Ήταν μια παγωμένη, κρυστάλλινη νύκτα του 2002. Πίσω από το τζάμι, ανάμεσα από τις πολυκατοικίες, έλαμπε η πανσέληνος. Απολάμβανα ένα καλό malt διαβάζοντας μια συλλογή ποιημάτων και ακούγοντας τα Βραδεμβούργια κοντσέρτα του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα κάτι παράξενο, σαν κάτι να με καλούσε να πλησιάσω στην μπαλκονόπορτα. Σηκώθηκα, κοίταξα έξω και νόμισα ότι την είδα να μου χαμογελά πονηρά πάνω από τον ώμο της. Μια στιγμή αργότερα είχε χαθεί. Πήγα αμέσως στο καβαλέτο μου και ξεκίνησα αυτή τη μικρή ελαιογραφία.Μήπως την έχει δει και κάποιος από εσάς;
9 σχόλια:
Για να δεις κάτι τέτοιο μάλλον ήταν καλό το malt...τι μάρκα είπαμε; :)
Ή ίσως να είχε κάτι περίεργο μέσα :P
μπα, η μουσική έφταιγε...
αν την δω, να της πω κάτι;
πες της σε παρακαλώ να ξανάρθει, με διθέσια σκούπα.
Εγώ την έχω δεί. Μαζίκα νομίζω είναι το όνομα της. Ματζίκα Ντε Σπελ.
Εγώ την έχω δεί, εσύ όμως εκείνο το βράδυ μάλλον την "είχες ακούσει"
Θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή
Περαστική ήταν, θα ξανάρθει - κι αυτή και άλλες.
Όλοι όλοι όλοι θα συναντηθούμε
όλοι τρελοί και λογικοί ξανά θα ιδωθούμε
Περαστικός κι εσύ...
Δεν μπορεί, δεν μπορεί
κάπου θα συναντηθούμε
Δεν μπορεί, δεν μπορεί
στο ίδιο σπίτι ζούμε
Ωραία εικόνα!
περαστικέ, ομολογώ πως και εγώ (ymar) με το ζόρι κρατήθηκα να μην σε πειράξω, με φιλική πάντα διάθεση :-)
Όμορφη! όπως τα λόγια σου...
Ευχαριστώ και εδώ, Γαϊδάρα :)
Δημοσίευση σχολίου