Πάλι τα ζώα θα την πληρώσουν

- Τι νόμιζες, ότι θα σου κάνανε κάνα βραστικό; Ρώτα και εμάς που τα έχουμε περάσει.

Άρχισαν λέει σε μερικές χώρες να θανατώνουν τους χοίρους. Θυμάμαι ένα από τα πρώτα μου κείμενα σε αυτό το ιστολόγιο για τη γρίπη των πτηνών. Δεν ξέρω πάλι αν και τι ρόλο έχει διαδραματίσει ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στα ζώα στη γρίπη των χοίρων, αλλά ένα πράγμα ξέρω, η περιγραφή που διαβάζω σε διαφήμιση ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ για τα έντομα, «Δηλητηριώδεις, αρπακτικές, παρασιτικές ορδές που μολύνουν τον πλανήτη.» αρμόζει στον άνθρωπο περισσότερο από ό,τι σε κάθε άλλο πλάσμα. Δεν γνωρίζω κανένα έντομο ή πλάσμα εκτός από τον άνθρωπο που να αξίζει αυτούς τους χαρακτηρισμούς.

Θα είμαστε πάντα ηθικά ανάπηροι και ανολοκλήρωτοι όσο δεν αναγνωρίζουμε τις ηθικές μας υποχρεώσεις απέναντι σε κάθε ζωντανό πλάσμα, όσο θα θεωρούμε τα άλλα πλάσματα απλά μέσα που υπάρχουν για να εξυπηρετούν τους δικούς μας σκοπούς.

Η ανακοίνωση

Εμφανίστηκε ξαφνικά σε τροχιά γύρω από τη Γη. Κανένας δεν ήξερε πώς βρέθηκε εκεί και υπήρχαν πολλές ενδείξεις ότι ήταν τεχνικό κατασκεύασμα, κάποιος τύπος σκάφους. Όλα τα κέντρα εξουσίας τέθηκαν σε συναγερμό, ενώ κάποιες αναφορές διέρρευσαν στο ευρύ κοινό, αρχικά μέσω του Διαδικτύου. Οι διαρροές διαψεύδονταν από τα δελτία ειδήσεων και τα άλλα επίσημα κανάλια ενημέρωσης, όταν το πλάσμα ή τα πλάσματα που ήλεγχαν το σκάφος αποφάσισαν να επικοινωνήσουν τα ίδια με το σύνολο των ανθρώπων, θέτοντας υπό τον έλεγχό τους με τα εξελιγμένα μέσα που διέθεταν κάθε ηλεκτρονικό δίαυλο επικοινωνίας, ουσιαστικά κάθε ηλεκτρονική συσκευή που μπορούσε να αναπαράγει εικόνα ή ήχο. Ένα απόκοσμο πλάσμα εμφανίστηκε σε κάθε οθόνη του πλανήτη, είτε αυτή ήταν τηλεόρασης, ηλεκτρονικού υπολογιστή ή οποιασδήποτε άλλης συσκευής, ανεξαρτήτως της χρήσης της, και η φωνή του ακούστηκε από κάθε ραδιόφωνο, αλλά και κάθε ηχείο. Το μήνυμα μεταδόθηκε σε κάθε περιοχή του πλανήτη στην τοπική γλώσσα, με άψογη προφορά. Περίπου, ήταν το εξής:

.

«Ανθρώπινα πλάσματα του πλανήτη Γη, δεν μας ξέρετε αλλά σας ξέρουμε από το πρώτο βήμα σας στον πλανήτη. Είμαστε οι σπορείς του κόσμου σας, οι γενετιστές μας ήταν οι δημιουργοί σας. Σας παρακολουθούσαμε συνέχεια περιμένοντας την ενηλικίωσή σας, για να σας δεχθούμε στη μεγάλη ομοσπονδία των κηπουρών του σύμπαντος, της κατηγορίας πλασμάτων που αποδείχθηκαν ικανά να φροντίζουν τον πλανήτη τους και συμμετέχουν πλέον στην φροντίδα και στο μπόλιασμα της ζωής σε άλλους πλανήτες. Με λύπη μας, διαπιστώνουμε ότι είστε μια από τις αποτυχίες μας. Αποτύχατε και αποτύχαμε. Καταχραστήκατε τη θέση σας, καταδυναστεύσατε, κατακρεουργήσατε και καταβασανίσατε τα άλλα πλάσματα που έπρεπε να εποπτεύετε και να βοηθάτε με προσοχή και σύνεση, εξαλείψατε μαζικά είδη, μολύνατε σχεδόν ανεπανόρθωτα τον πλανήτη, ενώ δεν χρειάζεται αναφορά και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζετε τους ομοίους σας. Αυτοαποκαλείστε Homo Sapiens, αλλά είστε μόνο Homo Ergaster, άνθρωποι των εργαλείων, χωρίς σοφία, χωρίς καν λογική, χωρίς συμπόνια.

.

Για το συμφέρον όλων των άλλων πλασμάτων του κόσμου σας και για την προστασία άλλων κοντινών σε εσάς κόσμων, λάβαμε την απόφαση του τερματισμού σας. Σε κάθε κύτταρό σας υπάρχει ένας κώδικας αυτοκαταστροφής. Αυτός θα ενεργοποιηθεί με ένα ειδικό σήμα που δεν μπορείτε να ανιχνεύσετε. Το τέλος σας θα είναι σύντομο και ανώδυνο και από τη στιγμή που η διαδικασία θα ξεκινήσει, θα έχει ολοκληρωθεί σε όλο τον πλανήτη εντός τριών έως πέντε λεπτών. Η διαδικασία θα ενεργοποιηθεί σε επτά ημέρες από σήμερα. Σας δίνεται αυτό το διάστημα για περισυλλογή, σαν ένα τελευταίο δώρο στους καλύτερους από εσάς, αν και πολλοί δεν θα το δείτε έτσι, για να αναζητήσετε λίγη ειρήνη μέσα σας. Πάντως, δεν υπάρχει τίποτε που να μπορείτε να κάνετε για να ανατρέψετε την κατάσταση. Όλα γίνονται για την προστασία άλλων πλασμάτων που δεν πρέπει να υφίστανται την παραφροσύνη σας και για να απαλλαγεί ο πλανήτης και το σύμπαν από τη σκληρότητά σας. Σας απευθύνουμε τελευταίο χαιρετισμό, κρίμα που αυτό το μήνυμα δεν είναι ένα καλωσόρισμα στην τάξη των ουρανών, όπως ελπίζαμε κάποτε να είναι.»

.

Αφού ολοκληρώθηκε η μετάδοση του μηνύματος, το σκάφος εξαφανίστηκε τόσο ξαφνικά, όσο είχε κάνει την εμφάνισή του. Μέσα στο σκάφος υπήρχαν δύο μόνο πλάσματα. Λόγω της δυσκολίας προφοράς των ονομάτων τους, ας ονομάσουμε το ένα Χ και το άλλο Ψ:

.

Ψ: Θα παρακολουθήσουμε λοιπόν από εδώ τις εξελίξεις.

Χ: Ναι, θα έχει ενδιαφέρον, δεν νομίζεις;

Ψ: Χ, σε χαιρετώ και με τις τρεις κεραίες μου! Δεν σε λένε τυχαία τον μεγαλύτερο φαρσέρ του διαστήματος!

Χ: ΦΡΝΧ, ΦΡΝΧ, ΦΡΝΧ (παράξενο εξωγήινο γέλιο).

Συμπλοκή

Δεν χαίρομαι που γράφω αυτή την ανάρτηση, αλλά νομίζω ότι σας το οφείλω, καθώς είναι η συνέχεια της προηγούμενης. Δεν είχα εμπλακεί ποτέ σε καυγά, ούτε ως παιδί, μέχρι εχθές, Παρασκευή. Γύριζα αργά το βράδυ από οινοποσία με φίλο. Στην είσοδο της πολυκατοικίας κάθονταν τέσσερις από αυτούς. Παραμέρισαν για να περάσω. Μπήκα μέσα και γύρισα για να κλειδώσω την είσοδο, καθώς ήταν αργά. Η κίνησή μου ίσως να τους φάνηκε περίεργη και το ίδιο άτομο που με είχε απειλήσει την προηγούμενη φορά έσκυψε, σαν για να δει τι κάνω. Αυτό με ερέθισε, έσκυψα και εγώ και έκανα πως τον κοροϊδεύω κουνώντας τα δάκτυλα στη μύτη. Αυτός έκανε μια χειρονομία κουνώντας παλινδρομικά το χέρι του. Ξεκλείδωσα ξανά και βγήκα έξω. Ξεκίνησε μια έντονη λογομαχία με εκατέρωθεν αντεγκλήσεις. Κάποιος μου έδειξε τα οπίσθιά του, κάποιος τράβηξε το μπουφάν μου, εγώ τον έσπρωξα, παρά λίγο να τον ρίξω κάτω, μετά, άρχισε το κλωτσοσπρωξίδι. Ήταν αρκετά έντονο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι υπήρχε πρόθεση από κάποια πλευρά για σοβαρή ζημιά. Έριξα μερικές, κάποια στιγμή έφαγα δύο κλωτσιές μαζί και έπεσα πίσω για να ξανασηκωθώ αμέσως. Συνεχίσαμε με αντεγκλήσεις, άρχισαν να τραγουδάνε ελληνικό ραπ, με ρώτησαν κάτι ειρωνικά, τους ρώτησα κάτι άλλο, η εφηβική τους επιθετικότητα σαν να έσπασε, σαν να άνοιξε το απόστημα, βρήκα τη δίοδο που έψαχνα. «Μιλάτε πολύ,» τους είπα, «αλλά δεν λέτε τίποτε.» Οι ρόλοι, οι μουτσούνες της μαγκιάς εγκαταλείφθηκαν. Σε λίγο κάθονταν στις σκάλες και οι τέσσερις στη σειρά και άκουγαν που τους μιλούσα σαν καλοί μαθητές. Κάθισα ανάμεσά τους για να μην νοιώθω σαν δάσκαλος. Οι τρεις ήταν μαθητές, ο ένας τα είχε παρατήσει στην τρίτη γυμνασίου και δούλευε σε χρωματοπωλείο. Ήταν ένας Σύριος, ένας Αλβανός, ένας μισός Βιετναμέζος - μισός Φιλιππινέζος και ένας Έλληνας. Τους μιλούσα και τους μιλούσα. Εντυπωσιάστηκα από το πώς άκουγαν. Κάποια στιγμή, τους ρώτησα αν βαρέθηκαν, μου είπαν όχι. Τους εξήγησα τα προβλήματα, την γενικότερη ανθρώπινη κατάσταση και άλλα. Έδειξαν να καταλαβαίνουν, ο χρόνος θα δείξει.

.

Το αποκορύφωμα, ο πιο ευγενικός γυρνάει και μου λέει με ενδιαφέρον, «μήπως σας τραυματίσαμε κύριε;»

.

Δεν είμαι υπερήφανος για ό,τι συνέβη.

.

Υ.Γ. Μου είπαν ότι έχουν λογαριασμό στο facebook, τους είπα ότι έχω μπλογκ, όχι ποιο.

.

Υ.Γ.2 Πολύ άσχημα τα πράγματα!

.

Υ.Γ.3 Μια εμπειρία που μου έλειπε, πάει και αυτό.

Συνέβη και αυτό

Έχω αναφερθεί ξανά στην ατυχία να ζεις σε πεζόδρομο στο κέντρο, στο κέντρο της Αθήνας. Η κατάσταση έχει υπερβεί πλέον από κάθε όριο. Μια ομάδα δέκα έως είκοσι νεαρών ατόμων, γυμνασιόπαιδα-λυκειόπαιδα, κάθε εθνικότητας, μαζεύεται κάθε απόγευμα-βράδυ μπροστά από την πολυκατοικία και δημιουργούν με τα ουρλιαχτά και την ανεξέλεγκτη συμπεριφορά τους μια αφόρητη κατάσταση. Συνήθως, δεν κάθομαι πλέον στο σαλόνι ή την τραπεζαρία, παρά τα διπλά και τρίδιπλα τζάμια που έχω εγκαταστήσει, προτιμώ τη σχετική ησυχία του γραφείου και της κρεβατοκάμαρας που βλέπουν στην πίσω πλευρά, στον ακάλυπτο. Μετά, με ρωτούν οι φίλοι γιατί δεν δέχομαι επισκέψεις. Έχω πάψει από καιρό να νοιώθω ότι ζω σε σπίτι, σε εστία, σε άσυλο, αφού δεν απολαμβάνω οικιακής γαλήνης και ποιότητας ζωής. Θεωρώ την οικία μου υπνωτήριο και προσωρινό κατάλυμα. Θα μου πεις, από φιλοσοφικής άποψης, όλα τα σπίτια αυτό είναι, σωστό και αυτό.

Ένας από τους λόγους που δεν έχω αντιδράσει πολύ έντονα στην κατάσταση, παρά το γεγονός ότι παλαιότερα καλούσα και κατά διαστήματα την αστυνομία (έστελναν κάτι παιδαρέλια που δεν έκαναν τίποτα και μάλλον εκδήλωναν την επιθετικότητα και το σαδισμό τους σε ανυπεράσπιστους κρατούμενους του Α.Τ.), είναι ότι νοιώθω εντελώς αποξενωμένος από τα ανθρωποειδή που είναι οι γείτονές μου και που επίσης κατά διαστήματα με ενοχλούν - ίσως να χαίρομαι και κρυφά όταν τους βλέπω να ενοχλούνται από την κωλοπαιδαρία που μαζεύεται, περισσότερο από εμένα, καθώς πολλοί από αυτούς είναι και οικογενειάρχες άνθρωποι και κατά το παρελθόν μου έχουν πει ότι πρέπει να ανέχομαι τους δικούς τους θορύβους (πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, τον π**λο μα**κες!).

Βέβαια, σήμερα (εχθές, βλέποντας την ώρα), η κατάσταση έφτασε στα άκρα, καθώς η μαρίδα έπαιζε και ποδόσφαιρο, για την ακρίβεια κτυπούσε πέναλτι, με δερμάτινη μπάλα, μπροστά στην είσοδο. Δεν έκανα τίποτα, τους φώναξα ότι δεν μπορούν να παίζουν ποδόσφαιρο σε αυτό το χώρο διότι προκαλούν φθορές και μπορεί να κάνουν κάποια ζημιά, έτσι ακριβώς. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Με απείλησαν. «Ύψωσες τη φωνή σου, στη θέση σου θα πρόσεχα.» Μου ήλθε να σκάσω στα γέλια. Πρέπει να βλέπουν πολλές ταινίες τα πιτσιρίκια ή να έχουν παρεξηγήσει πολλά πράγματα τους λίγους τελευταίους μήνες (ή ίσως πάλι να έχουν καταλάβει κάποια πράγματα για το ξέφραγο αμπέλι στο οποίο ζουν). Η νέα μου πνευματική αγωγή με βοήθησε να μείνω ήρεμος, αν και ένα μέρος του εαυτού μου ήθελε να πει "γαία πυρί μιχθήτω", για να πιάσω μερικά από αυτά και να δείτε τον Περαστικό στα δελτία ειδήσεων των εννιά. Τους είπα ότι για να διεκδικούν σεβασμό πρέπει να δείχνουν σεβασμό, επανέλαβαν την απειλή, σαν αδέσποτα σκυλιά που αντλούν θάρρος το ένα από το άλλο και το πράγμα έμεινε εκεί, για τώρα.

Το καταθέτω αυτό για να καταλάβουν μερικοί φίλοι, μπλόγκερζ και μη, ποια είναι η κατάσταση σε κάποια μέρη της Αθήνας. Η άρνηση της πραγματικότητας και η πρόσληψη των πάντων μέσω ιδεοληψιών, ακόμη και η σωστή ερμηνεία των φαινομένων και η εύρεση των αιτίων τους, δεν αναιρούν την ίδια την πραγματικότητα και την απελπισία κάποιων ανθρώπων - όχι εμένα, που είμαι "Dharma Bum", αλλά ανθρώπων λιγότερο... ανοικτόμυαλων ή με παιδιά και άλλες επενδύσεις σε αυτή τη ζωή. Λυπάμαι ακόμη και αυτά τα πιτσιρίκια (μαντράχαλοι εδώ που τα λέμε) που με απείλησαν, καθώς είναι εμφανής η έλλειψη παιδεία, ερείσματος, βάσης για να σταθούν, αληθινής οικογένειας. Δεν είχα και σε αυτή την περίπτωση μαγικές φράσεις. Ωστόσο, λαμβάνοντάς τα όλα υπόψη, η κατάσταση είναι εκρηκτική.

Το κράτος δεν καταργείται ποτέ, τουλάχιστον εντελώς. Όσο δύσκολο είναι να καταργηθεί πλήρως το χάος, να εξαλειφθεί κάθε γωνία αταξίας, περισσότερο δύσκολο είναι ίσως να καταργηθεί η ροπή των ανθρώπων να οδηγούνται σε κάποιας μορφή τάξη/κράτος, όσο καίει ο ήλιος και προσφέρει ενέργεια στο σύστημα, εναντίον της εντροπίας. Ή θα οδηγούμαστε σε ένα καλύτερο κράτος, σε μια ομαλότερη κατάσταση, με περισσότερες ελευθερίες, με συμμετοχή περισσότερων ατόμων, ή θα οδηγούμαστε σε απολυταρχικές/αυταρχικές/χωρίς προσχήματα νομιμοποίησης μορφές κράτους, όπως και αν ονομάζονται αυτές (κανένα κράτος δεν έχει άλλη πιο ουσιαστική νομιμοποίηση από την ισχύ που μπορεί να ασκήσει, αυτά είναι τα όριά του, όλα τα κράτη είναι αυθαίρετα, κανένα κοινωνικό συμβόλαιο δεν υπάρχει πραγματικά). Με τον όρο κράτος, εννοώ ακόμη και τον τελευταίο μαφιόζο ή τύραννο που μαζεύει μερικούς μπράβους και επιβάλλει τους δικούς του κανόνες, όταν επικρατεί η γενικευμένη ανομία, όταν ο πολίτης χάνει την εμπιστοσύνη του στο «σύστημα». Κάθε μορφή κράτους, ακόμη και όταν διατείνεται ότι είναι μη-κράτος, βασίζεται στη βία. Δεν μπορείς να περιμένεις περισσότερη λογική από ένα τρομαγμένο άνθρωπο από ό,τι από ένα τρομαγμένο ζώο.

Φοβάμαι ότι υπό το βάρος τόσων πιέσεων, εκ των οποίων η σημαντικότερη ίσως να είναι η μετανάστευση, τουλάχιστον βραχυ/μεσοπρόθεσμα θα ακολουθήσουμε μια πορεία αυξανόμενης βίας και αυταρχισμού. Ο Σοπενχάουερ έλεγε ότι η χειρότερη εξουσία είναι προτιμότερη από την αναρχία, καθώς ο μέσος άνθρωπος, απαλλαγμένος από κάθε χαλινό, αστυνομίας ή θρησκευτικής δεισιδαιμονίας, θα σκοτώσει τον διπλανό του για να πάρει το λίπος του και να γυαλίσει τις μπότες του. Μοιράζομαι την εκτίμηση που έτρεφε για τους ανθρώπους.

Πουλάει κάποιος κανένα όπλο; Αφήστε το, έχω πηγές, είμαι Κρης.

Ευδαιμονείτε!

Υ.Γ. Αν έχω λάθη, θα τα διορθώσω σε επόμενη ανάγνωση, έχω πιει λίγο κρασάκι.

Υ.Γ.2 Αν σταματήσω να γράφω... να ανησυχήσετε.
.
Υ.Γ.3 Έχετε δει το Gran Torino; Από πολλές απόψεις, μερικές φορές νομίζω ότι ζω μέσα σε αυτό το έργο, μόνο που στο κέντρο της Αθήνας τα πράγματα είναι χειρότερα.

Πασχαλινός περίπατος

(Εχθές) Έφαγα όσο μπορούσα λιγότερο, έχοντας αντισταθεί στις πιέσεις, και βγήκα να περπατήσω στον ανοιξιάτικο ήλιο. Είναι σπάνια και απολαυστική εμπειρία να κινείσαι ανεμπόδιστα στην πόλη. Περπατούσα αργά, όσο πιο αργά μπορούσα, ξεκοκαλίζοντας, γλύφοντας και ρουφώντας το μεδούλι από κάθε βήμα. Ένα τσιμπούσι για όλες τις αισθήσεις. Νομίζω ότι και ο αέρας έχει γεύση. Πέρασα από την παλιά γειτονιά, στον Άγιο Παντελεήμονα, ανηφόρησα και πέρασα από Πλατεία Βικτωρίας. Σε ένα δρόμο, λίγο πριν να βγω στην Πατησίων, άκουσα ένα δυνατό κρότο, κάποιο βαρελότο που είχε ξεμείνει από την Ανάσταση (τι είναι πιο κιτς, οι Απόκριες ή το Πάσχα, που περνιέται και για σοβαρή γιορτή;). Γέμισε ο ουρανός με τρομαγμένα πουλιά. Όταν ήμουν παιδί, τα πυροτεχνήματα με τρόμαζαν, τώρα, με ενοχλούν. Μου θυμίζουν τι είναι ο άνθρωπος, ένα ανεύθυνο παιδί που παίζει με στρακαστρούκες - εργαλειακή ευφυΐα χωρίς σοφία, όλο επιδειξιομανία και έπαρση. Όταν βλέπω πυροτεχνήματα ή ακούω τους νταπαντούπες να διασκεδάζουν τα βράδια με δυνατά φώτα και κακοφωνίες, τα καλοκαίρια, σκέφτομαι τα πουλιά και τα άλλα πλάσματα της φύσης, την τρομάρα και τον πανικό τους. Αλλιώς φαντάζομαι την ιδανική μου πόλη και τις γιορτές των κατοίκων της.

Μεγάλη η βόλτα μου, Αιόλου, Μοναστηράκι, Θησείο (σε αυτές τις περιοχές είχε κόσμο), Διονυσίου Αρεοπαγίτου, όπου στάθηκα σκεφτικός στα ιερά του Διός και του Πανός και τα άλλα μνημεία ενός περασμένου κόσμου. Πριν να βγω στoυς Στύλους του Ολυμπίου Διός, κρύφτηκα στα στενά. Άφησα τα βήματά μου να με πάνε μόνα τους, σε ένα είδος περιπατητικού διαλογισμού. Δεν σκεφτόμουν τίποτε, δεν ερμήνευα τίποτε, απλώς ζούσα, απλώς περπατούσα, αντιλαμβανόμουν χωρίς την τυραννία των λέξεων, όλα μου αποκαλύπτονταν στη μοναδικότητά τους και στην ενότητά τους, χωρίς κατηγορίες, χωρίς κουτάκια ταξινόμησης, χωρίς διαχωριστικά όρια μεταξύ τους, το άρρητο. Όλος ο κόσμος ένα κορμί που συσπάται και συστρέφεται. Σαν να άκουσα από κάπου μακριά το κοσμικό γέλιο. Πέρασα από δρομάκια στα οποία ίσως να μην είχα περπατήσει ξανά. Κάποια στιγμή, άκουσα μια θαυμάσια μουσική, μια χορωδία να τραγουδά Gloria, Gloria. Δεν ήταν του μυαλού μου, ακουγόταν όλο και πιο δυνατά καθώς περπατούσα. Ερχόταν πίσω από τα κλειστά ρολά ενός υπογείου. Να περπατάς το Πάσχα στην Αθήνα και να ακούς όπερα από κάποιο υπόγειο, αντί για τίποτα νοθευμένα δημοτικά, της πίστας/πίτσας και σαχλοποπτράγουσα. Υπάρχει, λοιπόν, ελπίς;

Βγήκα πάλι στις γνωστές μου διαδρομές. Πλατεία Συντάγματος, Πανεπιστημίου, Πατησίων, πίσω στο σπίτι. Ένα ποτάμι γνωστό, αλλά που δεν είναι ποτέ ίδιο, όσες φορές και να το διανύσω. Λούζομαι στις όχθες του σαν Ινδός στις όχθες του Γάγγη και βλέπω την άσφαλτο να κυματίζει και να ρέει, για να χυθεί στον ωκεανό του κόσμου. Μεταλλικές βάρκες αρμενίζουν στην επιφάνειά του.
. .

Αφίσα κατά των «παράνομων μεταναστών που μας πνίγουνε» στον Άγιο Παντελεήμονα, φόβος.

Το χαμομηλάκι φέρνει την άνοιξη και στα βρώμικα πεζοδρόμια της πόλης.
.

Πεταγμένα στιχάκια για κάποια Μαριγώ στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, δίπλα σε αρχαίες σπηλιές, μάλλον από κάποιον κοντό. Ίσως να μην είχαν το ποθητό αποτέλεσμα, ίσως να ήταν η Μαριγώ που τους πέταξε. Μερικές φορές εξετάζω τον κόσμο σαν ένας αρχαιολόγος του πολύ πρόσφατου παρελθόντος.

.

Και μην ξεχνάτε, εδώ.

Εν μέσω σοσιαλΗστών

Μπένι: Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη πρωθυπουργία Σου.

Ανησυχούν λέει οι μπενιζελικοί για τα πόστα που θα πάρουν όταν το ΠΑΣΟΚ επανέλθει στην εξουσία...

Η παρά φύση φύση

Να είσαι συντηρητικός δήμαρχος στην Πολωνία, να έχεις πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά σου για ένα ελέφαντα επιβήτορα και αυτός να σου βγαίνει γκέι. Η είδηση, εδώ. Ντροπή για τη φύση που αρνείται να υποταχτεί στη φυσική τάξη! Λες και δεν είναι δική της, λες και είναι ένα φτιαχτό κατασκεύασμα των ανθρώπων.

Αυτό πάλι που εξοργίζει και σοκάρει εμένα δεν είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός του φιλαράκου αυτού, αλλά ότι ένα ζώο αιχμαλωτίζεται και εκτίθεται φυλακισμένο μακριά από το φυσικό του περιβάλλον, για ψυχαγωγία και ικανοποίηση της περιέργειας των ανθρώπων.

Αν μπορούμε να χρησιμοποιούμε τον όρο παρά φύση, αυτός αρμόζει στον πολιτισμό μας, στη συμπεριφορά μας προς τη φύση και στην μανία ορισμένων να ορίζουν τι είναι φυσικό και τι αφύσικο, φυλακίζοντας συνήθως το φυσικό σε κλουβιά, καθώς μόνο εκεί το ανέχονται.

Και να μην ξεχνάμε τον έρανο που ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτηση. Ορίστε η σύνδεση και εδώ.

Δύσκολοι καιροί για καθαρόαιμα

- Μήπως θα μπορούσατε να βοηθήσετε έναν ευπατρίδη;

.

Όλοι έχουν υπόψη τους το στερεότυπο με το μικρό, κακομαθημένο σκυλάκι που κυκλοφορεί μονίμως στην αγκαλιά της κυρίας του και τρώει μόνο φιλετάκι. Πολλοί κάθονται και χαζεύουν τα αξιαγάπητα κουτάβια στις βιτρίνες κάποιων, όχι όλων, των πετ-σοπ. Λίγοι, όμως, γνωρίζουν την άσχημη πραγματικότητα που πολλές φορές κρύβεται πίσω από αυτές τις εικόνες. Λίγοι γνωρίζουν τους όρους puppy-mill και puppy-farm (φάρμα παραγωγής κουταβιών). Πρόκειται για παράνομα εκτροφεία καθαρόαιμων ζώων που προορίζονται κυρίως για πώληση σε πετ-σοπ. Τα ζώα μεγαλώνουν σε άθλιες συνθήκες, με ελάχιστη φροντίδα και φαγητό, χωρίς περίθαλψη, αρρωσταίνοντας, με πολλά να μην επιβιώνουν, ενώ και η τύχη όσων μείνουν απούλητα στη βιτρίνα και αρχίσουν να «μπαγιατεύουν» είναι άγνωστη. Φυσικά, η υγεία τους και ο χαρακτήρας τους επηρεάζονται και εμφανίζουν προβλήματα ακόμη και μετά την αγορά τους από τον ανυποψίαστο αγοραστή. Οι εκτροφείς που τηρούν τη νομοθεσία και φροντίζουν σωστά τα ζώα, δεν τα διαθέτουν μέσω καταστημάτων!

Τέτοιες περιπτώσεις, puppy-mill, μύλων που αλέθονται ζώα, τις ξέραμε από το εξωτερικό, πρόσφατα, όμως, αποκαλύφθηκε και προβλήθηκε μια τέτοια περίπτωση και στην Ελλάδα, με ένα τέτοιο κολαστήριο ζώων ράτσας στα Δερβενοχώρια. Δείτε την είδηση, εδώ. Με τις προσπάθειες εθελοντών φιλοζωικών σωματείων σώθηκαν όχι ένα ούτε δύο ούτε δέκα, αλλά πενήντα τέσσερα (54) τέτοια ζώα. Η περίθαλψη και φροντίδα αυτών των ζώων μέχρι να αποκατασταθεί η υγείας τους και να βρουν οικογένεια έχει ένα δυσβάσταχτο κόστος και, όπως με ενημέρωσαν, έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια συγκέντρωσης χρημάτων ή, ακόμη καλύτερα, εύρεσης ανθρώπων που θα υιοθετήσουν κάποια από αυτά τα ζώα. Όσοι θέλετε να βοηθήσετε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μπορείτε να βρείτε όλες τις πληροφορίες, εδώ.
.

How much is that doggie in the window / The one with the waggley tail... Μην αγοράσεις το χαριτωμένο ζωάκι στη βιτρίνα, σκέψου ότι με αυτό τον τρόπο ενισχύεις ένα άθλιο εμπόριο και ότι, ακόμη και έχοντας την πρόθεση να βοηθήσεις ένα ζώο τώρα που τα ξέρεις αυτά, καταδικάζεις άλλα σαν αυτό να έχουν την ίδια μοίρα, και σίγουρα δεν μπορείς να αγοράσεις και αυτά που θα πάρουν τη θέση του πίσω από το τζάμι μετά από αυτό. Αν αγαπάς τα ζώα, μάζεψε ένα αδέσποτο από το δρόμο, θα σε ευγνωμονεί. Αν πάλι θες ζώο ράτσας, απευθύνσου σε υπεύθυνους εκτροφείς... ή ιδού μια λαμπρή ευκαιρία να αποκτήσεις ένα από τα διασωθέντα καθαρόαιμα ζώα. Η θέση των ζώων δεν είναι στις βιτρίνες, όπως των εμπορευμάτων.

Ρία

Με πλησίασε κρατώντας τρία εισιτήρια λεωφορείου. «Να σας απασχολήσω για λίγο...» ήταν εμφανές περί τίνος επρόκειτο. Ήταν μια μικροκαμωμένη κοπέλα. Ήθελε να μου δώσει τα εισιτήρια, που δεν ήταν ακυρωμένα, όπως μου τόνισε, με αντάλλαγμα μερικά ψιλά για φαγητό. Την κοίταξα λίγο, της είπα ότι δεν ήθελα τα εισιτήρια, αλλά ότι πολύ ευχαρίστως θα της αγόραζα ό,τι ήθελε να φάει. Δέχθηκε, αφού επέμεινε για λίγο ότι έπρεπε να πάρω τα εισιτήρια. Καταλήξαμε να περπατήσουμε για αρκετά τετράγωνα μαζί. Μου μιλούσε στον πληθυντικό, τη ρώτησα το όνομά της, μου το είπε τονίζοντας ότι είναι Ελληνίδα, της είπα το δικό μου και της ζήτησα να μου μιλά στον ενικό. «Ανέβα στο πεζοδρόμιο» της είπα κάποια στιγμή, βλέποντας ότι περπατούσε απρόσεκτα στη μέση ενός κεντρικού δρόμου. «Δεν με νοιάζει, μακάρι να με πατήσει αυτοκίνητο» μου είπε. Αρχίσαμε τη συζήτηση. Της είπα μερικές τετριμμένες σοφίες, ότι το τέλος που ζητά θα έλθει έτσι και αλλιώς και δεν υπάρχει λόγος να βιάζεται. Μου είπε ότι ο πατέρας της είχε πεθάνει πριν από έξι μήνες, ότι ήταν με κάποιον που τη κτυπούσε και την παράτησε, ότι δεν την δεχόταν η μητέρα της πια στο σπίτι λόγω της εξάρτησής της (μύριζε ότι είχε να πλυθεί καιρό), ότι είχε προσπαθήσει να απεξαρτηθεί κάποιες φορές χωρίς επιτυχία, ότι η αναμονή για αυτά τα προγράμματα μετριέται πλέον σε χρόνια. Ήταν είκοσι δύο χρονών.

Φτάσαμε κάποια στιγμή σε ένα φούρνο. Πήρε μια τυρόπιτα, την ενθάρρυνα να πάρει ό,τι άλλο ήθελε. Διάλεξε δύο γαλακτομπούρεκα, ζήτησε παραπάνω χαρτοπετσέτες και κάποιο πλαστικό πιρουνάκι, δεν θυμάμαι αν υπήρχε. Βγήκαμε έξω και μιλήσαμε για λίγη ώρα ακόμη, «ξέρω ότι θα έχεις ακούσει πολλές τέτοιες βλακείες» της είπα αφού της επισήμανα πόσο σημαντικό ήταν να μη βασίζεται σε κανέναν, σε άντρες, στους άλλους, για να βρει κάποιο νόημα, αλλά ότι έπρεπε να ψάξει μέσα της για να βρει το δικό της, ότι έπρεπε να προσπαθήσει για τον εαυτό της και για κανέναν άλλο. Αισθανόμουν σχεδόν ένοχος που έπαιζα αυτό το ρόλο από θέση ισχύος απέναντι σε ένα άλλο άνθρωπο, προσπαθούσα απεγνωσμένα να βρω τις μαγικές λέξεις που θα έλυναν το ξόρκι, αυτή ήταν η σκέψη μου, ότι δεν μπορεί, θα υπάρχει ένας μαγικός συνδυασμός λέξεων που θα την απελευθέρωνε, προτίμησα να την αφήσω πριν να αρχίσει να σκέπτεται πόσο μεγάλο τίμημα πλήρωνε τελικά για το φαγητό της (ψέματα, φαινόταν ότι ήθελε να μιλήσει). Με ευχαρίστησε πολλές φορές και για το φαγητό και για τις συμβουλές και φύγαμε σε αντίθετες κατευθύνσεις.

Γράφω αυτές τις γραμμές λίγο πριν από τα μεσάνυχτα και αναρωτιέμαι πού θα κοιμηθεί απόψε η Ρία και αν τελικά θα καταφέρει να αναμετρηθεί με τους εσωτερικούς της δαίμονες και τον μεγάλο δράκο που την κρατά αιχμάλωτη στον πύργο του. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ιππότης για αυτή τη δουλειά.

Βγαίνω έξω και συναντώ πληγωμένα και αδέσποτα ζώα, πληγωμένους και αδέσποτους ανθρώπους. Οι απόψεις μου είναι γνωστές, αλλά δεν μπορώ να δεχθώ αυτό το σύστημα πλέον, είναι σάπιο, πρέπει να πεθάνει, πρέπει να ανατείλει ένα νέος κόσμος, ένας κόσμος που δεν ξερνάει ψυχές, που δεν αφοδεύει ανθρώπους, που δεν βασανίζει ζώα, αλλιώς, καλύτερα να πάμε όλοι να πνιγούμε.
.
Υ.Γ. Ήταν πριν από μερικές μέρες που περπατώντας μαζί με τον φίλο μου, τον αερόστατο, τον είδα να κάνει κάτι ανάλογο σε έναν άλλο εξαρτημένο που ζήτησε να του πάρουμε φαγητό. Η κατάσταση με τα ναρκωτικά μοιάζει να είναι πλέον εκτός ελέγχου... όπως και τόσα άλλα.

Φλυαρίες

Περπατάς ανάμεσα στους ανθρώπους και χίλια πράγματα σε ενοχλούν και σε θυμώνουν. Σκέψου όμως ότι ίσως αυτό να οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην πολύ σημασία που τους δίνεις, στον τρόπο που υπερεκτιμάς τη φύση τους. Τους θεωρείς φορείς του καλού και του κακού, φορείς κάποιας θείας φύσης ή ελεύθερης βούλησης, αλλά είναι αυτή η σωστή αντίληψη; Ένας λογικός άνθρωπος δεν θυμώνει όταν του επιτίθεται ένα πεινασμένο ή τρομαγμένο ζώο, κάνοντας φυσικά όσα πρέπει για να αμυνθεί όσο διαρκεί η απειλή. Σκέψου τώρα ότι ο άνθρωπος που πετά ένα χαρτί στο δρόμο ή αδικεί για να υπηρετήσει την ιδιοτέλειά του δεν είναι παρά ένα έρμαιο ορμών και παρορμήσεων, είναι λιγότερο ελεύθερος από ένα ζώο. Τι σημασία έχει ότι μιλάει και μοιάζει να έχει κάποια λογική σκέψη; Μη σε ξεγελούν αυτά. Η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι και αυτή ένα φυσικό φαινόμενο, όπως η βροχή, όπως μια φυσική καταστροφή. Μπορείς, με αυτό τον τρόπο, ακόμη και να περπατάς σε μια άσχημη πόλη όπως αυτή που ζω και να παρατηρείς τους άσχημους ανθρώπους που σε περιστοιχίζουν ακριβώς όπως παρατηρείς ένα ηφαιστειακό τοπίο, ένα πλήθος άγριων ζώων. Με αυτό τον τρόπο, ίσως να ανακαλύψεις ότι μπορείς να δεις με συγκατάβαση, για να μην πω συμπάθεια, ακόμη και αυτούς που κάνουν τα χειρότερα.

Κοίταξέ τους, κρεάτινα συστήματα που δεν έχουν κανένα έλεγχο στη βούλησή τους, που νομίζουν, οι αφελείς, ότι είναι δική τους. Καθορίζονται από τις γενετικές καταβολές τους και τις επιδράσεις από το περιβάλλον τους. Αξίζει να οργίζεσαι για αυτούς, ακόμη και όταν σε βλάπτουν; Κάνεις ό,τι μπορείς, τους αποφεύγεις, τους χειραγωγείς, τους χρησιμοποιείς για να επιτευχθεί αυτό που θεωρείς σωστό, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορείς να θυμώσεις με ένα είδος πιθήκου, έστω και αν αυτό είναι το χειρότερο που υπάρχει, έστω και αν εκτελεί τα αναπαραγωγικά τελετουργικά του και ανταγωνίζεται για την αρχηγία της αγέλης κραδαίνοντας πυρηνικά όπλα. Κοίτα πώς πάει να κρύψει τη γύμνια του με χρωματιστά υφάσματα, πώς στολίζει τις αθλιότητές του με γυαλιστερά μπιχλιμπίδια. Με όλα του τα κόλπα, αντί να κρύψει, κάνει ακόμη πιο προφανή την αχρειότητά του. Ανεβαίνει στον ψηλό βωμό να θυσιάσει στους θεούς του και, έτσι, όλοι βλέπουν από κάτω τον κώλο του. Κρίμα, βέβαια, που είχαμε την ατυχία να ζούμε ανάμεσά τους και να έχουμε την όψη τους. Εσύ και εγώ δεν είμαστε, φυσικά, σαν και αυτούς, έτσι δεν είναι;
.
Πόσο θα άλλαζε ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας εάν στρέφαμε αυτό το ίδιο βλέμμα καταπάνω μας; Πόσο θα άλλαζε ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τον κόσμο εάν οχυρωνόμασταν σαν παρατηρητές καρχαριών μέσα σε ένα κλουβί παρατήρησης στα βάθη της θάλασσας, επιστρατεύοντας όσο καλύτερα μπορούμε ό,τι είναι καθαρή συνείδηση μέσα μας, χωρίς λέξεις, χωρίς καμία κρίση, χωρίς καμία ερμηνεία και απλώς παρατηρούσαμε όσα γίνονται στο μυαλό μας, όσα αντιλαμβανόμαστε από τις αισθήσεις μας, τις ίδιες μας τις σκέψεις, σαν ξένα πράγματα, σαν κάτι που είναι εκεί έξω; Πώς θα ήταν να βιώναμε έστω και μία στιγμή καθαρής, ανόθευτης συνειδητότητας, χωρίς κανένα φόβο, χωρίς καμία ελπίδα, χωρίς κανένα υπολογισμό, απαρνούμενοι σαν ξένα όσα μέχρι τώρα θεωρούσαμε ότι είναι εγώ; Μήπως είναι αυτή η απόλυτη, η υπέρτατη ελευθερία στην οποία μπορεί να ελπίζει ένα άνθρωπος; Το τέλος της δυστυχίας και της ευτυχίας, αλλά το άνοιγμα μιας πύλης σε κάτι άλλο; Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος.

Ένας γαϊδαράκος που τον έλεγαν Κλάρενς

Ήταν ένας γαϊδαράκος που τον λύσαν τα παιδιά, γιατί τον είχανε δεμένο και πεινούσε, ο καημένος,
Βρήκε πόρτα ανοικτή, σε περβόλι δροσερό, και μπήκε μέσα με χαρά, δυο λάχανα έφαγε, δεν ήτανε πολλά,
Μα τον ηύρε ο νοικοκύρης, του χωριού του το καμάρι, που δεν φόραγε σαμάρι, και εθύμωσε πολύ, με τον κλέφτη γαϊδαράκο,
Ξύλο έπεσε πολύ, έσπασε το γαϊδουρινό κορμί, και με πόνο έφυγε πολύ από τούτη τη ζωή, ο κλεφτάκος γαϊδαράκος,
Να πεθάνει ο χωριάτης, να πεθάνει το χωριό, να πεθάνουν τα παιδιά τους και να σβήσει η γενιά τους μεσ' σε πόνο τρομερό,
Να με ακούσει η Εκάτη, να με ακούσει και ο Άδης και η Άρτεμη να στείλει τ' άγριά της τα σκυλιά, για όσα κάνανε στον Κλάρενς, να τους σκίσουν τα κορμιά,
Και αν ο άνθρωπος εκλείψει, πανηγύρι για τη φύση!

Μεταφέρω από το newsletter του Αρκτούρου που έλαβα:

(Μια είδηση που δημοσιεύεται στο καινούριο τεύχος της Μικρής Αρκτου που θα σταλεί στους υποστηρικτές του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ τις επόμενες ημέρες).

Από την Μελίνα Αυγερινού, ξεναγό του Καταφυγίου της Καφέ Αρκούδας.

Σε χωριό της δυτικής Μακεδονίας, ήταν ένας γάιδαρος… δεμένος σε ένα δέντρο, κουρασμένος και πεινασμένος. Τα παιδιά του χωριού τον έλυσαν γιατί τον λυπήθηκαν. Ο γάιδαρος μπήκε στον πρώτο κήπο που βρήκε με ανοιχτή την πόρτα κι έφαγε δυο λάχανα. Ο ιδιοκτήτης του κήπου αντί να τον διώξει και να κλείσει την πόρτα, τον ξυλοκόπησε άγρια. Η αιτία της βίαιης αντίδρασης ήταν η ‘παραβατική’ συμπεριφορά του γαιδάρου, που μπήκε απρόσκλητος στον κήπο κι έφαγε δυο λάχανα. Ο ιδιοκτήτης του γαιδάρου, μη ξέροντας τι να κάνει, στράφηκε για βοήθεια στους ανθρώπους του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ.

Διστακτικοί εμείς, καθώς δεν ξέραμε πως να βοηθήσουμε αρχικά, μεταφέραμε το τραυματισμένο ζώο-που κείτονταν ανήμπορο στη μέση του δρόμου, στις εγκαταστάσεις του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ. Μετά από 10 μέρες σκληρού αγώνα των εθελοντων, φίλων, εργαζόμενων και κτηνιάτρων του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ κι αφού το ζώο ακόμη δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του τον μεταφέραμε για πιο ειδική φροντίδα σε Ειδικό Καταφύγιο στα Τρίκαλα Εκεί, μετά από συνολικά δεκαέξι μέρες, ο Κλάρενς υπέκυψε στα σοβαρά τραύματά του.

Τέτοιου είδους συμπεριφορές, δεν ταιριάζουν στον 21ο μας αιώνα. Η φύση δεν μας ανήκει, εμείς της ανήκουμε γι’ αυτό ας φροντίσουμε να συνυπάρξουμε αρμονικά με τους συγκάτοικούς μας σε αυτόν τον πλανήτη.

Τελικά, ούτε στην επαρχία θα ήθελα να ζήσω. Μακριά από τους ανθρώπους θα ήθελα να μπορούσα να ζήσω.

Αδιάβατη πόλη, άνομη πόλη

Δεν μπορείς πια ούτε να περπατήσεις σε αυτή την πόλη. Πρέπει να κάνεις κουτσό ανάμεσα στην απλωμένη στα πεζοδρόμια πραμάτεια μεταναστών - παράνομων «καταστηματαρχών». Τα παράνομα, υπαίθρια καταστήματα όλο και πληθαίνουν, αντίθετα με όσα λειτουργούν νομίμως. Η κατάσταση μοιάζει να έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Εχθές, έχοντας επισκεφθεί κάποιο πελάτη, διαπίστωσα ότι η απλωμένη πραμάτεια στην είσοδο του μετρό στην Πανεπιστημίου εμπόδιζε την κίνηση των επιβατών και, φυσικά, όλων των περαστικών. Δύο τετράγωνα πιο πάνω, μια διμοιρία των ΜΑΤ να διαφυλάττει την έννομο τάξη (την ποια;). Έχουμε φαίνεται αστυνομία ειδικών αποστολών. Αν κάποια όργανα έχουν ταχθεί να φυλάνε τις βιτρίνες, θα ασχολούνται μόνο με αυτό και δεν πρόκειται να ασχοληθούν με ο,τιδήποτε άλλο, ακόμη και αν διαπράττεται φόνος μπροστά στα μάτια τους.

Δεν ξέρω ποιοι προκαλούν μεγαλύτερη ζημιά στους καταστηματάρχες, αυτοί που σπάνε τις βιτρίνες ή αυτό το παράνομο εμπόριο που είναι προφανές ότι είναι μεγάλη μπίζνες από την οποία κάποιοι, σε κάποιο στάδιο της αλυσίδας, πλουτίζουν, εκμεταλλευόμενοι και την κακώς νοούμενη ανοχή απέναντι στους «κακόμοιρους τους μετανάστες που δεν έχουν άλλη διέξοδο». Δεν ξέρω με τι μούτρα αυτό το κράτος θα ζητάει μετά ΦΠΑ και φόρους από τους νόμιμους εμπόρους, όταν ανέχεται μια παράλληλη αγορά που τους ανταγωνίζεται χωρίς καμία φορολογική επιβάρυνση, χωρίς κανέναν κανόνα και έλεγχο. Καταλαβαίνω τα προβλήματα με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, αλλά αν είναι το κράτος να κατεβάσει ρολά, ας το κάνει για όλους. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να είναι τα κορόιδα.

Αυτό βέβαια που με ενόχλησε πιο έντονα εχθές, όπως και κάθε φορά που βγαίνω από το σπίτι μου, είναι αυτή η αυθαίρετη κατάληψη δημόσιου χώρου, ζωτικού χώρου θα έλεγα, λαμβάνοντας υπόψη το πόσο πολύτιμο αγαθό είναι ο χώρος σε αυτή την πόλη. Η Πατησίων είναι σε ακόμη χειρότερη μοίρα από πλευράς παράνομου εμπορίου, αλλά δεν είναι μόνο αυτό, δεν είναι ακόμη μόνο και τα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και τα τραπεζοκαθίσματα. Είναι και το ότι ακόμη και αν κάπως καταφέρεις να ελιχθείς ανάμεσα σε όλους αυτούς τους παράνομους ή νομότυπους καταληψίες, έχεις να αντιμετωπίσεις παρακάτω τους επαίτες και τα φορτικά πρεζόνια και άλλους ωραίους τύπους, απεργούς σε αντίσκηνα, κοινωνικούς αγωνιστές, αντιεξουσιαστές έξω από καταλήψεις και δεν συμμαζεύεται. Μοιάζω εγωιστής; Σκεφθείτε τον ηλικιωμένο, τον ανάπηρο, τον τυφλό. Τα ειδικά ανάγλυφα στα πεζοδρόμια μας μαράνανε. Αυτή η πόλη σε κάνει να νοιώθεις λίγο σαν μυθολογικός ήρωας, σαν τον Θησέα! Από τον Περιφήτη με το σιδερένιο ρόπαλο, στον Σίνη τον Πιτυοκάμπτη, για να σε παραλάβει πιο κάτω ο Σκίρωνας! Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ομόνοια... η Οδύσσεια της Αθήνας και ένα κράτος για τις κλωτσιές που κύριο μέλημά του είναι πώς να ορίσει την κουκούλα, που αντί να επιβάλλει τον οποιοδήποτε νόμο, νομοθετεί συνέχεια, ώστε να περιορίσει τις ήδη περιορισμένες ελευθερίες μας, φυσικά, όσων ενδιαφέρονται έτσι και αλλιώς για το νόμο. Ένα κράτος που απονομιμοποιείται συνεχώς και που είναι καταδικασμένο να ακολουθεί αυτή την πορεία της παρακμής, αφού ο κύριος χαρακτήρας του είναι πελατειακός. Ενδιαφέρεται για την καταστολή, για τη μη αμφισβήτηση των συμφερόντων που εκπροσωπεί. Ο πολίτης ανάμεσα στις συμπληγάδες της ανομίας και του αυταρχισμού, που ποντάροντας στη βλακεία του χρησιμοποιούν ως άλλοθι το ένα το άλλο.

Αυτή η πόλη, όπως κτίστηκε, έχει ζυμωμένη τη βία μέσα της. Όταν πας να περιορίσεις τη μία μορφή της, θα εμφανίζεται η άλλη, είναι ένα γνήσιο «Gotham City», μια Λερναία Ύδρα. Το μόνο που συγκρατούσε τα πράγματα μέχρι τώρα ήταν η κοινωνική συνοχή, η οποία αποδυναμώνεται συνέχεια.

Αν είχα το οποιοδήποτε ενδιαφέρον ή συμπάθεια για τον διπλανό μου και αισθανόμουν μέρος αυτής της κοινωνίας, θα έλεγα ότι ήλθε η ώρα να μαζευτούμε μερικοί και να κινηθούμε επιθετικά, ίσως δημιουργώντας ανεξάρτητες, παράλληλες κοινότητες και συστήματα, τουλάχιστον αν μετά τις επόμενες εκλογές δεν συμβούν ριζικές αλλαγές στην πολιτική σκηνή. Δεν βαριέσαι, ας ανησυχούν όσοι έχουν παιδιά και δεν σχεδιάζουν να μεταναστεύσουν, αφήνοντας αυτή τη χώρα να βουλιάζει κάτω από τη σαπίλα και την ανεξέλεγκτη και μαζική μετανάστευση. Με κάποιους φίλους λέγαμε ότι ίσως να είμαστε η τελευταία γενιά που προσδοκούσε να ζήσει και ζει καλύτερα από τη γενιά των γονιών της (αν και δεν πρέπει να μακαρίζουμε κανέναν πριν από το τέλος, ιδίως καθώς τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης είναι στον αέρα). Η επόμενη γενιά βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα σκοτεινό μέλλον. Ελπίζω αυτές οι δυσοίωνες προβλέψεις να μην επαληθευθούν.

Υπαίθριο πολυκατάστημα, Πατησίων, σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας.