Περί του κυρίου με το δρεπάνι

Μα, γιατί τόση αντίδραση στον κύριο με το δρεπάνι του προηγούμενου σκίτσου; Προσωπικά, ποτέ δεν τον είδα ως απειλή ή εχθρό. Θέλω να απαλλαγώ από την ασθένεια και από τον πόνο, όχι από το θάνατο.

Πώς μπορείτε να ξεχνάτε ότι ζωή και θάνατος είναι ένα νόμισμα; Πώς μπορείτε να ξεχνάτε ότι ο θάνατος είναι κάτι πολύ περισσότερο από αναπόφευκτη κατάληξη της ζωής, ότι είναι προϋπόθεση για την έναρξή της; Χωρίς θάνατο, δεν μπορεί να υπάρξει γέννηση. Σας τρομάζει η λέξη «θάνατος»; Δοκιμάστε τη λέξη «αλλαγή». Περιλαμβάνει τόσο το θάνατο όσο και τη γέννηση.

Πώς μπορεί να γεμίσει η αίθουσα του θεάτρου με νέους θεατές αν δεν αποχωρήσουν οι προηγούμενοι; Τόσος εγωισμός;

Υπάρχει μεγαλύτερος ελευθερωτής από τον κύριο με το δρεπάνι; Αθανασία; Μα δεν είναι αυτή μια άλλη λέξη για αιώνια καταδίκη; Να παραμένεις στην ίδια σάρκινη και ατομική φυλακή μιας μικρής, φοβισμένης και κατασκευασμένης από εξωτερικές επιδράσεις προσωπικότητας εις τους αιώνας των αιώνων; Έχει διαβάσει κανένας τον μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα;

Θυμήθηκα ξανά ένα βασικό λόγο δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τον Χριστιανισμό, πέρα από τις όποιες λογικές του αντιφάσεις. Είναι ο δυισμός του. Όχι μόνο ο δυισμός ως προς το καλό και το κακό, αλλά ο ακόμη βαθύτερος και κατά πολύ πιο εσφαλμένος δυισμός και διαχωρισμός μεταξύ ζωής και θανάτου. Αυτή η εμμονή στο να διατυμπανίζεται ως μόνιμο αυτό που είναι εξ ορισμού ένα παροδικό φαινόμενο, μορφή, εκδήλωση: το σώμα. Πάσχα, ανάσταση, «ο θρίαμβος της ζωής επί του θανάτου». Μα, θρίαμβος της ζωής επί του θανάτου είναι αναίρεση της ίδιας της ζωής, για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω.

Όπου υπάρχει ζωή και γέννηση υπάρχει θάνατος και το αντίστροφο. Ξεχνάμε ότι όταν βλέπουμε ένα πτώμα σε αποσύνθεση δεν αντικρίζουμε μόνο μια εικόνα θανάτου, αλλά ταυτόχρονα μια εικόνα ζωής. Το πτώμα αποσυντίθεται διότι αναρίθμητα ορατά και αόρατα πλάσματα αντλούν ζωή από αυτό και εκκινούν μια αλυσίδα που καταλήγει κάποια στιγμή και στη γέννηση ενός άλλου ανθρώπου.

Άρρωστη και διεστραμμένη είναι η στάση ζωής που αρνείται το θάνατο. Άρρωστη και διεστραμμένη είναι κάθε κουβέντα περί «θριάμβου» του ενός πάνω στο άλλο και καμία ποσότητα τόμων με θεολογισμούς δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.

Δεν θέλω να στενοχωρήσω κανέναν, αλλά μη μου ζητάτε να εξορίσω από το ιστολόγιο τον κύριο με το δρεπάνι. Δεν θα το κάνω. Δεν είμαι κάποιο παράδειγμα δύναμης. Στη διάρκεια αυτής της περιπέτειας δεν δίστασα να χύσω δάκρυα και να σπαράξω. Ωστόσο, ποτέ, μα ποτέ δεν θα

ΥΠΟ ----------
φέρω

και δεν θα αποστρέψω το βλέμμα από τη μεγάλη άβυσσο, από το μεγάλο κενό στο οποίο αιωρείται η ύπαρξη και που, για εμένα, είναι και η μεγάλη παρηγοριά και εκεί που πρέπει να ταξιδέψει κάθε άνθρωπος, αν θέλει να αποκτήσει πνευματική υπόσταση και έρμα. Σε αυτό το ταξίδι, ποιος ξέρει, μπορεί να ανακαλύψει κάποιος, για τον εαυτό του, ότι το κουκούτσι της συνείδησης, το Είμαι, δεν είναι ιδιότητα του κύματος, αλλά του ωκεανού και συνεπώς ανεξάρτητο της γέννησης και του θανάτου.

Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι και αγαπητοί και το εννοώ, εκτιμώ επίσης τη στήριξή σας σε όλη τη διάρκεια της περιπέτειάς μου, αλλά δεν μπορώ να γίνω κάτι άλλο. Τους κάβους τους έχω λύσει προ πολλού.

Σας αγαπώ,

αλλά δεν

ΥΠΟ --------
χωρώ.

Είναι πολύ λυπηρό ότι ο πολιτισμός μας τρέχει πανικόβλητος μπροστά στον θάνατο.

Πάω τώρα να βάλω κρέμα στο πρόσωπό μου, γιατί με έχουν τρελάνει στη φαγούρα τα εγκαύματα της ακτινοβολίας. Την ιδέα του θανάτου την αντέχω, τη φαγούρα, όχι!