Η υποκρισία πίσω από το στρινγκ

Όπως βλέπετε, ο ταξίαρχος του ιστολογίου φορεί το τιμημένο, ανδροπρεπές σώβρακον ή ζλιπ.

Ιδιαίτερα ασχολήθηκαν την περασμένη εβδομάδα τα ΜΜΕ με τον ταξίαρχο (σύμφωνα με τους ισχυρισμούς) ο οποίος είχε δημοσιεύσει προφίλ και φωτογραφία του φορώντας κόκκινο στρινγκ σε ιστοτόπο γνωριμιών ομοφυλοφίλων, δηλώνοντας και περιστασιακός χρήστης ναρκωτικών ουσιών. Διάφοροι απόστρατοι παρέλασαν από τα κανάλια δηλώνοντας την αγανάκτησή τους για τον ξεπεσμό των ηθών και την κατάντια της στρατιωτικής και της πολιτικής ηγεσίας του στρατεύματος που ανέχονται τέτοια φαινόμενα. Βρήκαν για άλλη μια φορά λόγο οι διάφοροι γνωστοί τηλετιμητές και τηλεδικαστές για να διαρρήξουν τα ιμάτιά τους (δήθεν όχι για το γεγονός ότι ο εν λόγω ταξίαρχος ήταν ομοφυλόφιλος, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο αναζητούσε συντρόφους και επειδή δήλωνε χρήστης ουσιών). Αντίθετα, λόγος για να αγανακτήσουν δεν είναι η επί δεκαετίες κομματικοποίηση του στρατού, η απόλυτη διαφθορά στις προμήθειες, η σχετική με τη διαφθορά κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, η εστίαση στο φαίνεσθαι αντί στην ουσία, η τυπολατρεία, η κατάχρηση εξουσιών και το απαράδεκτο και αναχρονιστικό καθεστώς που διέπει τους στρατευμένους και που περισσότερο τους εξομοιώνει με φυλακισμένους που εκτίουν ποινή και υπόκεινται στην απόλυτη εξουσία των δεσμοφυλάκων τους παρά σε ελεύθερους πολίτες που εκπληρώνουν το δικό τους μερίδιο από το καθήκον να υπερασπίζονται την ακεραιότητα και τα συμφέροντα της χώρας τους.

Τα παραπάνω όμως είναι γενικά σχόλια που μπορεί να μοιάζουν και λίγο «ξύλινα». Ένα πλεονέκτημα των ιστολογίων έναντι των ΜΜΕ είναι η δυνατότητα που παρέχουν για άμεση μεταφορά σε ένα ευρύτερο κύκλο ανθρώπων της πραγματικότητας που βιώνει κάποιος ατομικά και η οποία όσα μπορεί να στερείται σε γενικότητα κερδίζει σε αυθεντικότητα. Όταν μάλιστα αυτή η ατομική πραγματικότητα συντονίζεται με τις ατομικές πραγματικότητες των αποδεκτών της (με τον κοινό τόπο), μπορεί να εξελιχθεί σε χιονοστιβάδα που δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά της. Ακολουθεί λοιπόν μια δική μου πραγματικότητα, όπως την έζησα.

Θυμάμαι κατά την εκλογική αναμέτρηση του 1993, όταν ήμουν στη σχολή εφέδρων αξιωματικών, έναν διοικητή να μας καλεί έναν-έναν τους υποψήφιους εφέδρους αξιωματικούς (ΥΕΑ) στο γραφείο του και να μας ρωτά αν είχαμε μπει στη σχολή με στρατιωτικό ή πολιτικό μέσο. Θυμάμαι την αποστολή μας να φυλάξουμε τα εκλογικά τμήματα (στα οποία και θα ψηφίζαμε φυσικά) σε συγκεκριμένο γειτονικό νομό όπου διακυβευόταν η βουλευτική έδρα υψηλόβαθμου στελέχους της σημερινής κυβέρνησης και όπου τα αποτέλεσμα κρίθηκε από λιγότερες από 200 ψήφους, με ευτυχή κατάληξη για το συγκεκριμένο στέλεχος, αν και η ΝΔ έχασε τις εκλογές (περίπου όσοι ήμαστε και η φρουρά από τη σχολή).

Θυμάμαι αργότερα κατά τη διάρκεια της θητείας μου κάτι ανώτερους αξιωματικούς που συμπλήρωναν το εισόδημά τους εργαζόμενοι ως ασφαλιστές να μου λένε όταν ήμουν αξιωματικός υπηρεσίας ότι περίμεναν στην πύλη πελάτες για να τους παραδώσουν συμβόλαια. Θυμάμαι το συνταγματάρχη - διευθυντή της υπηρεσίας μου να πωλεί δερμάτινα μπουφάν και να με στέλνει σε άλλες υπηρεσίες με «τζιπ» (τα ωραία, τα μερσεντές) της υπηρεσίας για να παραδώσω εμπόρευμα (σάρκαζα από μέσα μου για τις προσοχές κάποιων σκοπών όταν περνούσα με το τζιπ και τον οδηγό μου). Πολλές φορές επίσης έκανα ευχάριστες βόλτες στην Αθήνα επισκεπτόμενος χονδρεμπόρους ειδών ρουχισμού και διεκπεραιώνοντας διάφορες συναλλαγές. Θυμάμαι κατά την περίοδο των κρίσεων τα τραπεζώματα και τα γλειψίματα που έκαναν ο διευθυντής της υπηρεσίας μου και οι ανταγωνιστές του σε υφυπουργούς και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που ήταν τότε κυβέρνηση, για να προαχθούν από συνταγματάρχες σε ταξιάρχους. Θυμάμαι τα αλληλομαχαιρώματα, τα βρισίδια και τις αλληλοκατηγορίες (μα τον τάδε, το παιδί της χούντας θα κάνετε ταξίαρχο;). Θυμάμαι ακόμη τις φήμες που κυκλοφορούσαν για ροζ σχέσεις μεταξύ γυναικών υπαξιωματικών και ανδρών προϊσταμένων τους.

Θυμάμαι ακόμη το υψηλό ήθος ενός λοχαγού στο λεωφορειάκι που μας επέστρεφε το μεσημέρι στο σπίτι από τη «δουλειά». Ήταν ένα μεσημέρι που ο ανώτερος αξιωματικός που καθόταν μπροστά δέχθηκε μια απρόκλητη λεκτική επίθεση από τον οδηγό και το συνοδηγό κάποιου διπλανού ημιφορτηγού. Παρακάτω, ο αξιωματικός ειδοποίησε έναν τροχονόμο και σταμάτησε το άλλο όχημα (μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα). Θυμάμαι όμως μετά τον λοχαγό που αναφέρω και καθόταν στο μέσο του οχήματος να στρέφεται προς τα πίσω και να λέει «δεν πιστεύω αν ρωτήσουν κάποιον εκεί πίσω να πει ότι κοιμόταν, ότι δεν άκουσε ή δεν πρόσεξε, ε;». Μάλιστα, η καλή μας, γνώριμη, αγελαία - μαφιόζικη συμπεριφορά, άκουσες δεν άκουσες τι έγινε, πρέπει να είσαι «μαζί μας». Αυτός ο ωραίος μαφιόζικος κώδικας συμπεριφοράς που διέπει το γίγνεσθαι του δημόσιου βίου στη χώρα μας και που πολλές φορές βαφτίζεται και «φιλότιμο».

Αφήστε λοιπόν κύριοι απόστρατοι με τα αστέρια σας και τις μεγάλες στολές σας τις κορώνες σας. Δεν απευθύνεστε σε εξωγήινους. Το φοράτε όλοι το κόκκινο στρινγκάκι σας κάτω από τις αστραφτερές στολές σας, έτσι ή αλλιώς, ή μήπως το κόκκινο είναι το φυσικό χρώμα των οπισθίων σας;

Θα έλεγα ότι οι προτιμήσεις του κάθε αξιωματικού στην ιδιωτική του ζωή δεν έχουν καμία σημασία εφόσον η υπηρεσιακή του συμπεριφορά είναι η αρμόζουσα και ασκεί με επάρκεια τα καθήκοντά του, αλλά πολύ φοβάμαι ότι, εφόσον ένας αξιωματικός δεν αντιδρά (με συνέπειες για τον ίδιο που δεν μπορώ να φανταστώ) σε όσα συμβαίνουν στον στρατό ή δεν αποχωρεί, ακόμη και αν δεν είναι συνένοχος, οπωσδήποτε ανέχεται και καταπίνει πάρα πολλά για να χαρακτηριστεί ηθικά καθαρός. Δεν είναι τυχαίο που πολλά άξια στελέχη με ίχνη αξιοπρέπειας φεύγουν από το στρατό τον καιρό ακριβώς που φτάνουν στο στάδιο όπου θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά, αφήνοντας πίσω τούς τενεκέδες και τα γλυφτρόνια. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που οι τενεκέδες και τα γλυφτρόνια μετρούν την αξιοπρέπειά και την αξιοσύνη τους με τις προσοχές, τις χαιρετούρες και τον τύπο της σωβράκας τους. Τέλος, για να κάνω και λίγη αυτοκριτική, φέρω και εγώ το μερίδιο ντροπής που μου αναλογεί για εκείνους τους μήνες που υπηρέτησα ως έφεδρος αξιωματικός, για όσο άφησα να με αγγίξει αυτή η βρωμιά. Αλλά είπαμε, ο στρατός είναι το σχολείο που σε προετοιμάζει για την «πραγματική» ζωή.