Τρίτη, Απριλίου 04, 2006

Λώρα, ένα εργαζόμενο ξωτικό


Αν θέλετε να μάθετε περί Λώρας, δείτε το προηγούμενο post για αυτήν, εδώ.

Την άνοιξη είναι η αλήθεια πως δεν βλέπω συχνά τη Λώρα, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της ημέρας. Είχα αρχίσει να απορώ, όταν την είδα κάποια στιγμή, τέτοια εποχή, πριν από δύο ή τρία χρόνια, να διασχίζει με μεγάλα χορευτικά άλματα και πιρουέτες το δωμάτιο.

"Επ! Για πού το βάλατε δεσποινίς; Δεν σας βλέπω συχνά τελευταία." Της είπα περιπαιχτικά.
"Σας έλειψα κυριούλη; Μην ξεχνάτε πως είναι άνοιξη και εμείς τα ξωτικά έχουμε πολλή δουλειά αυτή την εποχή! Σπόροι στη γη που πρέπει να φυτρώσουν, λουλούδια να ανθίσουν, έντομα να βγουν από τα αυγά τους, κάμπιες που πρέπει να μεγαλώσουν και ένα σωρό άλλα που πρέπει να γίνουν και όλα εξαρτώνται από εμάς."
"Μπα! Ώστε έτσι ε; Σίγουρα εσένα θα σου έχουν αναθέσει τίποτα αυγά μύγας σε κανένα σάπιο μήλο ή μια χούφτα δύστροπες προνύμφες που θέλουν ντάντεμα. Ελπίζω να μη φέρνεις και εδώ δουλειά. Και εγώ που ήλπιζα ότι θα έψαχνες για άλλο σπίτι, να βρω λίγο την ησυχία μου." Της είπα για να την πειράξω και χασκογέλασα, απηυδισμένος από τη μετάφραση που είχα μπροστά μου, στην οθόνη.

Η Λώρα σταμάτησε ξαφνικά και αμέσως μετά πέταξε προς το μέρος μου και έμεινε να αιωρείται σε μικρή απόσταση από το πρόσωπό μου. Το πρόσωπό της είχε σοβαρέψει. Με κοιτούσε κατευθείαν στα μάτια, όχι, λάθος, κοιτούσε κάπου πιο βαθιά. Αιχμαλωτίστηκα από το βλέμμα της και δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από τα δικά της. Άρχισε να μιλάει με έναν τόνο που δεν είχα ξανακούσει, αργό, αυστηρό μα και τόσο γλυκό και ακαταμάχητο μαζί. Ήταν σαν μια όμορφη δασκάλα νηπιαγωγείου που μαλώνει μαλακά ένα άτακτο παιδάκι. "Η δική μου δουλειά είναι πολύ πιο σημαντική από τις χαζομεταφράσεις σας κυριούλη, καταλάβατε;" Μετά από αυτή τη φράση έμεινε ασάλευτη και εγώ ένοιωσα σαν να μην μπορούσα να κάνω καμία κίνηση, ούτε καν να ανοιγοκλείσω τα βλέφαρά μου.

Πρέπει να πέρασαν έτσι μερικά δευτερόλεπτα, όταν το βλέμμα της έγινε ακόμη πιο έντονο. Πρόσεξα για πρώτη φορά πόσο παράξενα ήταν τα μάτια της, όχι, δεν ήταν απόλυτα ανθρώπινα, αυτό πρώτη φορά το καταλάβαινα, είχαν κάτι από τα μάτια ενός άγριου ζώου, δεν ξέρω πως μου ήλθε αυτό, αλλά έτσι σκέφτηκα. Μετά άρχισα να θαυμάζω την αψεγάδιαστη επιδερμίδα της και το λυγερό κορμί της, τα μακριά δάκτυλά της, τις γραμμές και τις αναλογίες της που σε κρίσιμα σημεία ξέφευγαν από το απολύτως αρμονικό, λες επίτηδες, σαν μουσικές εξάρσεις, με σκοπό να ξαφνιάζουν, να ερεθίζουν και να ξυπνούν κοιμισμένα πάθη. Τη θαύμασα, κάτι μου συνέβαινε, είχα να νοιώσω έτσι από τότες που ήμουν έφηβος. Το αίμα στις φλέβες μου είχε μετατραπεί σε παχύρρευστο μέλι, ο χώρος είχε γεμίσει από αρώματα της άνοιξης και ένοιωσα μια ζάλη, σαν να είχα πιει δύο ή τρία ποτήρια εξαιρετικού κόκκινου κρασιού.

Την άκουσα να μου ψιθυρίζει περίπου τα εξής λόγια:
"Δεν θέλω να ζεις για κανένα λόγο παρά μόνο για μένα,
Δεν θα ποθείς άλλη γυναίκα, εκτός από μένα,
Δεν θα θες τη ζωή μακριά από μένα,
Δεν θα θες άλλο, παρά μόνο να με κοιτάς και το χαμόγελό μου,
Δε θα θέλεις να γίνεις θεός, σκλάβος μου θα θες να 'σαι ταπεινός,
μέχρι να σε φάει πικρός καημός."

Έτεινα μπροστά το χέρι μου και στάθηκε στην παλάμη μου. Προσπάθησα να αντισταθώ. Επιστράτευσα κάθε απόθεμα θέλησης που είχα μέσα μου, αλλά ήταν τόσο όμορφη, τόσο τέλεια. δεν υπήρχε τίποτα άλλο που να αξίζει να μου αποσπάσει τη σκέψη ή έτσι πίστευα εκείνη τη στιγμή. Πρέπει να είχα πάρει το πιο χαζό ύφος του κόσμου, όταν σήκωσε με χάρη το χεράκι της και, ξαφνικά, μου το κατέβασε με δύναμη στο μάγουλο "Άρπα τη κυριούλη! Για να μάθεις να κοροϊδεύεις το σοβαρό έργο των ξωτικών!" Ήταν σαν κάποιος να είχε αδειάσει πάνω μου ένα κουβά παγωμένο νερό ενώ κοιμόμουν.

Πετάχτηκα πάνω αλαφιασμένος. Συνήλθα αμέσως "Τι μου έκανες;!" της φώναξα τρομαγμένος. Εκείνη γελούσε δυνατά. "Ας πούμε ότι ξύπνησα κυριούλη ένα μέρος αυτών που κρύβεις μέσα σου, είναι μέρος της δουλειάς μου και αυτό". Έμεινα να την κοιτάζω απορημένος. Εκείνη συνέχισε, "Η μεγάλη ξαδελφούλα μου, η Ούρσουλα, είχε ξελογιάσει κάποτε με δέκα φορές πιο ισχυρό ξόρκι τον ωραίο, υπερήφανο και σκληρό ιππότη Αλφόνσο, ένα πεταγματάκι πιο βόρεια από εδώ, στο ποτάμι με τα κάστρα*. Είχε ξεκινήσει με το άλογό του και συνοδεία για να επισκεφθεί τον επίσκοπο, αλλά στη διαδρομή φέρθηκε με περισσή και αναίτια σκληρότητα σε κάτι πλάσματα που φρόντιζε η Ούρσουλα. Εκείνη, για να τον εκδικηθεί, του παρουσιάστηκε με τη μορφή κανονικής γυναίκας μέσα σε ένα σκιερό δάσος. Εκείνος την ερωτεύτηκε παράφορα μέσα σε λίγα λεπτά, αλλά εκείνη χάθηκε σύντομα από μπροστά του. Ο αλαζών ιππότης Αλφόνσος έχασε τα λογικά του, παράτησε τις πανοπλίες του και το δουκάτο που θα κληρονομούσε και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του αναζητώντας τη μάταια, με τα παιδιά να τον κοροϊδεύουν στο διάβα του όποτε περνούσε από χωριά. Εκείνον, που με το βαρύ σπαθί του είχε σπάσει αναρίθμητες ασπίδες ευγενικών ιπποτών."

"Και δεν υπάρχει τρόπος να αντισταθεί κάποιος σε αυτή τη μαγεία;" τη ρώτησα. "Υπάρχει" μου απήντησε αμέσως. "Να αφεθείς κυριούλη να σε κυριεύσει εντελώς, να αφήσεις να πλημμυρίσει κάθε γωνιά του νου σου και να σε διαπεράσει πέρα ως πέρα, αντί να προσπαθήσεις να την αντιπαλέψεις με τη θέληση. Πρέπει να εγκαταλείψεις τον εγωισμό σου. Η θέληση, η προσπάθεια να φανείς δυνατός, τροφοδοτούν μόνο τη δύναμη της γητειάς και εσύ εξαντλείσαι εντελώς. Αντίθετα, αν αποδεχθείς τον πόθο ως κομμάτι σου, αυτός μετατρέπεται σε δική σου δύναμη και αντί να σε υποδουλώνει σε εξευγενίζει. Αυτό το μυστικό είναι το δώρο μου προς εσένα κυριούλη, γιατί ξέρω ότι θα αισθάνεσαι άσχημα για αυτό που έπαθες. Α, και άλλη φορά να είσαι καλό αγοράκι." Μου τσίμπησε το μάγουλο με το μικρό της χεράκι και πέταξε μακριά, υποθέτω για να συνεχίσει με τα καθήκοντά της.

Τώρα, αυτό που είπε για την εξαδέλφη της, ότι έγινε σαν κανονική γυναίκα, λέτε να μπορεί να το κάνει και αυτή; Δεν έχω τολμήσει να τη ρωτήσω μέχρι σήμερα. Ας επιστρέψω καλύτερα στις μεταφράσεις μου. Η άνοιξη με κάνει πάντα να νοιώθω λίγο περίεργα. Παλιοεποχή, με δυσκολεύει στη δουλειά μου.

* Υποθέτω εννοούσε τον Ρήνο.

25 σχόλια:

Dormammu είπε...

Δεν θα γράψω πολλά.
Είσαι πολύ τυχερός....:-))

cyrus είπε...

Αχ, ο Ρήνος... Τα κάστρα... Πάλι πήγα πίσω στο χρόνο -- αρχίζω να γερνάω, φαίνεται.

Μεταφράσεις και άνοιξη δεν είναι καλός συνδυασμός. Έχω κι εγώ μια ξωτικίνα -- ύψους 1.70. Να 'ξερες τι έχει τραβήξει εξαιτίας τους...

ellinida είπε...

Να τ'ακούς τα ξωτικά ... κάτι ξέρουν παραπάνω από μας !
:)

Περαστικός είπε...

Υποθέτω dormammu.

Καθόλου καλός συνδυασμός cyrusgeo. Να προσέχεις την ξωτικίνα.

Σίγουρα ellinida.

Tero είπε...

Δεν θα γράψω πολλά.

Είσαι απίθανος!

Tero

dianathenes είπε...

Ούτε εγώ θα γράω πολλά. Μόνο ότι αυτό το βλέμμα του άγριου ζώου μέσα στα μάτια της το ξέρω καλά...

Περαστικός είπε...

Σας ευχαριστώ για α σχόλιά σας. Καλημέρα σε όλους.

ou ming είπε...

Καλημέρα Περαστικέ! Και τι θα το κάνεις τώρα το δώρο του ξωτικού σου;

Περαστικός είπε...

Καλημέρα ou ming, κάτι θα σκεφτώ :)

Π είπε...

Περαστικέ πέρασα να πω μιά καλημέρα. Σ'ευχαριστώ για τα σχόλια που είχες κάνει στην παρθενική μου εμφάνιση και μόλις σου άφησα μιά απάντηση στου cyrusgeo (σήμερα μάλλον θα έχουμε και τη δεύτερη δόση).

Άσχετο: άμα περάσεις από το blog της ou ming, δώσε της ένα φιλάκι γιατί στεναχωρήθηκα που την πείραξε το τελευταίο μου comment εκεί.

Ανώνυμος είπε...

Τι όμορφα που είναι αυτά τα κείμενα.Λες η δύναμη να είναι πραγματικά αυτό;Να αφηνόμαστε εντελώς;

Περαστικός είπε...

Καλημέρα π (ή μάλλον καλό απόγευμα τώρα). Περιμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια των post σου.
Για την ou ming, νομίζω ότι το καλύτερο είναι να περάσεις ο ίδιος από το blog της :)

Γεια σου regina, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, θα τα μεταφέρω και στη Λώρα :)
Η Λώρα βέβαια δεν εννοούσε να ικανοποιούμε τα πάθη μας, αλλά να μην κρυβόμαστε από αυτά. Νομίζω ότι πρέπει να αποδεχόμαστε τις επιθυμίες μας, όχι απαραίτητα να ενδίδουμε σε αυτές. Είναι θέμα εσωτερικής διαχείρισης. Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι πρέπει να αντιστέκονται στα πάθη τους προσπαθώντας να τα αρνηθούν, καταχωνιάζοντάς τα βαθιά μέσα τους, ίσως να το καταφέρνουν αυτό για μια ολόκληρη ζωή, αλλά αυτό δεν βοηθά στην πρόοδο του ατόμου και μερικές φορές δεν αποφεύγονται οι εκρήξεις και οι παρενέργειες όταν η πίεση ανέβει ψηλά. Άλλοι υποτάσσονται σε αυτά και επιδιώκουν την ικανοποίησή τους, μπαίνοντας σε μια ανεξέλεγκτη καθοδική πορεία. Υπάρχει βέβαια και η προσπάθεια τήρησης ενός μέτρου με διάφορους συμβιβασμούς. Ωστόσο, για αυτούς που επιζητούν την αυτογνωσία υπάρχει και μια άλλη οδός, η αναγνώριση και η αποδοχή τους ως πραγματικών και το να αφεθούν να νοιώσουν όλη τους τη δύναμη, γνωρίζοντας ότι πολλές φορές δεν θα πρέπει ή δεν θα μπορούν να κάνουν κάτι για αυτό. Να μην τρέξεις να κρυφτείς, αλλά να σταθείς στα βράχια με θάρρος και να αφήσεις να σπάσει το κύμα πάνω σου χωρίς να υποχωρήσεις ή να ακολουθήσεις (νομίζω αυτό είναι και το ζητούμενο της ψυχανάλυσης). Αυτό έχει αρχικά κόστος, αλλά ακολουθούν οι ανταμοιβές, προσφέρει ελευθερία (the truth shall set you free) και ενέργεια που πολλές φορές διοχετεύεται δημιουργικά, όπως στην τέχνη. Αυτό ήταν το "δώρο της Λώρας". Είναι ένα μεγάλο θέμα, ελπίζω να μην μοιάζουν με ανοησίες όλα αυτά... αλλά μπορεί και να είναι ;)

ou ming είπε...

The only way to get rid of a temptation is to yield to it.

Oscar Wilde

Τι λες για αυτό Περαστικέ;

Περαστικός είπε...

Ωπ, τι να πω, με έπιασες ou ming. Είναι σπουδαίος ο Wilde.
Μπορεί να ζητήσω διευκρινησεις από τη Λώρα :)

Περαστικός είπε...

Καλησπέρα Χριστίνα, και κάθε άνθρωπος έχει το δικό του σημείο ισορροπίας και τους δικούς του στόχους.

Π είπε...

Eννοείται, περαστικέ μου. Δεν το ζητούσα κυριολεκτικά, απλώς έτσι αισθάνθηκα όταν είδα το όνομά της εκεί που πήγα να σου γράψω, γιατί πολύ την έχω συμπαθήσει την ou ming.

ellinida είπε...

The truth shall set you free . Εδώ είναι όλο το νόημα . 100% συμφωνώ με το τελευταίο σου ποστ .
καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

Καταπληκτικό κείμενο. Όλα τα σκίτσα σου είναι φοβερά. Μπράβο.

Περαστικός είπε...

Π, Ωραίο και το τελευταίο κείμενό σου για τη Βίβλο και τη θέση της γυναίκας στο blog του cyrusgeo. Προτρέπω και άλλους να το διαβάσουν(http://gravityandthewind.blogspot.com/).

Ευχαριστώ ellinida και tinkerbell.

Unknown είπε...

Οντως Πολυ ωραιο κειμενακι Περαστικε...καλημερα!!

Περαστικός είπε...

Καλημέρα animation.

Στέλλα είπε...

Καλημέρα κι από την ανάρτηση της Λώρας. Ένας άνδρας μπορεί να πει όσα είπε η Λώρα. Δηλαδή μπορεί να αντισταθεί σθεναρά στα 'πάθη' του. Να τα αφήσει να τον αγγίξουν, αλλά να μην πέσει θύμα τους. Να σταθεί ως βράχος που το κύμα δεν θα τον πάει μπροστά ή πίσω, όπως είπες. Νομίζω όμως ότι η φύση της γυναίκας είναι διαφορετική. Θεωρητικά είναι σωστό να μπορείς να αντικρύζεις με άφοβο μάτι τις πιο κρυφές επιθυμίες σου, αλλά αν βλέπεις ότι σε βλάπτουν να μην πέσεις μέσα τους. Πρακτικά η εμπειρία μου από τη ζωή μου ως γυναίκα, μου λέει ότι ο άντρας μπορεί να χειριστεί αυτή την κατάσταση, μπορεί δηλαδή να κρατήσει αποστάσεις, ενώ η γυναίκα μάλλον δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Φαντάζομαι πως θα υπάρχουν και γυναίκες που θα καταφέρουν καλά να κρύψουν το 'παθος' τους, αλλά απ' όσο ξέρω πάρα πολλές γυναίκες όταν δουν φλόγα, πάνε και πέφτουν μέσα. Συγνώμη και για το λόγο μου που είναι κάπως περίεργος, αλλά επειδή είμαι στη φάση που κοιτώ το 'πάθος' μου και προσπαθώ να κρατήσω τη συμβουλή της Λώρα αλλά οι σφυγμοί μου ανεβαίνουν επικίνδυνα, παρασύρονται και οι σκέψεις μου και ο λόγος μου. Μακάρι να υπάρχουν γυναίκες που να μπορούν να ταχτοποιούν σε κουτάκια τις υποχρεώσεις τους, και ας αφήνουν και ένα κουτάκι ασυμάζευτο, φτάνουν τα υπόλοιπα να είναι συμμαζεμένα. Υπάρχουν και κάποιες άλλες 'άμυαλες' που δυστυχώς όταν βρεθούν μπροστά στο 'πάθος', λες και αυτό είναι μια πρόκληση, βουτάνε με το κεφάλι.
Η Λώρα λοιπόν καλά τα λέει. Αλλά περαστικέ, φαίνεσαι εσύ από πίσω. όχι πως είναι χωρίς ισχύ αυτό που λες.
Κι έπειτα, δες: αν δεν υποκύψουν ολα τα πλάσματα στο 'πάθος', θα ανθίσουν τα λουλουδάκια; θα γεννηθούν οι καινούργιες πεταλουδίτσες; θα γεννηθούν τα μωράκια μας;
Επαναλαμβάνω δεν διαφωνώ, αλλά μακαρίζω τους άνδρες που από τη φύση τους -βάσει βιβλιογραφίας και εμπειρίας ομιλώ- τα καταφέρνουν να συμβιβάσουν τη συνείδησή τους με τα ένστικτά τους, ή να ακολουθήσουν συνειδητά το ένα από τα δύο.

Περαστικός είπε...

Γεια σου και εδώ Στέλλα, υποθέτω κάτι θα ξέρεις για να τα λες αυτά :)

gaidara είπε...

:O εγώ γιατί τα ανακάλυψα μόλις τώρα αυτά τα κείμενα???... απίθανο!

Περαστικός είπε...

Ευχαριστώ, Γαϊδάρα :)