Σάββατο, Ιουλίου 01, 2006

Βασανισμένοι άγγελοι

Κάποιοι σταυρώνονται πολύ νωρίς, μόλις στα τέσσερά τους χρόνια.

Το στερνό το χτένισμα
Με τα χρυσά τα χτένια
Πάρτε απ' τη μανούλα σας,
Μαλλάκια μεταξένια

Μήπως και του Χάροντα,
Καθώς θα σε κοιτάξη,
Του φανής αχάιδευτο
Και σε παραπετάξη!
.....................................................
Στο ταξίδι που σε πάει
Ο μαύρος καβαλάρης,
Κοίταξε απ' το χέρι του
Τίποτε να μην πάρης,

Κι α διψάσης, μην το πιής
Από τον κάτου κόσμο
Το νερό της αρνησιάς,
Φτωχό κομμένο δυόσμο!


(Από το ποίημα "Τάφος" του Κωστή Παλαμά, διατήρησα την αρχική ορθογραφία, αλλά δεν έχω πολυτονικό σύστημα στον υπολογιστή μου.)

Για εσένα βέβαια δεν ισχύουν αυτά. Εσύ τι πήρες από τη μητέρα σου και τον εραστή της; Την καύτρα του τσιγάρου στο μικρό κορμί σου και τον ξυλοδαρμό... Εσένα σε πετάξανε οι άνθρωποι και σε σπάσανε σαν πλαστικό παιχνίδι. Μια σύντομη ζωή ατόφια κόλαση. Δυστυχώς, δεν είσαι μόνο αχάιδευτο, μα εγώ λέω ότι ο Χάροντας λυπάται αυτούς που βασανίζουν οι άνθρωποι και θα είναι ευλογία για εσένα το νερό της αρνησιάς.

Ειλικρινά, εκεί που πηγαίνεις τώρα, δεν ξέρω ποιος θεός θα μπορέσει να βαστάξει την κρίση του βλέμματός σου για τον κόσμο που έπλασε. Πώς θα σου δικαιολογηθεί; Θα αρχίσει να ψελλίζει με χαμηλωμένο βλέμμα περί ελευθερίας της βούλησης και άλλα τινά για τα οποία έπρεπε να πληρώσεις εσύ; Θα σου πει ότι είσαι ένοχο για το προπατορικό αμάρτημα; Θα σου δώσει την καλύτερη θέση στον παράδεισο για να σε αποζημιώσει για το μίσος και την ασχήμια που εισέπραξες αντί για το χάδι από την ίδια σου τη μητέρα; Θα σου δώσει μια αληθινή μητέρα; Τουλάχιστον, ο Χριστός και όταν τον σταυρώνανε, ήξερε ότι είχε μαζί του την αγάπη και το δάκρυ της μητέρας Του. Θα σου δώσει πίσω τα φτηνά πλαστικά παιχνίδια που άφησες πίσω σου και στα οποία μάλλον θα αναζητούσες παρηγοριά και λησμονιά; Θα κάνει πάλι ένα το κεφαλάκι σου; Θα σου γιάνει την ψυχή;

Αυτός ο κόσμος θα έπρεπε να είχε ήδη καταρρεύσει από την οδύνη και την αδικία που έχει συσσωρευτεί πάνω του.

Λένε ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο από αγάπη.
Μερικές φορές σκέπτομαι ότι αν ο Θεός αγαπούσε τα πλάσματά του, θα κατέστρεφε αυτό τον κόσμο.


15 σχόλια:

ou ming είπε...

Μου ήρθε τώρα στο μυαλό Περαστικέ μια φράση από τον Μπρεχτ. Δεν τη θυμάμαι ακριβώς, αλλά τελείωνε κάπως έτσι: μπήκαμε στον πειρασμό να συγχωρήσουμε τον ίδιο το Θεό.

Unknown είπε...

Υποτίθεται πως έχουμε ελεύθερη βούληση....

Artanis είπε...

Ξεκίνησα να σου γράφω κάτι που μου είπαν για τα ανθρωπόμορφα τέρατα που δεν δέχεται κανείς δικηγόρος να τους υπερασπιστεί, αλλά το μόνο που μου βγαίνει μετά από το κείμενό σου είναι η σιωπή.

.......................

cyrus είπε...

Δε φταίει κανένας "δημιουργός". Κάποιοι άνθρωποι φταίνε, κι αυτοί πρέπει να τιμωρηθούν -- όσο πιο σκληρά επιτρέπει ο νόμος...

Περαστικός είπε...

Καλησπέρα σε όλους. Ευχαριστώ για τα σχόλιά σας. Συμφωνώ ότι οι υπεύθυνοι πρέπει να τιμωρηθούν όσο επιτρέπει ο νόμος. Ανησυχώ όμως ότι η δαιμονοποίηση και ο αποτροπιασμός που εκφράζεται γενικά από την κοινωνία είναι μια άρνηση της ίδιας να αντικρίσει το άσχημο πρόσωπό της (δεν είναι σαν και εμάς, είναι τέρατα). Φοβάμαι για το πόσοι από εμάς είμαστε τέρατα, αμφιβάλλω για αυτό που είμαστε. Ακούσατε ίσως και για όσα έγιναν στο Βέλγιο, θυμίζω και την υπόθεση του Άλεξ. Ωστόσο, υπάρχουν και τα χιλιάδες παιδιά θύματα της βίας και της εκμετάλλευσης του τρίτου κόσμου με τα οποία τα δελτία ειδήσεων δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ασχοληθούν σε ατομική βάση. Πόσους Άλεξ, πόσα περιστατικά σαν το πιο πρόσφατο, πόσους βιασμούς θα βρίσκαμε εκεί; Και το χειρότερο, πόσα από αυτά τα παιδιά που επιβιώνουν δεν είναι οι δήμιοι του αύριο; Δεν θέλω να είμαι σαν το τύπο που κάθεται στον καναπέ, βλέπει το θέμα στις ειδήσεις, οργίζεται και πετάει ένα "να τα κρεμάσουν τα τέρατα, να τα γδάρουν ζωντανά", ρίχνει άλλη μια δαγκωνιά στο σουβλάκι του, ρεύεται και γυρνάει το κανάλι για να δει το μουντιάλ. Προσπαθώ να καταλάβω, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε και να εξερευνήσουμε τις αβύσσους εντός μας.

Ανώνυμος είπε...

Eτσι ακριβώς οπως το ειπες.Τις αβύσσους εντός μας.Νομίζεις πως εμείς οι ''από την άλλη μεριά'' δεν μπορουμε ανα πάσα στιγμή να γινουμε τερατα;

Οταν ακουω ή βλέπω τετοιες ιστορίες,ειλικρινά πέρα από τη στενοχωρια που νοιωθω για τα παιδάκια,η στενοχώρια που νοιώθω για αυτους τους ανθρώπους που φτάνουν να φέρονται σαν κτήνη,ειναι ακομη μεγαλύτερη..

Lion είπε...

Καλημερα σε ολους. Διαφωνω λιγο με την Regina. Ειμαι πολυ σιγουρος, πως ουτε ο ιδιοκτητης ουτε οι σχολιαστες αυτου του μπλογκ μπορουν να γινουν τετοια τερατα ("ανα πασα στιγμη").

Συμφωνοι, εχουμε ολοι και τις "κακες" στιγμες μας, στις οποιες μπορουμε να πληγωσουμε καποιον. Αλλα για τετοιου ειδους τερατωδιες δεν μας θεωρω ικανους (δεν ξερω κανεναν προσωπικα, οποτε βαζω και μια μικρη αμφιβολια).

Οι κοινωνιες μας ειναι φτιαγμενες ετσι, ωστε να ανεχομαστε μια φρικιαστικη πραξη προκειμενου να διατηρηθει ο κοινωνικος ιστος. Ξερω τετοια αποτροπαια παραδειγματα και απο αλλες χωρες - δεν ειναι ελληνικο το φαινομενο. Οι γειτονες / δασκαλοι / "τριτοι" προτιμουν να γυρνουν αλλου το κεφαλι για κοινωνικους λογους.

Προτεινω να διαχωριζουμε τις ευθυνες. Κακο πραγμα η αδιαφορια (γι αυτο και αξιζει επαινος στον περαστικο που θιγει το θεμα) - αλλα η φυσικη αυτουργια ειναι το χειριστο. Οχι και να μπαινουμε στο ιδιο τσουβαλι με τα τερατα.

Στα περι του πρακτεου συμφωνω με τον cyrusgeo (οχι για πρωυη φορα :-) )

Περαστικός είπε...

Καλημέρα σε όλους,

Ναι, και εγώ δεν μας έχω ικανούς για μια τέτοια ακραία πράξη, όπως είμαστε τώρα, αν και πολλές φορές αναρωτιέμαι πόσο εύκολο είναι να εκτροχιαστεί κάποιος σε οριακές καταστάσεις, όπως εάν ήταν στη θέση ενός 18χρονου στρατιώτη του οποίου η μονάδα δέχεται επίθεση και μετά μπαίνει σε ένα χωριό και ανακαλύπτει ότι εκεί περιέθαλπαν αντάρτες. Αυτό που με βασανίζει είναι επίσης τι θα ήμουν ικανός να κάνω εάν είχα μεγαλώσει υπό άλλες συνθήκες, εάν δεν είχα μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον οικογενειακής αγάπης και θαλπωρής, για παράδειγμα ή πόσο θα μπορούσε να διαστραφεί η προσωπικότητά μου εάν είχα υποστεί βία κατά την παιδική ηλικία. Φυσικά, υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων που μεγάλωσαν σε αντίξοες συνθήκες και έγιναν εξαιρετικές προσωπικότητες.

Ωστόσο, αυτό που με ενδιαφέρει είναι το εξής: Υπάρχει τρόπος να εντοπίζονται οι προβληματικές προσωπικότητες (είτε τα αίτια είναι περιβαλλοντικά είτε γενετικά είτε συνδυασμός των δύο) και να επηρεάζονται μέσω ενός εξελιγμένου εκπαιδευτικού ή σωφρονιστικού συστήματος προς μια θετική κατεύθυνση; Από όσα βλέπω μέχρι τώρα, νομίζω ότι οι κοινωνίες μας δεν είναι ικανές να αντιμετωπίσουν αυτή τη μεγάλη πρόκληση. Ακόμη και στο σχολείο, που είναι υποτίθεται ένα ελεγχόμενο περιβάλλον, κανένας δεν μοιάζει να ασχολείται με τις ψυχές των παιδιών, διεκπεραιώνονται οι τάξεις από τους καθηγητές και με το πιο σημαντικό (τι είδους άνθρωποι θα βγουν από αυτό το σχολείο) δεν ασχολείται κανένας. Το σχολείο είναι απροετοίμαστο για αυτή την αποστολή.

Παρά τον καθοριστικό ρόλο της οικογένειας, πιστεύω ότι το σχολείο μπορεί να κάνει πολλά περιλαμβάνοντας στην αποστολή του και την ψυχική διάπλαση. Ακόμη, μέσω του κατάλληλου προσωπικού του σχολείου (π.χ. ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί), εάν διαπιστώνεται ότι το οικογενειακό περιβάλλον είναι προβληματικό, το παιδί θα πρέπει να αφαιρείται από αυτό, προσωρινά ή μόνιμα. Φοίτησα σε δημόσια σχολεία, εκτός από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Ε, λοιπόν, θυμάμαι ότι σε αυτό το ιδιωτικό σχολείο (αρχές-μέσα δεκαετίας του 70) υπήρχε μια εξαιρετική ψυχολόγος που σε τακτά χρονικά διαστήματα έπαιρνε ατομικές συνεντεύξεις και έκανε τεστ σε όλους τους μαθητές. Νομίζω ότι αντί να θεωρούμε την ψυχική υγεία ως κάτι δεδομένο μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, θα πρέπει να την καταστήσουμε ζητούμενο του εκπαιδευτικού συστήματος. Νομίζω ότι η σωστή "διάπλαση των παίδων" είναι αναγκαία για να έχουμε και υγιείς ενηλίκους και να προλαμβάνονται προβλήματα κοινωνικής συμπεριφοράς. Ξέρω ότι τώρα μπαίνω σε επικίνδυνα νερά, αλλά και ενδιαφέροντα πελάγη, επιφυλάσσομαι για εκτενέστερη συζήτηση σε επόμενα ποστ.

scalidi είπε...

επιτέλους, κάποιος ασχολήθηκε μ' αυτό το αγγελούδι, όπως πια του αξίζει.
περαστικέ, με συγκίνησες απίστευτα. αφήνω ένα διαδικτυακό λουλουδάκι εδώ γι' αυτό το παιδάκι και ανάβω ένα κεράκι για κείνο να το ζεστάνω λιγάκι εκεί που είναι *->

Ανώνυμος είπε...

Εγω εχω τους πάντες ικανούς και ανίκανους για τα πάντα.

Περαστικός είπε...

Καλησπέρα Scalidi. Μακάρι να μην είχε δοθεί η αφορμή για αυτό το κείμενο.

Καλησπέρα Regina, σίγουρα είναι η ζωή που πολλές φορές αποκαλύπτει για το τι είναι ή δεν είναι ικανός ο καθένας.

Dormammu είπε...

Παλιότερα προσπαθούσα να προσπερνώ τέτοιου είδους ειδήσεις. Μου έφερναν δυσφορία και δεν ήθελα να διαταράσσω την γαλήνη μου. Απο τότε που έγινα πατέρας (6 μήνες πριν), τα ακούω και ΛΥΠΑΜΑΙ. Λυπάμαι και φοβάμαι, γιατί πλέον καταλαβαίνω περισσότερο.. Λυπάμαι και για τον τετράχρονο και για τον μικρό Άλεξ και για τα δύο κοριτσάκια στο Βέλγιο....

ellinida είπε...

Τραγική ιστορία . Ενα αγγελούδι που χάθηκε , μιά μάνα χωρίς μητρικό ένστικτο , δυό τέρατα με τον εραστή της .
Κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του το θηρίο , άλλοι λίγο , άλλοι πολύ . Κάποιοι απλά δεν μπορούν να το ελέγξουν . Δεν νομίζω πως υπάρχει αρκετή τιμωρία για εκείνους .
Με εξαγριώνει η βία στα παιδιά . Δεν ξέρω , ειλικρινά αναρωτιέμαι μήπως η θανατική ποινή θα έπρεπε να ισχύει για κάποιες περιπτώσεις .
Τίποτα , μα τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει κάτι τέτοιο . Δεν είναι άνθρωποι !

Περαστικός είπε...

Καλησπέρα Dormammu, Ellinida. Δεν ξέρω τι άλλο να πω για αυτά... Το μίσος του κόσμου πάντα βρίσκει διέξοδο στους πλέον αδύναμους.

Περαστικός είπε...

Γεια σου