Πέμπτη, Νοεμβρίου 22, 2012

Καταραμένα λουλούδια




Πόσο ντρεπόταν ο καημένος ο νεκρός τους νεκρούς από τα διπλανά μνήματα. Δεν φτάνει που του είχαν φτιάξει ένα μνήμα πολυτελείας, με τόσα μάρμαρα που θύμιζε είσοδο πολυκατοικίας («μόνο το ασανσέρ και τα κουδούνια λείπουν,» σκεπτόταν μερικές φορές), λες και τον είχαν ρωτήσει αν ήθελε να ξεχωρίζει από τους άλλους νεκρούς στα διπλανά, φτωχικά μνήματα που τώρα δεν τον πλησίαζαν (και με τους οποίους πολύ θα ήθελε να έπαιζε κάνα ταβλάκι για να περνάει η ώρα), δεν φτάνει που τον στόλιζαν τακτικά με πλήθος λουλουδιών σαν επιτάφιο ή λατέρνα, μα, τώρα, με αφορμή μία ή δύο φορές που έλειπαν μερικές ανθοδέσμες, του είχαν κοτσάρει πίσω από το τζάμι της «εισόδου της πολυκατοικίας του» και μια κατάρα που θα τη ζήλευε και ο Τουταγχαμών:

Ο Π Ο Ι Ο Ν    Μ Ο Υ    Π Α Ρ Ε Ι    Τ Α    Λ Ο Υ Λ Ο Υ Δ Ι Α,
Θ Α     Τ Ο Ν     Π Α Ρ Ω    Μ Α Ζ Ι    Μ Ο Υ !

Πού να ήξερε όμως ο υπεύθυνος για αυτή την προειδοποίηση ότι ήταν ο ίδιος ο νεκρός ο ένοχος για τα λουλουδάκια που έλλειπαν. Ήταν μια βραδιά που με ειδική άδεια του είχαν επιτρέψει να ξεπορτίσει από τον Άδη για να το ρίξει λίγο έξω σε εκείνο το κέντρο της παραλιακής που σύχναζε και ζωντανός και, καθώς σουλουπωνόταν λίγο, φτιάχνοντας τη χωρίστρα του κοιτάζοντας την αντανάκλασή του στο τζάμι του τάφου, είχε αρπάξει στα βιαστικά και μερικά λουλούδια για να τα πετάξει στα πόδια της αγαπημένης του τραγουδίστρας.

«Το πιο λυπηρό, όμως,» σκέφτηκε ο νεκρός, «δεν είναι ότι είμαι νεκρός, δεν είναι ότι όλο αυτό το κείμενο είναι το αποκύημα της νοσηρής φαντασίας του Περαστικού, αλλά ότι η επιγραφή είναι αληθινή και αναρτημένη στο μνήμα μου. Ίσως όμως να βγαίνει και από αυτό κάποιο καλό, καθώς χαρίζω λίγο, έστω πικρό, γέλιο μέσα στο κλάμα σε αυτούς που θάβουν τους δικούς τους αγαπημένους νεκρούς περνώντας από μπροστά μου, κάνοντάς τους να ξεχάσουν για λίγες στιγμές τη δική τους δυσβάστακτη λύπη.»

8 σχόλια:

nefeli είπε...

Από την αλλη πλευρα υπαρχουν και εκεινοι που ειναι ικανοποιημένοι με δύο μέτρα γης.
Καποιος που ζούσε ανεκαθεν στο νοίκι (σχετικά γνωστός αλλα δεν θυμάμαι το ονομα του) οταν πέθανε εγραψαν πανω στον τάφο του κατ'επιθυμίαν του τη φράση "επιτέλους εστεγάστην".

Αληθεύει ότι στ' αληθεια πεθαίνει καποιος όταν πάψουμε να τον σκεφτόμαστε.

:)

Μαίρη (Ginger) είπε...

Aλλη μιά φορά θαυμάζω τα μονοπάτια της φαντασίας σου Περαστικέ μου. Πρέπει να έλθεις μια βόλτα από δω, να σε πάω να δεις τι γινεται εδω στα κοιμητήρια (δε μου αρέσει η άλλη λέξη) με τους τάφους (χμ θα έπρεπε να πω μνήματα εεε?) των τσιγγάνων. Εκεί να δεις χλιδή, μάρμαρο, όχι απλά γρανίτη παρακαλω, και το πλαστίκ λουλουδικό σε όλες τις αποχρώσεις. Και υπόστεγα και ότι μπορείς να φανταστείς. Καλή σου μέρα και όμορφο Σαββατοκύριακο εύχομαι.

Ανώνυμος είπε...

Μερικοί θέλουν να ξεχωρίσουν και στο Θάνατο ακόμα. Μάλλον γι' αυτό αποφασίζουν οι απομείναντες.
(Αυτά σκεφτόμουν πρόσφατα σε μια κηδεία.
Η συνάδελφός μου θαύμαζε τους αλαζονικά επιβλητικούς τάφους.
"Προς τι;" της απάντησα.
Ο Θάνατος κυριαρχεί επί πάντων, είναι Θεός.
Το μόνο που δεν πεθαίνει είναι η Βλακεία, σκέφτηκα.)

Camille Saint-Saëns - Danse Macabre
http://www.youtube.com/watch?v=YyknBTm_YyM


κ.κ.

Περαστικός είπε...

nefeli, ωραίος ο «εστεγάστην» :)
Μακάρι να μη με σκέπτεται κανείς τότε, μπας και ησυχάσω :Ρ

Mary Ginger, αυτό θα πει γκραν γκινιόλ!

κ.κ., άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Ευχαριστώ για το μουσικό κομμάτι.

ellinida είπε...

Η αγάπη είναι πιό δυνατή απ' τον θάνατο, και συνεχίζει και μετά απ' αυτόν, και είμαι απόλυτα βέβαιη γι' αυτό.
Ευχές γιά τα γενέθλια σου. Υγεία, αγάπη και όλα τα καλά του κόσμου, γιατί σου αξίζουν.
φιλάκια πολλά

Περαστικός είπε...

ellinida, ευχαριστώ πολύ για τις ευχές, σου εύχομαι τα ίδια. Είδα ένα έργο εχθές που μόλις βγήκε στις αίθουσες πάνω στο θέμα «η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο», λέγεται Cloud Atlas.

θωμαή είπε...

μιά άλλη οπτική γωνία
http://www.youtube.com/watch?v=v-tcUD1u8hU&feature=related

Περαστικός είπε...

θωμαή, για μελαγχολικούς εφήβους που δεν έχουν πάρει πρέφα τίποτα και νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα. Ήμουν και εγώ κάποτε κάπως έτσι :)