What’s in a name*

Διάβασα αυτή την είδηση, για το προβάδισμα που επέτυχε τελικά και διατηρεί ο ΓΠ έναντι του ΕΒ, και αναρωτήθηκα τι ελπίδες θα είχε ο Γιώργος αν αντί για Παπανδρέου λεγόταν Παπα-κάτι. Τι ελπίδες θα είχε ένας ηγέτης που θα οδηγούσε την παράταξή του σε μια τόσο μεγάλη ήττα και δεν θα είχε πατέρα τον Ανδρέα και παππού τον Γεώργιο. Το πιθανότερο είναι ότι σήμερα όχι μόνο δεν θα είχε καν σκεφτεί να υποβάλει ξανά υποψηφιότητα για την ηγεσία του κόμματος, αλλά θα είχε εξαφανιστεί από το πολιτικό προσκήνιο λίγες ώρες μετά την εκλογική ήττα. Φέρνει όμως πολλούς συνειρμούς σε πολλούς ανθρώπους το επίθετο «Παπανδρέου», ιδίως στη συγκεκριμένη παράταξη.

Δεν με εξέπληξε η επάνοδος του «νόμιμου διαδόχου» μετά τη φαινομενικά σαρωτική υπεροχή του επίδοξου «σφαιτεριστή». Οι όροι χρησιμοποιούνται επίτηδες για να καταδείξουν τη σημειολογία του πράγματος. Η ήττα αποτέλεσε έναν ισχυρό κλονισμό, αρχικά λειτούργησαν τα αντανακλαστικά της επίρριψης των ευθυνών στον ηγέτη, μετά όμως μπήκαν σε λειτουργία άλλοι συναισθηματικοί μηχανισμοί. Σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί η οικογενειοκρατία (ακόμη και σε πανεπιστημιακές σχολές) και κάθε αξίωμα και θέση θεωρείται προσωπικό περιουσιακό στοιχείο που δύναται να κληρονομηθεί (ποιος θυμάται το σύνθημα του Ανδρέα «Το ΠΑΣΟΚ δεν κληρονομείται») και όπου η αξιοκρατία έρχεται σε δεύτερη μοίρα, ήταν θέμα χρόνου ο αρχικά θεωρούμενος υπεύθυνος της ήττας να ξαναβρεί σταδιακά την ταυτότητα του «νόμιμου διαδόχου», πατρογραμμικά, και ο άλλος (εξαιτίας και των ίσως κάπως άγαρμπων χειρισμών του που σε άλλη περίπτωση δεν θα είχαν καμία σημασία) να γίνει ο «σφετεριστής», αυτός που ήλθε για να αρπάξει την περιουσία «του παιδιού».

Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με όποια δική μου προτίμηση ή μη προς το ένα ή το άλλο πρόσωπο, έκανα όμως αυτές τις σκέψεις σε μια προσπάθεια σημειολογικής προσέγγισης των τεκταινόμενων στο ΠΑΣΟΚ και του υποβάθρου που ασυνείδητα ίσως επιδρά στις προτιμήσεις της βάσης του κόμματος. Σίγουρα μετά υπεισέρχονται εκλογικεύσεις που ντύνουν αυτό το υπόβαθρο, αυτή τη συναισθηματική αντίδραση. Βενιζέλε μου, δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά, αλλά δεν τα έβαλες μόνο με έναν Γιωργάκη, τα έβαλες και με δύο φαντάσματα, με έναν Γεώργιο και με έναν Ανδρέα.

Για λόγους δικαιοσύνης θα ήθελα να επισημάνω ότι δεν θεωρώ τον Γιωργάκη λιγότερο ικανό ηγέτη από τον Κωστάκη, προϊόντα του ίδιου συστήματος είναι και οι δύο. Απλώς ο δεύτερος είχε τα ηνία του κόμματός του σε ευνοϊκότερες συγκυρίες, νομίζω ότι όταν εξελέγη για πρώτη φορά πρωθυπουργός οι Έλληνες είχαν τόσο άχτι στο ΠΑΣΟΚ ώστε θα ψήφιζαν τη Νέα Δημοκρατία ακόμη και αν ηγέτης της ήταν ο Χατζηαβάτης. Για να έχει το ΠΑΣΟΚ ελπίδες σε αυτή τη δεύτερη αναμέτρηση θα έπρεπε ο ηγέτης του να είναι κάτι το ξεχωριστό, να πείσει ότι το ΠΑΣΟΚ πλέον μπορεί να προσφέρει κάτι ριζικά διαφορετικό, αυτό σίγουρα ήταν μια αποστολή πέραν των δυνατοτήτων αυτής της γενιάς των πολιτικών γόνων ιχθυοτροφείου. Δείτε και τον Κωστάκη, για κάνε υπουργείο περιβάλλοντος στον Σουφλιά Κωστάκη, αν είσαι μάγκας...

Ναι, ξέρω, παραβίασα αυτό που είχα γράψει σε άλλο ποστ ότι δεν θα γράψω για την εκλογή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ.

* Τι σημαίνει ένα όνομα, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, (πράξη 2, σκηνή 2), Γουίλιαμ Σαίξπηρ