Είχε ζήσει μια καλή ζωή, ήταν σίγουρος για αυτό. Είχε βοηθήσει ανθρώπους και ζώα. Η συνείδησή του ήταν καθαρή. Γιατί λοιπόν αυτή η περίεργη ανησυχία καθώς περίμενε να βρεθεί μπροστά στον τελικό κριτή του; Κοίταξε αμήχανα γύρω του, του είχε πάρει καιρό να συνηθίσει αυτή την αχανή αίθουσα που δεν υπάκουε σε κανέναν από τους γνωστούς κανόνες της προοπτικής. Πώς να είναι άραγε ο θεός, σκέφτηκε. Τι τον περίμενε, θα έβλεπε κάποιο αυστηρό γέροντα ή έναν καλοσυνάτο παππούλη, μια φωτεινή οντότητα ή μήπως ένα τεράστιο πλάσμα με πλοκάμια, κάποια από τις εφιαλτικές και απόκοσμες θεότητες του Λάβκραφτ; Αυτή η τελευταία σκέψη τον έκανε να αναπηδήσει, τι θα γινόταν αν Εκείνος που τα γνωρίζει όλα τη θεωρούσε βλάσφημη και τον καταδίκαζε για αυτήν;Οι σκέψεις του διακόπηκαν όταν με ένα σάλπισμα άνοιξε μια τεράστια πύλη. Στην αίθουσα άρχισαν να μπαίνουν σειρές από φωτεινά όντα που τον έκαναν να αισθανθεί θαυμασμό για την ομορφιά τους, αλλά και δέος, ενώ ακουγόταν μια θεσπέσια μουσική. Άγγελοι, σκέφθηκε. Οι σειρές των πλασμάτων παρατάχθηκαν μέσα στην αίθουσα και ξαφνικά κυριάρχησε η σιωπή, η σιωπή της αναμονής.
«Μπα, δεν έχω να φοβηθώ τίποτα» σκέφτηκε. «Ήμουν τόσο καλός, έκανα τόσες καλές πράξεις και ακόμη και έτσι πάντα ήμουν ταπεινός, μέχρι το τέλος, που μετανόησα ειλικρινά για τυχόν παραπτώματά μου. Τι πειράζει που τώρα οι σκέψεις μου δεν είναι πολύ ταπεινές; Η σφυρίχτρα του διαιτητή ακούστηκε πια, το ματς τελείωσε, για τη ζωή μου θα κριθώ, οι τωρινές μεταθανάτιες σκέψεις μου δεν μετράνε». Μετά από λίγες στιγμές που του φάνηκαν σαν αιωνιότητα (τι κλισέ), ο κριτής εισήλθε στην αίθουσα.
Παρά τη μεγάλη απόσταση, μπόρεσε να διακρίνει μια μικρή κουκίδα να μπαίνει από την πύλη και να κινείται γρήγορα στο δάπεδο. Ήταν ένα έντομο, μια αράχνη. "Μα καλά, έχουν και εδώ πρόβλημα καθαριότητας;" Ήταν η πρώτη του σκέψη. Η αράχνη κινήθηκε απτόητη μπροστά του και πήδησε αποφασιστικά πάνω σε ένα θρόνο που δεν μπορούσε να διακρίνει πριν. Όταν συνειδητοποίησε ποιος ήταν ο ρόλος αυτού του εντόμου, παραλίγο να σωριαστεί κάτω.
Το έντομο έμεινε ακίνητο και τον κοίταξε κατευθείαν στα μάτια και εκείνος αμέσως θυμήθηκέ ότι αυτή δεν ήταν η πρώτη συνάντησή τους. Θυμήθηκε όταν πριν από αρκετά χρόνια έκανε μια βόλτα στην εξοχή και είχε δει την αράχνη να διασχίζει το δρόμο μπροστά του. Εκείνος όχι μόνο δεν απέφυγε το έντομο, αλλά εσκεμμένα το πάτησε και το έλιωσε με το πόδι του. Ήταν μια πράξη χωρίς κανένα σκοπό, σημαντικό ή ασήμαντο, είχε σβήσει τη σπίθα ζωής αυτού του εντόμου όπως κάποιος σβήνει με το πόδι τη γόπα ενός τσιγάρου. Δεν ήταν στο σπίτι του, ήταν στην εξοχή, το έντομο δεν τον ενοχλούσε, δεν το σκότωσε από φόβο ούτε από λάθος, ήταν μια στιγμή σαδισμού, ήταν μια στιγμή καθαρού, ανόθευτου κακού. Ακόμη χειρότερα, θεωρώντας το περιστατικό εντελώς ασήμαντο, το ξέχασε σχεδόν την ίδια στιγμή που το έκανε, ούτε μία στιγμή μετάνοιας. Είχε αφήσει αυτόν τον μικρό λεκέ πίσω του και συνέχισε με την υπόλοιπη ζωή του, με τα μεγάλα και σημαντικά έργα του.
Κανένας, δεν μίλησε, κανένας δεν κινήθηκε, η ίδια ησυχία συνέχισε να επικρατεί στην αχανή αίθουσα, εκείνος απλώς χαμήλωσε το κεφάλι, έκανε μεταβολή και απομακρύνθηκε. Η κρίση είχε τελειώσει.
Σημειώσεις:
Αφορμή για αυτό το ποστ ήταν μια ιστοριούλα Ζεν, ένα Κοάν. Σε αυτή την ιστορία, ένας σκληρός στρατηγός, ένας σφαγέας, βασανίζεται στην κόλαση, η μόνη καλή πράξη της ζωής του, η μόνη φορά που έδειξε έλεος, ήταν όταν λυπήθηκε τη ζωή μιας αράχνης και άλλαξε το βήμα του για να μην την πατήσει. Η αράχνη πάει λοιπόν σε ένα πηγάδι, πάνω από την κόλαση, και αρχίζει να χαμηλώνει ένα νήμα από τον ιστό της για να σκαρφαλώσει ο κολασμένος και να γλιτώσει. Αυτός, αρπάζει τον ιστό και αρχίσει να σκαρφαλώνει, οι άλλες ψυχές πίσω του, βλέποντάς τον, τρέχουν να σωθούν και αυτές σκαρφαλώνοντας στον ιστό του εντόμου. Ο στρατηγός, ακόμη και τότε σκληρός και εγωιστής, φοβούμενος ότι ο ιστός δεν θα αντέξει το βάρος, τραβάει το σπαθί του και κόβει τον ιστό από κάτω του και οι άλλοι κολασμένοι γκρεμίζονται πίσω στην κόλαση. Όμως, αυτή η πράξη σκληρότητας επισφράγισε την καταδίκη του, το νήμα σπάει ταυτόχρονα και από πάνω του και πέφτει και αυτός. Σκέφτηκα ότι αν μια «μικρή» καλοσύνη μπορεί να μας σώσει, ίσως, αντίστροφα, και μια «μικρή» κακία να μπορεί να μας καταδικάσει. Ίσως τα μικρά, αυτά που δεν απαιτούν σχεδόν καμία προσπάθεια και εμπλοκή, να έχουν ακριβώς για αυτόν το λόγο τη σημασία τους ως ενδείξεις για το χαρακτήρα ενός ανθρώπου.
*(Όταν έλθει ο κριτής - από το Ρέκβιεμ)
13 σχόλια:
1)Αν υπηρχε Θεος και εμοιαζε με τον Κθουλου θα ειχε πολυ ενδιαφερον η ανθρωπινη υποθεση.
2)Το ματι στο θρονο εχει καμια σχεση με μασονισμο?
3)Πριν απο ενα μηνα περιπου ειχα παει στο χωριο μου.Το βραδυ που ξαπλωσα,ειδα στο ταβανι του δωματιου μου μια μεγαλη αραχνη.Πηρα ενα σκουποξυλο,την εριξα κατω και την πατησα ελαφρως ισα-ισα για να την ακινητοποιησω αλλα οχι να τη θανατωσω.Μετα αναψα ενα σπιρτο και την εκαψα μισοζωντανη.Καθως καιγοταν της ειπα:"θα σε δω στην κολαση μωρο μου".Δεν εχω μετανιωσει για την πραξη μου.
α)η συμπτωση με το ποστ και την ιστορια Ζεν με συγκλονιζει
β)μου αξιζει το πυρ το εξωτερον?
Η ενοχή οταν σκοτώνουμε ζωύφια σαν τις αράχνες υπάρχει σε όλους μας. Ισως και γι' αυτό αισθανόμαστε καλά και κλαίμε για τα πατημένα γατάκια πχ. Λύση;
Μειωνουμε στο ελάχιστο τις περιττές και αδικές δολοφονίες ζωηφίων (εκτός απο τα γ@μωκούνουπα που μας πίνουν το αίμα και εκεί είναι πόλεμος)!
Υ.Γ.1:.Θυμήθηκα το "Μάλλον Ακίνδυνος" το τέλευτάιο βιβλίο της σειρας "Γυρίστε τον γαλαξία" οταν ο Αρθουρ Ντέντ βρίσκεται αντιμέτωπος με όλα τα ζώα έχει σκοτώσει!(το'χείς;)
Υ.Γ.2:Μία φιλική τεχνική συμβουλή για τα επόμενα πόστ σου.Βάζοντας την αράχνη στο σχέδιο σου πάνω στο θρόνο ακυρώνεις το στοιχείο εκπλήξεως του κειμένου που είναι πολύ καλο. (πρόσεχε, οπως μας λέγαν στο σχολείο).Αφού το εξηγείς στο κείμενο τή αράχνη, στο σχέδιο μοιάζει περιττή.
Αν πάλι θές να υπαρχει στο σχέδιο τότε βάλε το σχέδιο ΜΕΤΑ το κειμενο.
Καλησπέρα Nelly, αν σου αξίζει το πυρ το εξώτερον; Η ψυχή σου το ξέρει, αμαρτωλή. Πάντως, σε προτρέπω, αν αυτό που περιγράφεις είναι αληθινό, να μην το ξανακάνεις.
Το μάτι στο θρόνο είναι για εφέ, είχα σκεφθεί να βάλω και διαβήτη ή καμιά πυραμίδα.
Έχω τη συλλογή των πέντε βιβλίων και βεβαίως την έχω διαβάσει Yellow Kid. Η τεχνική συμβουλή σου είναι σωστή, το είχα σκεφτεί και εγώ, αλλά δεν άντεξα στον πειρασμό και δεν ήθελα να απογοητεύσω όσους δεν θα έβλεπαν αμέσως σκιτσάκι. Μπορεί πάντως να το βάζω στο τέλος σε ανάλογες περιπτώσεις.
περαστικε,
η ιστορια που περιεγραψα ειναι οντως αληθινη.
yellow kid,
γιατι μονο τα κουνουπια?Δηλαδη τις κατσαριδες θα τις αφησουμε εξω απ τον πολεμο?Αν εκεινο το βραδυ δεν ειχα βρει αραχνη αλλα κατσαριδα,σε πληροφορω οτι προτου την καψω ζωντανη θα την υπεβαλα σε βασανισμο με ηλεκτροσοκ,φαλαγγα και μαστιγωμα με το βουρδουλα.
Με τους ψύλλους, τους κοριούς και τις ψείρες τι κάνουμε ?
Ακούστε εδώ εσείς οι κολασμένοι που πάτε να μου διαλύσετε την ανάρτηση, προφανώς αναφέρομαι σε περιπτώσεις αναίτιας και αδικαιολόγητης αφαίρεσης μιας ζωής, οι περιστάσεις που περιγράφονται δεν είναι τυχαίες. Βέβαια, μεμονωμένα έντομα εγώ τα βγάζω από το σπίτι αιχμαλωτίζοντάς τα όταν είναι ακίνητα σε ένα ποτήρι και τοποθετώντας από κάτω ένα χαρτί. Είναι πολύ εύκολο έτσι, ακουμπάς τη μια άκρη του ποτηριού στον τοίχο και μετά το κλείνεις πάνω από το έντομο, μετακινώντας το λίγο το έντομο ανεβαίνει στα τοιχώματα του ποτηριού ή πετάει μέσα σε αυτό και είναι εύκολο να βάλεις ένα χαρτόνι από κάτω, στη συνέχεια το απελευθερώνεις έξω. Αν το έντομο φύγει, δεν ήταν ποτέ δικό σου. Θυμάμαι εκείνη τη σκηνή αποχαιρετισμού, του κουνούπι έκανε δύο κύκλους, έγειρε δεξιά, αριστερά με χάρη, και χάθηκε στον απέραντο ουρανό. Έντομα που δεν πετούν και είναι μικρά, αρκεί να τα "πείσεις" να ανέβουν σε ένα κομμάτι χαρτί και τα βγάζεις έξω. Εντάξει, ομολογώ ότι και εγώ έχω εντομοκτόνο, αλλά είπαμε, δεν αφαιρούμε ζωές όταν δεν υπάρχει λόγος, ιδίως όταν είμαστε στο φυσικό περιβάλλον και όχι στο σπίτι μας. Εσύ Nelly να μην το ξανακάνεις, όταν είμαστε αναγκασμένοι να αφαιρέσουμε μια ζωή (την αράχνη μπορούσες να τη βγάλεις έξω) το κάνουμε όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
H αράχνη συμβολίζει την έννοια του ασήμαντου, του μικρού. Το κείμενο μας παροτρύνει να προσέχουμε τα πάντα γύρω μας, όλα όσα συναντάμε στη ζωή. Αυτό που για μάς είναι ασήμαντο, για κάποιον άλλο άνθρωπο είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Ετσι επέδρασε η ιστορία πάνω μου. Την βρήκα υπέροχη.
Locuspublicus, πολύ ωραία ερμηνεία. Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
εξαιρετικός όπως πάντα!!!
... είχα γράψει κι εγώ κάτι ανάλογο που αναφέρονταν στην αφαίρεση ζωής των "ενοχλητικών" προς σε μένα μυρμηγκιών... με διαστάσεις όμως θεοποίησής μου από τα ανίσχυρα να προστατευτούν από μένα μυρμήγκια...
Καλό περαστικέ.Επιδρά θετικά στους φιλόζωους...
Ευχαριστώ Γαϊδάρα, το θυμάμαι... τα καημένα τα μυρμήγκια.
Sun W Knight, ελπίζω να επιδρά θετικά και σε μη φιλόζωους και επιπλέον να τους κάνει λίγο ποιο ανεκτικούς με τα ζώα και ικανούς να σέβονται τα δικαιώματά τους.
θέλω να σου πω ότι σε βρίσκω εξαιρετικό!
Ευχαριστώ Εύα
Δημοσίευση σχολίου