Το μεγάλο τακούνι

Ήταν ένα βροχερό πρωινό. Αναδύθηκε στο πεζοδρόμιο από τις κυλιόμενες σκάλες του μετρό και άνοιξε την ομπρέλα του. Ευτυχώς το γραφείο δεν απείχε πολύ. Περπατούσε προσεκτικά στο ολισθηρό πεζοδρόμιο, αναθεματίζοντας από μέσα του τους κατασκευαστές των πεζοδρομίων που φαίνεται ότι δεν έχουν ποτέ στο νου τους τις ανάγκες των πεζών. Για μια στιγμή σταμάτησε. Ακριβώς μπροστά του, με μεγάλη τόλμη και σιγουριά, ένα μεγάλο σαλιγκάρι όδευε προς το πουθενά, προς την άσφαλτο και το βέβαιο θάνατο. Τώρα, κανονικά, ο ήρωας της ιστορίας θα το είχε σηκώσει και θα το είχε αποθέσει αμέσως ανάμεσα στα χόρτα, στο διπλανό πάρκο από όπου φανερά προερχόταν, όπως είχε κάνει και άλλες φορές με μικρούς φίλους. Κάτι η βροχή όμως, κάτι το πολυσύχναστο του δρόμου, αμέλησε το καθήκον του και προχώρησε μερικά βήματα παρακάτω, πριν οι τύψεις να τον κάνουν να αποφασίσει να γυρίσει πίσω και να μεταφέρει το μικρό πλάσμα στο φυσικό του περιβάλλον. Καθώς όμως έκανε να γυρίσει, ακούστηκε ένας ξερός ήχος. Μια ψηλή γυναίκα, με εμφάνιση businesswoman, από τους ανθρώπους που πάντα πηγαίνουν κάπου και δεν κοιτάζουν ποτέ χαμηλά, είχε μόλις διαπεράσει με το ψηλό τακούνι της το κέλυφος του μικρού εξερευνητή βάζοντας τέρμα στη ζωή του. Εκείνος έμεινε για λίγο να κοιτά μελαγχολικά κάτω από τη μαύρη ομπρέλα του και εκείνη συνέχισε το δρόμο της, κάτω από τη δίκη της ντιζαϊνάτη ομπρέλα, χωρίς καμία ένδειξη ότι αντιλήφθηκε το παραμικρό.

Όταν περπατάμε, καλό είναι να κοιτάμε πού και πού κάτω, για μικρά πλάσματα που τυχόν έχουν ξεστρατίσει, και ας δείχνουμε μεγαλύτερο θάρρος για την καλοσύνη. Εξάλλου, ένα μεγάλο τακούνι αιωρείται απειλητικό πάνω από όλους μας, έτοιμο να συντρίψει με περισσή ευκολία και χάρη το κέλυφος και της δικής μας ασημαντότητας.

Και εσύ Θεέ των μικρών πλασμάτων, κάνε μας να προσέχουμε λίγο περισσότερο τα παιδιά σου.