Από τον γέροντα του ιστολογίου

Εμ… ήλθε στο ιστολόγιο και ήταν ενοχλητικός. Αναγκάστηκα, για να φύγει, να δεχθώ να μου υπαγορεύσει και να αναρτήσω τα παρακάτω.

Αυτό που έχει γίνει κατανοητό στη φιλοσοφία της Άπω Ανατολής από την αρχαιότητα, αλλά ίσως και σε κάποιες φιλοσοφικές σχολές της αρχαίας Ελλάδας και του ελληνορωμαϊκού κόσμου, και που ακόμη δεν λέει να εννοήσει ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος, εμποτισμένος από τον Χριστιανισμό και τον ωφελιμισμό, την ενοχή και τον υπολογισμό, είναι ότι για να υπερβείς το θυμό, πρέπει να αγκαλιάσεις το θυμό, για να υπερβείς τη λύπη, πρέπει να αγκαλιάσεις τη λύπη, για να υπερβείς τον φθόνο, πρέπει να αγκαλιάσεις τον φθόνο και, γενικά, για να υπερβείς τα πάθη και το πάθος, πρέπει πρώτα να τα αποδεχτείς, όχι ως κάτι εξωτερικό από εσένα, ως αμαρτία, εκδήλωση κάποιου κακού/σατανά που σε επηρεάζει, ατέλεια, ελάττωμα, εμπόδιο στο υψηλό πεπρωμένο σου, αλλά ως κάτι που είσαι εσύ ο ίδιος, ως ένα αντικειμενικό στοιχείο της πραγματικότητας, ως ένα φυσικό φαινόμενο, κάτι σαν τη βροχή.

Με άλλα λόγια, όποιος τρώγεται και ασχολείται με τα πρέπει και το τι είναι σωστό και τι λάθος, όποιος υψηπετεί κρίνοντας και κατακρίνοντας και σκεπτόμενος «αυτό δεν είμαι εγώ, γιατί το έκανα;», σπάει τα μούτρα του και όποιος δεν κοιτάει χαμηλά, πατάει λάσπες και σκατά. Αντιθέτως, όποιος καταδέχεται να κοιτάει χαμηλά, όποιος μαθαίνει να προσγειώνεται, αυτός μπορεί κάτι καλύτερο και, τουλάχιστον, διατηρεί καθαρά τα παπούτσια του. Για να το πούμε και με χριστιανική φρασεολογία, ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται.

Το σημαντικό είναι πάντα η αποδοχή, όχι η θέληση, και όποιος ορκίζεται ότι δεν θα ξαναδείρει τη γυναίκα του και τα παιδιά του ή δεν θα ξαναμεθύσει ή δεν θα ξαναοργιστεί, αυτός είναι καταδικασμένος να επιστρέφει μοιραία στα ίδια. Όποιος αρνείται ότι είναι ψάρι, θα τσιμπάει πάντα στο ίδιο αγκίστρι. Όταν αποδέχεσαι και παρατηρείς, τότε έρχεται η αποταύτιση, νοιώθεις κάποια πράγματα να ξεκολλάνε από πάνω σου σχεδόν με φυσικό τρόπο, σαν να τραβιέται ένα τσιρότο, σηκώνοντας και λίγες τρίχες. Όσο παλεύεις και βάζεις δύναμη, όσο σπαρταράς στην άρνηση και στην άμυνα, τροφοδοτείς με ενέργεια αυτό με το οποίο παλεύεις. Είναι κάπως σαν τις πολεμικές τέχνες, το θέμα είναι να αξιοποιήσεις την ενέργεια του πράγματος που παλεύεις και αυτό συνήθως σημαίνει να κάνεις κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι η πρώτη σου αντίδραση και μοιάζει αυτονόητο. Αντί να σπρώξεις, να τραβήξεις, αντί να κτυπήσεις, να κάνεις στην άκρη.

Αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε, δεν είμαστε. Όσο έξυπνοι και αν νομίζουμε ότι είμαστε ή όντως είμαστε, δεν είμαστε παρά σκυλιά του Παυλώφ που τους παίζει το καμπανάκι ο κόσμος/ο κάθε ηλίθιος και τους τρέχουν τα σάλια, όπου σάλια η κάθε αντίδραση, εσωτερική ή εξωτερική. Πόσες φορές ένας βλάκας σας έκλεψε το μυαλό και σας ανάγκασε να τον σκέπτεστε για μια ολόκληρη μέρα ή μέρες, ασχημαίνοντας τη ζωή σας και παραβλέποντας άλλα ωραιότερα και σημαντικότερα πράγματα;

Η προσωπικότητα, όσα πιστεύουμε, οι σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, οι συνειδητές και ασυνείδητες αντιδράσεις μας, η ταυτότητά μας και όσα την απαρτίζουν, δεν είναι παρά μια κρούστα πάνω σε μια κενή σφαίρα καθαρής συνειδητότητας και σιωπής που είναι κοινή πάντων, είναι η μοναδικότητα που γέννησε τα πάντα.

Μία υποχρέωση έχεις σε αυτόν τον κόσμο, να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Μπορεί όλος ο κόσμος να είναι εναντίον σου, να σε κυνηγάει και να θέλει να σε φυλακίσει ή εξοντώσει και να έχει και δίκιο. Και πάλι, εσύ οφείλεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου και ας είσαι σφαγέας, μαζικός δολοφόνος, βιαστής. Μόνο αν αγαπήσεις τον εαυτό σου θα σταματήσεις να είσαι αυτά τα πράγματα και θα αγαπήσεις τους άλλους. Αντί να αυτοκτονήσεις, βρες το θάρρος να αγαπήσεις τον εαυτό σου, την αθωότητα πίσω από τα φαινόμενα, και ας κάνει ο κόσμος ό,τι νομίζει, ας πάει να κουρεύεται. Όλοι έχουμε ένα θεό που κοιμάται μέσα στην κοιλιά μας.

Το να αγαπάς τον εαυτό σου δεν έχει σχέση με τον εγωισμό. Ο εγωισμός είναι ακριβώς το αντίθετο, είναι το να απαρνιέσαι τον εαυτό σου και να τον βλέπεις σαν ένα εργαλείο. Ο εγωιστής μισεί τον εαυτό του (και τους άλλους) γιατί δεν είναι αυτό που θα «έπρεπε να είναι», δεν έχει τη θέση που θα έπρεπε να έχει, δεν έχει αποδοχή μέσα του, ούτε για τον εαυτό του ούτε για κανέναν. Ο εγωισμός είναι η εσωτερίκευση των στρεβλώσεων με τις οποίες φορτώνεσαι από τα βιώματά σου, από την κοινωνία. Ο εγωιστής νομίζει ότι πάει ψηλά, αλλά στην πραγματικότητα γίνεται εργαλείο και παίγνιο… ποιανού; Των άλλων εγωιστών ηλιθίων που νομίζουν ότι εξουσιάζουν, των στρεβλών αντιλήψεων που κυριαρχούν.

Αρνήσου κάθε σκοπό, αυτό δεν σημαίνει αδράνεια, ο ήλιος δεν έχει σκοπό όταν λάμπει, αν και κάποια αστεία ανθρωποειδή πλάσματα πάνω σε ένα μικρό πλανήτη νομίζουν ότι λάμπει για αυτά. Άφησε το γίγνεσθαι να απορρέει αβίαστα από το είναι. Με άλλα λόγια, πράττε από αγάπη, όχι γιατί θέλεις εκείνη την προαγωγή και να αποδείξεις πόσο ανώτερος είσαι. Μας μαθαίνουν την αδυναμία για δύναμη, Λάμψε, φωτίσου και φώτισε, γίνου άστρο.

Υπάρχει μια βουδιστική ιστοριούλα, δεν ξέρω αν τη θυμάμαι καλά. Πήγε κάποιος να επισκεφτεί έναν πνευματικό δάσκαλο και εκείνος του υπέδειξε να καθίσει σε μια θέση με την επιγραφή «Βούδας». Ο επισκέπτης, από σεβασμό και ταπεινοφροσύνη, τινάχθηκε πάνω μόλις το αντιλήφθηκε. «Γιατί δεν κάθεσαι;» τον ρώτησε ο δάσκαλος. «Μα… δάσκαλε, εδώ γράφει ότι αυτή η θέση είναι για τον Βούδα, εγώ δεν είμαι Bούδας ακόμη,» απάντησε ο επισκέπτης. «Γιατί; Τι σε εμποδίζει;» Αντιγύρισε ο δάσκαλος κοιτάζοντάς τον επίμονα στα μάτια.

Επιλέγουμε να είμαστε αυτό που είμαστε κάθε στιγμή, γοητευμένοι από τερτίπια και σκιές. Με ένα ανοιγοκλείσιμο τον βλεφάρων μπορούμε να επιλέξουμε να είμαστε θεοί. Αρκεί μια στιγμή, μία στιγμή μόνο που θα ακούσεις την καρδιά αντί για τον νου και θα κάνεις το αδιανόητο.