Καταραμένα λουλούδια

Πόσο ντρεπόταν ο καημένος ο νεκρός τους νεκρούς από τα διπλανά μνήματα. Δεν φτάνει που του είχαν φτιάξει ένα μνήμα πολυτελείας, με τόσα μάρμαρα που θύμιζε είσοδο πολυκατοικίας («μόνο το ασανσέρ και τα κουδούνια λείπουν,» σκεπτόταν μερικές φορές), λες και τον είχαν ρωτήσει αν ήθελε να ξεχωρίζει από τους άλλους νεκρούς στα διπλανά, φτωχικά μνήματα που τώρα δεν τον πλησίαζαν (και με τους οποίους πολύ θα ήθελε να έπαιζε κάνα ταβλάκι για να περνάει η ώρα), δεν φτάνει που τον στόλιζαν τακτικά με πλήθος λουλουδιών σαν επιτάφιο ή λατέρνα, μα, τώρα, με αφορμή μία ή δύο φορές που έλειπαν μερικές ανθοδέσμες, του είχαν κοτσάρει πίσω από το τζάμι της «εισόδου της πολυκατοικίας του» και μια κατάρα που θα τη ζήλευε και ο Τουταγχαμών:

Ο Π Ο Ι Ο Ν    Μ Ο Υ    Π Α Ρ Ε Ι    Τ Α    Λ Ο Υ Λ Ο Υ Δ Ι Α,

Θ Α     Τ Ο Ν     Π Α Ρ Ω    Μ Α Ζ Ι    Μ Ο Υ !

Πού να ήξερε όμως ο υπεύθυνος για αυτή την προειδοποίηση ότι ήταν ο ίδιος ο νεκρός ο ένοχος για τα λουλουδάκια που έλλειπαν. Ήταν μια βραδιά που με ειδική άδεια του είχαν επιτρέψει να ξεπορτίσει από τον Άδη για να το ρίξει λίγο έξω σε εκείνο το κέντρο της παραλιακής που σύχναζε και ζωντανός και, καθώς σουλουπωνόταν λίγο, φτιάχνοντας τη χωρίστρα του κοιτάζοντας την αντανάκλασή του στο τζάμι του τάφου, είχε αρπάξει στα βιαστικά και μερικά λουλούδια για να τα πετάξει στα πόδια της αγαπημένης του τραγουδίστρας.

«Το πιο λυπηρό, όμως,» σκέφτηκε ο νεκρός, «δεν είναι ότι είμαι νεκρός, δεν είναι ότι όλο αυτό το κείμενο είναι το αποκύημα της νοσηρής φαντασίας του Περαστικού, αλλά ότι η επιγραφή είναι αληθινή και αναρτημένη στο μνήμα μου. Ίσως όμως να βγαίνει και από αυτό κάποιο καλό, καθώς χαρίζω λίγο, έστω πικρό, γέλιο μέσα στο κλάμα σε αυτούς που θάβουν τους δικούς τους αγαπημένους νεκρούς περνώντας από μπροστά μου, κάνοντάς τους να ξεχάσουν για λίγες στιγμές τη δική τους δυσβάστακτη λύπη.»