Σάββατο, Φεβρουαρίου 11, 2006

Το μεγάλο τακούνι




Ήταν ένα βροχερό πρωινό. Αναδύθηκε στο πεζοδρόμιο από τις κυλιόμενες σκάλες του μετρό και άνοιξε την ομπρέλα του. Ευτυχώς το γραφείο δεν απείχε πολύ. Περπατούσε προσεκτικά στο ολισθηρό πεζοδρόμιο, αναθεματίζοντας από μέσα του τους κατασκευαστές των πεζοδρομίων που φαίνεται ότι δεν έχουν ποτέ στο νου τους τις ανάγκες των πεζών. Για μια στιγμή σταμάτησε. Ακριβώς μπροστά του, με μεγάλη τόλμη και σιγουριά, ένα μεγάλο σαλιγκάρι όδευε προς το πουθενά, προς την άσφαλτο και το βέβαιο θάνατο. Τώρα, κανονικά, ο ήρωας της ιστορίας θα το είχε σηκώσει και θα το είχε αποθέσει αμέσως ανάμεσα στα χόρτα, στο διπλανό πάρκο από όπου φανερά προερχόταν, όπως είχε κάνει και άλλες φορές με μικρούς φίλους. Κάτι η βροχή όμως, κάτι το πολυσύχναστο του δρόμου, αμέλησε το καθήκον του και προχώρησε μερικά βήματα παρακάτω, πριν οι τύψεις να τον κάνουν να αποφασίσει να γυρίσει πίσω και να μεταφέρει το μικρό πλάσμα στο φυσικό του περιβάλλον. Καθώς όμως έκανε να γυρίσει, ακούστηκε ένας ξερός ήχος. Μια ψηλή γυναίκα, με εμφάνιση businesswoman, από τους ανθρώπους που πάντα πηγαίνουν κάπου και δεν κοιτάζουν ποτέ χαμηλά, είχε μόλις διαπεράσει με το ψηλό τακούνι της το κέλυφος του μικρού εξερευνητή βάζοντας τέρμα στη ζωή του. Εκείνος έμεινε για λίγο να κοιτά μελαγχολικά κάτω από τη μαύρη ομπρέλα του και εκείνη συνέχισε το δρόμο της, κάτω από τη δίκη της ντιζαϊνάτη ομπρέλα, χωρίς καμία ένδειξη ότι αντιλήφθηκε το παραμικρό.

Όταν περπατάμε, καλό είναι να κοιτάμε πού και πού κάτω, για μικρά πλάσματα που τυχόν έχουν ξεστρατίσει, και ας δείχνουμε μεγαλύτερο θάρρος για την καλοσύνη. Εξάλλου, ένα μεγάλο τακούνι αιωρείται απειλητικό πάνω από όλους μας, έτοιμο να συντρίψει με περισσή ευκολία και χάρη το κέλυφος και της δικής μας ασημαντότητας.

Και εσύ Θεέ των μικρών πλασμάτων, κάνε μας να προσέχουμε λίγο περισσότερο τα παιδιά σου.

10 σχόλια:

resident είπε...

Περαστικε η ευαισθησια σου ειναι σπανια.

resident είπε...

ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ...ας δείχνουμε μεγαλύτερο θάρρος για την καλοσύνη.... Αυτο μου αρεσε!.

Ανώνυμος είπε...

Kαι μενα μου άρεσε αυτο το κείμενο.

Ανώνυμος είπε...

και μένα μου άρεσε αυτο το κειμενο.

alombar42 είπε...

Αχμ... μέσα μου τσακώνονται διάφορες οπτικές γωνίες. Αμ αυτό δεν καταστρέφει την αθωότητα:
- μία λέει: "μήπως σαλιγκάρια δεν είμαστε; αυτός δεν είναι έτσι κι αλλιώς ο προορισμός μας; στη διάρκεια θα τα χαλάσουμε;"
- μία λέει: "καλοχαιρέτα τον πεζό οντέ καβαληκέψεις, για να σε χαιρετά κι αυτός οντέ θα ξεπεζέψεις"
- μια άλλη λέει: "θα απολογηθούμε ΚΑΙ για τη ζούγλα; χορτάσαμε από ενοχές, νισάφι πια"

Αν μιλάμε κυριολεκτικά για σαλιγκάρι, ΚΑΙ δεν θα το μάζευα ΚΑΙ θα ένοιωθα τύψεις μετά. Αβυσσος...

Ανώνυμος είπε...

Είμαστε τα μικρά μυρμηγκάκια που κάποια μπότα θα μας εξολοθρεύσει κάποια στιγμή. Αν δεν γίνει τώρα θα γίνει αργότερα.

resident είπε...

Και τα μαζευω(τα σαλιγκαρια και αλλα) και τυψειs νιωθω αν δεν τα μαζεψω.Οι πρωτοι τσακωμοι που θυμαμε στη ζωη μου ηταν σε ηλικια περιπου 6-8 με παιδια που σκωτοναν μυρμηγκια και αλλα ζωακια,για να παιξουν.Εχω αυτη την"τρελλα" απο μικροs.Μου εφυγε για λιγο γυρω στα 16 με 18(κατι τα κοριτσια,κατι το ψευτοαντριλικη,επνιξαν αυτη την ευαισθησια? )και απο τοτε επεστρεψε δρυμητερη.Λετε να ειμαι αρρωστοs?Γιατι μου συμβαινει?

resident είπε...

Kαι κατι αλλο alombar42:Δεν μπαινω στιs λογικεs που ανεφερεs.Δεν ειναι ουτε θεμα απολογιαs ουτε για να με χαιρεταν οταν θα ξεπεζεψω.Κανω κατι που αισθανομαι.Αν δεν το νιωθειs, αστο,μη το ψαχνειs.(Γενικα το λεω,οχι προσωπικα).

Περαστικός είπε...

Υποθέτω ότι κάποια στιγμή σε πείθουν ότι "για να τα βγάλεις πέρα πρέπει να είσαι σκληρός", να καταπνίγεις τις ευαισθησίες σου και να προβάλλεις μια συγκεκριμένη εικόνα. Αν ωριμάσεις λίγο, καταλαβαίνεις ότι δεν αξίζει να ζεις πίσω από μάσκες, ότι θάρρος είναι να δείχνεις ποιος είσαι πραγματικά και ότι πρέπει να λαμβάνεις τις δικές σου αποφάσεις και να τραβάς εσύ ο ίδιος τη γραμμή που θα υπερασπίζεσαι, με το κόστος και τις ανταμοιβές που αυτό συνεπάγεται.

Stand fast! Hold your ground!

Ανώνυμος είπε...

ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ.