνές, το ηχοσύστημα ενός αυτοκινήτου, τα μπάσα από κάποιο στερεοφωνικό, με κάνουν να θέλω να κάνω φονικό και με ενοχλούν τόσο ώστε ουσιαστικά με αποτρέπουν από οποιαδήποτε δημιουργική απασχόληση. Ανοχές έχω, αλλά σε ήχους που αντιλαμβάνομαι ως αναπόφευκτους, όπως για παράδειγμα ο θόρυβος από κάποια περιστασιακή οικοδομική εργασία ή μετακόμιση, ο ήχος της ηλεκτρικής σκούπας από ένα γειτονικό σπίτι κ.λπ. οι μόνοι ήχοι που ακούω ευχαρίστως είναι αυτοί της φύσης.
Οι φωνές των ζώων δεν με ενοχλούν, παρά μόνο αν υποψιάζομαι ότι οφείλονται σε πόνο και απόγνωση. Ποτέ όμως, είτε είναι ώρα κοινής ησυχία είτε όχι, δεν μπορώ να ανεχθώ τους ήχους φωνασκιών ή δυνατής μουσικής. Πολλές φορές για την καταστολή τέτοιου είδους θορύβων έχω χρησιμοποιήσει πειθώ ή... αντίποινα (ο Βάγκνερ και κάποια λίγα CD βαρέως μετάλλου που διαθέτω μου έχουν χρησιμέψει για αυτόν το σκοπό, με καλά αποτελέσματα. Ναι, δεν έχω καθόλου τύψεις να το παραδεχθώ, έχω επιβάλει καθεστώς τρομοκρατίας στους θορυβούντες γείτονές μου και, αν ήταν στο χέρι μου, ο συνήθης τόνος ομιλίας θα ήταν ο ψίθυρος και κάθε συσκευή παραγωγής ήχου σε υψηλή ένταση θα ήταν παράνομη, τουλάχιστον εκτός ηχομονωμένων χώρων.
Δυστυχώς, έχω την ατυχία να μένω στην Αθήνα, στο κέντρο, σε μια από τις πλέον πυκνοκατοικημένες περιοχές (Πλατεία Αμερικής), όπου φύονται διάφορα εγχώρια «φρούτα», απευθείας απόγονοι των Ελ που αρέσκονται να αποδεικνύουν την καταγωγή τους ακούγοντας καψουροτράγουδα ή τα τελευταία χιτ της ραπ ή της χιπ χοπ, λες και μεγάλωσαν στις φτωχογειτονιές του Ελ Έι, και όπου συνάμα συγκεντρώνεται η ελίτ του κόσμου (ξέρετε, διανοούμενοι και επιστήμονες από τις πιο ανεπτυγμένες χώρες των Βαλκανίων, της Ασίας, της Αφρικής κ.λπ.). Όλοι αυτοί, παρά τις διάφορες πολιτισμικές διαφορές τους, έχουν κάτι κοινό, ενοχλούν. Δεν είμαι ρατσιστής, δεν κάνω διακρίσεις, απεχθάνομαι εξίσου όλες τις φυλές, τουλάχιστον τα ενοχλητικά μέλη τους. Σας διαβεβαιώ πάντως ότι θα έγραφα πολιτικώς πιο ορθά ποστ αν αυτή τη στιγμή έγραφα από τη μονοκατοικία μου στο Ψυχικό ή κάπου αντίστοιχα.
Εχθές, αργά το απόγευμα, είχε μαζευτεί στο δρόμο (πεζόδρομος δυστυχώς) μια παρέα ατόμων νεαρής ηλικίας, αυτή τη φορά Έλληνες, αν και τις περισσότερες φορές έρχονται ξένοι, οι οποίοι φωνασκούσαν γελούσαν δυνατά και παρήγαγαν μουσική με τα κινητά τους και γενικά συμπεριφέρονταν με τρόπο που ήταν αντίθετος με τις παραινέσεις που απηύθυνε ο Αριστοτέλης (ο φιλόσοφος) στους νέους. Αφού τους είχα απευθύνει νωρίτερα το λόγο με αυστηρότητα, προτρέποντάς τους να μην παράγουν τόσο θόρυβο και συμβουλεύοντάς τους να μετακινηθούν σε κάποια πλατεία, φυσικά, εκάλεσα την αστυνομία. Η τηλεφωνήτρια αρχικά ήταν απρόθυμη να κατανοήσει την κατάσταση, φέρνοντας κάποιες αστείες αντιρρήσεις, ότι δεν είναι ώρες κοινής ησυχίας και τα συναφή. Ωστόσο, απευθύνοντας και σε εκείνη το λόγο με αυστηρότητα, σε ύφος που φανταζόμουν ότι χρησιμοποιούν οι προϊστάμενοί της και εξηγώντας της διάφορα περί αλητείας, διατάραξης οικιακής γαλήνης και ό,τι άλλο μπορούσα να σκεφτώ και χρησιμοποιώντας τη Δύναμη (αλά Όμπιουαν Κενόμπι), την έκανα να υποσχεθεί ότι θα στείλει ένα περιπολικό.
Δεν ήλπιζα σε πολλά, καθώς την αστυνομία την έχω ξανακαλέσει πολλές φορές με μικτά αποτελέσματα, αλλά απόψε ήμουν τυχερός. Παρατηρούσα κάτω το δρόμο και τους νεανίες, ανυποψίαστους για τις ενέργειες στις οποίες είχα προβεί (κάτι χοντρόσβερκοι με μερικά ελαφρά κοράσια - διάβολε, κρεατάλευρα τα ταΐζουν σήμερα;), με ένα ποτάκι, όταν επιτέλους το περιπολικό έκανε την εμφάνισή του. Διέκρινα κάποιο πανικό, νομίζω ότι μερικά σιγαρέτα πετάχτηκαν άρον άρον πράγμα που με έκανε να εικάσω ότι δεν ήσαν απολύτως νόμιμα. Παρατηρούσα με ενδιαφέρον το θέαμα του ελέγχου των ταυτοτήτων από τα όργανα που εδέησαν μια φορά να κάνουν το καθήκον των. Δυστυχώς, αυτά τα όργανα μου έτυχαν πολύ τυπικά και ευγενικά, δεν ακούστηκε κάποια ηχηρή επίπληξη, βρισιά ή μπινελίκιον, δεν έγινε μια προσαγωγή βρε αδελφέ να το απολαύσω λιγάκι! Θα μπορούσα και να είχα τραβήξει βιντεάκι, αντλώντας διπλή ικανοποίηση. Όλα έγιναν όπως έπρεπε. Εξήγηση βέβαια υπάρχει, οι ελληνικές ταυτότητες. Από την αγανάκτηση μου ήλθε να κατέβω κάτω και να αρχίσω και τα όργανα και τους άθλιους νέους. Οι νεανίες παρέμειναν για λίγο μετά την αποχώρηση των αστυνομικών και έφυγαν και αυτοί. Ίσως η ενόχληση να τους κάνει να ξανασκεφτούν πού θα «αράξουν» την επόμενη φορά.
Νομίζω ότι σας έχω ξαναπεί ότι είμαι μισάνθρωπος, αν δεν το πήρατε στα σοβαρά κάνατε λάθος.
Υ.Γ. Να δούμε και το σόου με το πετρέλαιο θέρμανσης και τη διαφορά φόρου που θα πρέπει να εισπράξουμε πίσω ή να επιστρέψει με κάποιο τρόπο ο δυστυχής διαχειριστής ή πώς στο διάβολο διαφορετικά θα γίνει. Ε! Εσύ που τους ψήφισες, μην κρύβεσαι εκεί πίσω, έλα μπροστά για το φατούρο, @#*&!!@.
Οι φωνές των ζώων δεν με ενοχλούν, παρά μόνο αν υποψιάζομαι ότι οφείλονται σε πόνο και απόγνωση. Ποτέ όμως, είτε είναι ώρα κοινής ησυχία είτε όχι, δεν μπορώ να ανεχθώ τους ήχους φωνασκιών ή δυνατής μουσικής. Πολλές φορές για την καταστολή τέτοιου είδους θορύβων έχω χρησιμοποιήσει πειθώ ή... αντίποινα (ο Βάγκνερ και κάποια λίγα CD βαρέως μετάλλου που διαθέτω μου έχουν χρησιμέψει για αυτόν το σκοπό, με καλά αποτελέσματα. Ναι, δεν έχω καθόλου τύψεις να το παραδεχθώ, έχω επιβάλει καθεστώς τρομοκρατίας στους θορυβούντες γείτονές μου και, αν ήταν στο χέρι μου, ο συνήθης τόνος ομιλίας θα ήταν ο ψίθυρος και κάθε συσκευή παραγωγής ήχου σε υψηλή ένταση θα ήταν παράνομη, τουλάχιστον εκτός ηχομονωμένων χώρων.
Δυστυχώς, έχω την ατυχία να μένω στην Αθήνα, στο κέντρο, σε μια από τις πλέον πυκνοκατοικημένες περιοχές (Πλατεία Αμερικής), όπου φύονται διάφορα εγχώρια «φρούτα», απευθείας απόγονοι των Ελ που αρέσκονται να αποδεικνύουν την καταγωγή τους ακούγοντας καψουροτράγουδα ή τα τελευταία χιτ της ραπ ή της χιπ χοπ, λες και μεγάλωσαν στις φτωχογειτονιές του Ελ Έι, και όπου συνάμα συγκεντρώνεται η ελίτ του κόσμου (ξέρετε, διανοούμενοι και επιστήμονες από τις πιο ανεπτυγμένες χώρες των Βαλκανίων, της Ασίας, της Αφρικής κ.λπ.). Όλοι αυτοί, παρά τις διάφορες πολιτισμικές διαφορές τους, έχουν κάτι κοινό, ενοχλούν. Δεν είμαι ρατσιστής, δεν κάνω διακρίσεις, απεχθάνομαι εξίσου όλες τις φυλές, τουλάχιστον τα ενοχλητικά μέλη τους. Σας διαβεβαιώ πάντως ότι θα έγραφα πολιτικώς πιο ορθά ποστ αν αυτή τη στιγμή έγραφα από τη μονοκατοικία μου στο Ψυχικό ή κάπου αντίστοιχα.
Εχθές, αργά το απόγευμα, είχε μαζευτεί στο δρόμο (πεζόδρομος δυστυχώς) μια παρέα ατόμων νεαρής ηλικίας, αυτή τη φορά Έλληνες, αν και τις περισσότερες φορές έρχονται ξένοι, οι οποίοι φωνασκούσαν γελούσαν δυνατά και παρήγαγαν μουσική με τα κινητά τους και γενικά συμπεριφέρονταν με τρόπο που ήταν αντίθετος με τις παραινέσεις που απηύθυνε ο Αριστοτέλης (ο φιλόσοφος) στους νέους. Αφού τους είχα απευθύνει νωρίτερα το λόγο με αυστηρότητα, προτρέποντάς τους να μην παράγουν τόσο θόρυβο και συμβουλεύοντάς τους να μετακινηθούν σε κάποια πλατεία, φυσικά, εκάλεσα την αστυνομία. Η τηλεφωνήτρια αρχικά ήταν απρόθυμη να κατανοήσει την κατάσταση, φέρνοντας κάποιες αστείες αντιρρήσεις, ότι δεν είναι ώρες κοινής ησυχίας και τα συναφή. Ωστόσο, απευθύνοντας και σε εκείνη το λόγο με αυστηρότητα, σε ύφος που φανταζόμουν ότι χρησιμοποιούν οι προϊστάμενοί της και εξηγώντας της διάφορα περί αλητείας, διατάραξης οικιακής γαλήνης και ό,τι άλλο μπορούσα να σκεφτώ και χρησιμοποιώντας τη Δύναμη (αλά Όμπιουαν Κενόμπι), την έκανα να υποσχεθεί ότι θα στείλει ένα περιπολικό.
Δεν ήλπιζα σε πολλά, καθώς την αστυνομία την έχω ξανακαλέσει πολλές φορές με μικτά αποτελέσματα, αλλά απόψε ήμουν τυχερός. Παρατηρούσα κάτω το δρόμο και τους νεανίες, ανυποψίαστους για τις ενέργειες στις οποίες είχα προβεί (κάτι χοντρόσβερκοι με μερικά ελαφρά κοράσια - διάβολε, κρεατάλευρα τα ταΐζουν σήμερα;), με ένα ποτάκι, όταν επιτέλους το περιπολικό έκανε την εμφάνισή του. Διέκρινα κάποιο πανικό, νομίζω ότι μερικά σιγαρέτα πετάχτηκαν άρον άρον πράγμα που με έκανε να εικάσω ότι δεν ήσαν απολύτως νόμιμα. Παρατηρούσα με ενδιαφέρον το θέαμα του ελέγχου των ταυτοτήτων από τα όργανα που εδέησαν μια φορά να κάνουν το καθήκον των. Δυστυχώς, αυτά τα όργανα μου έτυχαν πολύ τυπικά και ευγενικά, δεν ακούστηκε κάποια ηχηρή επίπληξη, βρισιά ή μπινελίκιον, δεν έγινε μια προσαγωγή βρε αδελφέ να το απολαύσω λιγάκι! Θα μπορούσα και να είχα τραβήξει βιντεάκι, αντλώντας διπλή ικανοποίηση. Όλα έγιναν όπως έπρεπε. Εξήγηση βέβαια υπάρχει, οι ελληνικές ταυτότητες. Από την αγανάκτηση μου ήλθε να κατέβω κάτω και να αρχίσω και τα όργανα και τους άθλιους νέους. Οι νεανίες παρέμειναν για λίγο μετά την αποχώρηση των αστυνομικών και έφυγαν και αυτοί. Ίσως η ενόχληση να τους κάνει να ξανασκεφτούν πού θα «αράξουν» την επόμενη φορά.
Νομίζω ότι σας έχω ξαναπεί ότι είμαι μισάνθρωπος, αν δεν το πήρατε στα σοβαρά κάνατε λάθος.
Υ.Γ. Να δούμε και το σόου με το πετρέλαιο θέρμανσης και τη διαφορά φόρου που θα πρέπει να εισπράξουμε πίσω ή να επιστρέψει με κάποιο τρόπο ο δυστυχής διαχειριστής ή πώς στο διάβολο διαφορετικά θα γίνει. Ε! Εσύ που τους ψήφισες, μην κρύβεσαι εκεί πίσω, έλα μπροστά για το φατούρο, @#*&!!@.
4 σχόλια:
Περαστικέ,
δεν σου κρύβω οτι κι εγώ σε ανάλογες περιπτώσεις παθαίνω μια παράκρουση, μια σύγχιση, ένα γαμωτηνκοινωνια μου το παθαίνω ρε παιδί μου...
αλλά η δική σου αντίδραση, και σόρυ κιόλας δηλαδή, μου θυμίζει κάτι μίζερους παππούδες που η πρώτη φράση τους είναι "δώσε μου τα στοιχεία σου" και τον φίλο μου τον Βασιλάκη απο το δημοτικό που η μόνιμη ατάκα του ήταν "θα δεις στο δάσκαλο!"
εκτός κι αν όντως είσαι μίζερος παππούς, οπότε και είχες την νορμάλ αντίδραση, ή είσαι ο φίλος μου ο Βασιλάκης και σου χρωστάω πολλά κιλά ξύλο.
Το πρώτο, το πρώτο.
Μετά την επίσκεψή μας στην έκθεση του Πραξιτέλη ήταν αναμενόμενο η ασχήμια που μας πολιορκεί να φαίνεται αβάσταχτη.Ψυχραιμία συμπολεμιστή, πρέπει να κρατήσουμε τις γραμμές μας, είμαστε η τελευταία λεγεώνα.
Sun Knight
ΟΙ ΓΕΡΟΙ ΧΩΡΙΣΤΑ
ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ
ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΥΣ ΘΕΛΕΙ ΑΝΤΑΜΑ
ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΑΚΡΙΒΑ
ΠΡΟΣΤΙΜΟ ΜΙΑ ΖΩΗ
ΣΤΗΝ ΚΛΕΨΥΔΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΦΕΤΕΙΑ
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΟΡΟΪΔΙΑ
ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
παράβαση απο τον Αριστοφάνη που γύρισε από τα θυμαράκια
Δημοσίευση σχολίου