Σάββατο, Απριλίου 14, 2012

Περί του κυρίου με το δρεπάνι


Μα, γιατί τόση αντίδραση στον κύριο με το δρεπάνι του προηγούμενου σκίτσου; Προσωπικά, ποτέ δεν τον είδα ως απειλή ή εχθρό. Θέλω να απαλλαγώ από την ασθένεια και από τον πόνο, όχι από το θάνατο.

Πώς μπορείτε να ξεχνάτε ότι ζωή και θάνατος είναι ένα νόμισμα; Πώς μπορείτε να ξεχνάτε ότι ο θάνατος είναι κάτι πολύ περισσότερο από αναπόφευκτη κατάληξη της ζωής, ότι είναι προϋπόθεση για την έναρξή της; Χωρίς θάνατο, δεν μπορεί να υπάρξει γέννηση. Σας τρομάζει η λέξη «θάνατος»; Δοκιμάστε τη λέξη «αλλαγή». Περιλαμβάνει τόσο το θάνατο όσο και τη γέννηση.

Πώς μπορεί να γεμίσει η αίθουσα του θεάτρου με νέους θεατές αν δεν αποχωρήσουν οι προηγούμενοι; Τόσος εγωισμός;

Υπάρχει μεγαλύτερος ελευθερωτής από τον κύριο με το δρεπάνι; Αθανασία; Μα δεν είναι αυτή μια άλλη λέξη για αιώνια καταδίκη; Να παραμένεις στην ίδια σάρκινη και ατομική φυλακή μιας μικρής, φοβισμένης και κατασκευασμένης από εξωτερικές επιδράσεις προσωπικότητας εις τους αιώνας των αιώνων; Έχει διαβάσει κανένας τον μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα;

Θυμήθηκα ξανά ένα βασικό λόγο δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τον Χριστιανισμό, πέρα από τις όποιες λογικές του αντιφάσεις. Είναι ο δυισμός του. Όχι μόνο ο δυισμός ως προς το καλό και το κακό, αλλά ο ακόμη βαθύτερος και κατά πολύ πιο εσφαλμένος δυισμός και διαχωρισμός μεταξύ ζωής και θανάτου. Αυτή η εμμονή στο να διατυμπανίζεται ως μόνιμο αυτό που είναι εξ ορισμού ένα παροδικό φαινόμενο, μορφή, εκδήλωση: το σώμα. Πάσχα, ανάσταση, «ο θρίαμβος της ζωής επί του θανάτου». Μα, θρίαμβος της ζωής επί του θανάτου είναι αναίρεση της ίδιας της ζωής, για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω.

Όπου υπάρχει ζωή και γέννηση υπάρχει θάνατος και το αντίστροφο. Ξεχνάμε ότι όταν βλέπουμε ένα πτώμα σε αποσύνθεση δεν αντικρίζουμε μόνο μια εικόνα θανάτου, αλλά ταυτόχρονα μια εικόνα ζωής. Το πτώμα αποσυντίθεται διότι αναρίθμητα ορατά και αόρατα πλάσματα αντλούν ζωή από αυτό και εκκινούν μια αλυσίδα που καταλήγει κάποια στιγμή και στη γέννηση ενός άλλου ανθρώπου.

Άρρωστη και διεστραμμένη είναι η στάση ζωής που αρνείται το θάνατο. Άρρωστη και διεστραμμένη είναι κάθε κουβέντα περί «θριάμβου» του ενός πάνω στο άλλο και καμία ποσότητα τόμων με θεολογισμούς δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.

Δεν θέλω να στενοχωρήσω κανέναν, αλλά μη μου ζητάτε να εξορίσω από το ιστολόγιο τον κύριο με το δρεπάνι. Δεν θα το κάνω. Δεν είμαι κάποιο παράδειγμα δύναμης. Στη διάρκεια αυτής της περιπέτειας δεν δίστασα να χύσω δάκρυα και να σπαράξω. Ωστόσο, ποτέ, μα ποτέ δεν θα

ΥΠΟ ----------
φέρω

και δεν θα αποστρέψω το βλέμμα από τη μεγάλη άβυσσο, από το μεγάλο κενό στο οποίο αιωρείται η ύπαρξη και που, για εμένα, είναι και η μεγάλη παρηγοριά και εκεί που πρέπει να ταξιδέψει κάθε άνθρωπος, αν θέλει να αποκτήσει πνευματική υπόσταση και έρμα. Σε αυτό το ταξίδι, ποιος ξέρει, μπορεί να ανακαλύψει κάποιος, για τον εαυτό του, ότι το κουκούτσι της συνείδησης, το Είμαι, δεν είναι ιδιότητα του κύματος, αλλά του ωκεανού και συνεπώς ανεξάρτητο της γέννησης και του θανάτου.

Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι και αγαπητοί και το εννοώ, εκτιμώ επίσης τη στήριξή σας σε όλη τη διάρκεια της περιπέτειάς μου, αλλά δεν μπορώ να γίνω κάτι άλλο. Τους κάβους τους έχω λύσει προ πολλού.

Σας αγαπώ,
αλλά δεν

ΥΠΟ --------
χωρώ.

Είναι πολύ λυπηρό ότι ο πολιτισμός μας τρέχει πανικόβλητος μπροστά στον θάνατο.

Πάω τώρα να βάλω κρέμα στο πρόσωπό μου, γιατί με έχουν τρελάνει στη φαγούρα τα εγκαύματα της ακτινοβολίας. Την ιδέα του θανάτου την αντέχω, τη φαγούρα, όχι!

35 σχόλια:

nefeli είπε...

Ξ
ι
ν
έ

:)

Α. Παπαγιάννης είπε...

Περαστικέ, σκέψου το λίγο διαφορετικά: ο θάνατος είναι συνέπεια της άρνησης της ζωής που προσφέρει ο Θεός. Αν αποδεχθεί κανείς τον Θεό ως Ζωή, τότε καταργείται ο θάνατος, όχι με την λογική της "αιώνιας καταδίκης", αλλά με την ίδια λογική που όταν ανάψεις φως σ' ένα χώρο αυτόματα δεν μπορεί να υπάρχει σκοτάδι.
Καλή Ανάσταση!

Περαστικός είπε...

nefeli, λιγάκι :)

Α. Παπαγιάννης, δυισμός, δεν πιστεύω σε αρνήσεις και αντίθετα. Δεν θα είχε νόημα να εμπλακούμε σε θεολογικού χαρακτήρα συζήτηση όπου ακόμη και στις λέξεις δίνουμε διαφορετικό εννοιολογικό περιεχόμενο. Μη ζητάς να με προσηλυτίσεις, δεν έχει νόημα :) Να είσαι καλά και υγιής! (Ποτέ δεν θα ήθελα να αναστηθώ).

L'Enfant de la Haute Mer είπε...

εξαιρετικό!
ειδικά αυτό το : "Είναι πολύ λυπηρό ότι ο πολιτισμός μας τρέχει πανικόβλητος μπροστά στον θάνατο."
Περαστικέ, αν θελήσεις, θα σου στείλω κάτι με email.

Περαστικός είπε...

L 'Enfant de la Haute Mer, ευχαριστώ, ελεύθερα, υπάρχει email στο προφίλ μου.

scarlett είπε...

Δεν είναι πάντα φόβος μπροστά στο θάνατο , Περαστικέ, αυτό που νιωθει κανεις.
Συχνά είναι η προσπαθεια να αγκιστρωθει για λιγο ακομη απ'ότι μπορει να ειναι πηγη ευτυχιας.

Το συμβολαιο με τον κυριο με το δρεπανι υπογραφτηκε ετσι κι αλλιως από τη μερα της γεννησης μας.
Ειναι τοσο μικρο αυτο το διαλειμμα μας στη ζωή, σε σχεση με τη διαρκεια της ανυπαρξιας, ας το χαρει ο καθενας οσο μπορει.
Κι αν καποιοι θελουν και παραταση δεν ειναι κακο.
Ισως να θελουν να νιωσουν για αλλη μια φορα το ευεργετικο αερακι μια καλοκαιρινη μερα ή να μυρισουν τις πασχαλιες την άνοιξη. Μπορει να θελουν να σκιρτησει άλλη μια φορά η καρδια τους από ερωτα.

Χαιρομαι τους ανθρωπους, που εχοντας ζησει μια πληρη ζωή (οχι στα χρονια, μα σε οσα αυτη εμπεριεχει) φτανουν στο τελος αυτου του δρομου χορτατοι κι ευχαριστημενοι.

Jolly Roger είπε...

Συμφωνοι, καταλαβαίνω ότι η φαγουρα δεν αντεχεται (ευχομαι να εχει υποχωρησει / φυγει απο τοτε που εγραψες το ποστ)
Καταλαβαινω οτι ειναι πιο απλο να αντεξεις την θεωρητικη ιδεα του θανατου, παρά την πραγματικη αισθηση της φαγουρας - και άλλων πόνων.

Δεν συμφωνω ομως στα περι της αποδοχης του θανατου. ΟΚ, κάποτε δυστυχως θα κλεισει ο βιολογικος μας κυκλος, αλλά γιατι θα πρεπει να το αποδεχτω;

Jolly Roger είπε...

Σορρυ, πατησα κατα λαθος το κουμπι της δημοσιευσης, πριν τελειωσω το σχολιο (νομιζες οτι θα ξεμπερδεψεις μαζι μου με τοσο μικρο σχολιακι; ;-) ).
Συνεχιζω ακαθεκτος.

Τα περι οικονομιας χωρου ("κανουμε χωρο για να ερθουν οι επομενοι" ) δεν τα δεχομαι. Γιατι θα πρεπει να ερθουν οι επομενοι; Μπορω καλλιστα να φανταστω εναν κοσμο με υπεραιωνοβιους (ας πουμε μεσο ορο ζωης 6500 - 7000 χρονια) και ρυθμο αναπαραγωγης 1 παιδι καθε 5000 χρονια.

Ειναι εγωιστικο αυτο; Δεν νομιζω. Γιατι θα πρεπει να ασχολιεμαι με τα δικαιωματα καποιου που δεν εχει καν γεννηθει;
Εδω δεν εχουμε καταφερει να εξασφαλισουμε τα δικαιωματα των γεννημενων (φτωχοι, αναπηροι, ζωα, 3ος κοσμος). Οι αγεννητοι μας μαρανανε;
Που δηθεν δεν θα εχουν χωρο, αν τολμησουμε και ζησουμε εμεις λιγα παραπανω χρονακια;

Στο κατω κατω, το Συμπαν ειναι απεραντο. Χωροχρονος υπαρχει για ολους.
Μέχρι να σκασει ο Ηλιος μας θα περασουν 5 δις χρονια. Αν το διαιρεσεις με τον σημερινο μ.ο ζωής, μας βγάζει 70 εκατομμυρια γενιες απογονων. Αν το διαιρεσεις με τα 7000 χρονια για τον καθενα μας οπως ζηταω εγω, μας βγαζει 700.000 γενιες απογονων. Που ειναι το προβλημα;

Αν οι επομενες 700.000 γενιες απογονων μου δεν καταφερουν να εξελιξουν τα διαπλανητικα ταξιδια ωστε να αποφυγουν τον Ηλιο που θα σκασει, ειναι δικο τους προβλημα.

* * * *
Ουτε το αλλο επιχειρημα με τις "δυο οψεις του ιδιου νομισματος / αλλαγη" μπορω να δεχτω. Αν μια κατασταση (η Ζωή) μου αρεσει, γιατι θα πρεπει σωνει και καλα να την αλλάξω;
Αλλαγη για την αλλαγη; Να μου λειπει.

ΟΚ, ξερω. Η Φυση χρειαζεται την αλαγη, γιατι με την εξελιξη των ειδων θα μπορεσει να παραγει καποιο πιο εξελιγμενο βιολογικο ειδος.

Πρωτον γιατι θα πρεπει να με αφορουν τα σχεδια της Φυσης; Δεν φτανει που η Φυση θελει να με σκοτωσει, θα πρεπει να την υποστηριζω κιολας;
Δευτερον, ποιό ανωτερο βιολογικο ειδος και κουραφεξαλα; Ωραια, η Φυση καταφερε (της πηρε 3 εκατομμυρια χρονια) να εξελίξει τον αυστραλοπιθηκο και να τον κανει άνθρωπο. Εμας δηλαδη.
Για να φτιαχτουμε εμεις - ο χομο σαπιος - επρεπε να πεθανουν πριν της ωρας τους εκατομμυρια (αυστραλο)πιθηκοι.
Εσυ αυτο το θεωρεις προοδο για τον πλανητη και το Συμπαν γενικοτερα;

* * * *
Φυσικα δεν πηγαινω στο αλλο ακρο. Δεν πιστευω στον "θριαμβο της ζωης πανω στον θανατο", πόσο μάλλον οταν αυτος ο "θριαμβος" ντυνεται εναν θρησκευτικο, πασχαλινο μανδυα. Προφανως ουτε σε ανασταση νεκρων, αλλα ουτε και σε μετεμψυχωσεις πιστευω.

Δεν αρνιεμαι τον θανατο. Το ξερω οτι υπαρχει. Αλλα ταυτιζομαι με τον θρύλο του Διγενη. Ήξερε οτι υπαρχει θανατος.
Παλεψε μαζι του στα μαρμαρενια αλωνια και τον νικησε. Τουλαχιστον για παρτη του.

Το ξερω οτι δεν εχω πολλες ελπιδες. Δεν ειμαι ο Διγενης :-(
Αλλά τιποτα δεν θα με εμποδισει να δοκιμασω να τον νικησω κι εγω.

* * * *
Υ.Γ. Κάπου στα 18 μου διάβασα ενα μικρο ταμπελακι σε ενα μαγαζι με σουβενιρ στα Εξαρχεια (τοτε στα Εξαρχεια υπηρχαν μαγαζια που πουλαγαν σουβενιρ). Η φρασουλα εγινε το συνθημα μου απο τοτε:

"Ποτέ δεν θα πεθάνουμε, κουφάλα νεκροθάφτη! "

Υ.Υ.Γ. Οπως παντα, σου ευχομαι τα καλυτερα. Αφου απαλλαγεις απο την φαγουρα (αν δεν εχεις απαλλαγει ηδη), ευχομαι να τελειωσουν ταχιστα και ολες οι αλλες ενοχλησεις, ωστε να αφοσιωθεις σ' αυτο που μπορουμε να κανουμε ολοι μας:
να ζησεις πολλα χρονια και ευτυχισμενος.

Αλίκη είπε...

Περαστικέ μου, ο κύριος με το δρεπάνι είναι πάντα παρών στα παρασκήνια. Το ξέρουμε, όμως καταφέρνουμε να το απωθούμε (μανιακή άμυνα, απέναντι στη θνητότητα το λένε οι ψυχαναλυτές). Σ' αυτή την άμυνα, βασίζεται η ζωή και η ανθρώπινη δημιουργία. Εσύ την έχεις χάση προσωρινά αυτή την ικανότητα απώθησης. Όμως, μόλις συνέλθεις, θέλω να πιστεύω ότι θα επανέλθεις στην κοινή ανθρώπινη κατάσταση και θα συνεχίσεις τη ζωή σου, παρέα με τον Λάρι (που είμαι βέβαιη ότι κουνάει την ουρά του αποδοκιμαστικά, απέναντι στην πεισιθάνατη παρούσα κατάστασή σου).

Περαστικός είπε...

scarlett, μια πλήρης και υγιής ζωή είναι το καλύτερο. Η συμφιλίωση με τον θάνατο πιστεύω ότι κάνει πιο πλούσια τη ζωή. Δεν της αφαιρεί, της προσθέτει.

Jolly Roger, γιατί να το αποδεχτείς; Διότι είναι αναπόδραστη πραγματικότητα και η φυγή από την πραγματικότητα συνήθως δημιουργεί προβλήματα. Να ζούμε πολύ και καλά; Δεν διαφωνώ σε αυτό, αλλά αθανασία και αιωνιότητες; Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω. Ακόμη και οι Υπερβόρειοι της μυθολογίας που δεν πέθαιναν από φυσικά αίτια κάποια στιγμή παρέθεταν μια γιορτή και μετά πηδούσαν από ένα μεγάλο βράχο. Η αλλαγή επίσης δεν είναι θέμα επιλογής, είναι διαρκής πραγματικότητα, ενυπάρχει σε κάθε στιγμή, όπως και ο θάνατος και η γέννηση. Θάνατος και γέννηση δεν είναι εφάπαξ γεγονότα της ζωής μας αλλά διαρκείς, παρούσες ανά πάσα στιγμή πραγματικότητες. Από τη μια στιγμή στην άλλη αλλάζουμε, από τη μια στιγμή στην άλλη πεθαίνουμε και γεννιόμαστε, όπως και κάθε τι γύρω μας. Τι μας δένει με αυτό που ήμασταν πριν από δέκα χρόνια ή πριν από μια στιγμή; Μια αλυσίδα αναξιόπιστων και διαρκώς αναδημιουργούμενων αναμνήσεων. Ζούμε μια ψευδαίσθηση. Ο ίδιος ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας είναι μια αυταπάτη. Κανένας δεν μίλησε καν για εξέλιξη και αλλαγή των ειδών.
Τα «σεντόνια» σου είναι πάντα ευπρόσδεκτα :) Σου εύχομαι ολόψυχα να έχεις μια πολύ μεγάλη και υγιή ζωή, γεμάτη με χαρές, όπως επιθυμείς!

Αλίκη, άμυνα και ικανότητα απώθησης; Αυτά δεν έχουν καλή κατάληξη και είναι όροι με αρνητικό περιεχόμενο και στην επιστήμη της ψυχολογίας. Η αληθινά μεγάλη δημιουργία δεν έχει ανάγκη τέτοια δεκανίκια. Η «κοινή ανθρώπινη κατάσταση» είναι η κατάσταση της πλάνης. Όσο για το πόσο με έχει επηρεάσει η κατάστασή μου, μάλλον δεν είσαι παλιά αναγνώστρια :)

L 'Enfant de la Haute Mer, ευχαριστώ!

Μαίρη (Ginger) είπε...

Περαστικέ μου, το ότι ο θάνατος είναι φυσικό επακόλουθο της ζωής δεν θα με κάνει να τον σκέφτομαι, να τον φιλοσοφώ και να τον αναλύω κάθε στιγμή. Στο κάτω κάτω όποτε έλθει ας έλθει δεν θα του κάνω την χάρη να τον ζω καθημερινά. Τον προτιμώ ανώδυνο και ήπιο, κι ελπίζω να μου κάνει αυτή τη χάρη. Ομως το να μιλάς εσύ πολύ νεώτερός μου γιά χώρο που πρέπει ν'αφήσουν οι παλαιότεροι γιά τους νεώτερους κάνει ανθρώπους σαν κι εμενα να αισθάνονται άσχημα κι ότι κλέβουν τη θέση κάποιου. Νομίζω ότι δεν είναι έτσι. Τώρα θα μπορούσα να είχα προσπεράσει αυτή την ανάρτηση γιατί στα 54 και με γονείς που έχουν φύγει στα 63 και τα 70 δεν θα ήθελα να την σκέφτομαι. Αλλά κάτι με σταμάτησε, γιά να γράψω δυό λόγια. Αυτό τον καιρό έχω αρκετούς φίλους σε παρόμοια και πιο επώδυνη κατάσταση απ 'τη δική σου αλλά μέχρι στιγμής δεν τους άκουσα ν αποζητούν την βοήθειά του. Φιλιά περαστικέ μου.

Περαστικός είπε...

Ginger, το θέμα δεν είναι να σκέφτεσαι ή να φιλοσοφείς τον θάνατο όλη την ώρα, αλλά να τον αποδεχθείς και να τον υπερβείς, αντί να τον αποφεύγεις και να υποφέρεις. Το «κάνω χώρο» δεν έχει να κάνει με την ηλικία, αλλά με μια πραγματικότητα που είναι η αναγκαιότητα του θανάτου για τη γέννηση, σε όλα τα πλάσματα και τα πράγματα. Όχι μόνο η ζωή, αλλά όλη αυτή η φυσική πραγματικότητα βρίσκεται σε μια διαρκή δυναμική κατάσταση όπου το ένα διαδέχεται το άλλο, η μια χρονική στιγμή πεθαίνει για να δώσει τη θέση της στην άλλη, οι σκέψεις πεθαίνουν για να δώσουν τη δώσουν τη θέση τους σε άλλες σκέψεις. Δεν με ενδιαφέρουν συμβατικότητες όπως το «σε ποια ηλικία πρέπει να πεθαίνει κάποιος». Ακόμη και ο θάνατος ενός νέου και υγιούς οργανισμού π.χ. για να τραφείς ένας άλλος οργανισμός ή από μια ασθένεια είναι στην κανονική πορεία των πραγμάτων. Οι άνθρωποι αντιδρούμε πάντα στην απειλή γραπώνοντας τα κάγκελα, σφίγγουμε τη γροθιά και σπαρταράμε σαν τα ψάρια μπλέκοντας με αυτό τον τρόπο περισσότερο στα δίχτυα. Μερικές φορές, κόντρα στην πρώτη μας παρόρμηση, η λύση είναι να αφήνεσαι και να ανοίγεις τo χέρι, έτσι ανακαλύπτεις τη χαρά του να πετάς... ή να κολυμπάς. Φιλιά.

Jolly Roger είπε...

Διαβαζοντας την απαντηση σου φιλε μου σκεφτομουν την Αλικη στην χωρα των Θαυματων (το γνωστο παραμυθι). Υπαρχει εκει μια φραση που μου εχει μεινει: "με το να ζηταμε το Αδυνατο, το κανουμε Πραγματικοτητα".

Ξερω οτι ο μ.ο. ζωης μου ειναι τα 74 χρονια. Αλλα γιατι να μην προσπαθησω να ζησω 7000 χρονια; Γιατι θα πρεπει να αποδεχτω τα (ελαχιστα) 74 - και μαλιστα αμαχητί;

Η αφηγηση με τους υπερβορειους που πηδαγαν απο τον βραχο ειναι ατελης (εννοω οτι δεν εχει λογικο τελος). Γιατι να πηδηξουν και να πεθανουν; Θα μπορουσαν να μετακομισουν στην Κινα π.χ. Ειτε σε καποιον άλλο πλανητη.

Οπως εδειξα στο προηγουμενο σχολιο μου, θεμα χωροχρονου δεν υπαρχει. Χωροχρονος και φυσικοι πόροι ειναι ανεξαντλητα, αν ζουμε σε αρμονια με το περιβαλλον μας. Αν καταστρεψουμε το περιβαλλον μας - κατι στο οποιο ειμαστε πρωταθλητες - τοτε θα εχουμε προβλημα πόρων. Αλλά αυτο ειναι άλλη ιστορια, για άλλο ποστ ;-)

* * *
Η αλλαγή είναι ενας φυσικος νομος που δεν μπορουμε να παραβουμε. Αλλά κανενας μας - ουτε εσυ, ουτε ο πιο πιστος βουδιστης μοναχός - δεν αποδεχεται όλες τις αλλαγές ασυζητιτί.
Υπάρχουν αλλαγές που μας αρεσουν και αλλαγες που δεν μας αρεσουν. Γενικος κανονας ειναι, οτι ολοι μας επιδιωκουμε τις ευχαριστες σε εμας αλλαγες και αποτρεπουμε (οσο μπορουμε) τις δυσαρεστες.

Το περασμα απο την ζωη στον θανατο ειναι η πιο δυσαρεστη αλλαγη που μπορω να φανταστω. Γιατι να μην προσπαθησω να αποτρεψω αυτην την αλλαγη;

Τι σημαινει τελικα το "γραπωνομαι απο τα καγκελα, ενω θα μπορουσα να αποδεχτω το αναποφευκτο και να ειμαι γαληνιος" ;
Ακουγεται πολυ ωραιο αυτο το "αφηνομαι να κολυμπησω, αφηνομαι να πεταξω". Αλλά αν αυτο το πεταγμα απαιτει το να χασω την συνειδηση μου, ευχαριστώ να μου λείπει.

Η μαγκιά ειναι να κολυμπησεις με τις φαλαινες στον Ειρηνικο σε πληρη συνειδηση και με την αδρεναλινη σε στρατοσφαιρικά ύψη. Άμα ειναι να εξαϋλωθώ πρωτα μεχρι να καταφερω να κολυμπησω, δεν λεει.

Υ.Γ. Εχω βιωσει απο πολυ κοντα μερικους ανθρωπους στο σταδιο λιγο πριν τον θανατο. Εχω δει τις τελευταιες στιγμες τους. Μερικοι ειχαν αποδεχτει τον θανατο, οπως εσυ. Μερικοι στριφογυριζαν και παλευαν μεχρι το τελος.
Και οι μεν και οι δε πεθαναν τελικα. Αλλά οι δευτεροι πεθαναν πιο ευχαριστημενοι.
Δεν μπορω να στο εξηγησω αυτο, πρεπει να το ζησεις ο ιδιος.
Το ξερω οτι αυτο το ΥΓ δεν αποτελει λογικο επιχειρημα. Αλλά μερικες φορες τα βιωματα ειναι πιο ισχυρα απο τα επιχειρηματα.

Υ.Υ.Γ. Αν καποτε αναζητησεις παρεα για κολυμπι με φαλαινες, στειλε μου μεηλ ;-)

Αλίκη είπε...

Διαφωνώ ριζικά. Η απώθηση της θνητότητας δεν είναι αρνητικός όρος, ούτε δεκανίκι. Είναι η βάση του ανθρώπινου πολιτισμού -αυτή είναι η κατάληξη και είναι η καλύτερη. Αν η θνητότητα ήταν διαρκώς παρούσα, δεν θα υπήρχε κανένα κίνητρο δημιουργίας, ούτε καν επιβίωσης. Επιπλέον, δεν νομίζω ότι μπορεί να εξαιρεθεί κανείς από την ανθρώπινη κατάσταση, ίσως είναι πλάνη το να πιστεύει το αντίθετο. Ναι, δεν είμαι παλιά αναγνώστρια.

Σου εύχομαι τα καλύτερα!

Περαστικός είπε...

Jolly Roger, θα μπορούσα να μιλούσα για διαλογισμό. Υπέρβαση του Εγώ για να αναδυθεί το Είμαι. Αυτό δεν είναι απώλεια της συνείδησης, αλλά υπερσυνειδητότητα, μια κατάσταση όπου είσαι σε θέση να παρατηρείς τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου, το σώμα σου, με επίγνωση ότι η ύπαρξή σου δεν ταυτίζεται με τίποτα από αυτά, μια νέα κατάσταση που πολλοί ονομάζουν έκσταση. Κολύμπι με φάλαινες; Πολύ ενδιαφέρον, αλλά είναι καλό για τις φάλαινες; Κάπου διάβασα ότι είναι ευαίσθητες σε μολύνσεις ή ίσως αυτό να αφορούσε άλλα είδη. :)

Αλίκη, κάθε απώθηση είναι ασύμβατη με την αυτογνωσία. Να είσαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

Και φυσικά δεν θα γίνει κανείς κάτι άλλο από αυτό που είναι.
Γιατί είναι πολύ σπουδαίο αυτό που είναι ο καθείς μας.
Στο προκείμενο: υπάρχει κάποιος που πονάει (κι εμείς τον ζαλίζουμε
ο καθένας με το μακρύ του και το κοντό του).
Όσο για τη φαγούρα, μικροπράγματα, όπως αυτή, κάνουν συχνά τη ζωή μας δύσκολη έως αφόρητη.

Παντελώς αφοπλιστικό το σημερινό σημείωμα.
Και βαθιά ανθρώπινο.
Σπουδή θανάτου, θα έλεγα...
Στάση ζωής...
Μ' απασχολεί κι εμένα το θέμα και το ψάχνω
(όχι χριστιανικά).
Προσπαθώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα του θανάτου
-γιατί μια ιδέα είναι τελικά-
και να πάψω να φοβάμαι.

"Είμαι κι εγώ
μια μικρή λεπτομέρεια
μέσα στην τραγική
ιστορία του σύμπαντος." (Ν. Βρεττάκος)

Υ.Γ. Όντως φιλοσοφημένο το άτομο...
Γουστάρω...

κ.κ.

Σαββίνα είπε...

Καλέ μου Περαστικέ,
Αν θυμάμαι καλά ,εγώ αναφέρθηκα πρώτη στον" κύριο με το δρεπάνι" στην προηγούμενη ανάρτηση σου.Θα πρόσεξες ,βέβαια ότι πουθενά δεν αναφέρομαι στο θάνατο.Αναφέρομαι στις κατασκευές του θανάτου,έτσι όπως έχουν περάσει στις λαϊκές αφηγήσεις και έχουν σχηματοποιηθεί στον "κύριο με το δρεπάνι".Αυτό που ήθελα να σου πω- και προφανώς δεν τα κατάφερα- είναι ότι πολλές φορές μάς κυνηγάει το φάντασμα του θανάτου και όχι ο ίδιος ο θάνατος.Ζωγράφιζε λοιπόν όσους "Χάρους"θέλεις και εγώ θα ξέρω ότι είσαι καλά.Οι ζωγραφιστοί σου " χάροι" είναι η περίτρανη απόδειξη του" θριάμβου της ζωής πάνω στο θάνατο",φράση που τόσο αντιμάχεσαι.
Σε φιλώ

Jolly Roger είπε...

Εεεεεε, θα πλυθουμε πρωτα ;-)
Δεν θα πεσουμε και με τα παπουτσια στο νερο ;-)

Οχι, οι φαλαινες δεν κινδυνευουν απο τυχον μικροβια που ισως κουβαλησουν κολυμβητες γυρω τους.

Κινδυνευουν απο τους !!%!@#$%#$ που τις δολοφονουν με φαλαινοθηρικα, απο τους $%@!@!#$ που αποδεκατιζουν την τροφη τους και απο ολους εμας ( = βιομηχανοποιημενες χωρες) που μολυνουμε τον φυσικο τους χωρο με τα χημικα μας αποβλητα.

* * * *
Υ.Γ. Δεν ξερω γιατι, αλλά ολοι ( ; ) συνδεουμε τον διαλογισμο με την Αφαιρεση.
Π.χ. για να διαλογιστεις πρεπει να εχεις ησυχια (αφαιρεση ηχων), μοναξια (αφαιρεση ανθρωπων), κλειστά μάτια (αφαιρεση εικονων). Μερικοι μαλιστα διαλογιζονται μετα απο νηστεια (αφαιρεση τροφης), αποχή απο το σεξ κ.α.

Ολες αυτες οι αφαιρεσεις του διαλογισμου οδηγουν ( ; ) στην αφαιρεση του Ειναι σου.

Ξερω για την υπερσυνειδητοτητα. Ξερω για την εκσταση που μπορει να φερει ο διαλογισμος. Ψηγματα αυτης της εκστασης εχω νιωσει ο ιδιος. Εχω δει τον εαυτο μου απο ψηλα.

Τυχαινει να προτιμω τον "προσθετικο" απο τον "αφαιρετικο" διαλογισμο (δικες μου ορολογιες).
Προτιμω να διαλογιζομαι με ανοιχτα μάτια. Προτιμω να εκστασιαζομαι οταν με πλημμυριζουν εικονες, ηχοι, χάδια και μυρωδιες (κυριως τα δυο τελευταια).

Αντι για μια φαντασιακη θαλασσα υπερσυνειδητοτητας προτιμω την καταδυση σε μια πραγματικη θαλασσα.
Οι σταγονες θαλασσονερου πανω σε δερμα (οχι το δικο μου) ειναι η καλυτερη γκουρμεδια που εχω δοκιμασει στην ζωη μου ;-)

Αντιμαχομαι τον θανατο, οχι γιατι "γραπωνομαι απο τα καγκελα" οπως εγραψες. Τον αντιμαχομαι γιατι θα μου στερησει την δυνατοτητα να διαλογιζομαι οπως θελω εγω.

* * * *
Υ.Υ.Γ. Προσκληση: εσυ θα δοκιμασεις τον δικο μου τροπο διαλογισμου και εγω θα δοκιμασω (ξανα) τον δικο σου.
Εγω θα καταδυθω στην θαλασσα του υπο(υπερ)συνειδητού μου και εσυ θα καταδυθεις στην θαλασσα στα νότια της Κέρου. Ειτε στην θαλασσα αναμεσα Αμοργο κι Αστυπαλιά, οτι προτιμας.
Αν χρειαστεις πλοιο να σε παει μεχρι εκει, ειτε παρέα στην καταδυση, εδω ειμαστε ;-)
Μετά τις καταδυσεις θα μεταλάβουμε και οι δυο μας θαλασσονερο απο δέρμα της επιλογης μας.

Αφου τα κανουμε αυτα, θα ανταλλαξουμε εμπειριες - ισως μεσα απο δυο ταυτοχρονα ποστακια στα μπλογκ μας.

Ανώνυμος είπε...

Αποψη μου:Το καλυτερο ειναι να μη γεννηθεις,το επομενο καλυτερο που χρειαζεται ψυχικη δυναμη δεν το γραφω γαι να μη βαλω κακες ιδεες.Μετα απο αυτα ,δηλαδη αφου γεννηθηκες ας το γλεντησεις αν μπορεις,(δυσκολο με αυτα που συμβαινουν στις ζωωες -την δικη μας και αλλων ανθρωπων-ζωων)και ας μειωσεις οσο μπορεις το πονο απο τους πιο αθωοους,στα ζωα συνηθως.Και βεβαιως μην επαναλαβεις το λαθος να φερεις στο κοσμο ανθρωπους,ειναι εγωιστικο.Γενικα μιλαω.Στον περαστικο ευχομαι να περασει αυτη η ταλαιπωρια.Resident.

Greek Rider είπε...

Πολύ βαρύ το θέμα, τώρα πρέπει να ανέβεις ψυχολογικά. Άσε τα όλα αυτά για μετά που θα είσαι πιο καλά.

Συμφωνώ πάντως μαζί σου 101% και μου αρέσουν και τα σκιτσάκια σου με τον κύριο με το δρεπάνι!

Σου στέλνω τις καλύτερες ευχές μου.

Περαστικός είπε...

κ.κ., ευτυχώς, η φαγούρα μοιάζει να αντιμετωπίζεται με μια νέα κρέμα που πήρα :)
Ωραίος ο Βρεττάκος, να είσαι καλά!

Σαββίνα, δεν έχει καμία σημασία ποιος αναφέρθηκε πρώτος και πώς, μια αφορμή ήταν για να εκφράσω κάποιες σκέψεις. :)
Φιλιά!

Jolly Roger, σήμερα υπάρχουν τόσες μέθοδοι διαλογισμού, ακόμη και διαλογισμός πλυσίματος των πιάτων :) Εξάλλου, σκοπός του διαλογισμού δεν είναι να μείνει μια τελετουργία, αλλά να ενσωματωθεί ως κατάσταση της συνείδησης στο σύνολο της ζωής. Λέγεται για τον Βούδα η εξής ιστοριούλα: Μια φορά, εκεί που μιλούσε, μια μύγα κάθισε στον σβέρκο του και έκανε μια αντανακλαστική κίνηση για να τη διώξει. Καταλαβαίνοντας αμέσως ότι ενήργησε ασυνείδητα, επανέλαβε την κίνηση με πλήρη επίγνωση αυτή τη φορά. Λοιπόν, με συγκινείς και με βάζεις σε τεράστιους πειρασμούς, αλλά πρέπει να σου πω ότι οι @!%*&γιατροί μου απαγόρευσαν για αυτό το καλοκαίρι το κολύμπι και την έκθεση στον ήλιο :(
Μερικές φορές φαντάζομαι ότι περπατώ ξυπόλητος σε μια παραλία με τα πόδια μου να βυθίζονται στη ζεστή άμμο και να τα χαϊδεύει το κύμα, χωρίς καμία έγνοια στον κόσμο.
Να είσαι καλά.

Resident, αυτό που λέει η Σφίγγα σε ένα Ομηρικό ύμνο, το ξέρω τόσο καλά, αλλά δεν συνεχίζω, διότι είδες ήδη τι αντιδράσεις ξεσήκωσα :)
Ευχαριστώ για την ευχή, είμαι στο τέλος, ελπίζω να αντέξω μέχρι να συνέλθω.

Περαστικός είπε...

Greek Rider, ευχαριστώ! Ήταν και θέμα τιμής να μην αποφύγω αυτό το θέμα τώρα. Όχι, φίλε με το δρεπάνι, δεν μας τρομάζεις, και τώρα, που κάπως πλησιαστήκαμε.

Ανώνυμος είπε...

Βλέποντας ιστορικές ταινίες, συχνά μ' έχει θλίψει ο χαμός του στρατιώτη που έπεσε πρώτος στη μάχη,του επαναστάτη που πέθανε πριν την απελευθέρωση, του ανώνυμου που 'έπεσε' ακολουθώντας το σχέδιο του αρχηγού. Ολες περιπτώσεις φαινομενικά ανεκπλήρωτης θυσίας. Συχνά μ' έχει εντυπωσιάσει η απόδοση στον κινηματογράφο του θάρρους του ιππότη, του μονομάχου, του καμικάζι.

Γιατί άραγε όλοι αυτοί να έχουν δει το θάνατο ως πιθανότητα 50% στο επόμενο μισάωρο για όλα τα μισάωρα της ζωής τους και να συνεχίζουν ακάθεκτοι κι εμείς - αντίθετα - να κτίζουμε κάστρα, τάφρους κι οχυρωματικά μπας και γλιτώσουμε ώσπου το σκήνωμα να δηλώσει από μόνο του αδυναμία;

Μήπως τόχουμε παρακάνει; Καλά λές Περαστικέ: "γιατί τόσος εγωισμός;" Κι εγώ προσθέτω: γιατί και τόση δειλία;

Ίσως αν κι εμείς ζούσαμε με την προοπτική του θανάτου σε μισή ώρα, ίσως να συγκεντρωνόμαστε περισσότερο στην ουσία και να δρούσαμε πιο άμεσα και πιό αποτελεσματικά. Πιο αληθινά.

Περαστικέ, έφαγες το γάιδαρο, έφαγες και την ουρά. Σού μεινε η φούντα. Με το καλό να τελειώνεις τούτη τη δοκιμασία, δυνατός και εναργής, έτοιμος γι άλλες.

Μια μόνο πρόταση: θυμήσου πως όσο ζούμε ως έχουμε, ο ζωντανός λόγος θα νικά πάντα τα γραπτά, η συνεύρεση πάντα την αλληλογραφία. Δώσε μας την παρουσία σου, όσο κι εσύ κι εμείς έχουμε παρουσία να δώσουμε.

Περαστικός είπε...

Ανώνυμε, δεν νοιώθω ιδιαίτερα δυνατός ή θαρραλέος, κάθε άλλο, μάλλον του γλυκού νερού είμαι. Ωστόσο, όπως λένε, γιατί να φοβάσαι τον θάνατό σου, αφού όταν συμβεί δεν θα είσαι εκεί; :)
Για λίγο καιρό, δεν θα ήθελα άλλες δοκιμασίες, αρκετά, το σύνθημα μου είναι «όχι άλλο!».
Να είσαι καλά.

ΓΑΪΔΑΡΑ είπε...

Σε νιώθω...

Περαστικός είπε...

Καλησπέρα, ΓΑΪΔΑΡΑ :)

Σαββίνα είπε...

Που είσαι μωρέ Περαστικέ;Μπαίνω δυο,τρείς φορές τη μέρα μήπως δω κανένα σχόλιο,καμιά ανάρτηση,να καταλάβω ότι είσαι καλά.Φαντάζομαι ότι είναι πολλοί οι ιστολογικοί σου φίλοι που κάνουν το ίδιο.Μην παρεξηγηθώ!!Δεν εννοώ ότι πρέπει να μάς δίνεις αναφορά!Κάνε ο,τι σ ευχαριστεί,φτάνει να είσαι καλύτερα.

Φιλιά

ΓΑΪΔΑΡΑ είπε...

Καλησπέρα!

Πάντα χαρά μου να σε διαβάζω... :)

Περαστικός είπε...

Σαββίνα, λίγη υπομονή βρε παιδί μου, είμαι πολύ ταλαιπωρημένος :)

Περαστικός είπε...

ΓΑΪΔΑΡΑ, πάντα χαρά μου να σε επισκέπτομαι και εγώ.

Ανώνυμος είπε...

Καλέ μου Περαστικέ,
παραπέμπω στη Σαββίνα, που εκφράζει
α κ ρ ι β ώ ς αυτό που κάνω
(και, κυρίως, αυτό που σκέφτομαι).
Αλλά ακριβώς.
Σα να το έγραψα εγώ...

Είμαι πολύ χαρούμενη με κάθε επιστροφή!!!

Εύχομαι μια καλή μέρα, τουλάχιστον καλύτερη -όσο γίνεται- από τις προηγούμενες!!!


κ.κ.

Περαστικός είπε...

Γεια σου, κ.κ., ευχαριστώ για τις ευχές.

Ανώνυμος είπε...

Πρέπει να μάθουμε πώς να πεθαίνουμε

Για την απώλεια και τον θάνατο: «Αδιαμφισβήτητα υπάρχει ο θάνατος μέσ’ στη ζωή και με εκπλήσσει που όλοι κάνουν πως το αγνοούν: ο θάνατος υπάρχει, τη δε αμείλικτη παρουσία του τη νιώθουμε κάθε φορά που επιβιώνουμε από μια μεταβολή, αφού πρέπει να μάθουμε να πεθαίνουμε αργά. Πρέπει να μάθουμε πώς να πεθαίνουμε: εδώ έγκειται η ζωή ολόκληρη. Να προετοιμάσουμε εκ του μακρόθεν το αριστούργημα ενός περήφανου και ανώδυνου θανάτου, ενός θανάτου όπου τίποτε δεν θα έχει αφεθεί στην τύχη, ενός θανάτου καλοδουλεμένου, ευτυχισμένου, ενθουσιώδους, που μόνο οι άγιοι ήξεραν πώς να τον επιτύχουν, ενός θανάτου που ωρίμαζε για πολύ καιρό και τώρα σβήνει ο ίδιος το φρικτό όνομά του, αφού δεν αποτελεί παρά μια χειρονομία αποκατάστασης των αναγνωρισμένων και διασωθέντων νόμων μιας ζωής, βαθιά ολοκληρωμένης μέσα στο σύμπαν της ανωνυμίας». Ράινερ Μαρία Ρίλκε

Ανώνυμος είπε...

Για την ασθένεια

«Δεν φοβάμαι την αρρώστια γιατί δεν θέλω να γαντζωθώ πάνω της, θέλω μόνο να την περάσω, να την αντέξω. Μου φαίνεται πως δεν πρόκειται παρά για μια θλιβερή ανάγκη της φύσης να βρει μιαν άκρη μέσ’ από όλες αυτές τις περιπλοκές, για να επιστρέψει τελικά στην ακεραιότητα και στην υγεία: για να τα καταφέρει. Πιστεύω πως τίποτε δεν είναι πιο ευάλωτο από την αρρώστια, αρκεί να μην την παρεξηγούμε και να μην την καλομαθαίνουμε κοντά μας». Ράινερ Μαρία Ρίλκε

apo edo: http://fotodendro.blogspot.com/2012/05/v-behaviorurldefaultvmlo.html

Περαστικός είπε...

Ευχαριστώ, για τα βαθιά λόγια ενός μεγάλου ποιητή.