Έχοντας ξεκαθαρίσει τη θέση μου πάνω σε θέματα λογοκρισίας, διώξεων και περιορισμού της ελευθερίας της έκφρασης στο προηγούμενο ποστ, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ:Μα καλά, μα****ζεστε με τα λεφτά μας;!
Μεταξύ των χορηγών της εκδήλωσης ήταν και το Υπουργείο Πολιτισμού.
Κρίμα που δεν έχω χρόνο, θα ήθελα να πω κάποια στιγμή μερικά παραπάνω πράγματα για τη δική μου άποψη περί τέχνης. Περιττό να αναφέρω ότι η παραπάνω απορία δεν ισχύει μόνο για το συγκεκριμένο έργο.
Υ.Γ. 1 Αν δεν θέλουν να μου επιχορηγήσουν καμιά εκθεσούλα με τα σκιτσάκια μου, μήπως να ακολουθούσα το παράδειγμα της δεσποινίδος;
Υ.Γ.2 Να υποθέσω ότι είναι άσχετο το ότι η καλλιτέχνις είναι κόρη γνωστού πολιτικού και ότι οποιοσδήποτε παίζει καλλιτεχνικά το «όργανο» κρίνεται αξιοκρατικά και έχει την ίδια ευκαιρία συμμετοχής σε παρόμοιες, επιχορηγούμενες εκθέσεις;
Υ.Γ.3 Την εφορία μπορώ να την πληρώσω σε είδος, αφού εκεί πάνε τα λεφτά μας;
Υ.Γ.4 Μέχρι τώρα υποθέταμε το τι κάνανε τα λεφτά μας, τώρα το έχουμε και σε βίντεο.
Υ.Γ.5 Η φράση «η έκθεση ήταν μ***ία» παίρνει νέα διάσταση.
Υ.Γ. 6 Το έργο ήταν αυτοαναφορικό;
Υ.Γ.7 Νομίζω ότι ιδανική υπόκρουση είναι και η 9η του Μπετόβεν, η αποκαλούμενη και "Συμφωνία της Χαράς".
Υ.Γ.8 Εντάξει, συγγνώμη, το παράκανα, αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό. Επιστρέφω στη δουλειά μου, κάποιος μ*****ς πρέπει να χρηματοδοτεί και τους μ****ες.
17 σχόλια:
Κατα την γνώμη σου το έργο δεν θα έπρεπε να είναι στην έκθεση, οχι γιατί σου θηγει τα πατριωτικά σου, αλλα επειδή το θεωρείς "αυτοαναφορικό";
Δεν βάζεις έτσι όρια στην έκφραση του καλλιτέχνη;
Όχι, τα υστερόγραφα είναι προφανώς για την πλάκα, απλώς δεν θεωρώ ότι αυτό είναι τέχνη ή αν προτιμάς μπορώ να δεχθώ ότι είναι κακή τέχνη και θα ήθελα οι χρηματοδοτήσεις από τον ισχνό προϋπολογισμό του Υπουργείου Πολιτισμού να κατανέμονταν με διαφορετικό τρόπο.
Αυτή είναι μια τοποθέτηση αρχής. Δεν γνωρίζω τις λεπτομέρειες για τον τρόπο επιλογής και χρηματοδότησης ούτε για την υπόλοιπη έκθεση.
Ένα έργο τέχνης σε έναν ιδιωτικό χώρο με ιδιωτική δαπάνη υπόκειται αποκλειστικά σε κριτική με καλλιτεχνικά κριτήρια.
Ένα έργο τέχνης σε ένα δημόσιο χώρο ή με δημόσια δαπάνη, σαφώς επισύρει και πολιτική κριτική σε συνάρτηση με την καλλιτεχνική. Κρίνω αρνητικά ένα υπουργείο πολιτισμού που δαπανά σε προσπάθειες που «δεν μου αρέσουν» ή διαχειρίζεται αναξιοκρατικά, κατά την άποψή μου, τους πόρους του, όπως θα έκρινα και κάθε άλλο υπουργείο ή δημόσιο φορέα για την απόδοσή του. Εάν τοποθετηθεί σε μια πλατεία ένα έργο τέχνης που απεχθάνομαι και μου χαλάει τη διάθεση, ναι, θα διαμαρτυρηθώ.
Φυσικά, τίποτα δεν δικαιολογεί την κατάσχεση και τις διώξεις, αλλά νομίζω ότι αρκετά ασχολήθηκα με αυτό στο προηγούμενο ποστ.
Σκέπτομαι ότι ένα έργο τέχνης πρέπει να πληροί ορισμένες αναγκαίες προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί ως τέτοιο. Προϋποθέσεις όπως:
1) Αλήθεια (να αναφέρεται σε κάτι, να έχει περιεχόμενο)
2) Πρωτογένεια αντικειμένου (να μην είναι κάτι που ήδη υπάρχει, είτε ως χρηστικό είτε ως καλλιτεχνικό αντικείμενο), αυτός ο οποίος αναπαράγει ή ανατυπώνει κάτι δεν δημιουργεί τέχνη, ακόμη και αν αντιγράφει ένα έργο τέχνης διαδίδει την τέχνη, δεν τη δημιουργεί. Επίσης, με αυτό το κριτήριο, δεν δημιουργείς κάποιος τέχνη λαμβάνοντας μια κονσέρβα ή ένα σκεύος ουρητηρίου και τοποθετώντας το σε ένα μουσείο. Αντίθετα, τίποτα δεν αποκλείει εκείνος ο οποίος διακοσμεί αρχικά μια κονσέρβα (ο γραφίστας π.χ.) να παράγει τέχνη. Μια εξαίρεση ίσως για τους μουσικούς, αλλά σε αυτή την περίπτωση η αναπαραγωγή δεν είναι ακριβώς «απλή αναπαραγωγή». Φυσικά εξυπακούεται ότι κάτι το φυσικό, όπως ένα τοπίο, δεν αποτελεί τέχνη, το καλλιτέχνημα είναι ανθρώπινο δημιούργημα.
3) Τεχνική. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν ειδικό όρο για τις καλές τέχνες. Ίσως όχι άδικα. Αναγκαία προϋπόθεση για ένα έργο τέχνης είναι ένα υψηλό επίπεδο τεχνικής, ικανότητας. Τι να πλάσω μια μπάλα από πυλό και να την εξαπολύσω με δύναμη στον τοίχο μιας γκαλερί και μετά να το παρουσιάσω αυτό ως έργο τέχνης... όχι, λυπάμαι, δεν περνάει. Εξάλλου, μας αρέσει δεν μας αρέσει, η αξία οφείλεται και στην σπανιότητα και τη δυσκολία. Ο Γύζης έλεγε, δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια του, «ωραία τέχνη η ζωγραφική, αλλά δύσκολη, ευτυχώς, αλλιώς θα ήταν όλοι ζωγράφοι».
4) Αυτονομία. Ένα έργο τέχνης δεν πρέπει να είναι τόσο εξαρτημένο από το εκάστοτε περιβάλλον του ώστε η αφαίρεση από αυτό να του αφαιρεί κάθε δυνατότητα πρόσληψης ή έστω μεγάλο μέρος αυτής ως έργου τέχνης.
4) Αισθητική. Αυτό ίσως είναι το πιο δύσκολο από όλα και το πιο υποκειμενικό. Δεν μπορώ να ανοίξω συζήτηση πάνω στην αισθητική τώρα, δεν ξέρω αν έχω και τα κατάλληλα εφόδια ή την προετοιμασία. Πάντως, θα έλεγα ότι ένα έργο τέχνης πρέπει δια της οδού των αισθήσεων να ψυχαγωγεί, να άγει και να κεντρίζει την ψυχή, να ξαφνιάζει και να σε ρίχνει λίγο εκτός ισορροπίας, να οδηγεί σε απρόσμενες ατραπούς. Ωστόσο, το ξάφνιασμα και η πρόκληση δεν είναι ικανές συνθήκες για να καταστήσουν κάτι πραγματικό έργο τέχνης. Οι σύγχρονοι καλλιτέχνες συνήθως αναλώνονται σε αυτό το επιφανειακό, πρώτο στάδιο.
Αυτές είναι κάποιες πρώτες σκέψεις. Γενικά, η γνώμη μου για τη σύγχρονη τέχνη δεν είναι η καλύτερη. Μια μικρή, κλειστή κλίκα «καλλιτεχνών» - κριτικών - χρηματοδοτών/ιδιοκτητών γκαλερί και άλλων ειδημόνων που νέμεται ορισμένους πόρους και δεν αφήνει κανένα χώρο και περιθώριο για οτιδήποτε άλλο. Αναρωτιέμαι μερικές φορές τι θα έκανε αν ζούσε σήμερα ο αγαπημένος μου Έλληνας ζωγράφος των τελευταίων αιώνων, ο Νικόλαος Γύζης - ή κάποιος με το δικό του ταλέντο και ευαισθησία. Θα είχε καταφέρει καν να γίνει καλλιτέχνης και τι θα έκανε; Εγκαταστάσεις και ξυλοκατασκευές σε γκαλερί, θα κολλούσε σαμπρέλες σε καμβάδες, βίντεοαρτ, θα αυνανιζόταν μπροστά στην κάμερα ή θα γινόταν απλώς τραπεζικός υπάλληλος;
Εγω ψηφιζω να σου δωσει το κρατος επιχορηγηση για να εκθεσεις τα σκιτσα σου.
Οχι, *καθολου* δεν μου αρεσει η ιδεα σου να πληρωνουμε την εφορια σε ειδος. Μας ξεζουμιζει που μας ξεζουμιζει το το πορτοφολι, οχι να μας ξεζουμισει και το πουλι :-)
Υ.Γ. Συγνωμη για τα βωμολοχικα, αλλα εσυ αρχισες πρωτος :-)
Υ.Υ.Γ. Στο κυριως θεμα, τα ειπες εσυ καλυτερα, δεν εχω να προσθεσω τιποτα.
Ψυχραιμία.
Συνιστώ στον υπομονετικό αναγνώστη το βιβλίο του Thomas W. Laqueur "Οι κατά μόνας ηδονές" ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΥ.
Καλησπέρα Dralion, εννοούσα αντί χρημάτων :)
Καλησπέρα Aerostatik, ακουστά το έχω.
Γειά σου Περαστικέ.
Συμπαθώ πάρα πολύ το μπλογκ σου και την γενικότερη παρουσία σου ως μπλόγκερ και λυπάμαι που δεν σε σχολιάζω συχνά αλλά σχεδόν κατά κανόνα με καλύπτεις απόλυτα.
Επειδή η ζωή είναι άδικη θα σε σχολιάσω τώρα που διαφωνώ μαζί σου.
Έχεις ανοίξει μια συζήτηση πάνω στην αισθητική με αυτό το ποστ αλλά εγώ πιστεύω πως έχεις και τα κατάλληλα εφόδια και την προετοιμασία.
Αλλά έχεις και κάποιες ελείψεις που σου σκοτεινιάζουν την κρίση.
Προσπαθώντας να ορίσεις το τι είναι τέχνη ανοίγεις μια τεράστια συζήτηση αλλά θα αρκεστώ να σχολιάσω μόνο το δεύτερο σημείο:
Πρωτογένεια αντικειμένου (να μην είναι κάτι που ήδη υπάρχει, είτε ως χρηστικό είτε ως καλλιτεχνικό αντικείμενο.
Ναί. Αλλά ποιά είναι η πράξη δημιουργίας και ποιά τα μέσα δημιουργίας ενός καλλιτεχνικού προϊόντος;
Όταν ο Ντυσάν έβαλε ένα ουρητήριο σε μια γκαλερί, πήρε ένα υλικό(το ουρητήριο) και (αφαιρόντας του την χρηστική αξία) το μετέφερε σε έναν χώρο τέχνης και το πρότεινε σαν ένα αντεικείμενο με μόνο αισθητική αξία. Η καλλιτεχνική πράξη περιορίστηκε στην μετακίνηση του αντικειμένου και στην σκέψη. "Ζωγράφισε" όπως θα έπαιζε κάποιος σκάκι. Αποφασιστικά και με οικονομία κίνησης αλλά αφθονία σκέψης. Την πράξη του αυτή στη συνέχεια την στήριξε διαννοητικά σε μια σειρά από άρθρα.(μπορείς να φανταστείς τι πολεμική ξεσηκώθηκε το 1917)
Απο τότε έχει κυλήσει πολυ νερό στο αυλάκι και 90 χρόνια αργότερα τέτοιες πράξεις πρωτοπορίας έχουν επιτρέψει στους καλλιτέχνες να κάνουν τέχνη με κάθε μέσο και όχι μόνο με λάδια η πηλό.
Πάντα στην διάθεσή σου.
Ουρφ
Κάτι άλλο. Το έργο της Εύας Βρετζάκη παρουσιάστηκε σε παράληλη εκδήλωση με τίτλο: Η σύγχρονη ελληνική σκηνή. Και η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη καλιτέχνης αποτελεί μέρος της.
Την αρτ αθήνα χρηματοδοτούσε το ΥΠΠΟ κατά 20% και η Ευρωπαϊκή Ενωση κατά 80%
Καλησπέρα Urfurslaag, και εγώ σε επισκέπτομαι συχνά και τα σχόλιά σου είναι καλοδεχούμενα. Το ότι σχολιάζεις τώρα που διαφωνείς δεν είναι άδικο, είναι ενδιαφέρον.
Κατανοώ τα επιχειρήματά σου και ίσως με το ποστ μου αυτό να ήθελα και να προκαλέσω κάποια διαφορετική άποψη, όπως αυτή που διατυπώνεις. Νομίζω ότι η βασική διαφωνία μας, τουλάχιστον στο σημείο που επέλεξες να αναφερθείς, είναι ακριβώς ότι αμφισβητώ την επάρκεια αυτών των απλών κινήσεων, έστω και αν συνοδεύονται από περίσσεια σκέψης, για να προσδώσουν, από μόνες τους, σε ένα αντικείμενο τον τίτλο της «τέχνης».
Ο Ντυσάν μπορώ να δεχθώ ότι με την κίνησή του έσπασε κάποιους φραγμούς, μπήκε σε ανεξερεύνητες περιοχές και έκανε κάτι που πραγματικά ξάφνιασε και, αν θέλεις, μπορώ να δεχθώ ότι ήταν και ευφυές (κάτι όμως που δεν ισχύει για όσους απλώς μιμούνται παρόμοιες κινήσεις σήμερα).
Ωστόσο, και πάλι δεν μπορώ να το δω αυτό ως τέχνη. Εάν θεωρηθεί ότι το ουρητήριο έχει αισθητική αξία παράλληλα με τη χρηστική του (πολλά αντικείμενα έχουν παράλληλα αισθητικό και χρηστικό περιεχόμενο, όπως π.χ. ένα έπιπλο), καλλιτέχνης, έστω ακούσιος, είναι ο σχεδιαστής του (υποθέτω ότι η μετέπειτα παραγωγή ήταν βιομηχανοποιημένη), αλλά και αυτό μόνο εάν το ουρητήριο έχει πρόσθετα στοιχεία που δεν υπαγορεύονται απόλυτα από τη χρήση του (το άγαλμα της Αθηνάς στην Ακρόπολη θα μπορούσε να στεγαστεί και σε χρηστικό κτήριο, ένα ξύλινο, στοιχειώδες υπόστεγο, το οποίο όμως δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καλλιτέχνημα), αντί για αυτό όμως τοποθετήθηκε στον Παρθενώνα, ο οποίος, και χωρίς να περιέχει το άγαλμα, είναι ένα έργο τέχνης από μόνος του, και χωρίς τη χρηστικότητά του, καθώς έχει πολλά στοιχεία που υπερβαίνουν τη χρηστικότητά του και είναι καθαρά αισθητικής φύσης.
Ας το πάρω κάπως αλλιώς, στο σπίτι μου έχω βιβλιοθήκες... με βιβλία, θα μπορούσα να αδειάσω κάποια από αυτές και να την τοποθετήσω σε μια γκαλερί, με ένα ταμπελάκι, ως έκθεμα. Θα καθιστούσε αυτό τη βιβλιοθήκη έργο τέχνης; Η απάντησή μου σε αυτή την ερώτηση είναι ότι εξαρτάται από το αισθητικό περιεχόμενο της βιβλιοθήκης, από την σχεδίασή της και τα αισθητικά της στοιχεία και, βέβαια, καλλιτέχνης θα ήταν ο επιπλοποιός και όχι εγώ. Σε εμένα θα μπορούσε απλώς να αναγνωριστεί η ευφυΐα να την αναδείξω.
Αντιλαμβάνομαι ότι ιδιαίτερα στην τέχνη τα όρια και οι διαχωριστικές γραμμές είναι πολλές φορές δυσδιάκριτα και είναι εύκολο να πέσει κάποιος σε παγίδες με τους ορισμούς του. Ετοιμαζόμουν κάποια στιγμή να γράψω βιαστικά ένα ανόητο σχόλιο για το συγκεκριμένο έκθεμα, ότι το αιδοίο της καθεμιάς δεν είναι έργο τέχνης, τουλάχιστον περισσότερο από ένα χέρι ή ένα πόδι, όταν συνειδητοποίησα ότι, επί της αρχής τουλάχιστον, θα είχα άδικο, αφού όλοι οι καλλιτέχνες που από καταβολής κόσμου απεικόνιζαν, σκάλιζαν, έπλαθαν ή ζωγράφιζαν ανθρώπινες μορφές δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να απεικονίζουν ανθρώπινα μέλη, και τις περισσότερες φορές συγκεκριμένων μοντέλων. Το μόνο ασφαλές λοιπόν είναι να κρίνουμε κάθε έργο χωριστά, ανάλογα με την αισθητική αξία που θεωρούμε ότι έχει.
Βέβαια, η αισθητική αντίληψη έχει, τουλάχιστον σε περιοχές πέρα από κάποιο νοητό κοινό για τους περισσότερους ανθρώπους υποσύνολο, ένα έντονο στοιχείο υποκειμενικότητας.
Ε τι να κάνω, μου αρέσουν τα λάδια, ο πυλός, το μάρμαρο και ο μπρούντζος και αντιδρώ που κάπως βλέπω να τα σνομπάρουν αντικαθιστώντας τα με μέσα που στα δικά μου μάτια μοιάζουν με χρωματιστές χάντρες που ντύνουν το τίποτα. Νομίζω επίσης ότι πολλά πράγματα που προωθούνται ως τέχνη βασίζονται απλώς στην πρόκληση, η πρόκληση όμως παρέρχεται μετά από την πρώτη ή τη δεύτερη έκθεση και τότε τι μένει; Η τέχνη πρέπει να έχει μια διαχρονικότητα έστω και αν οι ερμηνείες αλλάζουν στη διάρκεια του χρόνου.
Και βέβαια, το ουρητήριο αν το βιδώσεις πίσω στη θέση του, παύει να είναι έργο τέχνης και μπορεί να αντικατασταθεί εξίσου καλά από ένα άλλο τυχαίο ουρητήριο, ένας σπουδαίος πίνακας, ακόμη και αν χρησιμοποιηθεί ως επιφάνεια για να απλώσει κάποιος ένα τραπεζομάντηλο, δεν παύει να είναι ένας φορέας αισθητικής αξίας. (Και να που πήγα να πέσω σε άλλη μια παγίδα εδώ, καθώς ένα έργο τέχνης μπορεί να έχει, θεωρητικά, τουλάχιστον και ανάλογα με την τέχνη (π.χ. κινηματογράφος), άριστες αναπαραγωγές - για αυτό προσέθεσα τη λέξη «τυχαίο» και έσβησα τη λέξη «μοναδικός» πριν από το «φορέας»). Αυτό είναι σκάκι.
Τα στοιχεία που παραθέτεις για τη συγκεκριμένη έκθεση δεν τα αμφισβητώ, εμένα με ενδιέφερε να θίξω πολύ γρήγορα, επί της αρχής και επιγραμματικά το θέμα της χρηματοδότησης της τέχνης και των κριτηρίων επιλογής, με ένα κέντρισμα. Αυτό βέβαια είναι άλλο ένα τεράστιο ζήτημα.
Αν έχεις κάποιο πρόσθετο σχόλιο (σίγουρα δεν συμφωνείς ούτε με τα παραπάνω που έγραψα) και χρόνο για να το γράψεις ή εδώ ή ανεβάζοντας κάποιο σχετικό εκτενέστερο ποστ σε κάποιο από τα δύο ιστολόγιά σου, θα με ενδιέφερε συνολικότερα η άποψή σου. Ο ορισμός που έχεις δώσει για την τέχνη (τον διάβασα σε κάποιο σχόλιό σου νομίζω σε άλλο blog) και όσα σχετικά γράφεις στο Urfurslaart με βρίσκουν σύμφωνο επί της αρχής, απλώς, εγώ θα προσέθετα αυτές τις προϋποθέσεις.
Όταν ένα ουρητήριο το ξεβιδώσεις από την θέση του και το βάλεις σε ένα χώρο τέχνης αυτομάτως το κάνεις έκθεμα σε έναν χώρο τέχνης.
Αυτή η πράξη είναι καλιτεχνική δράση.
Ο Κουνέλης τη δεκαετία του εξήντα εξέθεσε σε μια γκαλερί στο παρίσι ζωντανά άλογα. Μπορείς να φανταστείς τι αντίδραση προκαλούσε σε έναν θεατή το να ανεβαίνει 4 ορόφους σε μια γκαλερί στο κέντρο του παρισιού και να δει ένα ζευγάρι άλογα να κοπρίζουν.
Τέτοιες ακραίες πράξεις καλλιτεχνικής έκφρασης δεν αναφέρονται στην έννοια του ωραίου αλλά στον εσωτερικό διάλογο μέσα στον κόσμο της τέχνης για το τι είναι τέχνη. Αν μια τέτοια κίνηση πετύχει θα προσκαλέσει κι άλλους στον διάλογο αυτό ακριβώς όπως έγινε με το έργο της Βρετζάκη.
Μην ξεχνάς τέλος ότι όλη αυτή η έρευνα συνεισφέρει πάρα πολλά πάνω στα μέσα που επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουν οι καλιτέχνες ή πάνω στις έννοιες που επιτρέπετε να θίξουν. Κάθε τέτοια κίνηση απελευθερώνει τον χώρο της τέχνης διευρύνοντας τα όρια της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Έτσι φτάνουμε στο σήμερα όπου επιτρέπεται σε ανθρώπους σαν και εσένα να κάνουν τέχνη με ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Διότι το μπλογκ σου είναι στο σύνολό του έργο τέχνης και όχι μόνο οι ζωγραφιές σου.
Κάνεις ένα έργο τέχνης μικτής τεχνικής.
OK, αντιλαμβάνομαι τι λες, αυτή είναι μια αντίληψη περί τέχνης που είναι ευρύτερη από αυτό που έχω εγώ υπόψη μου, πάντως, αν επέλεγα ένα μπλογκ για να το χαρακτηρίσω ως έργο τέχνης συνολικά, αυτό θα ήταν της Ou Ming και όχι το δικό μου.
Θα παρέμβω στην συζήτηση, άσχετα αν ο Ούρφους με καλύπτει απόλυτα.
Αν εχω καταλάβει καλά,Περαστικέ, δεν θεωρείς τέχνη κάτι το οποίο δεν πλάθεται απο πρωτογενή υλικά ή κάτι που όπως λές "και γω μπορώ να το κάνω! Είναι τέχνη;"
Το θέμα δεν είναι τι μπορείς ή τι δεν μπορείς. Ουτε ποιά υλικά επιτρέπονται παραδοσιακά να χρησιμοποιήσεις. Το θέμα οπως λές σε παλαιότερο σχόλιο είναι αν έχεις να πείς κάτι. (Μίλησες μάλιστα για Αλήθεια)
Νομίζω πως το συγκεκριμένο έργο ασχέτως κριτικής καλού η καλού εργου, άρεσε δεν άρεσε, είχε τις αλήθειες της δημιουργου του, οπως κάθε έργο. (η ανάγνωση είναι υποκειμενική).
Επι του παραδείγματος, οι καρατζαφερικοί το ερμήμευσαν ως προσβολή εθνικών συμβόλων.
Οι μπάτσοι, ως απειλή για την ασφάλεια της τάξης.
Εσυ είδες ενα αιδίο (όλες τους έχουνε, λες) και άκουσες εναν ύμνο. (όλοι μας τον γνωρίζουμε επήσης) Αρα για σενα δεν υπαρχει καμιά καλλιτεχνική έκφραση.
Είναι σαν να λες όμως, πως η λογοτεχνία (και μάλιστα αυτή που θα γραφτεί και θα επεξεργαστεί στον υπολογιστή) δεν είναι τέχνη επειδή όλα τα γραμματάκια που θα σχηματίσουν λέξεις και θα περάσουν αίσθηση υπάρχουν ήδη πάνω στο κομπιούτερ σου.
Το κοινότατο αιδίο της κοπέλας,ο κοινότατος εθνικός ύμνός, Η κοινότατη βιντεοσκόπιση του αυνανισμόυ δεν είναι παρα μόνο τα υλικά ή αν θές τα έτοιμα γραμματάκια πανω στο πληκτρολόγιο στα οποία έχεις την ελευθερία να εκφράσεις οτιδήποτε.
Απο κεί και επειτα, πώς θα τα συντάξεις, είναι αυτό που θα δείξει αν μια πρόταση σου είναι καλό έργο τέχνης ή όχι.
Υ.Γ.
Αίσθανομαι πως σε πιάσαμε λίγο απο τον γιακά εγω και ο Ούρφους, αλλά αν πραγματικά θελήσεις να ξεκολλήσεις την βιβλιοθληκη σου για να την βάλεις σε γκαλερί, θα είμαστε απο τους πρώτους που θα υπερασπιστούμε το καλλιτεχνικό δικαιωμα!
Καλησπέρα Yellow Kid, υποθέτω ότι η μεταξύ μας διαφορά έγκειται στο ότι εγώ δίνω σημασία για να εκτιμήσω ένα καλλιτεχνικό έργο και στο περιεχόμενο (αλήθεια), αλλά και στο μέσο και την ποιότητά του. Θα έλεγα μάλιστα, ότι καθώς σχεδόν όλοι έχουν να πουν κάτι, τελικά, το όχημα (αισθητική) είναι που κάνει τη διαφορά. Μάλιστα, η υψηλή μορφή μπορεί να υπερβαίνει τις ερμηνείες, ενσωματώνοντας νέες με το πέρασμα των αιώνων. Και οι αρχαίοι και εμείς στεκόμαστε με δέος μπροστά σε ένα άγαλμα της Αθηνάς, με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Το έργο έχει τόση δύναμη, ώστε να μιλάει με όποιον στέκεται κάθε φορά απέναντί του, είτε φοράει χλαμύδα είτε τζιν, είτε βλέπει μια θεά, είτε ένα άγαλμα χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο, ο δημιουργός έδωσε την πνοή του και το άφησε να ζήσει τη δική του ζωή. Η μορφή του είναι τόσο σπουδαία, ώστε να χωρά πολλές αλήθειες, του παρόντος, του παρελθόντος, πιθανότατα και του μέλλοντος.
Έχω ενστάσεις για το παράδειγμα που χρησιμοποιείς, καθώς τα γράμματα είτε γράφονται με το χέρι είτε με υπολογιστή, μπορούν να συνδυαστούν με τόσους πολλούς τρόπους (πρακτικά άπειρους), ώστε να απαιτείται ιδιαίτερη ικανότητα ή/και προσπάθεια για να γραφεί ένα λογοτεχνικό έργο (θυμήθηκα τη θεωρητική, άπειρης έκτασης βιβλιοθήκη που περιγράφει ο Μπόρχες, όπου ανάμεσα στους άπειρους τόμους υπάρχουν και όλα τα μεγάλα αριστουργήματα που έχουν γραφτεί ή θα μπορούσαν να γραφτούν ποτέ). Μπορώ να σου πω μάλιστα ότι πιστεύω ότι η φωτογραφία κινείται στα όρια των καλών τεχνών. Ο φωτογράφος δεν έχει να αντιμετωπίσει τον τρόμο του λευκού καμβά, της κενής σελίδας, τους αδιαμόρφωτου όγκου υλικού, αν και κάποια έργα πράγματι μπορεί να περνούν τον πήχη.
Φυσικά, έχω δικαίωμα να εκθέσω μια βιβλιοθήκη ως έργο τέχνης και κανένας δεν έχει δικαίωμα να με λογοκρίνει, αλλά δεν θα περίμενα και να το εκτιμήσει κάποιος ή να με χρηματοδοτήσει. Αναγνωρίζω βέβαια ότι δεν μπορώ να απαιτώ από το κράτος να χρηματοδοτεί μόνο όσες μορφές τέχνης εκφράζουν εμένα, αλλά θα έλεγα ότι μου λείπει το είδος της τέχνης που προτιμώ. Νομίζω μάλιστα ότι στα εικαστικά, στρέφομαι περισσότερο στα έργα εικονογράφησης για να βρω κάτι που να με ψυχαγωγεί. Δεν έχω αισθανθεί με κανένα σύγχρονο έργο τη συγκίνηση που έχω αισθανθεί για έργα παλαιότερων αιώνων ή έστω για έργα σύγχρονων καλλιτεχνών που ζωγραφίζουν εξώφυλλα και εικονογραφούν βιβλία.
Καταλαβαίνω αυτό το οποίο λέτε με τον Urfurs για την τέχνη ως επικοινωνία χωρίς άλλες προϋποθέσεις. Αυτό είναι μια ευρύτερη αντίληψη από τη δική μου. Ακούω πάντως πολλούς καλλιτέχνες να λένε ότι δεν είναι ότι δεν μπορούν να κάνουν ότι και οι παλιοί, αλλά ότι απλώς δεν τους ενδιαφέρει. Ωστόσο, ακόμη και όταν υποτίθεται ότι προσπαθούν να καταπιαστούν με συμβατικές μεθόδους, δεν βλέπω παρά ασχήμια. Πάρτε για παράδειγμα την πόλη μας και τα σύγχρονα γλυπτά που έχουν τοποθετηθεί σε αυτήν και υποτίθεται ότι είναι ρεαλιστικής τεχνοτροπίας, δεν έχω δει ένα των τελευταίων χρόνων που ν μην είναι αποτρόπαιο. Αναφέρω ενδεικτικά την προτομή της Μελίνας Μερκούρη, εκεί πιο πέρα από το Σύνταγμα. Ένα άψυχο έργο που έχει κάποιες ανατομικές ομοιότητες με τη μακαρίτισσα, αλλά δεν αποκαλύπτει τίποτε από την προσωπικότητά της (όχι ότι τη συμπαθούσα ιδιαίτερα). Ένα πράγμα που ασχημαίνει παρά κάνει πιο ανεκτή την πόλη, χωρίς να αποκαλύπτει και οποιαδήποτε αλήθεια πέραν την ατεχνίας. Πού είναι ένας Χαλεπάς, ένας Φαληρέας; Τι έγιναν καλλιτέχνες σαν αυτούς; Έπαψε το υψηλό να ασκεί έλξη; Εξυπνάδες βλέπω αρκετές σε σημερινές εκθέσεις, δεν βλέπω όμως αξία, ούτε στο περιεχόμενο ούτε, περισσότερο, στη μορφή.
Ίσως να φταίει ότι η αισθητική είναι για εμένα ζητούμενο. Σέβομαι την άποψή σας, αλλά έχω τις επιφυλάξεις μου. Φυσικά, επίτηδες παρουσίασα αυτές τις απόψεις σε χωριστό ποστ, καθώς δεν ήθελα με κανέναν τρόπο να ερμηνευθεί ότι επειδή δεν μου άρεσε το έργο αυτό κάνει κάπως λιγότερο λογοκρισία τη λογοκρισία του. Αυτοί που έκαναν τη μήνυση και αυτοί που άσκησαν διώξεις και αποκαθήλωσαν έργα είναι κοπροκέφαλοι.
1.Το μέσο δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Ενα έργο τέχνης δεν είναι καλύτερο αν είναι από μάρμαρο και χειρότερο αν είναι από πηλό. Κάθε μέσο είναι απλώς ένα υλικό και σήμερα όλα τα υλικά επιτρέπονται.
2.Δεν ξέρω πως έχεις στο μυαλό σου την χρηματοδότηση της Τέχνης αλλά πρέπει να σου πω πως οι εικαστικές τέχνες δεν χρηματοδοτούνται από κανέναν. Η Στεφανή δεν χρηματοδοτήθηκε για το έργο της απλώς της επέτρεψαν να το παρουσιάσει. Το κράτος έχει τα εικαστικά παρατημένα εντελώς στην ιδιωτική πρωτοβουλία.
3. Πράγματι στην σχολή Καλλών Τεχνών αρχικα διδάσκεται σχέδιο εκ του φυσικού και μάλιστα με μεγάλη επιμονή. Να είσαι σίγουρος πως σχεδόν όλοι οσοι τελειώνουν τη σχολή έχουν τη δυνατότητα να ζωγραφίσουν "όπως οι παλιοί" και πρέπει να σου πω πως αρκετοί το κάνουν. Φαίνονται όμως εκτός τόπου και χρόνου, μια που ηθελημένα αδιαφορούν για όλες τις ανακαλύψεις που έχουν γίνει στην ιστορία της τέχνης από τις αρχές του εικοστού αιώνα. Η ζωή σήμερα δεν μοιάζει καθόλου με την ζωή του 1900 γιατί να μοιάζει η Τέχνη;
4. Και η Ου Μίνγκ και ο κ.Φώλιος και εσύ, αλλά και ορισμένοι (λίγοι) ακόμα έχουν μπλογκ-έργα τέχνης. Το ποιός είναι καλύτερος είναι σχετικό. Αλλά το ότι όλοι εσείς κάνετε τέχνη είναι σίγουρο. Και μάλιστα πρωτοπορία :)
5. Εχω αναφέρει πιο πάνω το όνομα της Εύας Βρετζάκη-προφανώς εννοούσα την Ευα Στεφανή. Μπέρδεψα τις Εύες μου
Καλά Urfurs, αφού επιμένεις ότι έχω μπλογκ-έργο τέχνης, δεν θα επιμείνω άλλο :)
:)
Πάντα στη διάθεσή σου να κουβεντιάσουμε για Τέχνη. Όπως βλέπεις δεν κουράζομαι ποτέ!
Αποκωδικοποίηση....: ψυχής, σιωπής, θρησκειών, μυθολογιών,...
Σχηματοποίηση λόγου (΄΄ποιημάτων΄΄ μου), θεογονία, κοσμογονία,....
UR: www.siopi.gr
Γεια....
Δημοσίευση σχολίου