Γιατί συμμετείχα και άλλα

Για την Αμαλία... άλλά η Αμαλία πια δεν έχει ανάγκη, ούτε χρειάζεται καμία βοήθεια. Η Αμαλία έχει απαλλαγεί από τον πόνο και την ανθρώπινη αχρειότητα που τόσο την ταλαιπώρησαν όσο έζησε.

Στο Διαδίκτυο δεν λείπουν οι ευγενικοί σκοποί και οι εκκλήσεις για βοήθεια. Πολλές φορές έχω βρεθεί προ του διλήμματος να δημοσιεύσω εκείνο το κείμενο ή το σκιτσάκι που είχα αρχικά σκεφτεί ή αν θα έπρεπε να γράψω κάτι για εκείνους που τους έδειραν άδικα τα όργανα της αταξίας ή για εκείνη την υπόθεση λογοκρισίας ή για εκείνον τον πόλεμο που έγινε στο όνομα της ελευθερίας. Κάποιες φορές επέλεξα τη μία κατεύθυνση και άλλες φορές την άλλη. Ξεκίνησα το ιστολόγιό μου ως ένα μέσο προσωπικής έκφρασης. Όποια κατεύθυνση και αν επέλεξα, πάντα για μένα το έκανα, πάντα ήταν μια αφορμή για να έχω την αίσθηση ότι κάνω και κάτι άλλο εκτός από το να μεταφράζω προγράμματα ή εγχειρίδια για ψυγεία ή ισολογισμούς τραπεζών ή οδηγίες για βηματοδότες. Μου αρέσει να βλέπω αυτά που γράφω και ζωγραφίζω στην οθόνη. Είμαι σαν μια χύτρα ταχύτητας που γεμίζει με ατμό και το ιστολόγιο είναι η βαλβίδα μου. Δεν ξέρω για πόσο, δεν ξέρω πότε θα τινάξω το καπάκι. Συλλογικότητες όπως «μπλογκόσφαιρα», «κοινότητα ιστολόγων» κ.λπ. με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Το ιστολόγιό μου είναι η επικράτειά μου, είναι ο χώρος της απόλυτης κυριαρχίας μου... έστω και αν αυτό είναι μια ψευδαίσθηση.

Γιατί λοιπόν αναδημοσίευσα αυτό το κείμενο; Γιατί έστειλα τις επιστολές;

Το ομολογώ, από οργή το έκανα και από αγανάκτηση. Για όλες αυτές τις φορές που δικοί μου άνθρωποι έγιναν θύματα αυτής της κατάστασης. Για τον εξευτελισμό που υπέστησαν, για την αδυναμία τους εν μέσω της ανάγκης και του πόνου τους να πουν το μεγάλο όχι (και ούτε και θα ήθελα να ρισκάρουν λέγοντάς το). Ακόμη, το έκανα γιατί δεν θα ήθελα ποτέ να βρεθώ εγώ σε παρόμοια θέση. Τώρα που είμαι υγιής, σκέφτομαι ότι θα προτιμούσα το θάνατο παρά να υποκύψω, γνωρίζοντας ότι είναι αμφίβολο αν θα μπορούσα να φανώ συνεπής με αυτό (ευτυχώς, στα 39 μου, ο τελευταίος γιατρός που χρειάστηκα, εκτός της οδοντιάτρου μου, ήταν ο παιδίατρος). Ο νόμος αντιμετωπίζει με επιείκεια ή και ατιμωρησία αυτόν που κλέβει ή σκοτώνει προκειμένου να διαφυλάξει τη ζωή του, πώς τολμούν λοιπόν μερικοί να λένε ότι ο ασθενής που θα μπει κάτω από το μαχαίρι κάποιου, ο άνθρωπος ο οποίος βρίσκεται στη μεγαλύτερη ίσως αδυναμία και ανάγκη που μπορεί να βρεθεί άνθρωπος έχει την ίδια ευθύνη για το φακελάκι όσο ο γιατρός που το απαιτεί ή το δέχεται; Ένας σχολιαστής έγραψε σε προηγούμενο κείμενό μου ότι οι ασθενείς τα δίνουν όλα για να γίνουν καλά, το θέμα είναι αν κάποιοι έχουν το δικαίωμα να τους τα παίρνουν όλα.

Η Αμαλία αποτέλεσε ένα ξεχωριστό παράδειγμα θάρρους. Τόλμησε να αποκαλέσει το κτήνος με τα ονόματά του. Το ιστολόγιο malpractice αποτέλεσε για την Αμαλία το μέσο για να δείξει «από τι πάστα ήταν» και μας υπενθύμισε κάποια από τα πράγματα που σκουπίζουμε κάτω από το χαλί. Ένα μεγάλο μπράβο όμως αξίζει και στους ανθρώπους που έστησαν το ιστολόγιο «Για την Αμαλία» και συντόνισαν τη μεγάλη προσπάθεια που εκπορεύθηκε από αυτό, επιτυγχάνοντας κάτι ανεπανάληπτο, τουλάχιστον για τα ελληνικά διαδικτυακά δεδομένα. Δεν υπέκυψαν στον πειρασμό να γίνουν μαϊντανός των ΜΜΕ και τους επέβαλαν τους δικούς τους όρους. Κατάφεραν πολύ περισσότερα από όσα μπορεί να καταφέρει μια μεγάλη διαδήλωση, χωρίς να κλείσουν δρόμους και να κάνουν όλες τις άλλες γελοιότητες που κάνουν οι άνθρωποι στις διαδηλώσεις. Μέσω της προσπάθειάς τους, έδειξαν πόσο μπορεί να συμβάλει το Διαδίκτυο σε μια πιο άμεση δημοκρατία, όπου οι φωνές που έχουν να πουν κάτι αληθινό θα ακούγονται χωρίς μεσάζοντες και όπου η ατζέντα δεν θα καθορίζεται από μερικούς διαπλεκόμενους καναλάρχες και δημοσιογράφους. Επίσης, βοήθησαν να φανεί ότι υπάρχουν κάποιοι που περιφρονούν την (νεο-)ελληνική συμβουλή, «κάνε τον μα**κα».

Φυσικά, δεν κακίζω όσους δεν συμμετείχαν σε αυτή την πρωτοβουλία. Απεχθάνομαι εξάλλου κάθε περιορισμό της ατομικότητας υπέρ ομαδοποιήσεων. Στο κάτω - κάτω, και όσοι συμμετείχαμε σε αυτή την πρωτοβουλία, ασκώντας την ελεύθερη ατομική μας βούληση το κάναμε και χωρίς να αισθανόμαστε κάποια εξωγενή πίεση. Φυσικά, βρέθηκαν, όπως πάντα, μερικοί μικρόνοες που εξαπολύοντας μερικά επίθετα και χαρακτηρισμούς προσπάθησαν να απαξιώσουν την πρωτοβουλία και να δώσουν διέξοδο στα συμπλέγματά τους. Όσο για αυτούς που δεν είχαν ποτέ οι ίδιοι ή συγγενείς τους κάποια παρόμοια εμπειρία με αυτές που περιγράφει η Αμαλία και δεν έδωσαν ποτέ φακελάκι, θέλω να πω ότι είναι αξιοζήλευτοι, πρέπει να είναι ωραία στον πλανήτη τους. Αξιοθρήνητα τα συλλογικά όργανα των ιατρών που επέλεξαν τον τρόπο της στρουθοκαμήλου, «business as usual» υποθέτω. Κάποιοι πολιτικοί είπαν μερικά από τα γνωστά ξύλινα λόγια τους και τα ήξεις-αφίξεις. Ο Λεβιάθαν καμώνεται πως δεν καταλαβαίνει. Τους φτύνανε και κάνανε πως ψιχαλίζει.

Δείτε επίσης κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία για τις συνολικές, δημόσιες και ιδιωτικές δαπάνες για την υγεία στην Ευρώπη εδώ. Πρώτοι στις ιδιωτικές δαπάνες για την υγεία ως ποσοστό του ΑΕγχ.Π. το 2004 μεταξύ των χωρών της ΕΕ, τελευταίοι στις δημόσιες (τα μαύρα-φακελάκια τα μέτρησε κανένας;). Δεν έχω αντίρρηση, αλλά παρακαλώ φέρτε μου τις (υποχρεωτικές) εισφορές μου για την υγεία να πάω να ασφαλιστώ κάπου ιδιωτικά ή να τις αποταμιεύσω για τη στιγμή της ανάγκης μου.