Ο τοίχος των Χριστουγέννων

Κάποτε, ο Ανθουλής έπιασε φιλίες με έναν τοίχο. Αρκετά συχνά πήγαινε και του μιλούσε, του έλεγε τα προβλήματά του και τις χαρές του και ο τοίχος τον άκουγε υπομονετικά και μοιραζόταν απλόχερα τη σοφία του και τις ιστορίες του μαζί του. Ήταν ένας παλιός τοίχος. «Εμένα που με βλέπεις, στέκομαι εδώ πέρα πάνω από ογδόντα χρόνια τώρα, έχω δει και κάνει πολλά, για αυτό και οι άλλοι τοίχοι με σέβονται», του έλεγε ο τοίχος κοιτώντας μελαγχολικά και φέρνοντας ξανά στο νου του άλλους τοίχους που είχε γνωρίσει εκεί γύρω, αλλά είχαν πλέον κατεδαφιστεί. Ένα παράπονο είχε μόνο ο τοίχος "Κοίτα πως με καταντήσανε με τις αφίσες, τα σπρέι και τους μαρκαδόρους τους. Με καταβρωμίσανε. Κάποτε, ήμουν λευκός και άστραφτα κάτω από τον ήλιο, ενώ κάποια χρόνια με είχαν βάψει και με ωραία ζωηρά χρώματα. Κοίτα κατάντια τώρα, ντρέπομαι τα αδέσποτα που με κατουράνε».

.
Ο Ανθουλής ήταν μόνος του στον κόσμο. Τα Χριστούγεννα, την παραμονή, έβαλε το βράδυ στην τσάντα του μερικά σύνεργα καθαρισμού, απορρυπαντικά, σφουγγάρια, σπάτουλες και μερικά στολίδια. Πήγε στον τοίχο του και κάτω από τα έκπληκτα βλέμματα μερικών περαστικών τον καθάρισε σχολαστικά και τον στόλισε. Πέρασαν ωραία εκείνο το βράδυ, καθώς δεν είχε παραλείψει να βάλει στην τσάντα του και ένα μπουκάλι κρασί. Ήταν από τις τελευταίες φορές που είδε τον τοίχο του. Στις αρχές του νέου έτους το κτίριο κατεδαφίστηκε και στη θέση του τοίχου υψώθηκε η τζαμαρία ενός γυάλινου τερατουργήματος. Το μόνο που έμεινε από τον παλιό τοίχο ήταν μερικές πετρούλες και κομμάτια σοβά που ο Ανθουλής κράτησε τυλιγμένα σε ένα μαντήλι στο συρτάρι του κομοδίνου του.

Και μια φωτογραφία από την αποψινή μου βόλτα στους δρόμους της Αθήνας.

Για να μη λέτε ότι δεν είμαι στο πνεύμα των ημερών.