Πτώσις

Για ένα διαμέρισμα στο Κολωνάκι ζούμε, διαμπερές, με βεράντα για τα κοκτέιλ πάρτι και μπαλκόνι στον ακάλυπτο, για όταν συνειδητοποιήσουμε την απόλυτη χρεοκοπία και τα αδιέξοδά μας.

.

Ήταν ο φόβος της αποκάλυψης και της διαπόμπευσης, ο φόβος των νομικών συνεπειών και της τιμωρίας ή η απώλεια της εξουσίας; Ήταν το αμάρτημα της πλεονεξίας (avaritia) ή της λαγνείας (luxuria) που οδήγησε στην πτώση; Σίγουρα είχε υποκύψει στο αμάρτημα της λαιμαργίας (gula), αλλά μάλλον απίθανο να ήταν αυτό η αιτία του απονενοημένου διαβήματος. Μήπως απλώς... σκόνταψε; Τελικά, ίσως αυτό το οποίο αφορά όλους μας περισσότερο είναι ότι ο δημόσιος βίος μοιάζει με μια φτηνή σαπουνόπερα την παραγωγή της οποίας πληρώνουμε εμείς, καρφωμένοι στις οθόνες της τηλεόρασης για να δούμε άλλο ένα επεισόδιο που ξέρουμε ότι δεν θα οδηγήσει σε κανένα τέλος, σε καμία κάθαρση. Μια ανούσια εναλλαγή προσώπων, δράση χωρίς νόημα, το τίποτα, το καράβι των τρελών, το βασίλειο της βλακείας και της παραφροσύνης.

.

Μικρά παιδιά παίζουν ανέμελα, άγρια και εκτός ελέγχου σε μια αυλή, τα γέλια τους αναστατώνουν την γαλήνη του κόσμου, νομίζουν ότι είναι άτρωτα, ότι οι πράξεις τους δεν έχουν καμία συνέπεια, δεν έχουν βλέπεις τη γνώση του μεγάλου, και τότε κάποιο κτυπάει, κλάματα, μαζεύονται όλα γύρω του και μετά από λίγο συνεχίζουν ξανά το παιχνίδι τους ακριβώς όπως και πριν. Ποιος θυμάται το επεισόδιο της σαπουνόπερας με τον διοικητή οργανισμού που γρονθοκοπήθηκε από το σύζυγο της ερωμένης του και υπέκυψε λίγο αργότερα; Φαίνεται ότι αυτές οι θέσεις των υψηλόβαθμων δημόσιων/πολιτικών στελεχών προσφέρουν μια ενδιαφέρουσα ζωή, μια ζωή που αποτελεί το ιερό γκράαλ του μέσου συμπολίτη μας. Ποια είναι τα όρια της υποκρισίας μας; Διάβαζα σήμερα και για τα "ψεύτικα" δενδρύλλια χασίς που έβαζαν οι καλλιεργητές στα Ζωνιανά σε προκαθορισμένα σημεία για να κάνουν οι αστυνομικοί πως έχουν επιτυχίες και να τραβάει η κάμερα. Πόσα τέτοια στιγμιότυπα δεν έχουμε δει; Τελικά, τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο; Όλα ψεύτικα, εκτός από την ακόρεστη πείνα μας για εξουσία, κοινωνική αναγνώριση και πλούτο. Το κράτος του φαίνεσθαι και της κοροϊδίας, του στόμφου και της αρλουμπολογίας. Πρωθυπουργός, Μπαλαφάρας, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Μπαλαφάρας, Πρόεδρος Αρείου Πάγου, Μπαλαφάρας, Αρχηγός εκκλησίας, Μπαλαφάρας, ... πολίτες, Μπαλαφάρες.
.
Κλείνω με μια αναφορά στην αυτοκτονία. Κρίμα που ο άνθρωπος επέλεξε να υλοποιήσει αυτή την απόφαση, όποια και αν ήταν η ήττα. Όπως γράφει και ο Μπόρχες, αν θυμάμαι καλά, αυτή είναι μια απόφαση που από τη στιγμή που θα ληφθεί, η υλοποίησή της δεν υπηρετεί κανένα σκοπό. Μπορείς πάντα να την αναβάλεις για την επόμενη στιγμή, για την επόμενη στιγμή της επόμενης στιγμής κ.ο.κ. μέχρι φυσικού τέλους. Η απόφαση αυτή απελευθερώνει, κατά κάποιο τρόπο καταργεί το βάρος του χρόνου. Να το ξυράφι, το κρατώ στο χέρι, μπορώ να πορεύομαι πάντα κρατώντας το στο χέρι. Αυτό είναι κάτι που σε κάνει πολύ δυνατό, αν είσαι συνειδητός άνθρωπος, σχεδόν ικανό να αντέξεις τα πάντα. Ελευθερία από τη ζωή και το θάνατο. Γιατί να αυτοκτονήσεις τώρα αφού μπορείς να το κάνεις οποιαδήποτε στιγμή; Ζήσε το έργο μέχρι το τέλος. Βλέπε το θίασο να στροβιλίζεται γύρω σου και εσύ μένε σταθερός. Ποτέ δεν πρέπει να αυτοκτονούμε. Η γνώμη των άλλων δεν έχει σημασία, το τι θεωρούν οι άλλοι τιμή δεν έχει σημασία, σημασία έχει να ακούς τον εσωτερικό εαυτό σου, όχι τις διαφημίσεις, όχι αυτά που σου υπαγορεύουν άλλοι. Η εναλλακτική επιλογή είναι να βρεις το θάρρος να ζήσεις με λίγη περισσότερη αλήθεια. Σιωπή, πόσο όμορφη λέξη, πόσο τη φοβούνται οι σημερινοί άνθρωποι. Μόνο η φωνή εντός έχει σημασία, όλα τα άλλα είναι θόρυβος. Ας σταματήσω εδώ τις ασυναρτησίες.

.

Για όσους φίλους μένουν στο εξωτερικό, αφορμή του κειμένου ήταν αυτή η είδηση.