Παρασκευή, Ιουνίου 27, 2014

Βολτάροντας στον καύσωνα



Πέμπτη βράδυ, ένα συμπαθητικό, μικρό, πράσινο έντομο καθισμένο στον ιμάντα της τσάντας μου. Το απιθώνω με προσοχή σε ένα φύλλο, σε ένα παρτέρι της Πανεπιστημίου.

Στην Αιόλου εντοπίζω ένα πωλητή της Σχεδίας. Αγοράζω το καλό περιοδικό ανταλλάσσοντας μερικές φιλικές κουβέντες. Με ρωτά πώς και βγήκα βόλτα μέσα στη ζέστη. «Έχει και τα καλά της η ζέστη, αποκαλύπτει ομορφιές,» του απαντώ περίπου με αυτά τα λόγια. Γελάμε και συνεχίζω την περιπλάνησή μου, στους γνώριμους, αλλά και διαφορετικούς κάθε φορά δρόμους.

Χαμογελώντας, στέλνω με το κινητό ένα μήνυμα στη νεαρή Αμαζόνα που βοηθάω να βελτιώσει την ορθογραφία της, «Τώρα, περπατώ νωχελικά στην Αιόλου, νωχελικά με ω». Ελπίζω να μη θυμώσει με το αστείο μου (δεν θύμωσε).

Στην Ερμού, μέσα από το θόρυβο διακρίνω τον ήχο ενός βιολιού, τις νότες κάποιας σονάτας. Ένας μουσικός παίζει σεμνά το βιολί του, χωρίς ενισχυτές και μεγάφωνα. Δεν είμαι ειδικός, αλλά νομίζω ότι παίζει εξαιρετικά. Οι γλυκές νότες καταλύουν την οχλοβοή. Ο ήχος με μαγεύει και με στέλνει ακόμη πιο ψηλά, πάνω και από τα σύννεφα όπου βρισκόμουν.

Γύρω μου θεές, νύμφες, νεράιδες.

Η ζέστη με λειώνει, με εξαϋλώνει, με απογειώνει, με σκοτώνει, με καυλώνει.

9 σχόλια:

θωμαή είπε...

Ζέστη και ζέστη από την όμορφη Αθήνα. Οι δικοί μας δρόμοι,τα δικά μας σχέδια και ένα ποίημα.

Ο ΜΑΓΟΣ

Το σφηνωμένο δάκρυ σου στις όχτες του ματιού
Κρυστάλλινη σφαίρα
Κι εγώ ταπεινός αρχαίος μάγος
Ιχνηλατώ
Τους ιριδισμούς του κόσμου
Μέσα του παρελαύνουν οι αιώνες
Το άστραμμα των ερώτων τους
Κι οι κοπετοί των τοκετών τους
Με τα λεπτόμακρά μου δάχτυλα
Το αποθέτω στο μάγουλό σου
Και ξάφνου
Το διαπλέουμε ως ωκεανό
Συνταξιδιώτες σε ονειρική σχεδία
Ενώ οι κόκκοι της κλεψύδρας
Μετεωρίζονται ακίνητοι
Και το περίγραμμά μας ανάγλυφο
Στέκει πέτρινη μνήμη
Για τις προσωρινές, άφθαρτες στιγμές μας

(Αθήνα, 5-7-84)
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ

Rosa Mund είπε...

Εσείς δεν ανήκετε στις ευ-παθείς (ούτε στις α-παθείς) αλλά στις συμ-παθείς ομάδες πληθυσμού, που βολτάρουν εν μέσω καύσωνος, ακούγοντας μάλιστα ήχους βιολιού (και όχι -ευτυχώς- φωνές, σαν την Ζαν ντ΄ Αρκ).
Μου αρέσετε λοιπόν, όταν σας πιάνει το λογοτεχνικό σας ταμπεραμέντο.
(Ο καλός ο λόγος δεν έχει λόγο να μη λέγεται.)

Να βάλω τη μουσική;

Renè Aubry - Allegro
https://www.youtube.com/watch?v=05tbnLH5wvg

Θωμαή, χαιρετώ σας!

Περαστικός είπε...

θωμαή, ευχαριστώ για το εξαιρετικό ποίημα. Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω. τι φράση αυτό το «στις όχτες του ματιού».

Rosa Mund/κ.κ., σας ευχαριστώ και εσάς για το δικό σας - μουσικό - δώρο και για τα καλά σας λόγια (δεν ηνόχλησα τις λέξεις;).

θωμαή, Rosa Mund, με κακομαθαίνετε με τα δώρα σας.

Περαστικός είπε...

Βγήκα και απόψε βόλτα. Με πλησίασε μια εξαιρετικού κάλους τουριστριούλα (μάλλον), με ένα απλό, όμορφο, μάξι φορεματάκι σε μπλε χρώμα, όπως αυτό από λάπις λαζούλι με το οποίο οι ζωγράφοι της Αναγέννησης ζωγράφιζαν τα ενδύματα της Παναγίας, ένα αγγελικό πρόσωπο και ανάλογη φωνή, και μου ζήτησε οδηγίες για να πάει στο Μοναστηράκι. Μιλούσε άπταιστα Αγγλικά, αλλά με προφορά ή έλλειψη προφοράς που αποκάλυπτε πως δεν ήταν η μητρική της γλώσσα. Εκτίμησα πως μάλλον θα ήταν από τις Κάτω Χώρες. Πόνεσα τόσο γλυκά όταν με ευχαρίστησε και χωρίσαμε. Ευτυχώς δεν είχα τίποτα αμύγδαλα μαζί μου για να την κυνηγήσω στην Πατησίων φωνάζοντας «Στάσου, μύγδαλα!»

Rosa Mund είπε...

Ωραίες οι βόλτες (και) εν τω μέσω της νυχτός, ακόμα και χωρίς ...μύγδαλα. Σας εμπνέουν να γράψετε. Να ερωτευτείτε. (Κάνει καλό στην υγεία, άλλωστε.)

Νυχτερινός περίπατος, Μ. Χατζιδάκις
https://www.youtube.com/watch?v=ORthBgPelQ0&feature=kp

Όσο για το ότι σας καλομαθαίνουμε, είναι γεγονός ότι είμεθα καλές (τουλάχιστον εγώ κι ο εαυτός μου -ως διχασμένη προσωπικότητα πάντα), κατά βάθος. Μόνο που πρέπει να σκάψετε για να το δείτε.


ΤΑ ΔΩΡΑ

Σήμερα φόρεσα ένα
ζεστό κόκκινο αίμα
σήμερα οι άνθρωποι μ' αγαπούν
μια γυναίκα μού χαμογέλασε
ένα κορίτσι μού χάρισε ένα κοχύλι
ένα παιδί μού χάρισε ένα σφυρί

Σήμερα γονατίζω στο πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στις πλάκες
τα γυμνά άσπρα ποδάρια των περαστικών
είναι όλοι τους δακρυσμένοι
όμως κανείς δεν τρομάζει
όλοι μείναν στις θέσεις που πρόφτασα
είναι όλοι τους δακρυσμένοι
όμως κοιτάζουν τις ουράνιες ρεκλάμες*
και μια ζητιάνα που πουλάει τσουρέκια
στον ουρανό

Δυο άνθρωποι ψιθυρίζουν
τι κάνει την καρδιά μας καρφώνει;
ναι την καρδιά μας καρφώνει
ώστε λοιπόν είναι ποιητής
ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ



ΔΩΡΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΠΟΙΗΜΑ

Ξέρω πως είναι τίποτε όλ’ αυτά και πως η γλώσσα
που μιλώ δεν έχει αλφάβητο

Αφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλ-
λαβική που την αποκρυπτογραφείς μονάχα στους και-
ρούς της λύπης και της εξορίας

Kι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ’ επιστρώσεις διαδο-
χικές φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και
βαλθείς για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή
και δίνεις λόγο

Σ’ ένα πλήθος Εξουσίες ξένες μέσω της δικής σου
πάντοτε

Όπως γίνεται για τις συμφορές

Όμως ας φανταστούμε σ’ ένα παλαιών καιρών αλώνι
που μπορεί να ‘ναι και σε πολυκατοικία ότι παίζουνε
παιδιά και ότι αυτός που χάνει

Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς να πει στους
άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια

Oπόταν βρίσκονται στο τέλος όλοι να κρατούν στο χέρι
τους ένα μικρό

Δώρο ασημένιο ποίημα.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ


ΥΓ. Υπόθέτω ότι δεν ισχύει για σας το ..."Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας".

θωμαή είπε...

Καλησπέρα στην όμορφη παρέα! με τις ωραίες βόλτες και τα ωραία ποιήματα :)

Περαστικός είπε...

Rosa Mund/κ.κ., τι ωραία δωράκια! Γιατί να φοβάμαι; Τι έχετε κρύψει μέσα στα ποιηματάκια και τις μουσικές που μου στέλνετε; :Ρ

θωμαή, καλησπέρα και σε εσένα που κάνεις ακόμη πιο ωραία την παρέα!

Hfaistiwnas είπε...

Εμένα πάλι με ιδρώνει.. αν και ώρες ώρες καυλώνει απίστευτα..

Περαστικός είπε...

Hfaistiwnas, πολλά κάνει η ζέστη :)