Παρασκευή, Αυγούστου 20, 2010

Ο παππούς

Μικρασιάτης ο παππούς, από την πλευρά της μητέρας μου, αλλά όταν εγκατέλειψαν τα μέρη τους, το 17, ήταν ακόμη στην κοιλιά της μητέρας του. Είχαν αφήσει το σπίτι κλειδωμένο και περιμένανε να γυρίσουνε με την ειρήνη και να τα βρούνε όλα όπως τα αφήσανε. Τελικά, αφού άλλαξαν μερικές φορές τόπο, Σάμο, όπου γεννήθηκε, Αθήνα, ίσως και αλλού, δεν θυμάμαι, εγκαταστάθηκαν στη Νέα Αλικαρνασσό, στο Ηράκλειο, στην Κρήτη. Αριστερός ο παππούς, όχι και τόσο μάχιμος, δεν μπορούσε να πειράξει ούτε μυρμήγκι, αλλά βοηθούσε εφοδιαστικά και τραβολογήθηκε αρκετά για τα πιστεύω του. Ήταν μέλος του κόμματος, μέχρι που τον διαγράψανε όταν υπέκυψε στη γοητεία του Αντρέα. Ο παππούς ήταν πονόψυχος άνθρωπος και έγινε αριστερός από ευαισθησία μάλλον και με την καρδιά, παρά με το νου και τη θεωρία.

.

Ποιος μπορεί να πει ότι ο δρόμος της καρδιάς υστερεί; Όταν πριν από χρόνια που ήμουνα πιο νέος μιλούσαμε για ιδεολογίες και κατηχημένος από τα κολέγια και τα μπίζνες αντμινιστρέσιον και με ελάχιστη σοφία του εκθείαζα τα καλά του καπιταλισμού με συγκατάβαση, εκείνος απαντούσε επίμονα, «παιδί μου, εγώ θέλω τα παιδάκια να μην πεινούνε». Νέος, βέβαια, έκανε και τη ζωή του και γυρνούσε στα κέντρα στολισμένος και ρεμπέτης, αφήνοντας τη γιαγιά με τα παιδιά, κάτι που η τελευταία του το φυλούσε. Τραγούδησε, λέγανε, με τον Βαμβακάρη. Σπούδασε τους γιους, μα μοίρα της κόρης, της μητέρας μου, ο γάμος, και ας μην ήθελε εκείνη να αφήσει το σχολείο και τα γράμματα. Κάθε τι πέρα από το γάμο και την οικογένεια για τη γυναίκα ντροπή (αριστεροδέξιοι στην Ελλάδα δεν διέφεραν πολύ σε κάτι τέτοια).

.

Τσαγκάρης ο παππούς. Τη δεκαετία του 70, που βρισκόταν πλέον στην Αθήνα, θυμάμαι που τον επισκεπτόμουν στο τσαγκαράδικό του, ένα ημιυπόγειο στην Μιχαήλ Βόδα, ανάμεσα στα καλαπόδια και τη βαριά μυρωδιά από την κόλλα και τα δέρματα. Μου έφτιαχνε μάλιστα και κατά διαστήματα «ποδοσφαιρικάκια». Έφτιαχνε και επαγγελματικών προδιαγραφών ποδοσφαιρικά παπούτσια ο παππούς, για ομάδες και ποδοσφαιριστές.

.

Είχε και ένα καημό ο παππούς, τον θυμότανε και μου τον έλεγε συχνά πυκνά, μέχρι και πριν από μερικούς μήνες. Είχε ένα γατάκι όταν ήτανε μικρό παιδί, και σε μια από εκείνες τις μετακομίσεις το αφήσανε πίσω. «Ήμουνα καθισμένος στην καρότσα και δεν με αφήσανε να το πάρω, το έβλεπα να με κοιτάει σαν να μου έλεγε ‘γιατί με αφήνεις;’ Έπρεπε να το πάρω, γιατί το άφησα ο σκύλος;!». Κάπως έτσι έλεγε και ξεσπούσε. Θυμότανε ο παππούς με νοσταλγία και τους συγγενείς του, τους φίλους του, που δεν ζούσαν πια, και μου έλεγε ιστορίες. Αγαπούσε τη Μικρά Ασία και όλο μιλούσε για το Πετρούμι και ας το επισκέφτηκε μεγάλος πια, σχετικά πρόσφατα.

.

Τον είδα και σήμερα τον παππού και ήτανε καλά. Ήτανε και τα παιδιά και τα εγγόνια του μαζί και τα δισέγγονά του, που παίζανε λίγο πιο κει, και φυσικά η γιαγιά στολισμένη. Φυσούσε δροσερά στην Καισαριανή, που αγαπούσε για το αίμα που χύθηκε εκεί στην κατοχή. Ήταν ένα γλυκό πρωινό. Αγαπημένα πρόσωπα και στις δύο όχθες και ίσως και ένα γατάκι να το γλυκοχαϊδεύει. Του έδωσα ένα λουλουδάκι και μια χουφτίτσα χώμα.

8 σχόλια:

nefeli είπε...

Τυχερός ανθρωπος ο παππούς.
Εζησε οπως ήθελε και εφυγε χωρις να ταλαιπωρηθεί.

Το ποστ σου με αφησε με ενα τρυφερό συναίσθημα.

Χρήστος Καλογριδάκης είπε...

Να είναι καλά εκεί που είναι ο παππούς σου.

Τυχερός εσύ και όσοι άλλοι ζήσανε κοντά του.

Πολύ γλυκιά ανάρτηση.

Μαίρη (Ginger) είπε...

Είχα κι εγω μιά γιαγιά που οι γονείς της ήλθαν απ'την Πόλη. Πρίν από μερικά χρόνια κι έτσι ξαφνικά άρχισε να μεγαλώνει μέσα μου μι΄αγάπη γιά τις πατρίδες εκείνες κι έχω αγοράσει του κόσμου τα σχετικά βιβλία και τα ξεψαχνίζω. Βλέπεις είμαι αρκετά μεγάλη γιά να έχω παππού και γιαγιά εν ζωή να μου λένε με τα δικά τους ζωντανά λόγια την ιστορία. Ετσι κι εγώ την μαθαίνω απ'τους ξένους κι εύχομαι να είναι αλήθεια ότι διαβάζω. Να τους χαίρεσαι Περαστικέ μου και να σου ζήσουν μέχρι βαθιά και καλά γεράματα. Οταν ξαναδείς τον παππού να του δώσεις ένα φιλί από μένα. Πές του ότι είναι από κάποια που λατρεύει την Μικρασία.

Μαίρη (Ginger) είπε...

Βιαστική όπως πάντα. Συγνώμη Περαστικέ μου που δεν κατάλαβα το τέλος αλλά ήταν τόσο ζωντανός ο παππούλης σου για μένα. Και πάλι Συγνώμη

Μυρτώ είπε...

Συγκινήθηκα πολύ, μακάρι να βρει το γατάκι του και να μην τον βαραίνει πιά..

Sofia K. είπε...

Βούρκωσα. Να ζήσεις να τον θυμάσαι πάντα, τέτοιοι σπάνιοι άνθρωποι είναι ένα δώρο ανεκτίμητο, ακόμα κι όταν φεύγουν από τη ζωή..

katerina είπε...

Τυχερός που είχες έναν τέτοιο παππού περαστικέ.Οι αναμνήσεις πονούσαν τους παππούδες μας και τώρα πονάν εμάς.
Λες το γατάκι της επόμενης ανάρτησης να ήταν του παππού;

Περαστικός είπε...

Σας ευχαριστώ, για τα ευαίσθητα σχόλιά σας. Νοιώθω λίγο αμήχανα να απαντήσω αναλυτικά σε σχόλια σε αυτή την ανάρτηση.