Βολτάροντας στον καύσωνα

Πέμπτη βράδυ, ένα συμπαθητικό, μικρό, πράσινο έντομο καθισμένο στον ιμάντα της τσάντας μου. Το απιθώνω με προσοχή σε ένα φύλλο, σε ένα παρτέρι της Πανεπιστημίου.

Στην Αιόλου εντοπίζω ένα πωλητή της Σχεδίας. Αγοράζω το καλό περιοδικό ανταλλάσσοντας μερικές φιλικές κουβέντες. Με ρωτά πώς και βγήκα βόλτα μέσα στη ζέστη. «Έχει και τα καλά της η ζέστη, αποκαλύπτει ομορφιές,» του απαντώ περίπου με αυτά τα λόγια. Γελάμε και συνεχίζω την περιπλάνησή μου, στους γνώριμους, αλλά και διαφορετικούς κάθε φορά δρόμους.

Χαμογελώντας, στέλνω με το κινητό ένα μήνυμα στη νεαρή Αμαζόνα που βοηθάω να βελτιώσει την ορθογραφία της, «Τώρα, περπατώ νωχελικά στην Αιόλου, νωχελικά με ω». Ελπίζω να μη θυμώσει με το αστείο μου (δεν θύμωσε).

Στην Ερμού, μέσα από το θόρυβο διακρίνω τον ήχο ενός βιολιού, τις νότες κάποιας σονάτας. Ένας μουσικός παίζει σεμνά το βιολί του, χωρίς ενισχυτές και μεγάφωνα. Δεν είμαι ειδικός, αλλά νομίζω ότι παίζει εξαιρετικά. Οι γλυκές νότες καταλύουν την οχλοβοή. Ο ήχος με μαγεύει και με στέλνει ακόμη πιο ψηλά, πάνω και από τα σύννεφα όπου βρισκόμουν.

Γύρω μου θεές, νύμφες, νεράιδες.

Η ζέστη με λειώνει, με εξαϋλώνει, με απογειώνει, με σκοτώνει, με καυλώνει.