Λόγια του καύσωνα

Η υπερβολική ζέστη, τέτοια που δεν θυμάμαι άλλοτε, πήζει λες τον αέρα και κάνει τα στερεά να μοιάζουν ρευστά. Η δουλειά αρκετή άλλα έχω μια αίσθηση παραίτησης, μια αίσθηση σαν να πλησιάζει το τέλος του κόσμου. Αν αληθεύει αυτό ας με ενημερώσει κάποιος, θα προτιμούσα σε αυτή την περίπτωση να παρατήσω τον υπολογιστή και το κυνήγι τον προθεσμιών και να βρω μια ήσυχη, κάπως δροσερή γωνιά να πίνω παγωμένες μπύρες, περιμένοντας να δω, με το ενδιαφέρον με το οποίο παρακολουθεί κάποιος τις διαφημίσεις στην τηλεόραση, τον κόσμο να χάνεται... κάτι σαν το εστιατόριο στο τέλος του σύμπαντος, όπου μπορεί κάποιος να απολαύσει το δείπνο του μαζί με εξαιρετικά πυροτεχνήματα. Αυτή η αναφορά από το The Hitch Hiker's Guide to the Galaxy (The Restaurant at the End of the Universe) του πρόωρα αποχωρήσαντος από τον μάταιο τούτο κόσμο Douglas Adams... το βιβλίο αυτό θα έπρεπε να διδάσκεται στη θέση των θρησκευτικών, αν μη τι άλλο περιέχει το τελικό μήνυμα του Θεού προς τα δημιουργήματά του.

Σοβαρά τώρα, αν το τέλος του κόσμου με βρει μέσα σε αυτή τη ζέστη να μεταφράζω ηλιθιότητες θα εκνευριστώ πολύ. Βέβαια, υπάρχει πάντα το χειρότερο και δυστυχώς περισσότερο πιθανό, να μην έλθει το τέλος του κόσμου και να περιμένω μερικές δεκαετίες για την ατομική μου λύτρωση, αναγκασμένος να ανταλλάσσω σφαλιάρες με τους συγκρατούμενούς μου από κάποιον αόρατο, σαδιστή χωροφύλακα. Προς το παρόν αρκούμαι στο να φαντασιώνομαι, ενώ ιδρώνω πάνω από το πληκτρολόγιο, ότι κάθομαι σε μια σκιερή αυλή, κάπου στην γκρίζα πόλη όπου μεγάλωσα, απολαμβάνοντας παγωμένες μπίρες χωρίς να με απασχολεί το έργο που πρέπει να παραδώσω, η επιταγή που πρέπει να κόψω, η επιστροφή από την εφορία που δεν ήλθε ακόμη, οι υπόλοιπες «έγνοιες μικρές και λύπες». Μόνιμη μουσική επένδυση αυτού του έργου η κακόφωνη συμφωνική ορχήστρα της πόλης με κυρίαρχο το ακατάπαυστο βουητό των κλιματιστικών. Των κλιματιστικών που κάθε καλοκαίρι γίνονται όλο και περισσότερα, συμβάλλοντας στην υπερθέρμανση του πλανήτη και στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, ώστε του χρόνου να πωληθούν ακόμη περισσότερα κλιματιστικά και η θερμοκρασία του πλανήτη να ανέβει ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα τον επόμενο χρόνο να πωληθούν ακόμη περισσότερα κλιματιστικά και η θερμοκρασία του πλανήτη να ανέβει ακόμη περισσότερο κ.ο.κ., μέχρι τελικής ανάφλεξης.

Black hole sun, won’t you come and wash away the rain...

Οι δύο λέξεις

Όταν ο κακός μάγος εκάλεσε το δαιμόνιον, διεπίστωσε ότι αυτό δεν ήτο ακριβώς όπως το περίμενε.

Ήταν πριν από πολλά χρόνια, όταν είδα ένα από αυτά τα όνειρα που τα θυμάσαι για χρόνια, σαν μερικές ταινίες, και τα οποία έχω την τάση να βλέπω αρκετά συχνά. Πρέπει να ήμουν στον ύπνο μου θυμωμένος για κάποιο λόγο, όταν κάποιος μου ψιθύρισε δυο λέξεις. Τα λόγια ακριβώς δεν τα θυμάμαι, μα μου ανέφερε τη μία λέξη για να τη χρησιμοποιήσω εάν θελήσω κάποτε ένα δαίμονα να καλέσω και την άλλη λέξη για όταν θελήσω να τον στείλω πίσω. Όταν ξύπνησα θυμόμουν πολύ καλά και τις δύο λέξεις. Τις θυμόμουν και τις δύο για καιρό πολύ, μα η πρώτη λέξη με τρόμαζε και ποτέ δεν τη χρησιμοποίησα. Τώρα πια, την πρώτη λέξη την έχω ξεχάσει, ίσως από φόβο να μην τη χρησιμοποιήσω κάποια στιγμή. Τη δεύτερη λέξη όμως τη θυμάμαι ακόμη και σήμερα καλά, "Ασπέκειεθ".

Σκέφθηκα αργότερα ότι η λέξη αυτή μοιάζει και ίσως να προέρχεται από μια φράση που το μυαλό μου συντόμευσε σε μία μόνο λέξη μέσα στον ύπνο μου. Ίσως η φράση αυτή να ήταν, σε αρμονία με τη χρήση της λέξης που γέννησε, «Απ’ εκεί όθεν» (από εκεί από όπου) ή «Ας πας εκεί όθεν». Φαίνεται ότι στον ύπνο μου έπαιζα κάποιο είδος σκραμπλ και ανακάτευα γράμματα και λέξεις. Κρίμα που δεν θυμάμαι την πρώτη λέξη για να την αναλύσω με παρόμοιο τρόπο. Κρίμα επίσης διότι, τώρα, που έχω το θάρρος (της απελπισίας), δεν τη θυμάμαι για να τη δοκιμάσω.

Police Productions

- Γεια, από τη διπλανή πολυκατοικία είμαι, μήπως έχετε τίποτα με σεξ και βία για να δούμε με τα φιλαράκια;

Το χειρότερο από όλα είναι ότι αν μερικοί ανεγκέφαλοι δεν βιντεοσκοπούσαν τα κατορθώματά τους, οι πολιτικοί, οι δικαστές, οι αρμόδιοι και οι ηγήτορες θα εξακολουθούσαν να κάνουν πως δε βλέπουν, πως δεν ακούν πως δεν καταλαβαίνουν. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι αισιόδοξος τώρα. Οι αστείες πειθαρχικές ποινές που εξακολουθούν να επιβάλλονται δεν προδιαθέτουν για τίποτε θετικό αφού ξεθυμάνει ο θόρυβος. Αυτά τα βιντεάκια βέβαια πρέπει να είναι πολλά και όλο και ξετρυπώνει κάποιο, αλλά φοβάμαι ότι από κάποια στιγμή και μετά η υπόθεση θα εκφυλιστεί και η προβολή τους θα αποσκοπεί περισσότερο στο να ικανοποιούνται τα χαμηλότερα, ηδονοβλεπτικά ένστικτα μεγάλης μερίδας των συνανθρώπων μας, ώστε τα κανάλια να κάνουν υψηλά νούμερα με το πρόσχημα των αποκαλύψεων.

Επειδή κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτά είναι μεμονωμένα περιστατικά, ποντάροντας ίσως στη βραχυπρόθεσμη μνήμη του αποβλακωμένου τηλεθεατή, και προσπαθούν με πλάγιους τρόπους να καθησυχάσουν το φοβισμένο, απαθές και κάπως ρατσιστικό μέρος της κοινής γνώμης, περνώντας το μήνυμα ότι αυτά μόνο σε αισχρούς κακοποιούς που τα αξίζουν συμβαίνουν ή, ακόμη χειρότερα, μόνο σε αλλοδαπούς και συνεπώς δεν αφορούν τον καλό και φιλήσυχο Έλληνα, όποιος έχει χρόνο, ας δει αυτό το δελτίο τύπου του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του ΕΛΣΙΝΚΙ τη 20ηςΔεκεμβρίου του 2006. Δεν είναι λίγες επίσης οι καταδίκες της Ελλάδας από το ΕΔΑΔ (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων), ενώ και ο Άρειος Πάγος επικρίνεται για υπονόμευση των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων και την άρνησή του να διερευνά υποθέσεις κακοποίησης πολιτών από αστυνομικά όργανα. Εάν έχετε χρόνο για έρευνα, δεν θα ξέρετε από πού να ξεκινήσετε.

Ένας άλλος ύπουλος τρόπος ορισμένων για να κάμψουν το κύμα της αγανάκτησης είναι να θέτουν πλαγίως το δίλημμα ότι ή θα έχουμε μια φοβισμένη, ευνουχισμένη αστυνομία που δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει το έγκλημα ή θα πρέπει να ανεχόμαστε την αυθαιρεσία και την κατάχρηση εξουσίας του αστυνομικού, που θα αποφασίζει έξω από κάθε έλεγχο και λογοδοσία για το πώς θα ενεργεί, και τη δυνατότητά του να επιβάλλει ποινές σε υπόπτους επιτόπου, πέραν όσων ορίζουν οι νόμοι και αποφασίζουν τα δικαστήρια, σαν ένα είδος δικαστή Ντρεντ. Λες και η έλλειψη εκπαίδευσης, η υποστελέχωση των τμημάτων και τα άλλα προβλήματα στην αστυνόμευση αντισταθμίζονται με την εκδήλωση των σαδιστικών ενστίκτων και του αυταρχισμού των οργάνων της αταξίας μέσα στα κρατητήρια. Όχι, ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω. Απαιτώ επαγγελματική και ικανή αστυνομία και όχι ένστολους τραμπούκους και αλητάκους που ποιος ξέρει σε τι άλλες δραστηριότητες επιδίδονται με την εξουσία που τους δίνει η στολή τους.

Αυτά βέβαια είναι γνωστά, όπως γνωστή είναι και η κουλτούρα που διέπει οργανισμούς όπως η αστυνομία και η δικαιοσύνη στην Ελλάδα (και ναι, το ξέρω ότι αυτά συμβαίνουν και αλλού). Αντιμετωπίζω λοιπόν με μεγάλη δυσπιστία και καχυποψία όσους, για άλλη μια φορά «πέφτουν από τα σύννεφα». Μα καλά, πού μεγάλωσαν, στρατό δεν πήγαν, την ψυχολογία της στολής, της κλειστής ομάδας που ασκεί εξουσία δεν τη συνάντησαν πουθενά;

Ξέρουμε και την τελευταία γραμμή άμυνας όλων των παλιανθρώπων, είτε αυτοί είναι δικαστές, είτε γιατροί, είτε αστυνομικοί, είτε δημόσιοι υπάλληλοι είτε οτιδήποτε άλλο «τι να κάνουμε... πενταροδεκάρες παίρνουμε και εμείς και κινδυνεύει η ζωή μας/πιεζόμαστε/έχουμε ευθύνες/δουλεύουμε σα σκυλιά». Εγώ ένα πράγμα ξέρω: ο άτιμος πάντα θα βρίσκει δικαιολογίες για νά είναι άτιμος. Πέραν αυτού, η συντεταγμένη πολιτεία οφείλει να εφαρμόζει συστήματα ελέγχου και να τιμωρεί αμείλικτα όσους καταχρώνται την εξουσία τους, καθώς αυτά τα εγκλήματα είναι ίσως η χειρότερη απειλή για την ίδια και τη δημοκρατία.

Ύβρις

«ΤΟΥ Δ’ ΗΝ ΕΛΚΟΜΕΝΟΙΟ ΚΟΝΙΣΑΛΟΣ, ΑΜΦΙ ΔΕ ΧΑΙΤΑΙ ΚΥΑΝΕΑΙ ΠΙΤΝΑΝΤΟ, ΚΑΡΗ Δ’ ΑΠΑΝ ΕΝ ΚΟΝΙΗΣΙ ΚΕΙΤΟ ΠΑΡΟΣ ΧΑΡΙΕΝ» Ιλιάδα, Χ 400
(Καθώς σερνόταν, σηκωνόταν κουρνιαχτός, τα μαύρα του μαλλιά σκορπίζονταν και το κεφάλι του, που είχε τόση χάρη, το σκέπαζε η σκόνη)

Κάθε πρωί και κάθε βράδυ τον έσερνε πίσω από το αμάξι του, περιφέροντάς τον θριαμβευτικά στους βρώμικους δρόμους της πόλης, διαπράττοντας ασχημίες πολλές.

Εκ της στρατιωτικής διοικήσεως - διατ. υπ' αρίθ.1

Εκδίδομεν την ακόλουθον διαταγήν υπ’αρίθ. 1 του Ιστολογίου:

Κατά το θέρος, όταν αι θερμοκρασίαι είναι υψηλαί:

α) Πλένεστε καθημερινώς,
β) Χρησιμοποιείτε αποσμητικόν.

Η στρατιωτική διοίκησις του ιστολογίου (κομαντατούρ).

Υ.Γ. Οι βρομύλοι θα απολυμαίνονται βιαίως από σκίτσα του ιστολογίου τα οποία θα περιπολούν εις τους δημόσιους χώρους.

Το Άμπου Γκράιμπ της γειτονιάς

Κατακλυζόμαστε από ειδήσεις σχετικά με την κατάχρηση εξουσίας από αστυνομικά όργανα. Άνθρωποι ξυλοκοπούνται, βασανίζονται ή ακόμη και βιάζονται ενώ βρίσκονται υπό κράτηση, κατηγορίες στήνονται για να εξασφαλιστούν "αποτελέσματα" (υπόθεση πράσινα παπούτσια), κουμπουροφόροι αστυνομικοί τραυματίζουν ανθρώπους καυγαδίζοντας για θέσεις στάθμευσης ή και λογομαχώντας με άλλους αστυνομικούς. Για το αν τηρούν οι ίδιοι τους νόμους που υποτίθεται ότι προστατεύουν, ας μην μιλήσουμε καλύτερα. Τα αστυνομικά όργανα συμπεριφέρονται πολλές φορές περίπου όπως στρατός γενιτσάρων, χωρίς να φοβούνται συνέπειες, αφού η Δικαιοσύνη (ευφημισμός για αυτό που έχουμε στην Ελλάδα) κάνει πώς δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν καταλαβαίνει.

Δυστυχώς, στην κοινωνία μας υπάρχει μια κουλτούρα εξουσίας (όπως "είμαι εξουσία ρε") και όχι καθήκοντος. Σε κάθε γωνία μιας δημόσιας αρχής, ενός δημόσιου οργανισμού, σε κάθε πόστο, πίσω από κάθε στολή, μπορεί να ενεδρεύει, σαν πεινασμένη αράχνη, ένας ανθρωπάκος, ένα τίποτα που χρησιμοποιεί τις όποιες αρμοδιότητες του έχουν δοθεί, όχι για να ΥΠΗΡΕΤΕΙ, όπως θα όφειλε, αλλά για να καταδυναστεύει. Ένας μικρός τύραννος, ένας δικτατορίσκος, ένας πασάς που περιμένει το επόμενο θύμα που θα του παραδώσει η θεά τύχη για να δώσει διέξοδο στα συμπλέγματά του και στα σαδιστικά του ένστικτα.

Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο; Βγαίνουν από κάποιες σκοτεινές τρύπες και επιστρέφουν σε αυτές με το πέρας του ωραρίου τους; Φαίνεται ο χαρακτήρας τους από το πρόσωπό τους όταν τους συναντάς στο δρόμο; Θυμάμαι ένα περιστατικό από τη θητεία μου, στις αρχές της δεκαετίας του 90. Δίπλα από το γραφείο μου, εργαζόταν μια υπαξιωματικός. Μια συμπαθέστατη κοπέλα. Εκεί λοιπόν που κάναμε κουβεντούλα κάποια στιγμή και μου έλεγε για την υπηρεσία της στα σύνορα (ήταν η εποχή του μεγάλου κύματος λαθρομεταναστών από τα βόρεια σύνορά μας), μου ανέφερε γελώντας, με τη μεγαλύτερη ανεμελιά, για τον τρόπο με τον οποίο οι συνάδελφοί της κτυπούσαν όσους συλλάμβαναν ενώ εκείνη πόζαρε μπροστά τους, κάνοντας πλάκα και τιμωρώντας τους υποτίθεται για το γεγονός ότι ερεθίζονταν ερωτικά. Αυτό ήταν ένα περιστατικό που με έβαλε σε πολλές σκέψεις για την ανθρώπινη φύση.

Το Άμπου Γκράιμπ βρίσκεται δίπλα μας, βρίσκεται στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς μας, βρίσκεται στις φυλακές της χώρας μας και, ακόμη χειρότερα, κάποιες φορές μπορεί να βρίσκεται μέσα μας.

Ποστ αλιευτικόν

Η σταδιοδρομία του εις την αλιείαν είχε πρόωρον και άδοξον τέλος όταν συνελλήφθη από τα άλλα μέλη του πληρώματος να απελευθερώνει ιχθύες. Μάλιστα, εκινδύνεψε σοβαρώς η σωματική του ακεραιότης.