Τρίτη, Ιουλίου 11, 2006

Βρίζε ευλογημένε! Βρίζε!

Κατ' αρχήν, να εξομολογηθώ ότι δεν ήμουν ποτέ φίλος του ποδοσφαίρου. Όταν ήμουν παιδί, το μουσικό θέμα της "Αθλητικής Κυριακής" ήταν ό,τι πιο καταθλιπτικό υπήρχε μέσα στην εβδομάδα. Το μόνο που σήμαινε για εμένα ήταν το ψυχορράγημα του σαββατοκύριακου. Πολύ αργότερα άρχισα να βλέπω περιστασιακά κάποιους αγώνες σε μεγάλες διοργανώσεις, όπως το Μουντιάλ.

Πολλοί έγραψαν για το επεισόδιο μεταξύ του Ζιντάν και του Ματεράτσι που είχε ως αποτέλεσμα την αποβολή του πρώτου. Ως κάποιος όμως που δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με το ποδόσφαιρο, θα πω κάτι που νομίζω ότι οι ποδοσφαιρόφιλοι ίσως να δίσταζαν να παραδεχθούν, ότι πολυτιμότερος παίκτης του αγώνα αποδείχθηκε ο Ματεράτσι! Με μερικές λέξεις κατάφερε να πετάξει εκτός αγώνα τον ικανότερο παίκτη της Γαλλίας, μειώνοντας δραματικά τις πιθανότητές της να βάλει κάποιο άλλο γκολ και μάλλον επηρεάζοντας θετικά και τις πιθανότητες της Ιταλίας στα πέναλτι. Αυτό το κάτι παραπάνω που έδωσε τη νίκη στην Ιταλία δεν ήταν τελικά η τεχνική υπεροχή, η μεγαλύτερη προσπάθεια ή η καλύτερη στρατηγική, σε σύγκριση με τη Γαλλία, αλλά μερικά "γαλλικά" από τον "βρωμόστομο" Ματεράτσι που έκαναν τον μεγάλο παίκτη να χάσει την αυτοκυριαρχία του στον κολοφώνα τη δόξας του (ανεξάρτητα από το αν αυτό του κόστισε ή του απέφερε, τελικά, συμπάθεια).

Ηθικές ή άλλες κρίσεις για τη συμπεριφορά και των δύο παικτών δεν θα κάνω, νομίζω ότι είστε ικανοί για αυτές μόνοι σας.

Μου θύμισε αυτή η υπόθεση ένα ανέκδοτο που είχα ακούσει παλιά. Ένας καπετάνιος γύρευε πλήρωμα για το καΐκι του. Μάζεψε τελικά 3-4 άτομα που όλοι ισχυρίζονταν ότι ήταν κορυφαίοι σε έναν τομέα της ναυτοσύνης (άλλος στην πλοήγηση, άλλος στο τιμόνι, άλλος στα πανιά), πήρε και ένα ναύτη που δεν ήξερε να κάνει τίποτα παρά μόνο να βρίζει, εξαναγκασμένος από το υπόλοιπο τσούρμο που αλλιώς δεν δεχόταν να σαλπάρει γιατί όλοι ήταν αχώριστοι φίλοι και δουλεύανε πάντα μαζί. Αφού ξανοίχτηκαν μεσοπέλαγα όμως, πέφτουνε σε μια μεγάλη τρικυμία. Φωνάζει ο καπετάνιος το τσούρμο να δείξει ο καθένας τις φοβερές ικανότητές του για να γλιτώσουν το χαμό και, για να μην μακρηγορώ, αποδείχθηκαν με τη σειρά όλοι σκάρτοι. Στρέφεται λοιπόν απελπισμένος ο καπετάνιος στον "υβριστή" και του λέει "Βρίζε ευλογημένε! Βρίζε! Μόνο εσύ ξέρεις να κάνεις κάτι χρήσιμο εδώ πέρα!"

Να λοιπόν που κάποιες φορές μερικές βλαστήμιες αποτελούν όχι μόνο έναν χυδαίο τρόπο εκτόνωσης, αλλά και το μέσο για μια μεγάλη επιτυχία. Πιστεύω ότι σύσσωμη η αθλητική και πολιτική ηγεσία της Ιταλίας πρέπει να τιμήσει τον Ματεράτσι, ενδεχομένως με κάποια ειδική διάκριση. Πώς συμβιβάζεται να εορτάζεις τη νίκη και να μην τιμάς τον πρωταγωνιστή της; Ή θα τιμάς και τα δύο ή θα ντρέπεσαι και για τα δύο. Ας μην ντρεπόμαστε να τιμάμε τους ήρωες που μας αξίζουν (εντάξει, ξέρω ότι εδώ χωρά πολλή μεγάλη συζήτηση περί σχέσης αιτίου-αιτιατού, πρόθεσης και ευθύνης του κάθε παίκτη, αλλά είπα να σας κεντρίσω λίγο).

16 σχόλια:

Dormammu είπε...

Η δική μου εντύπωση ως προς το ζήτημα της "κουτουλιάς" είναι ότι εκείνη τη στιγμή βάρυνε περισσότερο στη συνείδηση του Ζιζού η βρισιά που άκουσε, παρά το παιχνίδι....

Γι' αυτό και δεν το καλοσκέφτηκε και κουτούλησε τον μιαρό Ιταλό. Αν δε οι Γάλλοι ήταν πιο τυχεροί στα πέναλτι, ήθελα να' ξερα που θα βρισκόταν τώρα ο Ματεράτσι. Τι να γίνει όμως, ο πρώτος είναι πρώτος, ο δεύτερος τίποτα και οι Ιταλοί απο το πουθενά βρέθηκαν με τέσσερα (4) παγκόσμια τρόπαια...

Εδώ που τα λέμε πάντως, στην στάθμιση των προτεραιοτήτων ταυτίζομαι με τον Ζιντάν.

Περαστικός είπε...

Καλησπέρα Dormammu. Όπως και να έχει, αισθάνομαι δικαιωμένος που δεν ασχολήθηκα ποτέ ιδιαίτερα με αυτό ο παιχνίδι. Μου φαίνεται ότι όλα αυτά περί fair play είναι υποκριτικά όταν είναι πάγια πρακτική να "στολίζεις" κρυφά τον αντίπαλο για να χάσει την ψυχραιμία του, να κάνεις "μακροβούτια" για να πάρεις πέναλτι και φάουλ και να βλέπεις κάποιες φάσεις που μοιάζουν περισσότερο να ανήκουν σε γήπεδο του ράγμπι, και όλα αυτά για ένα μάλλον φτωχό θέαμα. Τελικά, αυτό που μένει από αυτό το Μουντιάλ βλέπω να είναι η ερώτηση "μα τι του είπε;" και ο καταιγισμός από διαφημίσεις με τον Ροναλντίνιο.

ONOMATODOSIA είπε...

ποτε δεν βλεπω μπαλα.δεν μπορεις να φανταστεις ποσο μου την δινει το αθλημα!

και σκιτσαρεις και γραφεις.ρεσπεκτ!

cyrus είπε...

Οξύμωρα...

Αποκαλούμε fair play κάτι που επιβάλλεται από τους κανονισμούς και που η μη τήρησή του τιμωρείται...

Μου θυμίζει το "ύψιστο δικαίωμα" του εκλέγειν, το οποίο είναι υποχρεωτικό από το νομο και η αποχή απ' αυτό (στα χαρτιά, τουλάχιστον) τιμωρείται...

Όσο για τα μαθήματα υποκριτικής, οι διάσημοι ποδοσφαιριστές παίζουν πολύ καλύτερα από ορισμένους διάσημους ηθοποιούς...

Π είπε...

«Να λοιπόν που κάποιες φορές μερικές βλαστήμιες αποτελούν όχι μόνο έναν χυδαίο τρόπο εκτόνωσης, αλλά και το μέσο για μια μεγάλη επιτυχία.» Συγνώμη, αλλά το καλά σχεδιασμένο, αν και όχι εντυπωσιακό, παιχνίδι της Iταλίας την είχε ήδη καταστήσει λίαν αναμενόμενη. Kαι εκτόνωση ήταν η κουτουλιά του Zιντάν, όχι οι βρισιές του Iταλού. Aναγκαστικά αντιγράφω σχόλιά μου από άλλο blog:

Kανείς δεν σχολίασε το ότι ο Zιντάν, μετά την πιθανή πρόκληση του Iταλού, έδειξε να αδιαφορεί, τον προσπέρασε με το πάσο του μέχρι να φτάσει σε λογική απόσταση, γύρισε, πήρε την κατάλληλη θέση και τότε τον χτύπησε. Kαθόλου δηλαδή άμεση εν θερμώ αντίδραση, αλλά υπολογισμένη, ύπουλη και αηδιαστική ενέργεια (που χάλασε όλη τη γεύση του αγώνα - συγκρίνετέ την με την ωραία αγκαλιά των δύο τερματοφυλάκων πριν αρχίσουν τα πέναλτυ). Kανείς επίσης δεν σχολίασε ότι η ενέργεια δεν προέκυψε από το πουθενά: ο κύριος Zιντάν ήταν ήδη χολωμένος που έβλεπε να τελειώνει η καριέρα του χωρίς να συνοδεύεται από τον ποθητό θρίαμβο. Δεν ξέρω αν προσέξατε τη σκυλιασμένη αντίδρασή του λίγο νωρίτερα, στην τελευταία ευκαιρία που έχασε συμπαίκτης του, και, ακόμα περισσότερο, όταν ο Iταλός τερματοφύλακας κατάφερε να αποκρούσει την κεφαλιά του ιδίου του Zιντάν.
Tο ότι πολλοί προσπάθησαν να τον δικαιολογήσουν μου έκανε πολύ αλγεινή εντύπωση, γιατί νομίζω ότι κάποιος που είναι πολύ μεγάλος στο είδος του πρέπει να κρίνεται ακόμα αυστηρότερα, όχι το αντίθετο. Aλλοίμονο, δε, αν σε κάθε φραστική επίθεση (που δεν είναι κάτι πρωτοφανές στα γήπεδα) απαντούσαν με πολεμικές τέχνες οι θιγόμενοι - με πληθυσμό ομάδας μπάσκετ θα έμεναν!

Προχτές το μεσημέρι στις ειδήσεις του Άλφα έδειξαν και δύο παλαιότερες ευγενείς χειρονομίες του Zιντάν: κουτουλιά στο κεφάλι πεσμένου παίκτη και κλωτσιά με τα καρφιά του παπουτσιού σε επίσης πεσμένο παίκτη.

Update, από τα χτεσινά δελτία ειδήσεων:
Aφρικάνα, σε ρεπορτάζ της γαλλικής τηλεοράσεως, λέει ότι ο Zιντάν συμβολίζει «την πολύχρωμη Γαλλία, την τόλμη, την αγάπη, το σεβασμό στον άνθρωπο».
Aγάπη και σεβασμό στον άνθρωπο; Δεν είμαστε καθόλου καλά μου φαίνεται!
Aκόμα χειρότερα, ο πρόεδρος της Aλγερίας δήλωσε: «Έστειλα προσωπική επιστολή εκ μέρους του αλγερινού λαού για να εκφράσω στον Zιντάν την αλληλεγγύη και τη φιλία μου. Ήθελα να τον παρηγορήσω».
Xρειάζεται και παρηγοριά ο δύστυχος που κερδίζει μάλλον περισσότερα από όσα όλος ο αλγερινός λαός μαζί!

scalidi είπε...

βασικά το αντίθετο σκέφτομαι. πού πάει να κρυφτεί ο Ματεράτσι μετά την ατυχία του, με μια βρισιά να καταφέρει να επισκιάσει το θρίαμβο της ομάδας του η αντίδραση του Ζιντάν.

hardrain είπε...

Είπαν μερικοί, πως ο Ζιζού, γκρέμισε το image του με την πράξη, πως έδωσε το κακό παράδειγμα στα μικρά παιδιά που τον θαυμάζουν και άλλα πολλά.

Ώστε λοιπόν, κάποιος που χάνει την ψυχραιμία του όταν τον αποκαλούν γιό της πόρνης είναι κακό παράδειγμα;

Δηλαδή ασφαλώς, με αυτή τη λογική, θα ήταν τέλειο σύμβολο, εάν κατάπινε την προσβολή για το χατίρι του image, του σπόνσορα κλπ.

Μόνο που θαρρώ, τα κατάφερε όλα μια χαρά.

Και τα νεύρα του εκτόνωσε (δικαίως) και το στιγμιότυπο θα είναι αντικείμενο συζήτησης και μετά από 4 χρόνια , στον τελικό του επόμενου Μουντιάλ.

Και κάτι άλλο.

Η Γαλλία έχει δοκιμαστεί έντονα από τα γκέτο. Και το αστείο δεν τελείωσε. Ο Ζινταν το ξέρει καλά και το μήνυμα ελήφθη.


Ο Ματεράτσι;

Προσωπικά τους Ιταλούς δνε τους έχω σε ιδιαίτερη υπόληψη (πολιτικά). Είναι το καλύτερο άλλοθι για μας, να λέμε ...υπάρχουν και χειρότεροι.

Ο Ματεράτσι, ήξερε πολύ καλά τι έκανε, τον κούρδισε ως το "εδώ και μη παρέκει".

Οι Ιταλοί της ποδοσφαιρικής μαφίας, έπρεπε με κάθε τρόπο να φέρουν το τρόπαιο στη Ρώμη.

Είναι όλοι τους βουτηγμένοι στα σκάνδαλα και οι φυλακές περιμένουν ανυπόμονα.

Τώρα όμως;

hardrain είπε...

Πιο πάνω, ο π δίνει κάποια στοιχεία που δεν τα πρόσεξα πιο νωρίς. Ομολογώ πως δεν παρακολουθώ ποδόσφαιρο παρά μόνο αν υπάρχει κάποια "εγγύηση" για καλό θέαμα σε μεγάλα διεθνή παιγνίδια και αυτό, μόνο αν δεν έχω κάτι άλλο καλύτερο να κάνω. Οπότε η ματιά μου είναι "της στιγμής" και ενδεχομένως έξω από το ποδοσφαιρικό context.


Βέβαια, το ότι έκανε πρώτα μερικά βήματα πριν την "κουτουλιά" , άρα το σκέφτηκε και εκτέλεσε εν ψυχρώ την αντίδρασή του, προσωπικά δε μου αλλάζει την εντύπωση. Αν...λέω αν...εκείνη την ώρα ζύγιζε το image και τους χορηγούς απο τη μία και την προσωπική ευθιξία από την άλλη και επέλεξε το δεύτερο, πάσο.

Αλλά, όπως είπα, είμαι απλός ένας θεατής της στιγμής.

Σε τελευταία ανάλυση πολύ δεν ασχοληθηκαμε;

Περαστικός είπε...

Γεια σας,

Ευχαριστώ onomatodosia.

Cyrusgeo, φοβάμαι πως ο κόσμος μας είναι γεμάτος από οξύμωρα και παραλογισμούς που απλώς γίνονται αποδεκτά σε μια απαίδευτη, ασυνάρτητη κοινωνία.

Π, η φράση μου που αναφέρεις στην αρχή είναι και ειρωνική. Λέει πώς χρησιμοποιούνται γενικά "οι βλαστήμιες" και ότι σε αυτή την περίπτωση αποδείχθηκε ότι έφεραν και ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Δεν ξέρω ακριβώς τι σκεπτόταν ο Ιταλός, αλλά, σίγουρα, με την κανονική και όχι ποδοσφαιρική ηθική, είναι ακόμη χειρότερο αν δεν ήταν εκτόνωση φόρτισης για αυτόν οι βρισιές του αλλά προσχεδιασμένη ενέργεια για την πρόκληση της αντίδρασης του αντίπαλου παίκτη(από ό,τι καταλαβαίνω αυτή είναι συνήθης πρακτική ορισμένων παικτών).

Ο Ζιντάν δεν νομίζω να ενήργησε εσκεμμένα, δεν βλέπω το επιδιωκόμενο όφελος. Ενήργησε μάλλον υπό το κράτος θυμού. Μου έχει τύχει πολλές φορές να θυμώσω, να προσπαθήσω να συγκρατήσω αρχικά την οργή μου, αλλά μετά η συσσωρευμένη ένταση να ξεσπάσει σε δεύτερο χρόνο (κόσμια πάντα - τον πλάκωσα στις γρήγορες τον ... αστειεύομαι φυσικά). Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι κάποιος εκτός εαυτού όταν αντιδρά με καθυστέρηση, μερικά δευτερόλεπτα δεν αρκούν για να αλλάξει η ψυχική κατάσταση κάποιου. Σου επισημαίνω εξάλλου ότι στην αρχή λες ότι επρόκειτο για εκτόνωση του Ζιντάν, παρά το γεγονός ότι μετά αναφέρεις ότι δεν ενήργησε εν θερμώ (προφανώς γιατί το σχόλιο μετά προέρχεται, όπως λες, από άλλο blog).

Νομίζω όμως ότι αυτό το περιστατικό επηρέασε σημαντικά, αν όχι καθοριστικά, το τελικό αποτέλεσμα (εκτός εάν κάποιος νομίζει ότι το να παίζει μια ομάδα με 10 παίκτες και χωρίς τον κορυφαίο της παίκτη για ένα τέταρτο δεν έχει καμία σημασία και ότι η απουσία αυτού του παίκτη δεν επηρέασε στο ελάχιστο, στο ελάχιστο που αρκεί σε τέτοιες περιπτώσεις, ούτε και τα πέναλτι).

Όπως αναφέρω και στο post, δεν ήθελαν να επεκταθώ στις δικές μου ηθικές κρίσεις. Τον γενικό χαρακτήρα του Ζιντάν και δεν τον κρίνω (δεν θα μπορούσα κιόλας με τις ανύπαρκτες ποδοσφαιρικές γνώσεις μου), μπορεί να είναι ο χειρότερος άνθρωπος, εγώ απλώς καταπιάστηκα με το περιστατικό και το γεγονός ότι μερικές βρισιές μπορεί να ήταν αυτές που χάρισαν τελικά το έπαθλο στην Ιταλία (αν προσέξεις, στο κείμενο τονίζω ότι αναφέρομαι στον συγκεκριμένο αγώνα, μεταξύ δύο μεγάλων ομάδων, όχι ότι μερικές βρισιές αρκούν για να κερδίσει ένα Μουντιάλ μια ομάδα που δεν έχει τα προσόντα της Ιταλίας). Στη συγκεκριμένη περίσταση όμως, λίγες προσβολές "έκαναν τη διαφορά". Πάντως, πράγματι, σήμερα στήνονται παντού ψεύτικα είδωλα. Οι αρετές σε έναν τομέα (μεγάλος μπαλαδόρος, τραγουδιστής ή ο,τιδήποτε άλλο) επεκτείνονται αυθαίρετα στην προσωπικότητα (μεγάλος άνθρωπος). Οι "αγιοποιήσεις" καλύτερα να μένουν για μετά θάνατον θα έλεγα (μηδένα προ του τέλους...).

Φυσικά ξαναλέω ότι δεν με ενδιαφέρει να δικαιολογήσω την αντίδραση του Ζιντάν. Από την άλλη δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα σε μια σφοδρή υβριστική επίθεση και πόσο ρόλο θα έπαιζε ότι βρισκόμουν στο γήπεδο και άρα αυτό είναι κάτι αναμενόμενο.

Τώρα, για το αν οι ποδοσφαιριστές θα σκοτώνονταν μεταξύ τους λόγω του τρόπου που συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλο, εγώ το ακούω ως επιχείρημα για να μην ασχολείται κάποιος με το ποδόσφαιρο. Υπενθυμίζω ότι η καθύβριση τιμωρείται και από το νόμο.

'Ήθελα να δείξω και μια εικόνα που δίνει σε εμένα, τον άσχετο, το ποδόσφαιρο.

Χμμμ, μάλλον δεν είμαι φίλος του αθλήματος.

Scalidi, δεν νομίζω ότι ο Ματεράτσι ντρέπεται και μάλλον τους Ιταλούς δεν τους απασχολεί ο τρόπος που κέρδισαν, σίγουρα θα επιμένουν ότι αυτό οφείλεται στις αρετές της ομάδας τους και ότι θα κέρδιζαν έτσι και αλλιώς.

Νομίζω ότι ο ειρωνικός και ελαφρά χιουμοριστικός (όσο πατάει η γάτα) χαρακτήρας του κειμένου είναι προφανής.

Περαστικός είπε...

Καλησπέρα Δύοντα, μαζί γράφαμε, πράγματι, ασχοληθήκαμε πολύ :)

Περαστικός είπε...

Τώρα που ξαναμπήκα πρόσεξα και το πρώτο σου σχόλιο Δύοντα. Ο μεγάλος πανικός βλέπεις της δουλειάς.

Αυτές τις σκέψεις έκανα και εγώ. Από την άλλη σκέπτομαι ότι αν αντιδράμε πάντα όπως "αναμένεται", οι "αλήτες" θα έχουν πάντα το πάνω χέρι και θα μας χειραγωγούν.

Υπάρχουν πάντα οι αντιδράσεις σε δεύτερο χρόνο και μπορεί πάντα να "τη φυλάς" στόν άλλο. Ένας ικανός ποδοσφαιριστής μπορεί πάντα να κάνει τον άλλο να πληρώσει την προσβολή και χωρίς να φανεί κάτι περισσότερο από ένα φάουλ, ίσως ούτε καν αυτό.

Σκέπτομαι ότι άνθρωποι και λαοί που αντιδρούν παρορμητικά, χειραγωγούνται εύκολα και κάποιος άλλος θα τους κλέβει το "πρωτάθλημα" από τα χέρια, όσο δίκιο και αν έχουν. Ο ηγέτης τελικά δεν είναι αυτός που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, αλλά αυτός που έχει το πιο γερό στομάχι. Βλέπω πάντως με κατανόηση όλες τις πλευρές.

Π είπε...

περαστικέ, να εξηγηθώ κι εγώ καλύτερα: η ενέργεια δεν ήταν η 'φυσιολογική' άμεση αντίδραση, η όποια βρισιά από μόνη της ήταν ανεπαρκής λόγος για τέτοια ενέργεια (και μάλιστα από έναν σούπερ προφέσιοναλ στην τελευταία του εμφάνιση), χρησίμευσε ως ευκαιρία να εκτονωθεί κάπου ο ήδη συσσωρευμένος θυμός. O δε Iταλός μπορεί κάλλιστα να το έκανε σκόπιμα, για να εκνευρίσει τον αντίπαλο, αλλά δεν νομίζω ότι μπορούσε να φανταστεί τέτοια αντίδραση, άρα και αποβολή.
Kαι νέο update: ο Zιντάν επιτέλους έκανε δηλώσεις, στις οποίες, επιδεικνύοντας και υψηλή λογική, είπε ότι δεν μετανοιώνει για την ενέργεια γιατί αυτό θα σήμαινε ότι ο άλλος έχει δίκιο!

(Aν ασχολήθηκα πολύ, το έκανα, όπως κι εσύ φαντάζομαι, ως παρατηρητής συμπεριφορών και όχι ως ποδοσφαιρόφιλος.)

basik-ly είπε...

"Όπως και να έχει, αισθάνομαι δικαιωμένος που δεν ασχολήθηκα ποτέ ιδιαίτερα με αυτό ο παιχνίδι. Μου φαίνεται ότι όλα αυτά περί fair play είναι υποκριτικά όταν είναι πάγια πρακτική να "στολίζεις" κρυφά τον αντίπαλο για να χάσει την ψυχραιμία του, να κάνεις "μακροβούτια" για να πάρεις πέναλτι και φάουλ και να βλέπεις κάποιες φάσεις που μοιάζουν περισσότερο να ανήκουν σε γήπεδο του ράγμπι, και όλα αυτά για ένα μάλλον φτωχό θέαμα. Τελικά, αυτό που μένει από αυτό το Μουντιάλ βλέπω να είναι η ερώτηση "μα τι του είπε;" και ο καταιγισμός από διαφημίσεις με τον Ροναλντίνιο."

Ασφαλώς Περαστικέ. Μπορείς - αν ψάχνεις για δικαίωση - να τη βρεις στο στίβο, στην ποδηλασία και και και. Έλα, τώρα... αηδίες. Οι προκλήσεις υπήρξαν από καταβολής ποδοσφαίρου και οι αντιδράσεις επίσης. Με την ίδια λογική δεν θα πρέπει να ασχολούμαστε με κανένα άθλημα αφού όλα είναι βρώμικα.

Περαστικός είπε...

Καλημέρα Π, το θέμα με ενδιέφερε και ως προς το αποτέλεσμα που μπορούν να έχουν μερικές "λεξούλες" που θα ειπωθούν την κατάλληλη στιγμή. Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει... και Μουντιάλ κερδίζει.

Καλημέρα Basik. Με έπιασες! Ο επαγγελματικός αθλητισμός/πρωταθλητισμός πράγματι δεν με ενδιαφέρουν στο σύνολό τους, τα θεωρώ μάλιστα διαστροφή αξιών και απλώς ένα πεδίο όπου διακυβεύονται οικονομικά, ακόμη και πολιτικά συμφέροντα. Ξέρεις τι θα μου άρεσε; Να βλέπω τον αθλητισμό στη ζωή σχεδόν όλων των ανθρώπων, όχι ως θέαμα, αλλά ως πράξη, ως παιχνίδι, ως μέσο για καλύτερη υγεία και ως μέσο διάπλασης χαρακτήρα. Αυτό που σίγουρα δεν με ενδιαφέρει είναι να βλέπω ανθρώπους "κατασκευασμένους" για χρυσά μετάλλια, παγκόσμια ρεκόρ, μεγάλα συμβόλαια και προπαγανδιστές πολιτικών κομμάτων. Να θυμίσω τα ρεζιλίκια, όχι μόνο δικών μας (πρόσφατα) αλλά και πολλών άλλων "υπεραθλητών" από όλο τον κόσμο; Τρέχω τρεις φορές την εβδομάδα στο πάρκο που έχω την τύχη να υπάρχει στην περιοχή μου. Κανένας αγώνας του Μουντιάλ, καμία αθλητική συνάντηση που θα μετέδιδε η τηλεόραση δεν μπορεί να φτάσει αυτή την εμπειρία και τη χαρά που μου προsφέρει αυτή η προσπάθεια. Ίσως να πρέπει να αφιερώσω κάποιο μελλοντικό post πάνω στο θέμα αθλητισμός.

Ανώνυμος είπε...

Καπου αλλου διάβασα και μπορω να πω συμβαδίζει με τη δικη μου λογική αυτό,πως οι ''μεγάλοι'' ανθρωποι πάντα κάνουν ''μεγάλα'' λάθη.'Η τουλάχιστον φαίνονται πάντα μεγαλύτερα στα μάτια των υπολοίπων.

Περαστικός είπε...

Καλημέρα Regina, σίγουρα.