Φιλήσυχος πολίτης, με πνευματικήν καλλιέργειαν, ενεργεί προς υπεράσπισιν των αδυνάτων.Ο περαστικός περπατούσε αμέριμνα, μετά από μια μεγάλη μπύρα και ένα καλό γεύμα. Απολάμβανε την ηλιόλουστη μέρα, μια από αυτές που σε κάνουν να ξεχνάς για λίγο την ασχήμια του κόσμου. Ετοιμαζόταν να διασχίσει τη διασταύρωση, όταν τους είδε με την άκρη του ματιού του. Ένας άνδρας, τύπος σαχλόμαγκα, με φόρμα, πάνω σε μηχανάκι, έβριζε και απειλούσε μια γυναίκα, τύπος κυριούλας, παχουλή, κοντή, ενδεχομένως να μην τα είχε και τετρακόσια, καθώς αντιμετώπιζε τη λεκτική επίθεση με χαμόγελα, αλλά ίσως πάλι να προσπαθούσε μόνο να κατευνάσει τον άνδρα. "Ανέβα στη μηχανή αλλιώς θα σε σκοτώσω!" φώναξε ο άντρας.
Ο περαστικός είπε στον εαυτό του αυτά που συνήθως λένε οι άνθρωποι σε αυτές τις περιπτώσεις "δεν ξέρεις τι συμβαίνει", "κάτι οικογενειακό είναι", "δεν ζητάει βοήθεια", "πού να μπλέξεις τώρα"... Έσκυψε το κεφάλι και πέρασε στην απέναντι πλευρά του πεζοδρομίου. Ξαφνικά σταμάτησε. Τα πόδια του δεν ήθελαν να τον μεταφέρουν πιο μακριά από αυτή τη σκηνή. Αισθάνθηκε να τον έχουν αιχμαλωτίσει πανίσχυροι ελαστικοί ιμάντες που τον έσπρωχναν προς τα πίσω, σαν αυτούς που δείχνουν στα κινούμενα σχέδια, όπου ο χαρακτήρας τρέχει, πέφτει πάνω τους και εκτινάσσεται πίσω με μεγαλύτερη δύναμη.
Ξαφνιάστηκε όταν κατάλαβε ότι τώρα αισθανόταν ήρεμος και αποφασιστικός. Έκανε μεταβολή. Διέσχισε ξανά προς τα πίσω το δρόμο νοιώθοντας γεμάτος αδρεναλίνη και σταμάτησε δίπλα από τη μηχανή κοιτώντας τον άνδρα στα μάτια με το πιο άγριο βλέμμα του. Αυτός έκανε πως δεν τον είδε και συνέχισε να διατάζει τη γυναίκα να ανέβει στη μηχανή "Ανέβα αμέσως", πιο χαμηλόφωνα αυτή τη φορά. Ο περαστικός μίλησε δυνατά "Υπάρχει πρόβλημα;" Ο άνδρας τον κοίταξε και είπε "Όχι, κανένα", ίσως κάπως ανήσυχος.
Τώρα, ο περαστικός είχε διάφορες επιλογές, αυτή που θα προτιμούσε και του υπαγόρευε ενδεχομένως κάποιος άγριος πρόγονός του που γελούσε πίσω από τη ματωμένη γενειάδα του, ήταν να σκάσει μια κλωτσιά στο πρόσωπο αυτού του αχρείου, ο οποίος θα πλήρωνε για κάθε κακό που είχε συμβεί ποτέ στον κόσμο, για την εφορία, για τους δημοσίους υπαλλήλους, για τις πολυκατοικίες, για την τηλεόραση του διπλανού διαμερίσματος, για το καζανάκι του πάνω διαμερίσματος, για κάθε συμβιβασμό που είχε κάνει ποτέ, για όλα. Αλλά ο περαστικός ήταν ένας πολιτισμένος άνθρωπος που πίστευε στο νόμο και στην τάξη. "Υπάρχει και αστυνομία ξέρεις" απήντησε, κάνοντας μια κίνηση προς το κινητό που είχε στη ζώνη του, σαν να επρόκειτο για το σαρανταπεντάρι του επιθεωρητή Κάλαχαν (do you feel lucky punk?). "Το ξέρω απήντησε ο άντρας". Η γυναίκα όμως, πιθανώς μην αντέχοντας την ένταση, ανέβηκε τελικά βιαστικά στη μηχανή. Ο σαχλόμαγκας επιτάχυνε αμέσως και χάθηκαν και οι δύο από μπροστά του.
Ο περαστικός έμεινε σύξυλος να αναρωτιέται αν ενήργησε σωστά. Τελικά δεν κατάφερε τίποτε περισσότερο από ό,τι θα είχε συμβεί αν συνέχιζε το δρόμο του (αν και μετά, ήταν σίγουρος, θα περνούσε κολασμένες ώρες με τον εαυτό του). Επίσης, ίσως να έπρεπε να απευθυνθεί πρώτα στη γυναίκα, λέγοντάς της ότι δεν ήταν υποχρεωμένη να ακολουθήσει οποιονδήποτε. Ίσως πάλι η επέμβασή του να ήταν όντως άστοχη, ίσως να ήταν απλώς κάποιος συνηθισμένος οικογενειακός καβγάς χωρίς προεκτάσεις. Τώρα, είχε βέβαια την ικανοποίηση ότι κάτι προσπάθησε να κάνει. Τάισε πιθανώς το ανδρικό εγώ του, το κουτσαβάκικο, το τσαμπουκαλίδικο, την ψευτομαγκιά, αυτό που εκπροσωπούσε στο μυαλό του εκείνος ο ηλίθιος. Όχι, δεν ήταν αυτό, δεν έσκυψε το κεφάλι, δεν συνέχισε αδιάφορα, υπερνίκησε τη δειλία του, ήταν καλύτερος από τους άλλους, τους δειλούς, ήταν ένας ιππότης, σκέφτηκα αυτοσαρκαζόμενος. Τελικά δεν μπορείς να κερδίσεις ποτέ σε αυτή τη βρωμοζωή.
Μετά, σκέφτηκε μια άλλη εναλλακτική τροπή που θα μπορούσαν να είχαν πάρει τα πράγματα, ένα ξέσπασμα βίας. Ίσως ο άνδρας ή ο ίδιος να έχανε την ψυχραιμία του. Εκεί κοντά υπήρχε τέρμα λεωφορείων, ίσως να έτρεχαν οι οδηγοί να τους χωρίσουν (αν και στη φαντασία του ο σαχλόμαγκας σωριαζόταν αιμόφυρτος μετά από μια κλωτσιά στο πρόσωπο και ίσως μια-δυο γροθιές). Ίσως πάλι να κατέληγαν σε κανένα αστυνομικό τμήμα, ήταν κοντά σαράντα χρονών και το ποινικό μητρώο του ήταν πάλλευκο, δεν θυμόταν να έχει παλέψει ποτέ, ούτε καν στο σχολείο. Σκέφτηκε να του βγάζουν φωτογραφίες και να τον οδηγούν σε κάποιο κελί, όπως στα αμερικανικά έργα. Γέλασε με παράξενη ευχαρίστηση από μέσα του, δεν είχε παντρευτεί, δεν είχε παιδιά, δεν περίμενε διορισμό στο δημόσιο, δεν είχε καμία αλυσίδα να τον κρατά και λίγο-πολύ σιχαινόταν την ανθρωπότητα και τον εαυτό του, ίσως να έπρεπε να το δοκιμάσει κάποια φορά. Ίσως κάποτε να ζούσε τη δική του σκυλίσια μέρα, μόνος εναντίον όλων.
22 σχόλια:
Να γιατί θα θέλαμε πού και πού να είμαστε υπερήρωες -- όχι για να πολεμάμε τους κακούς τύπου dormammu [:-)] αλλά τους καθημερινούς βιαστές της αξιοπρέπειας του διπλανού μας.
Θα σου πω μια ανάλογη αληθινή ιστορία -- με κάπως διαφορετική κατάληξη:
Καλός φίλος στη Σαρωνίδα βγαίνει από το σπίτι του ένα πρωί και αντικρίζει το εξής θέαμα: Ένας άντρας είναι μέσα σε ένα αυτοκίνητο και από τα παράθυρο τραβά μια γυναίκα από τα μαλλιά -- με το αυτοκίνητο να ξεκινά και να σταματά και τη γυναίκα να ουρλιάζει από τον πόνο. Ο φίλος μου τρέχει και ρωτά τι συμβαίνει. Και γυρνά η γυναίκα (το ξαναλέω: η γυναίκα) και τον λούζει με ένα βρισίδι που όμοιο δεν είχε ξανακούσει ποτέ του -- το γενικό νόημα ήταν "τι θες κι ανακατεύεσαι, σήκω φύγε". Ο φίλος μου έμεινε με την απορία αν θα πρέπει να επιχειρήσει ξανά να παρέμβει σε τέτοιες περιστάσεις.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...
Περαστικέ, πρώτον δεν είσαι μόνος εναντίον όλων. Έχεις κι εμάς. Δεύτερον, καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό το πάγωμα, τον ιμάντα που λες, τα πόδια σου να μουδιάζουν. Είναι μια στιγμή που νομίζεις ότι θα χωριστείς στα δύο σαν φερμουάρ, ότι ο πρώτος με τον οποίον θα πιαστείς στα χέρια είναι ο εαυτός σου. Είσαι προφανώς από εκείνους που μια απλή σκηνή στο δρόμο τους γεννάει άπειρα ερωτήματα, σαν ένα καλό βιβλίο. Ίσως δεν θα έπρεπε να θυμώνεις τελικά. Ο κόσμος ποτέ δεν ήταν ιδανικός, ούτε και θα γίνει. Το θέμα είναι να κινείται το μυαλό μας σαν τη σημαιούλα του explorer πάνω δεξιά. Άλλο λόγο για να ζεις προς το παρόν δεν βλέπω.
Εάν όμως είχες φύγει και προχωρήσει πιο μακριά,οι απορίες μέσα σου θα ήταν ακόμα πιο έντονες,ακόμα πιο πολλές.
Περαστικέ, εύγε.H εμπειρία μου από ανάλογο περιστατικό ήταν τραυματική.Kόντεψε να μου στοιχίσει τη ζωή.Γλίτωσα με 17 ράμματα, και ένα ανεξίτηλο σημάδι στο λαιμό.
Γι αυτό σου λέω. Κάνε την πάπια...
cyrusgeo, ναι, συνήθως αυτό συμβαίνει, δεν είσαι ο πρώτος που μου διηγείται παρόμοιο περιστατικό.
ou ming, πολύ επιτυχημένο αυτό που είπες, "ο πρώτος με τον οποίον θα πιαστείς στα χέρια είναι ο εαυτός σου".
regina, ναι, θα αισθανόμουν χειρότερα, αλλά ειλικρινά είμαι στο ίδιο σκοτάδι σχετικά με το τι θα πρέπει να κάνω την επόμενη φορά (εκτός από ξεκάθαρες περιπτώσεις... αν υπάρχουν τέτοιες).
the resident, λυπάμαι για αυτό που σου συνέβη. Δυστυχώς, το τίμημα όταν θέλεις να ζήσεις σύμφωνα με τη συνείδησή σου είναι πολές φορές μεγάλο. Δεν ξέρω τι θα είχα κάνει αν ο τύπος είχε τραβήξει κανένα μαχαίρι... Τα σέβη μου.
λαμπρούκος, πα πα πα πα πα
Τώρα μη με δείρετε αλλά διαβάζοντας την ιστορία σου Περαστικέ σκέφτηκα μια διαφορετική εκδοχή πιο χιουμοριστική.
Φανταστείτε αυτή η "κυριούλα" να ήταν η ....μαμά του τύπου και να του είχε σπάσει τα νεύρα επειδή λέει φοβόταν να ανέβει στη μηχανή. Και είχαν και ραντε βου με το γιατρό. Και είχαν αργήσει. Και την είχε πιάσει με το καλό από βραδίς να μη φοβάται τη μηχανή. Και ο τύπος να είναι σκαστός και από τη δουλειά για να την πάει κι εκείνη να επιμένει να πάνε με τα πόδια....λέω τώρα....
Δε λέω ότι ήταν σωστή η αντίδραση αλλά καμιά φορά σπάνε τα νεύρα. Ε;
dianathenes λες; :) πράγματι, δεν ξέρω τι συνέδεε αυτούς τους ανθρώπους, εκεί έγκειται και μέρος των αμφιβολιών μου για το αν έπραξα σωστά, αλλά η σκηνή ήταν πολύ άσχημη. Για αυτό πρέπει να είμαστε και λίγο συγκρατημένοι στη συμπεριφορά μας στο δρόμο. Κάποιοι που συμπεριφέρονται άσκημα μεταξύ τους στο δρόμο δεν ασκούν βία μόνο ο ένας στον άλλο, ασκούν και στους γύρω τους.
Εχω δειλιάσει πολλές φορές (τις περισσότερες) και έχω βρίσει τον εαυτό μου γι' αυτό. Εχω επέμβει κάποιες φορές και η επέμβαση δεν έφερε πάντα αποτέλεσμα. Ελάχιστες φορές κατάφερα να βοηθήσω με την επέμβαση μου.
Την μεγαλύτερη λύπη την ένοιωσα όταν με έβρισε το θύμα (γυναίκα) σε περιστατικό ανάλογο με αυτό που περιγράφει ο cyrusgeo.
Σε προσωπικό επίπεδο είναι καλό να νικάμε τις αναστολές μας και να επεμβαίνουμε - κάνει τον κόσμο καλύτερο.
Σε γενικό επίπεδο η (γυνακεια;) ψυχολογία του θύματος με τρομάζει.
Περαστικέ,αυτό που είπες για την άσκηση βίας στους γύρω,ξαναπέστο.
Πιεστική άσκηση κιόλας ή εγώ είμαι υπερευαίσθητη και δεν το ξέρω.
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω βρεθεί αυτήκοος ή αυτόπτης μάρτυρας ανταλλαγής λεκτικών πυρών -συνήθως με δυνατές φωνές,ο,τι χειρότερο!- μέσα στο δρόμο και πραγματικά,είναι πολύ περίεργο γιατί ταράζομαι τόσο πολύ μέσα μου,λες και δέχομαι εγώ τα πυρά ή την επίθεση.
Και φαντάζομαι όλοι έτσι θα νοιώθουμε.
Γειά σου περαστικέ! Η περιγραφή σου ήταν ανεπανάληπτη. Τέτοια λεπτομέρεια συναισθημάτων, τέτοιες ζωντανές εικόνες! Τελικά νομίζω όλοι οι άνθρωποι μοιάζουμε τόσο μα τόσο πολύ. Το κείμενό σου, όσο παράξενο κι αν σου φανεί, το θεωρώ μανιφέστο αντιρατσισμού! Μου λέει πως όλοι άνθρωποι σκέφτονται και αντιδρούν το ίδιο!
oldskipper, νομίζω οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, δειλιάζουμε τις περισσότερες φορές. Ένας λόγος αδράνειας είναι ακριβώς και αυτό το κενό όταν βλέπεις ότι έτσι και αλλιώς δεν μπορείς να προσφέρεις κάτι ουσιαστικό σε αυτές τις περιπτώσεις. Νομίζω ότι αυτό που χρειάζονται αυτές οι γυναίκες είναι πρωτίστως να αποφασίσουν να βοηθήσουν τον εαυτό τους και όχι "σωτήρες".
regina έχεις απόλυτο δίκιο. Μέρος της αγανάκτησης που αισθάνομαι σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ακριβώς ότι θεωρώ ότι δέχομαι και εγώ επίθεση ως παριστάμενος. Δεν είσαι καθόλου μόνη στο να αισθάνεσαι έτσι.
glenn, ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Πράγματι, σε βασικά θέματα που άπτονται των ενστίκτων της επιβίωσης σκεπτόμαστε και αντιδρούμε όλοι με παρόμοιο τρόπο.
Πολύ εύστοχο το "κάποιοι που συμπεριφέρονται άσκημα μεταξύ τους στο δρόμο δεν ασκούν βία μόνο ο ένας στον άλλο, ασκούν και στους γύρω τους". Tο ίδιο και το "θα πλήρωνε ... για την εφορία, για τους δημοσίους υπαλλήλους" κτλ: είναι φορές που κίνητρό μας μπορεί να είναι η τόνωση ή η εκτόνωση του δικού μας εγώ. Πολύ πετυχημένη (δεν με εκπλήσσει!) και η περιγραφή της ou ming "ο πρώτος με τον οποίον θα πιαστείς στα χέρια είναι ο εαυτός σου". Προσθέτω ότι και εμένα μου έχει τύχει να βλέπω από μακρυά να χτυπάει κάποιος μιά γυναίκα και να φεύγει αφήνοντάς την πεσμένη, να πλησιάζω για το ενδεχόμενο να χρειάζεται βοήθεια και να εισπράττω ένα περιποιημένο "άντε γαμπίπ". Δεν μου φαίνεται όμως περίεργο, γιατί την ώρα που της έχει φερθεί άσχημα ένας γουρούνης, δεν είναι καθόλου παράλογο να παίρνει η μπάλα και άλλους ομοφύλους του.
Καλησπέρα π, είμαστε σύνθετοι οι άνθρωποι και έχουμε πολλά κίνητρα, τουλάχιστον, πρέπει να υποβάλλουμε σε έλεγχο τις πράξεις μας πριν να ενεργήσουμε :). Πάντως, δεν θα ήθελα αν είχα παιδιά να εκτίθενται σε τέτοιες σκηνές στο δρόμο.
Συμφωνώ με όλους τους παραπάνω, εκτός από το Λαμπρούκο. Ε, όχι και την πάπια.
Το θεωρώ γενναίο να επέμβεις σε κάτι που δε σε αφορά, προσπαθώντας να βοηθήσεις. Να θεωρούμε ότι μας προσβάλλει η βία ή ο ρατσισμός ή οτιδήποτε άσχημο επιβάλλεται όχι σε μας, αλλά σε κάποιον άλλο.
Κάποτε μ' αυτό το επιχείρημα "βούλωσα" έναν τύπο στο λεωφορείο, ο οποίος έλουζε με όσο ρατσισμό διέθετε έναν Πακιστανό. Και στο τέλος της "πάλης" (έκανα συμμαχία με δυο κοπέλες, οι υπόλοιποι συνεπιβάτες στη καρακοσμάρα τους) με ρωτάει ο τύπος "τί σε κόφτει τί λέω εγώ στους άλλους κι αν είμαι ρατσιστής;"
-"Δεν με κόφτει, αγαπητέ, με προσβάλλει". Στο πρόσωπό του ζωγραφίστηκε το χάος.
Resident, τα σέβη μας, όπως και σε όλους τους υπόλοιπους, που διέφυγαν παρόμοιων καταστάσεων, αλλά χωρίς απώλειες.
Τα σέβη μου και σε σένα, περαστικέ.
Γράφεις και σκιτσάρεις εκπληκτικά!
Νομίζω ότι το τράβηγμα του κινητού σε συνδυασμό με μία γυριστή, αριστερόστροφη κλωτσιά θα ήταν το καλύτερο.
Πού τελειώνει ο θύτης και αρχίζει το θύμα;
Artanis: τι ωραία ζωγραφιά!
Καλημέρα artanis. Συμφωνώ σε όσα λες, αλλά υπάρχουν και κίνδυνοι αν δράσεις παρορμητικά σε αυτές τις καταστάσεις, σκέψου να έδερνα τον τύπο και μετά να με άρχιζε η κυριούλα στις τσαντιές :) Ήσουν γενναία στο λεωφορείο. Το βλέπω ότι πολλές φορές το περισσότερο θάρρος το έχουν οι γυναίκες. Ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια.
Καλά έκανες κατά την ταπεινή μου άποψη . Εγώ πάντα επεμβαίνω και προσφέρω βοήθεια σε όσους την χρειάζονται ... ακόμα και σε όσους δεν την χρειάζονται τελικά .
Κάποιες φορές τα θύματα βρίσκουν το θάρρος ν'αντισταθούν στον θύτη . Ετσι σώσαμε μιά νεαρή κοπέλλα ένα βράδυ . Την είχε κάνει τουλούμι στο ξύλο κάποιος ανεγκέφαλος . Ηταν εκτός εαυτού , ίσως και να την σκότωνε αν δεν είχαμε επέμβει . Περάσαμε μιά φτρικτή νύχτα αλλά άξιζε τον κόπο .
Και όσο κι'αν αισθανθούμε άσχημα επειδή κάποιες φορές οι παρεμβάσεις είναι ατυχείς , εμείς ξέρουμε ότι κάναμε το καθήκον μας σαν άνθρωποι .
Καλημέρα , χάρηκα που διάβασα την ιστορία σου .
Mερικες φορες παμε να κανουμε καλο και τελικα γινετε το αντιθετο...Δεν ξερω αμα θα μπορουσα να κανω την παπια στο συγκεκριμενο περιστατικο που γραφεις περαστικε!!
Πριν 2 μερες..εκανα την παπια ομως σε ενα παραμοιο περιστατικο και σημερα που το σκεφτομαι λεω οτι επρεπε να μιλησω!!!
Καλησπέρα ellinida, κάνατε κάτι πολύ καλό, υπάρχουν περιπτώσεις όπως αυτή που περιγράφεις που τα πράγματα είναι ξεκάθαρα... και πολύ δύσκολα.
Καλησπέρα eros, νομίζω ότι λίγο πολύ οι περισσότεροι έχουμε κάνει την "πάπια" μερικές φορές, ιδίως όταν δεν είμαστε βέβαιοι. Απλά κάποιες φορές φτάνεις στο αποχώρητο ή πιστεύεις ότι πρέπει να κάνεις κάτι ανάλογα με το πώς αξιολογείς την κατάσταση.
Ήταν τρεις, και εγώ μόνος. Μέχρι τότε, στην τρυφερή ηλικία των 30 και βαλε(,τότε που η σωματική μου δύναμη με έκανε να νιώθω άτρωτος),δεν πίστευα ότι υπάρχουν τόσο κακοί άνθρωποι.
the resident, δυστυχώς, αλλά ευτυχώς δεν υπάρχουν μόνο αυτοί.
Δημοσίευση σχολίου