Λώρα, ένα εργαζόμενο ξωτικό

Αν θέλετε να μάθετε περί Λώρας, δείτε το προηγούμενο post για αυτήν, εδώ.

Την άνοιξη είναι η αλήθεια πως δεν βλέπω συχνά τη Λώρα, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της ημέρας. Είχα αρχίσει να απορώ, όταν την είδα κάποια στιγμή, τέτοια εποχή, πριν από δύο ή τρία χρόνια, να διασχίζει με μεγάλα χορευτικά άλματα και πιρουέτες το δωμάτιο.

"Επ! Για πού το βάλατε δεσποινίς; Δεν σας βλέπω συχνά τελευταία." Της είπα περιπαιχτικά.
"Σας έλειψα κυριούλη; Μην ξεχνάτε πως είναι άνοιξη και εμείς τα ξωτικά έχουμε πολλή δουλειά αυτή την εποχή! Σπόροι στη γη που πρέπει να φυτρώσουν, λουλούδια να ανθίσουν, έντομα να βγουν από τα αυγά τους, κάμπιες που πρέπει να μεγαλώσουν και ένα σωρό άλλα που πρέπει να γίνουν και όλα εξαρτώνται από εμάς."
"Μπα! Ώστε έτσι ε; Σίγουρα εσένα θα σου έχουν αναθέσει τίποτα αυγά μύγας σε κανένα σάπιο μήλο ή μια χούφτα δύστροπες προνύμφες που θέλουν ντάντεμα. Ελπίζω να μη φέρνεις και εδώ δουλειά. Και εγώ που ήλπιζα ότι θα έψαχνες για άλλο σπίτι, να βρω λίγο την ησυχία μου." Της είπα για να την πειράξω και χασκογέλασα, απηυδισμένος από τη μετάφραση που είχα μπροστά μου, στην οθόνη.

Η Λώρα σταμάτησε ξαφνικά και αμέσως μετά πέταξε προς το μέρος μου και έμεινε να αιωρείται σε μικρή απόσταση από το πρόσωπό μου. Το πρόσωπό της είχε σοβαρέψει. Με κοιτούσε κατευθείαν στα μάτια, όχι, λάθος, κοιτούσε κάπου πιο βαθιά. Αιχμαλωτίστηκα από το βλέμμα της και δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από τα δικά της. Άρχισε να μιλάει με έναν τόνο που δεν είχα ξανακούσει, αργό, αυστηρό μα και τόσο γλυκό και ακαταμάχητο μαζί. Ήταν σαν μια όμορφη δασκάλα νηπιαγωγείου που μαλώνει μαλακά ένα άτακτο παιδάκι. "Η δική μου δουλειά είναι πολύ πιο σημαντική από τις χαζομεταφράσεις σας κυριούλη, καταλάβατε;" Μετά από αυτή τη φράση έμεινε ασάλευτη και εγώ ένοιωσα σαν να μην μπορούσα να κάνω καμία κίνηση, ούτε καν να ανοιγοκλείσω τα βλέφαρά μου.

Πρέπει να πέρασαν έτσι μερικά δευτερόλεπτα, όταν το βλέμμα της έγινε ακόμη πιο έντονο. Πρόσεξα για πρώτη φορά πόσο παράξενα ήταν τα μάτια της, όχι, δεν ήταν απόλυτα ανθρώπινα, αυτό πρώτη φορά το καταλάβαινα, είχαν κάτι από τα μάτια ενός άγριου ζώου, δεν ξέρω πως μου ήλθε αυτό, αλλά έτσι σκέφτηκα. Μετά άρχισα να θαυμάζω την αψεγάδιαστη επιδερμίδα της και το λυγερό κορμί της, τα μακριά δάκτυλά της, τις γραμμές και τις αναλογίες της που σε κρίσιμα σημεία ξέφευγαν από το απολύτως αρμονικό, λες επίτηδες, σαν μουσικές εξάρσεις, με σκοπό να ξαφνιάζουν, να ερεθίζουν και να ξυπνούν κοιμισμένα πάθη. Τη θαύμασα, κάτι μου συνέβαινε, είχα να νοιώσω έτσι από τότες που ήμουν έφηβος. Το αίμα στις φλέβες μου είχε μετατραπεί σε παχύρρευστο μέλι, ο χώρος είχε γεμίσει από αρώματα της άνοιξης και ένοιωσα μια ζάλη, σαν να είχα πιει δύο ή τρία ποτήρια εξαιρετικού κόκκινου κρασιού.

Την άκουσα να μου ψιθυρίζει περίπου τα εξής λόγια:
"Δεν θέλω να ζεις για κανένα λόγο παρά μόνο για μένα,
Δεν θα ποθείς άλλη γυναίκα, εκτός από μένα,
Δεν θα θες τη ζωή μακριά από μένα,
Δεν θα θες άλλο, παρά μόνο να με κοιτάς και το χαμόγελό μου,
Δε θα θέλεις να γίνεις θεός, σκλάβος μου θα θες να 'σαι ταπεινός,
μέχρι να σε φάει πικρός καημός."

Έτεινα μπροστά το χέρι μου και στάθηκε στην παλάμη μου. Προσπάθησα να αντισταθώ. Επιστράτευσα κάθε απόθεμα θέλησης που είχα μέσα μου, αλλά ήταν τόσο όμορφη, τόσο τέλεια. δεν υπήρχε τίποτα άλλο που να αξίζει να μου αποσπάσει τη σκέψη ή έτσι πίστευα εκείνη τη στιγμή. Πρέπει να είχα πάρει το πιο χαζό ύφος του κόσμου, όταν σήκωσε με χάρη το χεράκι της και, ξαφνικά, μου το κατέβασε με δύναμη στο μάγουλο "Άρπα τη κυριούλη! Για να μάθεις να κοροϊδεύεις το σοβαρό έργο των ξωτικών!" Ήταν σαν κάποιος να είχε αδειάσει πάνω μου ένα κουβά παγωμένο νερό ενώ κοιμόμουν.

Πετάχτηκα πάνω αλαφιασμένος. Συνήλθα αμέσως "Τι μου έκανες;!" της φώναξα τρομαγμένος. Εκείνη γελούσε δυνατά. "Ας πούμε ότι ξύπνησα κυριούλη ένα μέρος αυτών που κρύβεις μέσα σου, είναι μέρος της δουλειάς μου και αυτό". Έμεινα να την κοιτάζω απορημένος. Εκείνη συνέχισε, "Η μεγάλη ξαδελφούλα μου, η Ούρσουλα, είχε ξελογιάσει κάποτε με δέκα φορές πιο ισχυρό ξόρκι τον ωραίο, υπερήφανο και σκληρό ιππότη Αλφόνσο, ένα πεταγματάκι πιο βόρεια από εδώ, στο ποτάμι με τα κάστρα*. Είχε ξεκινήσει με το άλογό του και συνοδεία για να επισκεφθεί τον επίσκοπο, αλλά στη διαδρομή φέρθηκε με περισσή και αναίτια σκληρότητα σε κάτι πλάσματα που φρόντιζε η Ούρσουλα. Εκείνη, για να τον εκδικηθεί, του παρουσιάστηκε με τη μορφή κανονικής γυναίκας μέσα σε ένα σκιερό δάσος. Εκείνος την ερωτεύτηκε παράφορα μέσα σε λίγα λεπτά, αλλά εκείνη χάθηκε σύντομα από μπροστά του. Ο αλαζών ιππότης Αλφόνσος έχασε τα λογικά του, παράτησε τις πανοπλίες του και το δουκάτο που θα κληρονομούσε και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του αναζητώντας τη μάταια, με τα παιδιά να τον κοροϊδεύουν στο διάβα του όποτε περνούσε από χωριά. Εκείνον, που με το βαρύ σπαθί του είχε σπάσει αναρίθμητες ασπίδες ευγενικών ιπποτών."

"Και δεν υπάρχει τρόπος να αντισταθεί κάποιος σε αυτή τη μαγεία;" τη ρώτησα. "Υπάρχει" μου απήντησε αμέσως. "Να αφεθείς κυριούλη να σε κυριεύσει εντελώς, να αφήσεις να πλημμυρίσει κάθε γωνιά του νου σου και να σε διαπεράσει πέρα ως πέρα, αντί να προσπαθήσεις να την αντιπαλέψεις με τη θέληση. Πρέπει να εγκαταλείψεις τον εγωισμό σου. Η θέληση, η προσπάθεια να φανείς δυνατός, τροφοδοτούν μόνο τη δύναμη της γητειάς και εσύ εξαντλείσαι εντελώς. Αντίθετα, αν αποδεχθείς τον πόθο ως κομμάτι σου, αυτός μετατρέπεται σε δική σου δύναμη και αντί να σε υποδουλώνει σε εξευγενίζει. Αυτό το μυστικό είναι το δώρο μου προς εσένα κυριούλη, γιατί ξέρω ότι θα αισθάνεσαι άσχημα για αυτό που έπαθες. Α, και άλλη φορά να είσαι καλό αγοράκι." Μου τσίμπησε το μάγουλο με το μικρό της χεράκι και πέταξε μακριά, υποθέτω για να συνεχίσει με τα καθήκοντά της.

Τώρα, αυτό που είπε για την εξαδέλφη της, ότι έγινε σαν κανονική γυναίκα, λέτε να μπορεί να το κάνει και αυτή; Δεν έχω τολμήσει να τη ρωτήσω μέχρι σήμερα. Ας επιστρέψω καλύτερα στις μεταφράσεις μου. Η άνοιξη με κάνει πάντα να νοιώθω λίγο περίεργα. Παλιοεποχή, με δυσκολεύει στη δουλειά μου.

* Υποθέτω εννοούσε τον Ρήνο.