Τετάρτη, Νοεμβρίου 08, 2006

Για μισό μέτρο

Ναι, ξέρω, έχω γίνει κουραστικός με τον Μαραθώνιο, αλλά έχω ακόμη φλάσμπακ από τον αγώνα. Δεν άντεξα στον πειρασμό να αναφερθώ στον αγώνα και σε αυτό το κείμενο καθώς περιπλανώμενος στο Διαδίκτυο ανακάλυψα κάποιες αναφορές στον «λεγεωνάριο» στον οποίο είχα αναφερθεί στην προηγούμενη καταχώριση.

Γεια όσους δεν θυμούνται, ανέφερα στο προηγούμενο ποστ ότι καθώς έτρεχα συνάντησα έναν απίθανο δρομέα, ο οποίος ήταν ντυμένος με μεταλλική πανοπλία και κράνος Ρωμαίου λεγεωνάριου και ο οποίος κρατούσε κάτι σαν δόρυ και τετράγωνη ασπίδα. Τον δρομέα αυτόν ανέφερα ότι τον είδα να «τερματίζει» στο στάδιο μετά από μένα. Λοιπόν, στην πραγματικότητα, πιο ορθό θα ήταν να γράψω ότι τον είδα να εισέρχεται στο στάδιο και όχι να τερματίζει. Διάβασα με λύπη σε φόρουμ του Runningnews.gr (Forum > Οι Αγώνες μας > ΚΛΑΣΙΚΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ, σελ.20, σχόλιο από Elina) ότι ο άνθρωπος αυτός κατέρρευσε στην αψίδα τερματισμού, έχοντας πατήσει στον πρώτο τάπητα χρονομέτρησης (νομίζω ότι για να μετρήσει ο τερματισμός πρέπει κάποιος να πατήσει και στους δύο τάπητες, που βέβαια απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους). Οι εθελοντές αρχικά νόμισαν ότι επρόκειτο για κάποιο «θέατρο», για μια αναπαράσταση της κατάρρευσης του αρχαίου δρομέα που έσπευσε να φέρει τα χαρμόσυνα νέα της νίκης στους Αθηναίους, αφήνοντας την τελευταία του πνοή αμέσως μετά. Η ώρα όμως περνούσε και ο δρομέας δεν σηκωνόταν. Οι εθελοντές έσπευσαν να τον βοηθήσουν και αφαιρώντας την πανοπλία και το κράνος αντίκρισαν ένα καταματωμένο από τα σιδερικά κεφάλι και κορμί.

Όταν διάβασα αυτή την είδηση λυπήθηκα πολύ. Ελπίζω οι εθελοντές να «φρόντισαν» να μετρήσει ο χρόνος αυτού του ανθρώπου, μεταφέροντας τον ίδιο ή το τσιπ χρονομέτρησης που έφερε πάνω και από τον δεύτερο τάπητα. Η φωτογραφία του δρομέα και το όνομά του εδώ (μερικές φορές η φωτογραφία δεν εμφανίζεται, δείτε και εδώ, στη δεύτερη σειρά). Ήταν από τις ΗΠΑ.

Μεγάλο μέρος της χαράς και της συγκίνησης του Μαραθωνίου είναι όλες αυτές οι μικρές ιστορίες, οι μικρές περιπέτειες, τα μικρά δράματα και οι κωμωδίες που διεξάγονται δίπλα σου και μερικές φορές τα αντιλαμβάνεσαι ή τα ψυχανεμίζεσαι με μια ματιά, ένα βλέμμα. Είναι όλα αυτά τα «τάματα» για τερματισμό που δεν υπόκεινται σε καμία θρησκοληψία, είναι ο δρομέας που σταματά και επιστρέφει πίσω για να βοηθήσει να τερματίσει και ο φίλος του ή ο άγνωστος που παραπαίει ή που απλώς περιμένει την παρέα του για να τερματίσουν όλοι μαζί πιασμένοι χέρι-χέρι, είναι ο πατέρας που θέλει να τερματίσει και ας έχει πάθει κράμπα γιατί τον περιμένει ο μικρός γιος του, είναι ο ευσυνείδητος εθελοντής που τρέχει πίσω από ένα δρομέα για να του δώσει το μπουκαλάκι που δεν κατάφερε να πιάσει και… και… και...

Τον Νοέμβριο διεξάγονται πολλοί μαραθώνιοι σε όλο τον κόσμο. Την ίδια μέρα που διεξαγόταν ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας διεξαγόταν και ο Μαραθώνιος της Νέας Υόρκης. Κάποια συγκριτικά στοιχεία: σε εμάς έτρεξαν 3000 δρομείς περίπου, οι περισσότεροι από αυτούς ξένοι (περιμένω και τη δημοσίευση των επίσημων στατιστικών στοιχείων), στη Νέα Υόρκη έτρεξαν περισσότεροι από 38.000 δρομείς. Όταν εμείς εισήλθαμε στην Αθήνα, βρεθήκαμε σε μια πόλη - φάντασμα, στη Νέα Υόρκη οι θεατές υπολογίζονται σε περισσότερα από δύο εκατομμύρια (ουσιαστικά γιορτάζει όλη η πόλη και βγαίνει σους δρόμους) ενώ πολλοί θεατές βγαίνουν από τα σπίτια τους και προσφέρουν φρούτα στους δρομείς, εδώ είσαι τυχερός αν δεν ακούσεις τα βρισίδια των οδηγών. Ρίξτε μια ματιά εδώ.
-
Υ.Γ. Ο πόνος έχει σχεδόν φύγει, σήμερα βγήκα και από το σπίτι :)

9 σχόλια:

ΓΑΪΔΑΡΑ είπε...

δεν έχω πιέσει ποτέ στα όρια τον εαυτό μου... συνήθως σταματάω νωρίτερα... ίσως απο φόβο μην απογοητευτώ... ίσως από ανασφάλεια... κι έχω αφήσει πολλά στη μέση... πιάνο, ζωγραφική, βόλλευ ακόμη και το επάγγελμα που θα ήθελα να κάνω δεν το κυνήγησα όπως έπρεπε... για όλα αυτά με τρώει κάτι ακόμη και μέχρι σήμερα... θαυμάζω τους ανθρώπους που πιέζουν τον εαυτό τους να φτάσει στα όρια ικανοτήτων τους... είτε είναι σωματικές είτε πνευματικές είτε ψυχικές... έχουν μια πληρότητα που πιστεύω δύσκολα την αποκτά κάποιος... ο άνθρωπος που ανέφερες είναι αξιέπαινος... είναι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος... όπως και όλοι όσοι φτάνουν σε τέτοια σημεία υπερπροσπάθειας... εγώ έστω κι αργά προσπαθώ να δοκιμαστώ... είμαι ακόμα "ημιτελής"...

αθεόφοβος είπε...

Η ιδέα που είχε αυτός ήταν εξαιρετική και πρωτότυπη.
Και δυστυχώς δεν ήταν Ελληνας.

Περαστικός είπε...

Καλημέρα Γαϊδάρα. Κάθε άνθρωπος έχει το δρόμο του και τον τρόπο του, ημιτελείς θα έλεγα ότι είμαστε όλοι μας, όπως ίσως και ο κόσμος στον οποίο ζούμε, κάτι σαν μια ημιτελής συμφωνία :)

Πράγματι Αθεόφοβος, εδώ που τα λέμε, η πρωτοτυπία είναι σίγουρα κάτι που μας λείπει ως λαός, συνήθως περιοριζόμαστε στη μίμηση.

Nyktipolos είπε...

Η ιστορία του λεγεωνάριου καταπληκτική! Κι ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ.


(Αλλιώς θα τον είχαμε πάρει στο ψιλό...)

Περαστικός είπε...

Καλησπέρα Nyktipolos, αν ήταν Έλληνας θα είχε κερδίσει αυτομάτως τον τίτλο του φασίστα - εθνικιστή.

Lion είπε...

Φοβερος ο τυπος. Καποτε ειχα ειναν γνωστο που ειχε μανια με τις πανοπλιες του 8ου-10ου αιωνα. Σε μια μου επισκεψη με αφησε να φορεσω μια απ' αυτες (πεζικαριου).

Ουτε 10 βηματα δεν μπορουσα να κανω - οχι μαραθωνιο.
Μπραβο του.

Σε σενα περαστικε και εις ανωτερα. Ξεκινα προπονηση. Του χρονου θα εκπροσωπεις την ελληνικη μπλογκοσφαιρα στον μαραθωνιο - προσεξε μην μας ντροπιασεις ;-)

Περαστικός είπε...

Καλησπέρα OldSkipper, ξεκινώ πάλι προπόνηση από τη Δευτέρα, θα βάλω τα δυνατά μου :)

Ανώνυμος είπε...

Πολλά συγχαρητήρια..
Δυστυχώς στην Ελλάδα, μόνο όταν είναι να δικαιολογήσουμε την άθλια (υπερβολικό αλλά δυστυχώς αληθινό όσον αφορά τη χώρα) ύπαρξή μας στον πλανήτη θυμόμαστε τους προγόνους.
Όχι δεν ανήκω σε κάποιο είδος νοσταλγού ή αρχαιολάτρη απλά λέω ότι τουλάχιστον να μη ζούμε με τη δικαιολογία μιας πάλαι ποτέ πολιτιστικής ανάπτυξης. Απλούστατα γιατί στο σημαντικό παρόν είμαστε ψιλοαπολίτιστοι...

Περαστικός είπε...

Καλησπέρα Ilia, ευχαριστώ για τα συγχαρητήρια. Πράγματι, αυτοί οι πρόγονοι μας έχουν έλθει πολύ βολικοί.