Σπασμένο πουλί

Σάββατο, 7 Μαρτίου, λίγο μετά τον καθιερωμένο απογευματινό καφέ με κάποιους φίλους. Επιστρέφω πεζός στο σπίτι όταν, στην Πατησίων, απέναντι από την Τοσίτσα, βλέπω ένα φριχτό θέαμα. Ένα περιστέρι, εντελώς παραμορφωμένο στο πίσω μέρος του σώματός του, προφανώς από κάποιο ατύχημα, σέρνεται στο πεζοδρόμιο. Το ένα πόδι του είναι σχεδόν στραμμένο προς τον ουρανό, του λείπουν πολλά φτερά και ισορροπεί περίπου στο ένα πόδι και στη μία φτερούγα ή σέρνεται στο σώμα του. Δεν βλέπω αίμα. Μένω εμβρόντητος να το κοιτάζω να υπομένει στωικά τη μοίρα του, καθώς στριμώχνεται σε ένα δέντρο για να αποφύγει τα πόδια των ανθρώπων. Μοιάζει περισσότερο με δημιούργημα μοντέρνου γλύπτη παρά με αληθινό πλάσμα. Δεν σκούζει, δεν δακρύζει... I never saw a wild thing sorry for itself...

Προσπαθώ να σκεφτώ ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος ενέργειας και παράλληλα αρχίζει να φουντώνει ο θυμός για αυτό που είναι γύρω μου, για τα παραμορφωμένα και απεχθή αδιάφορα πρόσωπα, για τον υποπολιτισμό των ανθρώπων που έκανε έτσι το πουλί (εικάζω ότι πρέπει να το πάτησε ή να συγκρούστηκε με αυτοκίνητο), για το σύμπαν που επιτρέπει να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το περιστέρι δεν μοιάζει να μπορεί να πάει πουθενά, φεύγω γρήγορα και περνάω από δύο κτηνιατρεία που ξέρω στην ευρύτερη περιοχή, μήπως και βρω από κάποιο ανοικτό, αλλά, όπως ανέμενα αυτή την ώρα και μέρα, η προσπάθεια είναι άκαρπη. Πάω στο σπίτι γρήγορα και πιάνω μια χάρτινη τσάντα στην οποία στρώνω χαρτί κουζίνας, μήπως πάρω το πουλί μαζί μου, για να το πάω κάπου από τη Δευτέρα, αν ζήσει μέχρι τότε. Το καλύτερο που φαντάζομαι ότι μπορεί να γίνει είναι ευθανασία.

Επιστρέφω στο σημείο. Το πουλί είναι ακόμη εκεί και, τι σουρεαλιστική εικόνα, κάποιος έχει αφήσει μερικά ψίχουλα και αυτό τρώει χοροπηδώντας στο ένα πόδι και σερνάμενο! Θυμάμαι ότι υπάρχει μια φίλη που ίσως να μπορεί να μου δώσει κάποια συμβουλή. Καλώ με το κινητό και μου δίνει του νούμερο της ορνιθολογικής εταιρείας. Θα ασχοληθούν άραγε με ένα ταπεινό περιστέρι; Βρίζοντας από μέσα μου τον δημιουργό του κόσμου, ρίχνω μια ματιά στο πουλί που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πέρα και καλώ τον αριθμό. Ακούω ένα μαγνητοφωνημένο εισαγωγικό μενού και σηκώνω το βλέμμα. Το πουλί έχει εξαφανιστεί! Διακόπτω την κλήση και πάω να δω πού έχει πάει. Κοιτάζω πίσω από το δέντρο, στο δρόμο, κάτω από ένα κάδο σκουπιδιών που βρίσκεται κοντά, κοιτάζω και ξανακοιτάζω παντού, είναι άφαντο, σαν να έχει γίνει καπνός. Το μόνο που έχει μείνει είναι τα ψίχουλα που τσιμπούσε. Δεν μπορώ να το πιστέψω, είναι δυνατόν να το πήρε κάποιος τη στιγμή που είχα πάρει το βλέμμα μου από πάνω του; Έμεινα αρκετή ώρα, κοίταξα ακόμη και μέσα στον κάδο με τα σκουπίδια, ακόμη και μέσα και ανάμεσα σε κάτι νάιλον τσάντες εκεί κοντά, τίποτα. Κάποιοι μπορεί να με πέρασαν για ρακοσυλλέκτη ή τρελαμένο πρεζόνι.

Για να ολοκληρωθεί το σουρεαλιστικό σκηνικό, την ώρα που έχω αρχίσει να απελπίζομαι με πλησιάζει κάποιος και μου προτάσσει μια παλιά φωτογραφική μηχανή με φιλμ, ζητώντας μου να τον βγάλω μια φωτογραφία με φόντο το πολυτεχνείο, μέσα σε όλη αυτή την αθλιότητα. Τον κοιτάζω λίγο και δέχομαι, μη ξέροντας τι άλλο να κάνω, μου φαίνεται και αυτός απίθανος. Το ντύσιμο και το φέρσιμό του με κάνουν να σκεφτώ ότι είναι επαρχιώτης, κρατάει ένα νάιλον με νερό και, ίσως, το κολατσιό του, θα είναι γύρω στα πενήντα. «Περίμενε να φύγει το τρόλει, να φαίνεται η πύλη του Πολυτεχνείου.» Τον τραβάω και του δίνω τη μηχανή, με ευχαριστεί, είναι από την Ξάνθη, λέει, μου ζητάει οδηγίες για τον πλησιέστερο σταθμό του μετρό. Ήδη καθώς μου μιλάει εγώ κοιτάζω ξανά τα σκουπίδια και το δρόμο. Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που έχει συμβεί. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Φεύγω αργά και απρόθυμα από το σημείο, ομολογώ όχι χωρίς και κάποια ανακούφιση για το ότι απαλλάχθηκα από το πρόβλημα, την οποία όμως γρήγορα διαδέχεται η ενοχή και η ανησυχία για την τύχη του πουλιού.

Γυρνάω στο σπίτι με την άδεια τσάντα με το χαρτί κουζίνας και κοιτάζω σε μια γωνιά μια παλιά μπλούζα και κάτι εφημερίδες που είχα στρώσει για να υποδεχθώ το περιστέρι. Αυτή η πόλη γίνεται όλο και ποιο άσχημη, αναρωτιέμαι όλο και πιο συχνά όταν είναι να βγω έξω ποια καινούρια φρίκη μπορεί να αντικρίσω.
.
Υ.Γ. Βγήκα και την Κυριακή πάντως για να περπατήσω λίγο μετά το οικογενειακό γεύμα, παρά τη δουλειά που με περίμενε στο σπίτι. Ασχήμια, επαίτες, πρεζόνια, ένας νεαρός αστυνομικός σταματάει τρεις προφανώς άκακους, μικροκαμωμένους Πακιστανούς με αγενή και απότομο τρόπο, κάνοντας φιγούρα στην αστυνομικίνα δίπλα του... «Εσείς οι τρεις, στη σειρά και τα χαρτιά σας,», «δεν πιστεύω να ήσαστε στη χθεσινή διαδήλωση» τον ακούω να λέει καθώς απομακρύνομαι. Υποθέτω ότι στη σχολή δεν διδάσκουν τρόπους and I think to myself, what a wonderful world...

Πληροφορία: Αν βρείτε κάποιο τραυματισμένο πουλί, δείτε αυτές τις οδηγίες, εδώ.