Ο τελευταίος δρόμος

Παλιός δρομέας, αν και σε προχωρημένη πλέον ηλικία, έμενε πιστός στη συνήθειά του να τρέχει στον Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας κάθε χρόνο. «Τι θέλετε; Νομίζετε ότι θα προτιμούσα να πεθάνω στο κρεβάτι αντί φορώντας το ιδρωμένο φανελάκι μου, ελεύθερος κάτω από τον ουρανό;» έλεγε όταν φίλοι και συγγενείς τον πίεζαν να σταματήσει να τρέχει σε μια τόσο μεγάλη και επίπονη διαδρομή. Αν και διάνυε την όγδοη δεκαετία της ζωής του, ήταν σε καλή φυσική κατάσταση, νευρώδης και έδειχνε μικρότερος. Έτρεχε σχεδόν καθημερινά και προκαλούσε την έκπληξη και τον θαυμασμό όσων των γνώριζαν. Το τρέξιμο, ο δρόμος, ήταν για αυτόν άσκηση ελευθερίας. «Όταν τρέχει το σώμα σου, τρέχει και η σκέψη σου, διαβάζεις μια διαδρομή βήμα - βήμα, όπως διαβάζεις ένα βιβλίο λέξη-λέξη» είχε πει μια φορά μετά από μερικά ποτήρια κρασί που τόσο του άρεσε.

Η μεγάλη μέρα έφτασε για άλλη μια φορά. Το προηγούμενο βράδυ είχε πάει και στο «πάστα πάρτι» όπου είχε συναντήσει παλιούς γνωστούς, έλληνες και ξένους, και είχε περάσει χαρούμενες στιγμές. Πήρε τηλέφωνο τα παιδιά του, γιο και κόρη, παντρεμένα πια με δικές τους οικογένειες, έκανε τις τελευταίες συνεννοήσεις και αστειεύτηκε με τα εγγόνια του. «Μην τυχόν και δεν μου τα φέρετε στο στάδιο» είπε. Παλιά καραβάνα, αφού ρύθμισε το ξυπνητήρι του και τακτοποίησε ήρεμος όσα θα χρειαζόταν το πρωί, δεν δυσκολεύθηκε να κοιμηθεί, όπως συμβαίνει συχνά στους άπειρους δρομείς λόγω της υπερέντασης.

Τα ξημερώματα ξύπνησε μερικά λεπτά πριν από την ώρα που είχε βάλει να κτυπήσει το ξυπνητήρι, έπρεπε να προλάβει τα λεωφορεία που θα μετέφεραν τους αθλητές στον Μαραθώνα. Ετοιμάστηκε και έφυγε από το σπίτι του ενώ ο ουρανός ήταν ακόμη σκοτεινός. Στον άδειο από κυκλοφορία δρόμο, πρόσεξε ένα τρωκτικό που σκάλιζε μια σακούλα δίπλα από έναν κάδο απορριμμάτων. Το κοίταξε με συμπάθεια. Η ατμόσφαιρα ήταν διαυγής. Η διαδρομή με τα πούλμαν ήταν ευχάριστη, με το συνηθισμένο κλίμα ενθουσιασμού μεταξύ των δρομέων.

Στις οκτώ και μισή ακούστηκε ο πυροβολισμός της έναρξης. Ο ουρανός ήταν καθαρός, αλλά η θερμοκρασία χαμηλή, καλύτερα που η μέρα δεν θα ήταν πολύ ζεστή. Στην αρχή, ο ήχος των ποδιών που κτυπούσαν στην άσφαλτο αντηχούσε παντού, πριν να αρχίσει να εξασθενεί καθώς η στήλη των αθλητών αραίωνε, απλώνοντας σε όλο και μεγαλύτερο μήκος. Στο πλάι του δρόμου, εδώ και εκεί, χαμογελαστά πρόσωπα, γονείς με τα παιδιά τους, μερικά άπλωναν το χέρι και οι δρομείς τα δικά τους και άγγιζαν τα δάκτυλα. Σκέφτηκε τα εγγόνια του που θα τον περίμεναν στον τερματισμό. Αισθανόταν σε περίφημη φόρμα, όχι ότι θα έκανε κανένα ρεκόρ, αλλά θα τερμάτιζε με αξιοπρεπέστατο χρόνο για την ηλικία του. Κατάφερε να ξεπεράσει τις δύσκολες ανηφόρες γύρω στο τριακοστό χιλιόμετρο και να μπει στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής διατηρώντας τον ρυθμό του.

Βασιλίσσης Σοφίας, Βασιλέως Κωνσταντίνου, προσπερνάει για λίγο το στάδιο και μετά κάνει αναστροφή. Το σημείο τερματισμού είναι μπροστά του για άλλη μια χρονιά. Νοιώθει κουρασμένος, αλλά και ικανοποιημένος, ίσως να έχουν δίκιο αυτοί που του λένε ότι δεν πρέπει να τρέχει άλλο σε μαραθωνίους, αλλά κατά βάθος ξέρει ότι και του χρόνου θα είναι πάλι δύσκολο να αντισταθεί στον πειρασμό. «Ποιος θέλει να πεθάνει στο κρεβάτι» σκέφτεται. Περνάει τη γραμμή του τερματισμού, μια όμορφη, μελαχρινή εθελόντρια του περνάει στο λαιμό το αναμνηστικό μετάλλιο, προσέχει ότι στον δικό της λαιμό φορά μια αλυσίδα από την οποία κρέμεται το ανκχ*. Στάζει ιδρώτα, αλλά νοιώθει ευτυχισμένος, σε λίγο θα συναντήσει σίγουρα και τους δικούς του, με τα εγγόνια του. Σηκώνει το βλέμμα στον καθαρό ουρανό και χάνεται στο γαλάζιο, η στιγμή παγώνει σε μια αιωνιότητα, σε μια ατελείωτη στιγμή τερματισμού και έκστασης.

Οι δικοί του μάταια περίμεναν στο στάδιο. Μιλώντας με τους υπεύθυνους έμαθαν ότι ούτε σε κάποιο σημείο της διαδρομής είχε εγκαταλείψει, μάλλον δεν είχε εμφανιστεί καν στην αφετηρία. Τον βρήκαν στο σπίτι του, στο κρεβάτι, με τα αθλητικά του ρούχα απλωμένα σε μια καρέκλα. Είχε αφήσει την τελευταία του πνοή τα ξημερώματα, μέσα στα όνειρά του.


* Σύμβολο των αρχαίων Αιγυπτίων, μεταξύ άλλων, σύμβολο και της μεταθανάτιας ζωής.