Καταιγίδα

Η θύελλα μαινόταν γύρω του και, το χειρότερο, ήταν στη λάθος πλευρά του κιγκλιδώματος. Κρατούσε τα κάγκελα σφίγγοντας τα χέρια του με όση δύναμη είχε, ενώ η λαίλαπα φυσούσε ουρλιάζοντας σαν πληγωμένο θηρίο ακριβώς από πίσω του, απειλώντας να τον παρασύρει σαν μια νάιλον σακούλα. Ήταν πάνω σε μια πανύψηλη προκυμαία και κάτω, χαμηλά, άφριζε μια σκοτεινή, απειλητική θάλασσα, και έμοιαζε σαν να ετοιμαζόταν να αναδυθεί από αυτήν ο αρχαίος, ιχθυόμορφος θεός Ντάγκον. Ήταν κύμα αυτό ή η ράχη κάποιου πλάσματος της αβύσσου; Τα γκρι - μαύρα σύννεφα έτρεχαν σαν εκδιωγμένα δαιμόνια. Ο ορίζοντας μακριά φωτιζόταν από μια αμυδρή λάμψη που του έδινε μια απόκοσμη γκρι-ασημί απόχρωση και ο τρόμος έσφιγγε την καρδιά του. Σιγά, σιγά ένοιωθε τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν, σε λίγο θα γινόταν έρμαιο του ανέμου. Ο τρόμος του κορυφωνόταν, όταν από κάπου ακούστηκε ένας τραχύς, άγριος ήχος.

Άνοιξε τα μάτια του και άπλωσε τα χέρια του ψάχνοντας απεγνωσμένα το κουμπί για να σταματήσει το ηλεκτρικό ξυπνητήρι. Άναψε το φως και ανακάθισε στο κρεβάτι τρίβοντας το πρόσωπό του και με τα δύο χέρια του. Ακουμπισμένα στην καρέκλα ήταν τα ρούχα του γραφείου που είχε ετοιμάσει αποβραδίς και δίπλα η μαύρη Samsonite τσάντα του. Επιστράτευσε όλα τα αποθέματα θέλησης που διέθετε για να εγκαταλείψει τα ζεστά σκεπάσματα, δεν έπρεπε να αργήσει στη δουλειά. Αναλογίστηκε τη μέρα που τον περίμενε, τους συναδέλφους του, τους προϊσταμένους και τους υφισταμένους του, τους πελάτες και τους προμηθευτές, τα καθήκοντά του, τις ευθύνες του, τη διαδρομή με το αυτοκίνητό του στην κίνηση, το γυάλινο και μεταλλικό άχαρο κτίριο όπου εργαζόταν. Η φρίκη της καθημερινότητας που τον περίμενε ανέτελλε σταδιακά. Κούνησε το κεφάλι του μελαγχολικά. Αν είχε βρει το θάρρος να αφήσει εκείνα τα κάγκελα από μόνος του, πριν να κτυπήσει το ξυπνητήρι, μήπως ήταν τώρα κάπου καλύτερα;

Such the day as they, and we, have made,
I long for night and for darkness pray.