Ερμής με βρέφος Διόνυσο, βρέθηκε σε ανασκαφές στο ιστολόγιο και φυλάσσεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Περαστικού..
Σήμερα, Κυριακή, αποφασίσαμε με έναν αρχαιολάτρη φίλο μου, όπως είμαι και εγώ εδώ που τα λέμε, να πάμε να δούμε την έκθεση «Πραξιτέλης» στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, μια εξαιρετική έκθεση που συνιστώ σε όλους. Επωφεληθήκαμε και από τη σημερινή δωρεάν είσοδο, καθώς ήταν το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου (Ευρωπαϊκές Ημέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς). Έφτασα πρώτος στις σκάλες του μουσείου όπου είχαμε συμφωνήσει να συναντηθούμε και τον περίμενα να έλθει με τη μικρή κόρη του. Έμεινα να ατενίζω την αθλιότητα και την ασχήμια γύρω από το έξοχο νεοκλασικό κτήριο όταν το βλέμμα μου έπεσε στο χειρότερο κομμάτι αυτού του άθλιου θεάματος, στις τεράστιες αφίσες του επιθεωρησιακού θεάτρου που βρίσκεται απέναντι από το μουσείο.
Κακόγουστα βαμμένα και μεταμφιεσμένα, κακομούτσουνα πρόσωπα με κοίταζαν ειρωνικά από τις φτηνιάρικες πινακίδες και κάποια στιγμή άρχισαν να μιλάνε «εμείς θα νικάμε πάντα, η φτήνια, η ασχήμια, η φαυλότητα, τράβα να δεις τα ρωμαϊκά αντίγραφα του Πραξιτέλη σου, όσα άφησαν οι βάρβαρες ορδές των Χριστιανών, είσαι άσχετος και ξενέρωτος, πραγματικά "αλλού". Δωρεάν προσφέρονται στο θεατή τα πελεκημένα μάρμαρα που τόσο θαυμάζεις, αλλά πόσοι θα τα επισκεφθούν; Τουλάχιστον πόσοι συμπολίτες σου; Οι περισσότεροι επισκέπτες θα είναι ξένοι. Έχεις δει αντίθετα τα βράδια τις ουρές που έρχονται για να δουν εμάς, πληρώνοντας και εισιτήριο; Πάντα για σύντομες περιόδους θα προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι η ανθρωπότητα και μετά θα χώνει με μεγαλύτερη λαχτάρα το πρόσωπό της στο βούρκο.» Απαξίωσα να απαντήσω, υπήρχε και πολύς κόσμος γύρω και δεν ήθελα να προκαλέσω περίεργα βλέμματα, εξάλλου, καλύτερα που δεν θα επικρατούσε συνωστισμός. Οι αφίσες του μουσείου, με τις υπέροχες σμιλεμένες μορφές εναντίον «ΝΔ της Άσχημης». Μήπως πρέπει να γίνει εκεί κάποια απαλλοτρίωση; Θέλω να εξορίζω την ασχήμια από τον κόσμο μου.
Λίγο πριν να φτάσει ο φίλος μου με την κόρη, άλλη μια πρόκληση. Ένας τύπος με ανεκδιήγητη εμφάνιση με πλησιάζει. Όπως αναμενόταν, ζητάει 50 λεπτά, και να είχα δεν θα έδινα, δεν μου αρέσει η φάτσα του. Πρέπει να έχει πάρει τη δόση του. Με κοιτάζει περίεργα και λέει κάτι ακαταλαβίστικα, «πώς στέκεσαι έτσι, πώς στέκεστε όλοι έτσι, τι κάνετε; Σαν λίτες είστε, σαν λίτες...». Τον κοιτάζω με απάθεια, δεν καταλαβαίνω τι λέει. «Τι σημαίνει «λίτες»;» τον ρωτάω με ειλικρινές ενδιαφέρον. Με κοιτάζει με κάποια έκπληξη. «Α εσύ έχεις μαύρα μεσάνυχτα» λέει και απομακρύνεται κουνώντας επιτιμητικά το κεφάλι. Αργότερα θυμήθηκα ότι κάπου είχε πάρει το μάτι μου σε κείμενα αναρχικών να ονομάζονται έτσι οι άνδρες της ασφάλειας με πολιτικά, δηλαδή, οι ασφαλίτες. Ίσως τα πρόσφατα κουρεμένα μαλλιά μου, τα γυαλιά ηλίου...
Εκεί περίπου έφτασε ο φίλος μου με την κόρη του και μπήκαμε σε έναν άλλο κόσμο, όπου κυριαρχούσε το κάλος και το υψηλό (αν και κάποιοι μπορεί να πουν ότι έχουμε κάλο και να μας πάρουν στο ψιλό).
.
Κακόγουστα βαμμένα και μεταμφιεσμένα, κακομούτσουνα πρόσωπα με κοίταζαν ειρωνικά από τις φτηνιάρικες πινακίδες και κάποια στιγμή άρχισαν να μιλάνε «εμείς θα νικάμε πάντα, η φτήνια, η ασχήμια, η φαυλότητα, τράβα να δεις τα ρωμαϊκά αντίγραφα του Πραξιτέλη σου, όσα άφησαν οι βάρβαρες ορδές των Χριστιανών, είσαι άσχετος και ξενέρωτος, πραγματικά "αλλού". Δωρεάν προσφέρονται στο θεατή τα πελεκημένα μάρμαρα που τόσο θαυμάζεις, αλλά πόσοι θα τα επισκεφθούν; Τουλάχιστον πόσοι συμπολίτες σου; Οι περισσότεροι επισκέπτες θα είναι ξένοι. Έχεις δει αντίθετα τα βράδια τις ουρές που έρχονται για να δουν εμάς, πληρώνοντας και εισιτήριο; Πάντα για σύντομες περιόδους θα προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι η ανθρωπότητα και μετά θα χώνει με μεγαλύτερη λαχτάρα το πρόσωπό της στο βούρκο.» Απαξίωσα να απαντήσω, υπήρχε και πολύς κόσμος γύρω και δεν ήθελα να προκαλέσω περίεργα βλέμματα, εξάλλου, καλύτερα που δεν θα επικρατούσε συνωστισμός. Οι αφίσες του μουσείου, με τις υπέροχες σμιλεμένες μορφές εναντίον «ΝΔ της Άσχημης». Μήπως πρέπει να γίνει εκεί κάποια απαλλοτρίωση; Θέλω να εξορίζω την ασχήμια από τον κόσμο μου.
Λίγο πριν να φτάσει ο φίλος μου με την κόρη, άλλη μια πρόκληση. Ένας τύπος με ανεκδιήγητη εμφάνιση με πλησιάζει. Όπως αναμενόταν, ζητάει 50 λεπτά, και να είχα δεν θα έδινα, δεν μου αρέσει η φάτσα του. Πρέπει να έχει πάρει τη δόση του. Με κοιτάζει περίεργα και λέει κάτι ακαταλαβίστικα, «πώς στέκεσαι έτσι, πώς στέκεστε όλοι έτσι, τι κάνετε; Σαν λίτες είστε, σαν λίτες...». Τον κοιτάζω με απάθεια, δεν καταλαβαίνω τι λέει. «Τι σημαίνει «λίτες»;» τον ρωτάω με ειλικρινές ενδιαφέρον. Με κοιτάζει με κάποια έκπληξη. «Α εσύ έχεις μαύρα μεσάνυχτα» λέει και απομακρύνεται κουνώντας επιτιμητικά το κεφάλι. Αργότερα θυμήθηκα ότι κάπου είχε πάρει το μάτι μου σε κείμενα αναρχικών να ονομάζονται έτσι οι άνδρες της ασφάλειας με πολιτικά, δηλαδή, οι ασφαλίτες. Ίσως τα πρόσφατα κουρεμένα μαλλιά μου, τα γυαλιά ηλίου...
Εκεί περίπου έφτασε ο φίλος μου με την κόρη του και μπήκαμε σε έναν άλλο κόσμο, όπου κυριαρχούσε το κάλος και το υψηλό (αν και κάποιοι μπορεί να πουν ότι έχουμε κάλο και να μας πάρουν στο ψιλό).
.
Υ.Γ. Τελικά, υπήρχαν περισσότεροι Έλληνες από όσοι ανέμενα. Ελπιδοφόρο, μπορεί να ήτανε και καμιά ‘κοσαριά.
3 σχόλια:
ο καθένας με τον κάλο του, αν είχαμε όλοι τον ίδιο κάλο θα ήταν εντελώς φάκινγκ μπόρινγκ.Ούτε εγώ θα πήγαινα να δω την συγκεκριμένη έκθεση που αναφέρεις γιατί υποθέτω θα βαριόμουν φρικτά, αλλά ανετότατα πάω σε έκθεση με σκίτσα καλή ώρα σαν τα δικά σου. Μέχρι εκεί φτάνει ο κάλος ο δικός μου.
Τελευταία τα μουσεία αξίζουν μόνο αν το καφέ τους έχει ωραία θέα, βλ. το νέο μουσείο που απέκτησε η πόλη μας...
Καλησπέρα tinkerbell, έκθεση με τα σκίτσα μου; Μη μου βάζετε ιδέες.
Καλησπέρα Διόνα, έχουν ανακαινίσει και το καφέ πάντως :)
Δημοσίευση σχολίου