Το μικρό αγόρι στεκόταν χαρούμενο μπροστά από το ταμείο με τη μητέρα του για να κόψει εισιτήριο για το έργο. Έπαιζε με ένα κέρμα που του γλίστρησε από τα δάκτυλα και άρχισε να κυλάει στο πεζοδρόμιο. Εκείνος, ένας άνδρας γύρω στα 40, έσκυψε και το έπιασε.
"Ορίστε μικρέ," είπε.
"Σας ευχαριστώ," απάντησε το αγόρι.
"Ποιο έργο θα δεις αγοράκι;" ρώτησε ο άνδρας."
"Τις Αριστογάτες κύριε!"
"Α ωραίο έργο!" αναφώνησε εκείνος.
"Το έχετε δει;" ρώτησε το αγόρι.
"Ναι... δεκαετίες πριν..." είπε ο άνδρας, αλλά, πριν να τελειώσει τη φράση του, βρέθηκε να κοιτάει έναν εγκαταλελειμμένο, βρώμικο κινηματογράφο, του οποίου η είσοδος ήταν φραγμένη με λαμαρίνες, καλυμμένες με γκραφίτι, συνθήματα και αφίσες. Μια ξεχαρβαλωμένη επιγραφή νέον υπενθύμιζε θλιβερά αλλοτινές στιγμές λάμψης. Ανασήκωσε τους ώμους και συνέχισε να περπατάει, με το μελαγχολικό χαμόγελο που έχουν συχνά όσοι θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια.
14 σχόλια:
Περαστικέ, σε έπιασε κι εσένα η νοσταλγία για τα παλιά ξαφνικά;
Όσο περνούν τα χρόνια... :p
Γαμώτο, εγώ μέχρι τώρα νόμιζα ότι όσο περνούν τα χρόνια παχαίνουν μόνο πιο πολύ τα μακαρόνια.
Και αυτό :)
βλέπω και ξαναβλέπω την "Αλίκη στο Ναυτικό" για μια σκηνή μονάχα: στο ραντεβού στο Πασαλιμάνι του Πειραιά, φαίνονταν τα παλιά σινεμά που δεν υπάρχουν πιά... ωραίο και μελαγχολικό το χαμόγελο της ανάμνησης :))
Γεια σου raffinata. Υπήρχαν κάποτε σε αυτή τη γειτονιά πολλοί μικροί κινηματογράφοι, ακόμη και μέσα σε στενά. Έχουν κλείσει πλέον σχεδόν όλοι. Μερικοί κατεδαφίστηκαν, άλλοι έγιναν καταστήματα, υπάρχει και ένας που έχει αφεθεί ρημαγμένος.
Νοσταλγώ κι εγώ τις παλιές εκείνες εποχές των θερινών (ιδίως) κινηματογράφων. Νομίζω όμως πως υπήρχε λόγος που έκλεισαν οι περισσότεροι: οι ιδιοκτήτες τους αδιαφορούσαν πλήρως, και τους ένοιαζε μόνο να εισπράττουν. Θυμάμαι ακόμη τη βρομιά, τις χαλασμένες καρέκλες, τον κάκιστο ήχο... Μια βραδιά στην Πατησίων (δεν θυμάμαι σε ποιο σινεμά) δεν μπορούσα να απολαύσω την ταινία (νομίζω ήταν το "Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι") γιατί άκουγα τα (πανέμορφα) πεσμένα στο έδαφος φύλλα να θροΐζουν. Σκύβω -- και τι να δω; Κατσαρίδες...
cyrusgeo, έχεις δίκιο, δεν είναι τα πράγματα ή οι χώροι που νοσταλγούμε πραγματικά, ίσως να είναι αυτά τα σβησμένα κεράκια.
Ωραίο το ποίημα λαθρεπιβάτη, άφησα στο blog σου το σχόλιό μου.
Θυμάμαι με την ίδια νοσταλγία τον κινηματογράφο Κυψελάκι στην Κυψέλη,που αργότερα έγινε αν θυμάμαι καλά -εχω φύγει και μερικά χρόνια απο την Αθήνα-εγινε σουπερ μάρκετ (?)..Στον κινηματογράφο αυτό πρωτοέκανα την πρώτη σοβαρή μου κοπάνα,σκαζοντάς το από το φροντιστηριο των Αγγλικών,που μάλιστα ηταν και λίγο πιο πέρα.
Και ναι περαστικέ,το έχω παρατηρήσει-σιγά την παρατηρηση θα μου πεις-αλλά όσο μεγαλώνουμε αρχίζουμε και καταλαβαίνουμε τι σημαίνει ακριβως νοσταλγία.
Νοσταλγία ή αποθυμιά;
Τα παλιά πράγματα είναι αγαπημένα. Αλλά όταν τα κοιτώ πολύ βγάζουν ένα μελαγχολικό ήχο: δε περνάς καλά!
- Πώς καλά περνώ.
-Ασε μας κάτω,τότε.
-Δε σας αφήνω.Σας κουβαλώ.
-Δεν είναι βαρύ το φορτίο μας;
-Σαν άρωμα....γεμίζει το χώρο που μόλις επισκέφτηκα.Μα έφυγα πια.
-Α! Καλά.Γιατί χωρίς άρωμα κανείς δε θα ήταν σίγουρος ότι έχεις δική σου ανασαιμιά....
Περπάτα μέσα στη βροχή έτσι κι αλλιώς έχεις βραχεί
Το παρελθόν σου δέξου το
Το μέλλον καταδέξου το ...
Γεια σου regina, οι κινηματογράφοι και τα έργα που είδαμε σε αυτούς είναι πολλές φορές σαν δείκτες για περιόδους της ζωής μας. Ακόμη θυμάμαι το Grease, με ποιους το είδα και τη διάθεσή μου εκείνη την ημέρα. Όποτε το σκέπτομαι, μου έρχεται στο νου και όλη η "γεύση" ή το "άρωμα" εκείνης της εποχής.
Ναι diana, είναι αυτό το άρωμα που συνοδεύει τις αναμνήσεις και σε ζαλίζει.
Γεια σου anonymous, ναι, είμαστε βρεγμένοι μέχρι το κόκαλο.
Tα παλιά σινεμά , εκείνα που έγιναν πολυκατοικίες ... οι ωραιότερες αναμνήσεις , στέκια μας για πολλά χρόνια .
Κρίση της μέσης ηλικίας και γυρνάμε πίσω για να βρούμε όμορφες στιγμές . Στο τέλος θα καταντήσουμε σαν τους γονείς μας
"εμείς τότε" ...
:)
Φρίκη ellinida :)
Δημοσίευση σχολίου