- Ξέρεις πώς με λένε εμένα, ρε;!.
Βγήκα και σήμερα, στην εθνική μας εορτή, για ένα περίπατο, μετά το οικογενειακό, εορταστικό τραπέζι. Αρχικά, ο καιρός ήταν ιδανικός για περπάτημα, με ήλιο, αλλά σχετικά χαμηλή θερμοκρασία. Αποφάσισα να επισκεφτώ, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, τον Εθνικό Κήπο. Έχω τελευταία ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για τη φύση και καθώς πολλές φορές φαντασιώνομαι ότι χτίζω το δικό μου καλύβι μέσα στο δάσος και ότι ζω μακριά από τους ανθρώπους, κάπως σαν τον Θορώ, είπα να ξεκινήσω από μια επίσκεψη εκεί, πριν να κάνω το μεγάλο βήμα. Πόσο γαληνεύει την ψυχή το να περπατάς μέσα στη φύση, ακούγοντας τους ήχους της και, κυρίως, τα τραγούδια των πουλιών. Πραγματικά ενοχλήθηκα όταν συνάντησα κάποιους που είχαν μαζί τους μουσική από κάποιο ραδιόφωνο ή κινητό, το θεώρησα μεγάλη χυδαιότητα. Ευτυχώς, πάντως, ο καιρός είχε αρχίσει να χαλάει και τα σύννεφα να μαζεύονται απειλητικά, οπότε τα χυδαία ανθρώπινα πλάσματα δεν υπήρχαν σε μεγάλους αριθμούς.
Καθώς ο Εθνικός Κήπος αποτελεί και ένα μουσείο της φύσης, με δείγματα φυτών και δέντρων από όλο τον κόσμο - εξάλλου εντός του βρίσκεται και βοτανικό μουσείο - κάποια από τα δέντρα είχαν ταμπελάκια με τις επιστημονικές και κοινές ονομασίες τους και άλλα στοιχεία. Ούλμος ο καρπινόφυλλος, κοινό όνομα: φτελιά, καραγάτσι, Κυπάρισσος ο αειθαλής, ποικιλία: ορθόκλαδο, Κελτίς η δρυική, κοινό όνομα: μελικοκκιά (αυτό με έκανε να φαντάζομαι ότι είμαι δρυίδης στο βορά, να περιπλανιέμαι σε αχανή και σκοτεινά δάση και να μαθαίνω τα μυστικά της φύσης), Λιβισώνα η σινική, χώρα καταγωγής: Κίνα και άλλα. Καθόμουν ώρα πολλή και χάζευα αυτά τα υπέροχα πλάσματα της φύσης, τους δεντροπρίγκιπες και δεντροβασιλιάδες, μα και τις δεντροπριγκίπισσες και δεντροβασίλισσες, αφού κάποια δέντρα έχουν και αυτά φύλο (εκτός από φύλλα), όπως μου υπενθύμισαν κάποια ταμπελάκια. Η άνοιξη έκανε αισθητή την παρουσία της, με μπουμπούκια, βλαστούς και αρώματα, παρά τις σταγόνες βροχής που είχαν αρχίσει να πέφτουν.
Θεωρώ ντροπή ότι ξέρουμε να αναγνωρίζουμε τα αυτοκίνητα από μακριά, αλλά αντιμετωπίζουμε, οι περισσότεροι άνθρωποι αυτής της πόλης, τα φυτά ως «αυτά τα αδιαφοροποίητα πράσινα πράγματα» και τα πουλιά, ως, γενικά, πουλιά (μόνο τα περιστέρια και τα σπουργίτια αναγνωρίζουν οι περισσότεροι). Αισθάνομαι την ανάγκη να γνωρίζω τι φυτό και τι πτηνό είναι αυτό που με γεμίζει με χαρά κάθε φορά. Είμαι χαρούμενος για το πιο πρόσφατο απόκτημά μου, τον εξαιρετικό οδηγό αναγνώρισης πουλιών που εξέδωσε η ορνιθολογική εταιρεία με την τόσο καλή εικονογράφηση. Κρίμα βέβαια που δεν τον είχα μαζί μου, καθώς είδα πολλά άγνωστά μου και πολύχρωμα πουλιά να πετούν εδώ και εκεί (αναγνώρισα πάντως τι καρακάξες να αλητεύουν σε παρέες κοντά στα ερείπια μιας ρωμαϊκής έπαυλης). Οι στιγμές πάντως ήταν μαγικές. Όταν βρεθείς για λίγο κοντά στη φύση, έστω και σε ένα κήπο στο κέντρο της πόλης, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί πόλεις όπως η Αθήνα, αλλά και γενικότερα ο υπο-πολιτισμός μας, είναι τόσο επιρρεπείς σε ξεσπάσματα βίας και τρέφουν όλες αυτές τις νοσηρότητες. Ο άνθρωπος που ζει μέσα στα τσιμέντα, τα σίδερα και τα πλαστικά, ακούγοντας το κατούρημα και το καζανάκι αυτού που μένει στο πάνω διαμέρισμα, διαστρέφεται, αρρωσταίνει η ψυχή του. Ο άνθρωπος δεν είναι για να ζει έτσι, χρειάζεται τη φύση, χρειάζεται το χώρο του.
Η βροχή κάποια στιγμή δυνάμωσε, αλλά ευτυχώς με είχε ακολουθήσει η πιστή μου ομπρέλα, που πήδηξε μέσα στο χέρι μου και άνοιξε με ένα τίναγμα, χαρούμενη που για άλλη μια φορά θα εκπλήρωνε το σκοπό της. Ρουφώντας τις τελευταίες, όμορφες, βρεγμένες εικόνες - η φύση δεν είναι ποτέ καταθλιπτική, σε οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες - πήρα το δρόμο της επιστροφής
12 σχόλια:
Δεν ξερω ν' αναγνωριζω αυτοκινητα απο μακρυα (ουτε απο κοντα).
[επιστημονικοφανες mode on]
Η οσφρηση και ο θορυβος που μας περιβαλλει θεωρουνται παρακατιανοι παραγοντες. Ειναι ομως πολυ σημαντικοι γι´ αυτο που ονομαζουμε "ποιοτητα ζωης".
[επιστημονικοφανες mode off]
Το κειμενο σου μου θυμισε ενα παλιο τραγουδακι του Ντυλαν
man gave names to all the animals
in the beginning, long time ago
Jolly Roger, εσύ είσαι θαλασσινός, πού να ξέρεις από αυτοκίνητα; :P
Σωστά είναι αυτά που λες και εγώ έχω την ατυχία να είμαι πολύ ευαίσθητος στο θόρυβο.
Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι νοιώθω ότι είναι μειονέκτημα να μην ξέρει κάποιος μερικά βασικά πράγματα για τη χλωρίδα και την πανίδα του τόπου όπου ζει. Βλέπω αυτά τα φυτά που φυτρώνουν ανάμεσα στις πλάκες των πεζοδρομίων και αναρωτιέμαι τι είναι, τι θα μπορούσαν να γίνουν αν μεγάλωναν.
Οι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει στην πόλη είναι τόσο διαφορετικοί από αυτούς που είναι στα χωριά. Είδα για πρώτη φορά βάτραχο στα 18 μου, όταν έφυγα από την Αθήνα για σπουδές.
Αλλά καμιά φορά πιστεύω ότι οι μεγάλες πόλεις έχουν άλλα καλά. Ένας συνδυασμός των δύο θα ήταν το ειδανικό. Να μένεις στην πόλη αλλά όποτε μπορείς να φεύγεις να ακούς τους ήχους της φύσης.
Η τελευταια πρόταση, ειναι και ένα απο τα συμπεράσματα του Θορω, που προαναφερθηκε:
"Όποιος ζει μέσα στη Φύση είναι αδύνατο να βυθιστεί στην πιο μαύρη μελαγχολία, φτάνει να μην έχει χάσει όλες του τις αισθήσεις".
Και την έχω νιώσει ουκ ολίγες φορες
Κι αυτην την ώρα που σχολιάζω, ένα υπέροχο κοτσύφι τραγουδά απέναντι μου για το ταίρι του
Η δουλεια της ορνιθολογικης εταιρίας είναι εξαιρετική. Ειχα την τυχη να παρακολουθησω τετοιαν εποχη περιηγηση μέσα στον κηπο και με μαγνητοφωνημένους ήχους προσελκυαμε καποια είδη πουλιων κοντα μας.Όμορφη αίσθηση να ακους τον κοκκινολαίμη να τραγουδά δίπλα σου
Librarian, η πόλη δεν είναι ανάγκη να είναι αυτή η τσιμεντένια φυλακή, υπάρχουν και άλλα είδη πόλης όπου οι άνθρωποι έχουν καλύτερη ποιότητα ζωής και από όπου η φύση δεν είναι εξορισμένη. Η πολυκατοικία, αυτή που ξέρουμε, του τριτοκοσμικού τύπου, είναι μια αθλιότητα που δημιούργησε την άλλη αθλιότητα, του συνήθως αυθαίρετου εξοχικού. Μπορούμε να έχουμε τα καλά της πόλης σε καλύτερες πόλεις, αλλιώς θα έχουμε πολύ περισσότερα κακά.
Violet, πολύ καλά τα λέει ο Θορώ :) Δεν ήξερα ότι η ορνιθολογική κάνει και τέτοιες εκδηλώσεις, αλλά ναι, στο site της υπάρχει ημερολόγιο εκδηλώσεων.
οταν ημουν φοιτητης στο εξωτερικο ειχα σχεση με μια αθηναια...κανοντας μια βολτα στην εξοχη συνανταμε ενα κοπαδι προβατα "αααα τι ωραια που ειναι" παμε πιο κοντα?Τη ρωταω...."δαγκωνουν?" μου απαντα.....
Ελπιζω σ' αυτο το μπλογκ να εχουν δικαιωμα σχολιασμου και εκεινοι που δεν εχουν διαβασει Θορω, γιατι αλλιως την εβαψα ;-)
Το σχολιο της violet μου θυμισε τον κοκκινολαιμη που τσιμπολογουσε τα σπορια στο μπαλκονι μου πριν 2 ωρες περιπου.
Απολογισμος των τελευταιων 24 ωρων (τυπικη μερα, οχι τιποτα ιδιαιτερο): 2 σκιουροι, δεκαδες κουνελια, κοκκινολαιμης, 2 καργιες, 2 ερωδιοι, καμποσα κοτσυφια, ενα κοπαδι αγριοπαπιες, αμετρητοι βατραχοι, ενας σκατζοχοιρος.
Ετσι σαν εκδικηση γιατι με κανατε να ζηλεψω με τον Θορω ;-)
Iwakeim, «τα δολοφονικά πρόβατα», ενδιαφέρουσα σκέψη!
Jolly Roger, η ανάγνωση του Θορώ δεν είναι προϋπόθεση σχολιασμού , αλλά αν τον βρεις, πράγμα εύκολο σε οποιαδήποτε γλώσσα φαντάζομαι, στον προτείνω (στο Walden περιγράφει τη ζωή στο δάσος) :) Με αυτά που έγραψες μας έκανες να ζηλέψουμε εμείς! Ναι, συναντήσεις όπως αυτές που περιγράφεις είχα και εγώ καθημερινά στην Αγγλία και είναι δύσκολο να εξηγήσεις εδώ στον κόσμο ότι δεν είναι κάτι ασυνήθιστο, ακόμη και μέσα στις πόλεις σε ορισμένες περιοχές!
Να κάτι τέτοια απίθανα γράφεις... Στο έχω πει χίλιες φορές, κοπάνα την και γρήγορα. Στιγμή δεν το μετάνοιωσα. Κι' έτσι όπως κάθομαι στρέφω το κεφάλι μου και με τυφλώνει το χρυσάφι του πελάγους.
Μιά ζωή την έχουμε!
Καλημέρα!
Καλημέρα, Ellinida, δίκιο έχεις :)
Αυτό το μπλόγκ φίλοι μπλόγγερς, για όσο καιρό το παρακολουθώ, αναδύει μια πραγματικά ωραία ευαισθησία και ομορφιά. Στον οικοδεσπότη του εύχομαι προσωπικά, να μπορέσει μια μέρα να ξεφύγει απο την τσιμεντένια πόλη.
Καλησπέρα, Locus, ελπίζω και εγώ να ξεφύγω, έχω επίγνωση ότι είναι περισσότερο θέμα απόφασης :)
Δημοσίευση σχολίου