Το μήλο

- Μπράβο ρε Μίλτο μου, ωραία έστησες τη ζωή σου σε αυτό το άνετο μηλαράκι!

- Ευχαριστώ Τάκη μου, εργάστηκα σκληρά, αλλά τα κατάφερα.

- Μωρέ τι λιμπιστό μηλαράκι είναι αυτό!

Από τη μία πλευρά ο πόνος, από την άλλη πλευρά η ηδονή. Αποστρεφόμαστε το πρώτο και ποθούμε το δεύτερο, ξέρουμε όμως, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, ότι τα δύο συνδέονται με άλλοτε πιο φανερές και άλλοτε πιο κρυφές διαδρομές και ότι η αλόγιστη ορμή για να φτάσουμε στην ηδονή είναι βέβαιο ότι θα μας βυθίσει βαθιά στη θάλασσα του πόνου. Η προσπάθεια για την ηδονή που οδηγεί στον πόνο είναι ο πυρήνας της ανθρώπινης τραγωδίας. Στην πραγματικότητα, πόνος και ηδονή είναι αδιαχώριστα, η ζωή είναι μια ακροβασία μεταξύ των δύο, ωστόσο, όσο προσεκτικός και αν είναι κάποιος, όσο και αν αποφεύγει τις ηδονές, είναι αδύνατο να μη γευθεί τον πόνο, καθώς η πιο βασική ηδονή είναι η απουσία του πόνου και η ηδονή πάντοτε συνοδεύεται από τον πόνο, αυτός είναι ο πυρήνας της τραγικότητας της ζωής. Η κάθαρση της τραγωδίας είναι η εκμηδένιση της βούλησης για την επιδίωξη της ηδονής και η αποδοχή του πόνου, δηλαδή, η συντριβή. Η επίγνωση ότι κάθε ηδονή συνοδεύεται από τον πόνο, έστω και με κάποιο τρόπο που είναι αδύνατο να συλλάβουμε, είναι η απαρχή της σοφίας. Η πίστη ότι μπορεί κάποιος να διαχωρίσει την ηδονή από τον πόνο και να γευτεί μόνο την πρώτη, είναι ανοησία (ύβρις). Όποιος ισχυρίζεται ότι δεν υποφέρει, κρύβει τον πόνο του, εκφράζει μια ψυχική διάθεση της στιγμής ή η μοίρα τον προορίζει για να δεχθεί τον κεραυνό.

Με άλλα λόγια, το παιχνίδι είναι στημένο, ο παράδεισος δεν ήταν ποτέ για εμάς. Είναι στη φύση μας να απλώνουμε το χέρι στο υπέροχο εκείνο μήλο και να τιμωρούμαστε για αυτό.

Λέτε να κάνω λάθος;

Υ.Γ. Ναι, το ξέρω ότι αυτά τα έχουν πει και άλλοι καλύτερα από εμένα, απλώς έπρεπε να τα συνοψίσω και εγώ με τον δικό μου τρόπο.