Για μισό μέτρο

Ναι, ξέρω, έχω γίνει κουραστικός με τον Μαραθώνιο, αλλά έχω ακόμη φλάσμπακ από τον αγώνα. Δεν άντεξα στον πειρασμό να αναφερθώ στον αγώνα και σε αυτό το κείμενο καθώς περιπλανώμενος στο Διαδίκτυο ανακάλυψα κάποιες αναφορές στον «λεγεωνάριο» στον οποίο είχα αναφερθεί στην προηγούμενη καταχώριση.

Γεια όσους δεν θυμούνται, ανέφερα στο προηγούμενο ποστ ότι καθώς έτρεχα συνάντησα έναν απίθανο δρομέα, ο οποίος ήταν ντυμένος με μεταλλική πανοπλία και κράνος Ρωμαίου λεγεωνάριου και ο οποίος κρατούσε κάτι σαν δόρυ και τετράγωνη ασπίδα. Τον δρομέα αυτόν ανέφερα ότι τον είδα να «τερματίζει» στο στάδιο μετά από μένα. Λοιπόν, στην πραγματικότητα, πιο ορθό θα ήταν να γράψω ότι τον είδα να εισέρχεται στο στάδιο και όχι να τερματίζει. Διάβασα με λύπη σε φόρουμ του Runningnews.gr (Forum > Οι Αγώνες μας > ΚΛΑΣΙΚΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ, σελ.20, σχόλιο από Elina) ότι ο άνθρωπος αυτός κατέρρευσε στην αψίδα τερματισμού, έχοντας πατήσει στον πρώτο τάπητα χρονομέτρησης (νομίζω ότι για να μετρήσει ο τερματισμός πρέπει κάποιος να πατήσει και στους δύο τάπητες, που βέβαια απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους). Οι εθελοντές αρχικά νόμισαν ότι επρόκειτο για κάποιο «θέατρο», για μια αναπαράσταση της κατάρρευσης του αρχαίου δρομέα που έσπευσε να φέρει τα χαρμόσυνα νέα της νίκης στους Αθηναίους, αφήνοντας την τελευταία του πνοή αμέσως μετά. Η ώρα όμως περνούσε και ο δρομέας δεν σηκωνόταν. Οι εθελοντές έσπευσαν να τον βοηθήσουν και αφαιρώντας την πανοπλία και το κράνος αντίκρισαν ένα καταματωμένο από τα σιδερικά κεφάλι και κορμί.

Όταν διάβασα αυτή την είδηση λυπήθηκα πολύ. Ελπίζω οι εθελοντές να «φρόντισαν» να μετρήσει ο χρόνος αυτού του ανθρώπου, μεταφέροντας τον ίδιο ή το τσιπ χρονομέτρησης που έφερε πάνω και από τον δεύτερο τάπητα. Η φωτογραφία του δρομέα και το όνομά του εδώ (μερικές φορές η φωτογραφία δεν εμφανίζεται, δείτε και εδώ, στη δεύτερη σειρά). Ήταν από τις ΗΠΑ.

Μεγάλο μέρος της χαράς και της συγκίνησης του Μαραθωνίου είναι όλες αυτές οι μικρές ιστορίες, οι μικρές περιπέτειες, τα μικρά δράματα και οι κωμωδίες που διεξάγονται δίπλα σου και μερικές φορές τα αντιλαμβάνεσαι ή τα ψυχανεμίζεσαι με μια ματιά, ένα βλέμμα. Είναι όλα αυτά τα «τάματα» για τερματισμό που δεν υπόκεινται σε καμία θρησκοληψία, είναι ο δρομέας που σταματά και επιστρέφει πίσω για να βοηθήσει να τερματίσει και ο φίλος του ή ο άγνωστος που παραπαίει ή που απλώς περιμένει την παρέα του για να τερματίσουν όλοι μαζί πιασμένοι χέρι-χέρι, είναι ο πατέρας που θέλει να τερματίσει και ας έχει πάθει κράμπα γιατί τον περιμένει ο μικρός γιος του, είναι ο ευσυνείδητος εθελοντής που τρέχει πίσω από ένα δρομέα για να του δώσει το μπουκαλάκι που δεν κατάφερε να πιάσει και… και… και...

Τον Νοέμβριο διεξάγονται πολλοί μαραθώνιοι σε όλο τον κόσμο. Την ίδια μέρα που διεξαγόταν ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας διεξαγόταν και ο Μαραθώνιος της Νέας Υόρκης. Κάποια συγκριτικά στοιχεία: σε εμάς έτρεξαν 3000 δρομείς περίπου, οι περισσότεροι από αυτούς ξένοι (περιμένω και τη δημοσίευση των επίσημων στατιστικών στοιχείων), στη Νέα Υόρκη έτρεξαν περισσότεροι από 38.000 δρομείς. Όταν εμείς εισήλθαμε στην Αθήνα, βρεθήκαμε σε μια πόλη - φάντασμα, στη Νέα Υόρκη οι θεατές υπολογίζονται σε περισσότερα από δύο εκατομμύρια (ουσιαστικά γιορτάζει όλη η πόλη και βγαίνει σους δρόμους) ενώ πολλοί θεατές βγαίνουν από τα σπίτια τους και προσφέρουν φρούτα στους δρομείς, εδώ είσαι τυχερός αν δεν ακούσεις τα βρισίδια των οδηγών. Ρίξτε μια ματιά εδώ.

-

Υ.Γ. Ο πόνος έχει σχεδόν φύγει, σήμερα βγήκα και από το σπίτι :)